Στα μέσα της δεκαετίας του '80, έβαλε και άκουσε στο πικάπ ένα τραγούδι που αγάπησε πολύ, όχι όμως τόσο όσο η μητέρα του. «Μπήκε στο δωμάτιο, πράγμα που έκανε σπάνια, και κάτι με ρώτησε που δεν κατάλαβα στην αρχή.
»Ήμουν σίγουρος πως για ακόμη μία φορά θα μου ζητούσε να κάνω ησυχία, τα νεύρα της ήταν ευαίσθητα, δεν άντεχε τους πολλούς θορύβους. Εγώ άκουγα συνέχεια δίσκους κλεισμένος στο δωμάτιό μου, οπότε καταλαβαίνεις.
»Εκείνη ειδικά την ημέρα όμως, ήρθε για να μου ζητήσει να βάλω ξανά το τραγούδι που μόλις είχε τελειώσει. Κάθισε στην άκρη του κρεβατιού και περίμενε μέχρι να πάω ώς το στέρεο -έτσι δεν τα λέγαμε τότε;-, να σηκώσω τη βελόνα και να τη φέρω όσο πιο απαλά μπορούσα στο σωστό αυλάκι, στην αρχή του τραγουδιού. Το άκουσε χωρίς να μιλά κι όταν τελείωσε, μου ζήτησε να το βάλω πάλι απ' την αρχή. Τέτοια εμμονή.
»Της είπα πως αν το ακούσω ακόμα μία φορά, θα τρελαθώ. Μου απάντησε πως αν δεν το ακούσει ακόμα μία φορά, θα τρελαθεί εκείνη. Συμφωνήσαμε να της φτιάξω μια κασέτα. Επρόκειτο για ειδική αποστολή: πήρα μια εξηντάρα -δηλαδή: εξήντα λεπτών κασέτα- και ξεκίνησα.
»Μόλις τελείωνε το τραγούδι, ύστερα από τέσσερα λεπτά και τριάντα οκτώ δευτερόλεπτα, πατούσα pause, σήκωνα τη βελόνα, την τοποθετούσα στην αρχή κι έβαζα πάλι την ηχογράφηση να συνεχίσει.
»Αυτό σημαίνει ότι έκανα αυτές τις κινήσεις δεκατρείς φορές μέσα σε μία ώρα. Άκουσα το κομμάτι δεκατρείς φορές, λες και με είχαν υποβάλει σε ένα ιδιότυπο κινέζικο μαρτύριο.
»Το είχα όσο πιο σιγά μπορούσα από ένα σημείο κι έπειτα, προσπαθώντας να μην το ακούω, σε τέτοια ένταση όμως ώστε να μην κάνω λάθος και να γεμίσω εξήντα λεπτά μαγνητοταινίας με το ίδιο τραγούδι.
»Το καταραμένο, μόλις τελείωνε, ξανάρχιζε.
»Κι ωστόσο, όσο περισσότερο το άκουγα τόσο περισσότερο συνειδητοποιούσα τι μικρό-μεγάλο τραγούδι είναι. Θέλω να πω, την καταλάβαινα. Σήμερα ακόμα περισσότερο: όταν μου ζήτησε να της φτιάξω αυτή την κασέτα εκείνη ήταν 44 και εγώ στα 16. Σήμερα, στα 46 μου, τη νιώθω για τα καλά: γιατί ήθελε ν' ακούει αυτό το τραγούδι, ξανά και ξανά.
»Για κάμποσες εβδομάδες, το ραδιόφωνο στο καθιστικό, πλάι στην κουζίνα, σώπασε. Το ενσωματωμένο μαγνητόφωνο δούλευε υπερωρίες παίζοντας σε λούπα το "Dance Me To The End Of Love".
»Ο πατέρας μου είχε ήδη πρόβλημα με τ' αυτιά του. Διάβαζε την εφημερίδα στο ακουστικό του και άκουγε το ίδιο τραγούδι χωρίς να διαμαρτύρεται. Κάποια στιγμή μόνο, σήκωσε το κεφάλι του και σχολίασε διστακτικά: "Αυτό δεν το ξανακούσαμε;"
»Έως σήμερα, κάθε φορά που ακούω αυτό το τραγούδι, σκέφτομαι εκείνη. Τη μητέρα μου. Ειδικά τώρα που πέθανε και ο Λέοναρντ Κοέν. Κι ας ξέρω πια ότι η ερωτική μπαλάντα εμπνέεται από τα κρεματόρια του Άουσβιτς. Αλλά η μητέρα μου άκουγε με μιαν εφηβική μανία ένα ερωτικό τραγούδι αγνοώντας το ζοφερό του υπόβαθρο. Υποθέτω, κάτι τέτοιο κάνει ένα τραγούδι μεγάλο, έτσι δεν είναι;»
Πηγή: kathimerini.gr
