Την έντονη αντίδραση, τόσο των Συλλόγων Οικογένειας Θεραπευτικών Προγραμμάτων ΚΕΘΕΑ, όσο και των ίδιων των παιδιών που τόσα χρόνια βρίσκουν διέξοδο κάτω από τη σκέπη του από τον σκοτεινό δρόμο των ουσιών και έτσι μπορούν να ελπίζουν και να κάνουν όνειρα για ένα καλύτερο μέλλον, έχουν προκαλέσει οι εξελίξεις με το νομοσχέδιο που προωθεί η κυβέρνηση.
Μέσω μάλιστα επιστολής τους στον υπουργό Υγείας, Βασίλη Κικίλια, επισημαίνουν μεταξύ άλλων πως «τα τελευταία 38 χρόνια, δεκάδες χιλιάδες από τα παιδιά μας πήραν βοήθεια ζωής μέσω του ΚΕΘΕΑ και οι περισσότερες από τις οικογένειές τους δε διαλύθηκαν κυρίως λόγω της στήριξης που τους πρόσφερε το ΚΕΘΕΑ». Για τον λόγο αυτό και ζητούν απόσυρση του προσχεδίου νόμου, λέγοντας «όχι» στη μετατροπή του ΚΕΘΕΑ σε δομή συντήρησης της εξάρτησης.
Με αφορμή τα γεγονότα αυτά και θέλοντας να στηρίξει την προσπάθεια που γίνεται στο ΚΕΘΕΑ όλα αυτά τα χρόνια, ο Λουκάς Χατζηλουκάς, πρώην εξαρτημένος, που όμως με τη βοήθεια του Κέντρου κατάφερε να σταθεί στα πόδια του και να βγει νικητής από τη μάστιγα των ναρκωτικών και να χαίρεται σήμερα τη ζωή και την όμορφη οικογένεια που έχει φτιάξει, μας περιγράφει το πώς έζησε την εμπειρία του κατά τη διάρκεια της θεραπείας του στο Κέντρο. Ενώ παράλληλα, ως σημερινός εργαζόμενος στο ΚΕΘΕΑ, περιγράφει το σημαντικό έργο που διαδραματίζεται σε αυτό, επισημαίνοντας ωστόσο και το τι χρειάζεται να γίνει για να βελτιωθεί η λειτουργία του.
Όπως τονίζει, «εγώ μπορώ να σας δώσω μία εικόνα από το πώς βίωσα εγώ τη θεραπεία μου στο ΚΕΘΕΑ, αλλά και ως σημερινός εργαζόμενος. Αυτές τις μέρες ο κόσμος ακούει διάφορα σε σχέση με το μέλλον του φορέα, ανησυχεί γιατί ξέρει, είτε από πρώτο χέρι είτε όχι, ότι το ΚΕΘΕΑ έχει βοηθήσει εκατοντάδες παιδιά και οικογένειες. Ξέρει ότι αυτός ο φορέας κάτι κάνει καλά εδώ και σχεδόν τέσσερις δεκαετίες. Και είναι πολύ όμορφο που η κοινωνία έχει δείξει ενδιαφέρον και αγκαλιάζει το ΚΕΘΕΑ, όπως έτσι κι αλλιώς συμβαίνει χρόνια τώρα. Εγώ μπορώ να σας πω ορισμένα στοιχεία του ΚΕΘΕΑ που το κάνουν αυτό που είναι. Που το κάνουν δηλαδή αποτελεσματικό και βοηθητικό στους ανθρώπους που χτυπάνε την πόρτα του. Μπορώ να σας πω τι ήταν αυτό στο ΚΕΘΕΑ που με βοήθησε να αλλάξω τη ζωή μου, και ενώ τότε ζητούσα βοήθεια για τη χρήση ουσιών, τώρα και από το 2013 στέκομαι στα πόδια μου, έχω την οικογένειά μου και εργάζομαι κι εγώ στο ΚΕΘΕΑ, για να δώσω παραπέρα τη βοήθεια που έχω πάρει κι εγώ στο παρελθόν».
Όπως εξηγεί, αυτό που τον βοήθησε στο ΚΕΘΕΑ «ήταν η ίδια η φιλοσοφία, που λέει ότι ο χρήστης μπορεί να θεραπευτεί, να αλλάξει τη ζωή του ριζικά, να ξαναμπεί στην κοινωνία σαν ισότιμος πολίτης. Γι’ αυτό και το ΚΕΘΕΑ όλα αυτά τα χρόνια δεν κάνει απλά μία ανακουφιστική δουλειά, αλλά πάει πολύ παραπέρα. Κάνει ολοκληρωμένη θεραπεία, δουλειά με την οικογένεια του χρήστη, του μαθαίνει αξίες, του μαθαίνει να συμμετέχει στο κοινωνικό σύνολο και να μοιράζεται με τους άλλους και άλλα πολλά. Αυτό είναι που κάνει την απεξάρτηση, ότι δηλαδή αλλάζει ο τρόπος ζωής στον άνθρωπο που ολοκληρώνει το πρόγραμμα θεραπείας στο ΚΕΘΕΑ. Αυτό επίσης που με βοήθησε είναι ότι το ΚΕΘΕΑ δε μας αντιμετώπισε ποτέ σαν άρρωστους, ανήμπορους, σαν ανθρώπους μειωμένων ευθυνών. Αντίθετα, μας ωθούσε να παίρνουμε την κατάσταση και τη ζωή μας στα χέρια μας. Μας επιβράβευε όταν είχαμε γνώμη και άποψη, όταν είχαμε δηλαδή ενεργητικό ρόλο στην ίδια μας τη θεραπεία. Και βέβαια δεν μπορώ να μην αναφερθώ στη Θεραπευτική Κοινότητα, που είναι το βασικό θεραπευτικό εργαλείο του ΚΕΘΕΑ, αναπόσπαστο κομμάτι του».
