Ορφέας Αυγουστίδης: Η υποκριτική δεν ήταν ακριβώς συνειδητή επιλογή, ήρθε κατά πάνω μου με γενναιοδωρία

Κρήτη
Ορφέας Αυγουστίδης: Η υποκριτική δεν ήταν ακριβώς συνειδητή επιλογή, ήρθε κατά πάνω μου με γενναιοδωρία

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ

Ο πρωταγωνιστής της νέας σειράς του “Alpha” «Σασμός», Ορφέας Αυγουστίδης, μιλάει στo neakriti.gr για τη δουλειά και τη ζωή του. Γεννήθηκε στην Αθήνα. Κατάγεται από την Κρήτη.

Είμαι χαρούμενος που συμμετέχω σε μια δουλειά (σ.σ. η σειρά «Σασμός» στον Alpha) που από πολύ νωρίς αγαπήθηκε από το κοινό τόσο πολύ, μια δουλειά ποτισμένη από το χρωμα και τις μυρωδιές της Κρήτης.

Αν δεν ήμουν ηθοποιός, θα μπορούσα να κάνω πολλά αλλά πράγματα. Φαντάζομαι τον εαυτό μου μέσα στο νερό, στη θάλασσα, skipper σε ιστιοπλοϊκό σκάφος, που θα ταξιδεύει με κόσμο.

 Η θάλασσα είναι ψυχοθεραπεία. Θα μπορούσα πάλι να με φανταστώ να μαγειρεύω

 Η θάλασσα είναι ψυχοθεραπεία. Θα μπορούσα πάλι να με φανταστώ να μαγειρεύω. Δύσκολα θα γινόμουν σεφ, γιατί είναι τέτοιοι οι ρυθμοί και οι εντάσεις και σε αυτό το περιβάλλον, που δεν θα έφευγα από έναν χώρο με ένταση για να πάω σε έναν άλλο. Αλλά με ξεκουράζει να μαγειρεύω, με ηρεμεί, με χαλαρώνει. Θα μπορούσα να έχω και ένα χαλαρό καφέ - μπαρ με ποτό και σίγουρα επιτραπέζια παιχνίδια. Μιλώ για πράγματα, που φαίνονται όταν είσαι έξω από το χορό τους, ότι είναι χαλαρωτικά και συνδέονται με διαδικασίες που μου αρέσουν.

Το 2005, που ήμουν πρωτοετής στη δραματική σχολή, συμμετείχα και στην ταινία «Λούφα και Παραλλαγή Σειρήνες στο Αιγαίο» του Περράκη, μία από τις μεγαλύτερες επιτυχίες του ελληνικού κινηματογράφου. Και το βιώσαμε αυτό όλοι, όχι μόνο εγώ, και η παραγωγή και ο Περράκης και οι ηθοποιοί, όλοι το ζήσαμε παρέα. Παράλληλα, συνέχιζα και στη σχολή σκηνοθεσίας μέχρι το βράδυ. Πήγαινα το πρωί στη δραματική σχολή 10:00 με 5:00 και 6:00 με 10:00 το απόγευμα στη σχολή σκηνοθεσίας. Ναι, ήταν έντονη όλη αυτή η περίοδος.

Η υποκριτική δεν ήταν ακριβώς συνειδητή επιλογή, ήρθε κατά πάνω μου με γενναιοδωρία

Ήμουν ανοιχτός, χωρίς να φοβάμαι τις «τρύπες» μου, χωρίς να φοβάμαι να αντιμετωπίσω τις ελλείψεις μου που χρειαζόντουσαν δουλειά, και έμεινα εκεί, γιατί το βρήκα όλο αυτό συναρπαστικό. Ξέρεις, το να κάνεις μία δουλειά όπου έχεις χειροπιαστές αποδείξεις από τη μία, της προσωπικής εξέλιξής σου, την ίδια στιγμή που δίνεται χώρος να σου αποκαλύπτονται και οι αδυναμίες σου, για μένα ήταν μία πρόκληση άνευ προηγουμένου. Η υποκριτική δεν ήταν ακριβώς συνειδητή επιλογή, ήρθε κατά πάνω μου με γενναιοδωρία, και άρχισα να τη γνωρίζω.

