Οι εχθροπραξίες μεταξύ ναζί και σοβιετικών άρχισαν στις 23 Αυγούστου του 1942 με βομβαρδισμό του Στάλινγκραντ (νυν Βόλγκοκραντ) από τη «Λουφτβάφε». Σε λίγες ημέρες το 80% των κτιρίων της ρωσικής πόλης είχε καταστραφεί. Τον Σεπτέμβριο, ο γερμανικός στρατός είχε περικυκλώσει την πόλη…
Τους επόμενους τρεις μήνες λάμβαναν χώρα συγκρούσεις σε καθημερινό επίπεδο μέσα στο Στάλινγκραντ: Σοβιετικοί και ναζί πολεμούσαν σώμα με σώμα στους βομβαρδισμένους δρόμους της ρωσικής πόλης. Το Νοέμβριο τα μοναδικά κτίρια που παρέμεναν όρθια, ήταν μερικά εργοστάσια τα οποία υπερασπίζονταν με αυτοθυσία οι Σοβιετικοί.
Ωστόσο, η Σοβιετική Ένωση δεν είχε πει την τελευταία της λέξη: Στις 19 Νοεμβρίου του 1942, τίθεται σε εφαρμογή από τον Κόκκινο Στρατό η επιχείρηση με την κωδική ονομασία “Ουρανός”. Με επικεφαλής το στρατάρχη Ζούκοφ, οι Σοβιετικοί εξαπολύουν μεγάλη αντεπίθεση, η οποία είχε ως αποτέλεσμα την περικύκλωση της 6ης Γερμανικής Στρατιάς, της 3ης και της 4ης Ρουμανικής Στρατιάς, καθώς και τμημάτων της 4ης Γερμανικής Στρατιάς Πάντσερ.
Η επιτυχημένη έκβαση της επιχείρησης “Ουρανός” οδήγησε μερικές εβδομάδες μετά στην αποφασιστική νίκη των Σοβιετικών στη Μάχη του Στάλινγκραντ.Στις 2 Φεβρουαρίου του 1943 ο στρατάρχης Φον Πάουλους παραδόθηκε. Μαζί με τον Φον Πάουλους παραδόθηκαν άλλοι 22 Γερμανοί στρατηγοί και συνολικά 91.000 στρατιώτες της Βέρμαχτ. Οι συνολικές απώλειες των Γερμανών ανήλθαν σε 800.000 νεκρούς και τραυματίες. Ωστόσο, ο φόρος του αίματος για τους Σοβιετικούς ήταν πολύ μεγαλύτερος: Κατά τη διάρκεια των εχθροπραξιών στο Στάλινγκραντ 478.741 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους και 650.000 τραυματίστηκαν.
H εκτέλεση των θρυλικών Σάκο και Βαντσέτι
Σαν σήμερα, στις 23 Αυγούστου του 1927 πεθαίνουν στην ηλεκτρική καρέκλα οι Ιταλοί αναρχικοί Νίκολα Σάκο και Μπαρτολομέο Βαντσέτι. Οι δύο μετανάστες είχαν φτάσει στις ΗΠΑ το 1908 και γνωρίστηκαν σε μια διαδήλωση το 1917.
Ο Σάκο ήταν τσαγκάρης και ο Βαντσέτι εργαζόταν ως ψαράς.
Οι δύο φίλοι συνελήφθησαν τον Μάιο του 1920, καθώς κατηγορήθηκαν ότι λίγες ημέρες νωρίτερα είχαν δολοφονήσει έναν ταμία κι έναν σωματοφύλακα σε εργοστάσιο της Μασαχουσέτης, με σκοπό τη ληστεία.
Στην κατοχή των συλληφθέντων βρέθηκαν δύο πιστόλια και αναρχικές προκηρύξεις. Ωστόσο, ουδέποτε αποδέχτηκαν τις κατηγορίες που τους αποδόθηκαν.
Τελικά, στις 21 Μαΐου του 1921 οι δύο Ιταλοί μετανάστες καταδικάζονται σε θάνατο. Αμέσως ξεκίνησε ένα πρωτοφανές κύμα αλληλεγγύης για τους δύο Ιταλούς, το οποίο εξαπλώθηκε από τις ΗΠΑ, στην Ευρώπη, αλλά και τον υπόλοιπο κόσμο.
Το Νοέμβριο του 1925, η υπόθεση έλαβε απρόσμενη τροπή, όταν ένας κατηγορούμενος για φόνο, ομολόγησε ότι είχε συμμετάσχει στην επίμαχη ληστεία. Ωστόσο, το Ανώτατο Πολιτειακό Δικαστήριο της Μασαχουσέτης δεν δέχτηκε να επαναληφθεί η δίκη. Σημειώνεται ότι υπήρξε επέμβαση και του κυβερνήτη της Μασαχουσέτης, ο οποίος διόρισε μια ανεξάρτητη τριμελή επιτροπή για να εξετάσει διεξοδικά το ενδεχόμενο κακοδικίας: Κι αυτό καθώς ο δικαστής Γουέμπστερ Θάγερ ήταν πασίγνωστος για τα αντικομμουνιστικά-αντιαναρχικά του αισθήματα, τα οποία εξέφραζε ακόμη και μέσα στην αίθουσα του δικαστηρίου.Ωστόσο, η επιτροπή έκρινε ότι οι δύο αναρχικοί είχαν μια δίκαιη δίκη και ο κυβερνήτης αρνήθηκε να τους δώσει χάρη. Το διεθνές κύμα αλληλεγγύης «διογκώθηκε» τον Αύγουστο του 1927 με μαζικότατες διαδηλώσεις που ζητούσαν να μην εκτελεστούν οι Σάκο και Βαντσέτι. Τελικά, πεθαίνουν κι οι δύο στην ηλεκτρική καρέκλα, στις 23 του ίδιου μήνα. Πενήντα ακριβώς χρόνια μετά, στις 23 Αυγούστου του 1977, ο κυβερνήτης της Μασαχουσέτης, Μάικλ Δουκάκης εξέδωσε διακήρυξη με την οποία αποκαθιστούσε μετά θάνατον τους δύο Ιταλούς αναρχικούς.
