Εκατό χρόνια πριν, το Μάιο του 1917, γεννιόταν ο Τζον Φιτζέραλντ Κένεντι, ο ηγέτης που σηματοδότησε μια ολόκληρη εποχή, τόσο με τη ζωή όσο και με τον τραγικό θάνατό του, τη δολοφονία του στις 22 Νοεμβρίου 1963, σε ηλικία μόλις 46 ετών.
Μια υπόθεση που ακόμα παραμένει ανοικτή στη συνείδηση των Αμερικανών, με τις πληγές που άφησε να αιμορραγούν μέχρι σήμερα στη χώρα.
Η επέτειος ενός αιώνα από τη γέννηση του JFK αποτελεί μια αφορμή για πολλές σκέψεις και προβληματισμούς όχι μόνο στις Ηνωμένες Πολιτείες, αλλά σε ολόκληρο τον κόσμο, που έχει γίνει πια, όπως εκτιμούν... εν χορώ αναλυτές, πιο επικίνδυνος και πιο απρόβλεπτος στην εποχή της διακυβέρνησης της υπερδύναμης από τον Ντόναλντ Τραμπ.
Και οι συγκρίσεις προκαλούν στην καλύτερη των περιπτώσεων σοκ για μια Αμερική που ευαγγελίζεται πια το "κλείσιμο στον εαυτό της", που δοκιμάζει σκληρά τις σχέσεις με τους συμμάχους της, που θέτει εν αμφιβόλω πράγματα τα οποία έως πρότινος θεωρούνταν δεδομένα...
Εκατό χρόνια από τη γέννηση του JFK, οι Αμερικανοί τιμούν τη μνήμη του και ανακαλούν τη βαριά κληρονομιά του. «Ο πρόεδρος Κένεντι ενέπνευσε μια γενιά που μεταμόρφωσε την Αμερική», ήταν τα λόγια του μόνου εν ζωή παιδιού του, της πρώην πρέσβειρας των ΗΠΑ στην Ιαπωνία Καρολάιν Κένεντι, η οποία, με αφορμή την επέτειο, δημιούργησε ένα συγκινησιακά φορτισμένο βίντεο με μηνύματα της οικογένειας για την κληρονομιά που άφησε πίσω του ο εμβληματικός ηγέτης της Αμερικής. Και έχει δίκιο...
Ήταν ο άνθρωπος που άφησε πίσω του ένα κολοσσιαίο αλλά ατελές έργο στην "καρδιά" του Ψυχρού Πολέμου, μια κληρονομιά που τον έχει μετατρέψει σε μύθο, ένας ηγέτης γύρω από τον οποίο στραφτάλιζαν αστέρια όπως η Μέριλιν Μονρόε και η Τζάκι Κένεντι, ένας άνθρωπος που μάγευε τα πλήθη... ο οποίος δολοφονήθηκε με τρόπο που γέννησε μια ολόκληρη σειρά θεωριών συνωμοσίας που ακόμα και σήμερα παραμένουν στο προσκήνιο.
Το κενό που άφησε ο Κένεντι ποτέ δεν καλύφθηκε, αν και κάποιοι είδαν κάτι από την εκτυφλωτική λάμψη του στο πρόσωπο του Μπιλ Κλίντον, πριν διαψευστούν αμέσως οικτρά, ή σε εκείνο του Μπάρακ Ομπάμα.
Και από την αναζήτηση εκείνου του ηγέτη που θα μπορούσε να καλύψει το κενό, οι Αμερικανοί έφτασαν στην αντίπερα όχθη του σημερινού προέδρου της υπερδύναμης, που έκανε το χάσμα ακόμα πιο βαθύ και αγεφύρωτο. Ποιος είναι αυτός που δε θυμάται, για παράδειγμα, τη διάσημη ομιλία του στο Βερολίνο, το 1963, εν μέσω του Ψυχρού Πολέμου, όπου ο Κένεντι είχε εκφωνήσει το «ich bin ein Berliner» («είμαι Βερολινέζος»); Ή ποιος εκείνος- πολιτικός ή όχι- που δεν έχει χρησιμοποιήσει τη φράση του Κένεντι κατά τη διάρκεια της τελετής ορκωμοσίας του, τον Ιανουάριο του 1961... «μη ρωτάτε τι μπορεί να κάνει η χώρα σας για εσάς, ρωτήστε τι μπορείτε να κάνετε εσείς για τη χώρα σας»;
Φυσικά και ο Κένεντι δε συνάντησε την καθολική αποδοχή, καθώς υπήρχαν οι επικριτές του που έβλεπαν σε αυτόν έναν πρόεδρο "πλέι μπόι" που ενέπλεξε ακόμα περισσότερο την Αμερική στην περιπέτεια του Βιετνάμ και η προεδρία του σηματοδοτήθηκε από "ροζ" ιστορίες όπως εκείνη με τη Μέριλιν Μονρόε, που τον μετέτρεψε σε αγαπημένο του "κίτρινου" Τύπου, με "πικάντικα" δημοσιεύματα. Η ιστορία είναι όμως εκείνη που, όπως σε κάθε άλλη περίπτωση, έχει τον τελευταίο λόγο, με την ετυμηγορία της να είναι στην περίπτωση του JFK εκείνη ενός ανθρώπου χαρισματικού, οραματιστή, που, αν μη τι άλλο, ενσάρκωνε την ελπίδα σε δύσκολους καιρούς.
Επιμέλεια: Σταύρος Μουντουφάρης