Η υποκριτική σε κρατάει σε εγρήγορση, όχι τόσο επειδή καλείσαι να διαχειριστείς ανασφάλειές σου και βαθύτερα υπαρξιακά ζητήματα, αλλά γιατί σου μαθαίνει ότι όπως και στη ζωή, έτσι και στο θέατρο, τίποτα δεν είναι βέβαιο, τίποτα δεν είναι σταθερό, τίποτα δεν είναι ένα πράγμα μόνο. Δεν υπάρχει περίπτωση, όσο θέλεις να δουλεύεις, αυτή τη δουλειά να τη βαρεθείς πραγματικά. Με το που θα πω στον εαυτό μου ότι «αυτό» το έχω, με το που θα πω στον εαυτό μου - γιατί το κάνω αυτό το λάθος - ότι «αυτό» το έχω κατακτήσει σε όλες τις διαστάσεις του, τότε θα αρχίσω να πλήττω και εγώ και το κοινό.

Η αναγνωρισιμότητα δεν έχει επηρεάσει την καθημερινότητά μου. Μεγάλωσα σε ένα σπίτι με δύο γονείς πάντα αναγνωρίσιμους

Η αναγνωρισιμότητα δεν έχει επηρεάσει την καθημερινότητά μου. Μεγάλωσα σε ένα σπίτι με δύο γονείς πάντα αναγνωρίσιμους, πάντα ήταν με κάποιο τρόπο κομμάτι της καθημερινότητάς μου, ακόμα και όταν ήμουνα παιδί.Μου ήρθε και μένα κάποια στιγμή, σε ηλικία 20 χρονών, και το διαχειρίστηκα θεωρώ, αρκετά καλά. Φυσικά κάποια πράγματα μπορεί να σου βγουν, γιατί αναρωτιέσαι ποιος είσαι, τί θέλεις να κάνεις. Μετά τοποθετείσαι εκεί που χρειάζεται, ηρεμείς και πορεύεσαι. Αλλά πάει καιρός από τότε. Είμαι 17 χρόνια σε αυτή τη δουλειά χειμώνα καλοκαίρι και εκτίθεμαι. Δεν είναι τέσσερα χρόνια, δεν είναι και σαράντα, αλλά είναι αρκετά για να πεις ότι έχεις ολοκληρώσει κάμποσους κύκλους μέσα σε αυτό.

Η δουλειά μου είναι πολύ μεγάλη άγκυρα, με την έννοια ότι είναι συνδεδεμένη με την πρωτεύουσα. Εάν δεν έκανα αυτή τη δουλειά, ίσως ήμουν πολύ πιο ευέλικτος να δοκιμάσω από νωρίς, εναλλακτικές επιλογές στην κατεύθυνση της αποκέντρωσης. Ναι, θα δοκίμαζα να μείνω στην Κρήτη, όπως και στην Κίμωλο που πηγαίνω πολλά χρόνια.

Ναι, θα δοκίμαζα να μείνω στην Κρήτη, όπως και στην Κίμωλο που πηγαίνω πολλά χρόνια.  Στην Κρήτη, άλλωστε, είναι η οικογένειά μου

 Στην Κρήτη, άλλωστε, είναι η οικογένειά μου. Κρατώ από τα Χανιά και από το Ρέθυμνο. Η μητέρα μου έχει μεγαλώσει στα Χανιά. Ο πατέρας της, ο παππούς μου ο Γιώργος, ήταν Βουβιανός, από τις Βούβες Χανίων, η γιαγιά μου, από τις Μαργαρίτες Μυλοποτάμου στο Ρέθυμνο. Καλοκαίρι, Πάσχα πάντα, στη γιαγιά στα Χανιά, και επισκεπτόμασταν και τις Μαργαρίτες. Η μητέρα μου έχει τρείς αδερφούς, έχω πολλά ξαδέρφια, και είμαστε πολύ αγαπημένοι.

Στην Κρήτη ήμουν και πριν από ένα μήνα για τις ανάγκες γυρισμάτων της σειράς (σ.σ. Σασμός) και πριν από αυτό, είχα κατέβει πέρσι τον Αύγουστο για διακοπές και μία μικρή περιοδεία με το θεατρικό έργο του Σάμιουελ Μπέκετ, «Περιμένοντας τον Γκοντό». Έχουμε κατέβει και με τη γυναίκα μου, πήγαμε στον νότο, Τριόπετρα και Άγιο Παύλο. Άγρια ομορφιά.

Υπάρχει μια μουσικότητα στην κρητική διάλεκτο, την οποία προσλάμβανα για χρόνια λόγω διακοπών στην Κρήτη, αλλά για τις ανάγκες των ρόλων κλήθηκα να δουλέψω πάνω σε πολύ συγκεκριμένα πράγματα, όπως το λεξιλόγιο, την προφορά, το «λ» το «ρ».

