Οι μύθοι και τα μυστήρια των Χριστουγέννων - Δύο χιλιάδες χρόνια μετά η απάντηση δεν έχει ακόμη δοθεί

Ελλάδα
Οι μύθοι και τα μυστήρια των Χριστουγέννων - Δύο χιλιάδες χρόνια μετά η απάντηση δεν έχει ακόμη δοθεί

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ

Αποκρυπτογραφώντας τα πιο γοητευτικά στοιχεία της γέννησης του Ιησού, με σημείο αναφοράς το περίφημο αστέρι

Δύο χιλιάδες χρόνια μετά, και η απάντηση δεν έχει ακόμη δοθεί. Ίσως μάλιστα η κρίσιμη ερώτηση να μην απαντηθεί ποτέ... Τι ήταν το περίφημο αστέρι της Βηθλεέμ που οδήγησε τους Μάγους εξ Ανατολών στον νεογέννητο Χριστό στη φάτνη της Βηθλεέμ; Υπήρξε στην πραγματικότητα ένα αστέρι ή μήπως είναι ένα διαχρονικό σύμβολο; Και αν ναι, ποιο ακριβώς αστρονομικό γεγονός ταιριάζει στην περιγραφή που όλοι γνωρίζουμε; Αν νομίζετε ότι το όλο θέμα είναι απλή υπόθεση, σκεφτείτε ότι απασχόλησε τα κορυφαία μυαλά του πλανήτη, τους πιο σημαντικούς επιστήμονες, από τα βάθη των αιώνων, που επιχείρησαν να δώσουν τις απαντήσεις.

Από τις πιο γνωστές και λογικές θεωρίες που ταιριάζει με τα αστρονομικά δεδομένα είναι εκείνη που ερμηνεύει το αστέρι ως μια σύνοδο πλανητών. Τη σχετική πρόταση για τη λύση του μυστηρίου έκανε τον 17ο αιώνα ο αστρονόμος Γιοχάνες Κέπλερ, ο οποίος πρότεινε ότι το αστέρι της Βηθλεέμ θα μπορούσε να είναι η τριπλή σύνοδος των πλανητών Άρη, Δία και Κρόνου, που έγινε το 7 π.Χ., στα όρια των αστερισμών Κριού και Ιχθύων. Ο Κέπλερ υποστήριξε ότι ο Χριστός είχε γεννηθεί ένα ή δύο χρόνια μετά τη σύνοδο, δηλαδή το 4 ή 5 π.Χ.

Η υπόθεση ότι το άστρο της Βηθλεέμ σχετίζεται με την τριπλή σύνοδο υποστηρίχτηκε από αρκετούς αστρονόμους, όπως ο Ρίτσαρντ Μπίντερ, ο οποίος το 1996 υπολόγισε, μέσω ενός ειδικού λογισμικού σ' έναν ηλεκτρονικό υπολογιστή, ότι στις 3 Δεκεμβρίου του έτους 7 π.Χ. συνέβη η εν λόγω τριπλή σύνοδος. Με τον υπολογισμό του Κέπλερ συμφωνεί μετά από διάφορους υπολογισμούς και ο Αυστριακός Κονραντίν Φεράρι Ντ' Οκιέπο, καθηγητής Αστρονομίας στο Πανεπιστήμιο της Βιέννης, ο οποίος το 1969 επιβεβαίωσε την τριπλή σύνοδο.

Ο Τζον Μόσλεϊ, διευθυντής στο Αστεροσκοπείο Γκρίφιθ στο Λος Άντζελες, πιστεύει ότι το άστρο των Χριστουγέννων ήταν μια σπάνια σειρά πλανητικών συνόδων που έγιναν τη χρονιά μεταξύ του 3 και του 2 π.Χ.

Κομήτης ή σούπερ νόβα

Αντιθέτως ο Άγγλος αστρονόμος Κόλιν Χάμφρεϊς υποστήριξε σε μια μελέτη του, η οποία εκδόθηκε το 1913, ότι το άστρο της Βηθλεέμ ήταν ένας κομήτης. Βασίστηκε σε μια καταγραφή ενός κομήτη το έτος 5 μ.Χ., από Κινέζους αστρονόμους, οι οποίοι κατέγραφαν και ανέφεραν στον αυτοκράτορα οποιοδήποτε αξιοπερίεργο φαινόμενο εμφανιζόταν στο ουράνιο στερέωμα. Όμως, όπως προκύπτει, ο κομήτης του Χάλεϊ πέρασε από τη Γη το 12 π.Χ., που είναι αρκετά μακριά από τις προσεγγίσεις που τοποθετούν τη γέννηση του Ιησού μεταξύ του 2 και του 7 π.Χ.

Σούπερ νόβα

Επίσης, υπάρχει και η περίπτωση του Υπερκαινοφανούς Αστέρα, ενός σούπερ νόβα, δηλαδή ενός αστέρα που στο τέλος της ζωής του εκρήγνυται και εκπέμπει τεράστιες ποσότητες φωτός. Σε μια τέτοια περίπτωση, το φως θα έμοιαζε από τη Γη με εκείνο ενός υπέρλαμπρου αστέρα. Ο Βρετανός αστρονόμος Ντέιβιντ Κλαρκ και δύο συνεργάτες του σημείωσαν στο περιοδικό της Βασιλικής Αστρονομικής Εταιρείας “Quarterly Journal of the Royal Astronomical Society” ότι την άνοιξη του 5 π.Χ. είχε συμβεί μια έκρηξη σούπερ νόβα στον αστερισμό του Αιγόκερω. Η εκτίμησή τους βασίστηκε σε μια αναφορά που υπάρχει στα χρονικά της κινεζικής αστρονομίας, ενός καινοφανούς αστέρα στον ζωδιακό αστερισμό του Αιγόκερω. Καταγράφηκε από Κινέζους αστρολόγους το 5 π.Χ. και ήταν ορατός συνεχώς επί 70 ημέρες, εκ των οποίων τις 23 και στη διάρκεια της ημέρας.