«Το νιώθω σπίτι μου»
Όπως σημειώνει ο Λουκάς, «μπαίνοντας στην κοινότητα, ξεκινάς από τον ρόλο του “παιδιού” και με το πέρασμα του χρόνου γίνεσαι “μικρό μέλος”, “μεσαίο μέλος” και “μεγάλο μέλος”. Αυτό είναι συμβολικό, γιατί πραγματικά ένας άνθρωπος που μπαίνει στην κοινότητα μεγαλώνει από την αρχή, διαμορφώνει προσωπικότητα, μαθαίνει να έχει όρια, αξίες, σεβασμό. Πολλά από τα μέλη της Κοινότητας, όπως κι εγώ, βγάλαμε ακόμα και το σχολείο μέσα στο πρόγραμμα, πήραμε πτυχία στους υπολογιστές, είχαμε την ευκαιρία να δοκιμάσουμε και να ανακαλύψουμε τα ταλέντα μας. Τα λέω αυτά για να δει κανείς πόσο πολύπλευρη είναι η θεραπεία του ΚΕΘΕΑ, που δε στοχεύει, δηλαδή, μόνο στο να απέχει το άτομο από τις ουσίες, αλλά σκοπός είναι να φτιάξει μία νέα, μία ολόκληρη ζωή. Οι εργαζόμενοι του ΚΕΘΕΑ ήταν επίσης κάτι που πάντα έπαιζε ρόλο στη θεραπεία μου, και τη δική μου και των άλλων μελών. Το να νιώθεις δηλαδή σαν το σπίτι σου, να εμπιστεύεσαι εκεί τους ανθρώπους, να βλέπεις ότι αυτή τη δουλειά την κάνουν με την ψυχή τους, προσπαθούν να είναι πρότυπο για εσένα, είναι εκεί να χτυπήσεις την πόρτα του προγράμματος όποτε το χρειαστείς. Επί της ουσίας, με τους θεραπευτές του ΚΕΘΕΑ δημιουργείται μία σχέση χρόνων, εμπιστοσύνης. Αυτά σήμερα προσπαθώ να τα έχω συνέχεια στο μυαλό μου, για να προσφέρω όση περισσότερη βοήθεια μπορώ σαν θεραπευτής στο Πρόγραμμα, και καταλαβαίνω και σήμερα, όπως και τότε, πόσο σημαντικό είναι το ΚΕΘΕΑ να έχει σταθερούς ανθρώπους, να έχει σταθερά την πόρτα του ανοιχτή».
«Ανοιχτές πόρτες σε ανθρώπους που έχουν χάσει τον δρόμο τους»
Αναφορικά με το τι χρειάζεται σήμερα να γίνει στο ΚΕΘΕΑ για να βελτιωθεί, όπως σημειώνει: «Το μήνυμα που θέλω να στείλω, με βάση τη δική μου εμπειρία ως απόφοιτος του ΚΕΘΕΑ, είναι ότι το ΚΕΘΕΑ όλα αυτά τα χρόνια το κάνουν οι άνθρωποί του, οι εργαζόμενοι, οι οικογένειες, τα μέλη και βασικά η ίδια η φιλοσοφία του, η θεραπευτική του πρόταση, που παραμένει πάντα καινούργια: ότι μπορείς να ζήσεις τη ζωή σου χωρίς ουσίες, να θεραπευτείς χωρίς υποκατάστατα, να φτιάξεις μία νέα ζωή. Αυτό είναι που κάνει τους ανθρώπους να αλλάζουν. Αυτό είναι που βοήθησε κι εμένα και πολύ ακόμα κόσμο. Αυτός ο χαρακτήρας του ΚΕΘΕΑ, αυτά τα στοιχεία που περιέγραψα, είναι που πρέπει να προστατευτούν και να ενισχυθούν ακόμα περισσότερο. Γιατί είναι πολύ σημαντικό σήμερα να υπάρχει αυτή η πόρτα ανοιχτή για όλους τους ανθρώπους που έχουν χάσει τον δρόμο τους και να έχουν την ευκαιρία που είχα εγώ να αλλάξω τη ζωή μου. Γι’ αυτό οι μονάδες πρέπει να μεγαλώνουν, να αυξάνονται, να γεμίζει το ΚΕΘΕΑ με εργαζόμενους που θέλουν να δώσουν βοήθεια και με ανθρώπους που την έχουν ανάγκη. Αυτό είναι το ουσιαστικό».