Ελληνικό #metoo. Φυσικά και με αφορά. Ως προς τη δικαιοσύνη, και δεν μιλώ για το θεσμό, αλλά για το δίκαιο, το δίκαιο των ανθρώπων που έγιναν δέκτες τέτοιων συμπεριφορών.

Ας πάει παραπέρα αυτό το κύμα. Έχει πέσει σε πολύ ισχυρούς κυματοθραύστες που δεν τους βλέπουμε, είναι κάτω από το νερό

Αυτό με ενδιαφέρει, εκεί θα έπρεπε να κοιτάμε. Η δικαιοσύνη είναι που έχει προτεραιότητα και ο δρόμος που άνοιξαν τέτοιες θαρραλέες κινήσεις από τους συναδέλφους. Δυστυχώς, όμως, δεν βλέπουμε αυτό να συμπαρασύρει και άλλους χώρους, οι οποίοι πάσχουν από εξίσου χυδαίες συμπεριφορές. Θα ήμουν πολύ περήφανος για την ανθρωπότητα, αν ξυπνούσε κάτι αντίστοιχο και σε άλλους χώρους. Δεν έγινε όμως. Όχι να μένουμε στο αν τελικά αξίζει να σταματήσουν οι επαναλήψεις ή όχι για να παίρνουν κάποιοι ηθοποιοί το 1,5 ευρώ το επεισόδιο που τους αναλογεί. Όχι. Ας πάει παραπέρα αυτό το κύμα. Έχει πέσει σε πολύ ισχυρούς κυματοθραύστες που δεν τους βλέπουμε, είναι κάτω από το νερό. Μεμονωμένες τοποθετήσεις και δηλώσεις, για ένα πράγμα τόσο σφαιρικό και τρισδιάστατο, χωρίς να μπορείς να ανοίξεις ένα ουσιαστικό διάλογο, δεν θεωρώ ότι μπορούν να συμβάλλουν κάπου, πέρα από το να «γεννήσουν» τίτλους που θα μπορεί να αναπαράγει ο καθένας με όποιον τρόπο θέλει και τελικά τον εξυπηρετεί. Αυτό, όχι, δεν με αφορά.

Το θέμα «οικογένεια» είναι πολύ προσωπικό βίωμα. Ούτε μία συμβουλή από πατεράδες της ηλικίας μου που θέλησαν να μου δώσουν με καλή πρόθεση σχετικά με τον ερχομό του παιδιού, ούτε μία δεν έπεσε μέσα, ούτε μία δεν ήταν χρήσιμη για μένα, ούτε μία. Ξέρεις γιατί; Γιατί όλοι κρίνουν με βάση τις προσωπικές τους αδυναμίες και ανάγκες και δεν έχουν να κάνουν μαζί μου. Ο καθένας μας είναι διαφορετικός. Το μόνο σίγουρο είναι ότι ο ερχομός του παιδιού είναι μια καθολική αλλαγή που σε καθορίζει και σου αλλάζει τον τρόπο που αντιλαμβάνεσαι την ύπαρξή σου, αλλά και τη σχέση σου με τους γονείς σου. Ναι, αυτό μπορώ να το πω με σιγουριά και πιστεύω ότι γράφει λίγο πολύ έτσι στους περισσότερους ανθρώπους.

Η επαφή με τον εαυτό του είναι κάτι που πρέπει να διερευνήσει κάποιος στη ζωή του, όπως εκείνος νομίζει. Ναι, έχω μπει σε αυτή τη διαδικασία στη ζωή μου, με διάφορους τρόπους. Δεν είμαστε μόνο ένα πράγμα και όσο περνά ο καιρός, όσο πιστεύουμε ότι έχουμε το «απόλυτο» δίκιο, σκληραίνουμε. Όπως έχει πει και ο Αίμονας στον Κρέοντα (σ.σ. στην αρχαία τραγωδία του Σοφοκλή «Αντιγόνη»), τα νέα δέντρα, τα ευλύγιστα μένουν δυνατά, τα αλύγιστα και τα σκληρά είναι εκείνα που τα παίρνει το ποτάμι με τις ρίζες. Χρειάζεται η ευελιξία στη ζωή μας, το θάρρος να ανατρέψουμε πράγματα δικά μας παγιωμένα και η βοήθεια από κάποιους ανθρώπους που ξέρουν, μπορεί να αποδειχθεί τεράστια, όσο και επικίνδυνη λόγω της υπερπροσφοράς «ειδικών».  Όσο μπορεί να σε βοηθήσει αυτή η διαδικασία (σ.σ. της ψυχοθεραπείας), άλλο τόσο μπορεί να σε κλειδώσει. Πρέπει να πας την κατάλληλη στιγμή, στον κατάλληλο άνθρωπο, παίζεις με τις πιθανότητες για το αν θα σου λειτουργήσει όλο αυτό. Ζούμε σε μία εποχή υπερπαραγωγής στα πάντα, εικόνες, πληροφορία, φαγητό, φωτογραφίες, ακούγεται πολύς θόρυβος.