Σε ρωμαϊκά νομίσματα

Πρόσφατα ο Αμερικανός αστρονόμος Μάικ Μόλναρ ισχυρίστηκε ότι έχει βρει την πρώτη αναφορά του αστεριού της Βηθλεέμ εκτός της Βίβλου. Μετά από τη μελέτη των συμβολισμών στα ρωμαϊκά νομίσματα κατέληξε στο συμπέρασμα ότι το αστέρι ήταν στην πραγματικότητα μια διπλή έκλειψη του πλανήτη Δία, σε μια σπάνια αστρολογική συζυγία, που εμφανίστηκε στον αστερισμό του Κριού στις 20 Μαρτίου του 6 π.Χ., και πάλι στις 17 Απριλίου του 6 π.Χ. Την απόδειξη της θεωρίας του ο Μόλναρ υποστηρίζει ότι τη βρήκε στο “Mathesis”, ένα βιβλίο που γράφτηκε από έναν Ρωμαίο αστρολόγο, ονόματι Φίρμικους Ματέρνους, ο οποίος αργότερα έγινε χριστιανός το 334 μ.Χ. Φυσικά υπάρχουν και άλλες θεωρίες, όπως εκείνη που θέλει το διάσημο αστέρι να είναι ένας μεμονωμένος αστέρας, όπως ο Βασιλίσκος.

Δεν ήταν χειμώνας

Το αστέρι δεν είναι το μόνο ενδιαφέρον στοιχείο της ιστορίας της Γέννησης, αλλά και η χρονολόγηση, που επίσης συνδέεται με τις θεωρίες για το άστρο. Ο Χριστός σίγουρα δε γεννήθηκε το έτος μηδέν, αφού κάτι τέτοιο δεν υπήρξε, αλλά πιθανότατα μεταξύ 7 π.Χ. και 2 π.Χ. Επίσης, το σκηνικό της φύσης που υποδέχτηκε τον νεογέννητο Χριστό δεν ήταν χειμωνιάτικο, αλλά μάλλον ανοιξιάτικο, καθώς οι βοσκοί δε θα μπορούσαν να βρίσκονται χειμώνα στην ύπαιθρο και δη νύχτα.

Η εικόνα που έχουμε για τη μεγάλη γιορτή προέκυψε τον 4ο αιώνα, όταν ο Πάπας Ιούλιος Ι έδωσε εντολή να γιορτάζονται τα Χριστούγεννα στις 25 Δεκεμβρίου. Ο στόχος του ποντίφικα για την επιλογή της συγκεκριμένης ημερομηνίας ήταν απλός: η μετάβαση από τον Παγανισμό στον Χριστιανισμό με τρόπο ομαλό, χωρίς να προκληθούν εντάσεις μεταξύ του πληθυσμού της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, στον δρόμο που άνοιξε ο Μεγάλος Κωνσταντίνος με την πολιτική του. Έτσι, ο Πάπας αντικατέστησε τις παγανιστικές γιορτές που σχετίζονταν με το χειμερινό ηλιοστάσιο της 22ας Δεκεμβρίου με τα Χριστούγεννα. Οι άνθρωποι, λοιπόν, θα συνέχιζαν να γιορτάζουν την ίδια πάνω-κάτω ημερομηνία. Μόνο που η γιορτή αυτή θα είχε πια διαφορετικό περιεχόμενο.

Καθώς το χειμερινό ηλιοστάσιο είναι για το βόρειο ημισφαίριο η μικρότερη μέρα και η μεγαλύτερη νύχτα του χρόνου, οι αρχαίοι λαοί έκαναν ό,τι μπορούσαν ώστε να δώσουν δύναμη στο αστέρι μας για να αντέξει και να μπορέσει, αναζωογονημένο από τις φωτιές, να κάνει το γύρισμα του τροχού, μεγαλώνοντας από λίγο τις μέρες μετά την 22α Δεκεμβρίου. Για τον λόγο αυτό, άλλωστε, τα Χριστούγεννα είναι η γιορτή του φωτός, με τα πολύχρωμα λαμπιόνια και τα κεριά. Κάτι αντίστοιχο με τις φωτιές του Ιούνη κατά το θερινό ηλιοστάσιο, τις φωτιές του Αϊ Γιάννη, γιορτή που επίσης επελέγη για να αντικαταστήσει την παγανιστική.

Και αν απορείτε που τα Χριστούγεννα γιορτάζονται με τόσο πάθος από τους βόρειους λαούς σε αντίθεση με το Πάσχα, που είναι πιο έντονο στον μεσογειακό Νότο, η απάντηση βρίσκεται ακριβώς στο ηλιοστάσιο. Η δυσβάστακτα μεγάλη διάρκεια των νυχτών στον κρύο Βορρά της Ευρώπης έκανε τους ανθρώπους να νοσταλγούν την επιστροφή του ανίκητου ήλιου και γι’ αυτό έπρεπε να γιορτάσουν με τρόπο θριαμβευτικό το ότι εφεξής οι μέρες θα άρχιζαν να μεγαλώνουν έστω και ελάχιστα.

(Φωτογραφία Αρχείου Pexels)

ΤΑ ΝΕΑ του neakriti.gr στο Google News