Ζούμε σε μία εποχή υπερπαραγωγής στα πάντα, εικόνες, πληροφορία, φαγητό, φωτογραφίες, ακούγεται πολύς θόρυβος

Η σχέση με το Θεό με έχει απασχολήσει και με απασχολεί. Ζούμε σε μία συγκεκριμένη κοινωνία, με τις αναφορές, το παρελθόν και τα σύμβολά της, και δεν μπορείς να μην μπεις στη διαδικασία να σκεφτείς που τοποθετείσαι. Παλαιότερα βρισκόμουν πολύ πιο απέναντι σε κάποια πράγματα, μεγαλώνοντας τοποθετούμαι πιο ελαστικά, με περισσότερα ερωτηματικά. Όσο λιγότερα συνειδητοποιείς ότι ξέρεις για τον κόσμο αυτό, τόσο πιο ανοιχτός γίνεσαι στο να ακούς. Αλλά σίγουρα δεν μπορώ να πω με βεβαιότητα για την ύπαρξη μιας θείας δύναμης που μας προστατεύει και που μας γέννησε, αλλά ούτε και μπορώ να πω ότι όλα ήταν τυχαία.

Δεν θα ήθελα να ξεχωρίσω συνεργασίες μου, γιατί άλλες με έχουν εμπλουτίσει με χιλιάδες εφόδια και εργαλεία αισθητικά και μη, και άλλες με έχουν πάει μπροστά επειδή ήταν τόσο κακές. Και αυτό μπορεί να σου δώσει χιλιάδες πράγματα, εξίσου πολλά. Αυτοί που με βοήθησαν στο ξεκίνημά μου με τη γενναιοδωρία τους, το ξέρουνε, γιατί έχουμε διατηρήσει σχέσεις προσωπικές. Έχουν την ευγνωμοσύνη και την αγάπη μου, τους τιμώ με πολλούς τρόπους.

Από τα μέσα του Οκτώβρη ανεβάζουμε στο θέατρο Βασιλάκου (σ.σ. στην Αθήνα) ένα έργο που λέγεται  «Η Μηχανή του Τούρινγκ». Πρόκειται για ένα γαλλικό έργο που έχει να κάνει με ένα κομμάτι της ζωής του Άλαν Τούρινγκ, ο οποίος έσπασε τον κώδικα τον Ναζί και θεωρείται ο πατέρας των ηλεκτρονικών υπολογιστών. Ήταν από τους πρώτους οραματιστές επιστήμονες της τεχνητής νοημοσύνης.

Τον αγαπώ πολύ και τον εκτιμώ βαθιά τον Οδυσσέα, είναι φίλος και πολύ άξιος καλλιτέχνης

Την ιστορία του την έχουμε δει και στην ταινία «Το Παιχνίδι της Μίμησης - The Imitation Game». Είναι, λοιπόν, ένα έργο για αυτόν τον επιστήμονα, οι τελευταίες ώρες στο σπίτι του, όπου κάνει μία αναδρομή στις σημαντικές στιγμές της ζωής του, λίγο πριν αυτοκτονήσει. Παίζεται στο Παρίσι εδώ και πέντε χρόνια και είναι sold-out. Τη διασκευή, σε μορφή μονολόγου, έχει κάνει ο Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος, ο οποίος και σκηνοθετεί την παράσταση. Είναι μία πολύ μεγάλη πρόκληση, είναι ένας σπουδαίος ρόλος και μία πολύ ωραία συνεργασία, τον αγαπώ πολύ και τον εκτιμώ βαθιά τον Οδυσσέα, είναι φίλος και πολύ άξιος καλλιτέχνης. Μαζί μας έχουμε την τιμή και την χαρά να έχουμε την Μαρίζα Ρίζου, η οποία  έχει κάνει μία ηχητική επένδυση κινηματογραφικού επιπέδου που ανυπομονώ να την παρουσιάσουμε. Νιώθω ότι αυτό το κορίτσι είναι από τους πιο ταλαντούχους ανθρώπους που έχω γνωρίσει.

(Οι φωτογραφίες είναι από τα γυρίσματα της σειράς «Σασμός»)

ΤΑ ΝΕΑ του neakriti.gr στο Google News