Το ημερολόγιο έδειχνε 25 Σεπτεμβρίου του 1849, όταν φεύγει από τη ζωή ο Νικήτας Σταματελόπουλος. Πρόκειται για τον θρυλικό Νικηταρά τον Τουρκοφάγο, ο οποίος έμελλε να μείνει στην ιστορία - μεταξύ άλλων - για την καταλυτική συμβολή που είχε στη νικηφόρα για τους Έλληνες έκβαση της μάχης στα στενά των Δερβενακίων.
Ο Νικηταράς γεννήθηκε το 1782 (κατ' άλλους το 1784) στο χωριό Νέδουσα Μεσσηνίας και ήταν γιος του Σταματέλου Τουρκολέκα και της Σοφίας Καρούτσου, η οποία ήταν αδερφή της γυναίκας του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη. Σε ηλικία 11 ετών, ο Νικηταράς παίρνει τα όπλα, ακολουθώντας την κλέφτικη ομάδα του πατέρα του. Κατόπιν εντάσσεται στο σώμα του Ζαχαριά Μπαρμπιτσιώτη.
Τον Οκτώβριο του 1818, περίοδο κατά την οποία βρισκόταν στην Καλαμάτα, σύμφωνα με τη wikipedia μυείται στη Φιλική Εταιρεία. Μαζί με τον Γέρο του Μωριά και τον Παπαφλέσσα συνέβαλαν τα μέγιστα στην προετοιμασία της Επανάστασης του 1821. Εξάλλου, ήταν ένας από τους οπλαρχηγούς που μπήκαν στις 23 Μαρτίου του 1821 στην Καλαμάτα.
Ο Νικηταράς διακρίθηκε στη Μάχη του Βαλτετσίου στις 12 Μαΐου, αλλά και στη Μάχη των Δολιανών λίγες ημέρες αργότερα: Όντας επικεφαλής μόλις 600 ανδρών επικράτησε του στρατού του Κεχαγιάμπεη, που αριθμούσε 6.000 στρατιώτες. Η μάχη των Δολιανών ήταν αυτή η οποία “χάρισε” στον Νικηταρά το προσωνύμιο “Τουρκοφάγος”.
Όπως λέει ο θρύλος, μετά τη μάχη οι συμπολεμιστές του προσπαθούσαν να ξεκολλήσουν το σπαθί του από το χέρι του, χωρίς ωστόσο να τα καταφέρνουν... Ο Νικηταράς πολέμησε στην πρώτη γραμμή είτε στον Μωριά, είτε στην Ανατολική Ρούμελη, συνεργαζόμενος με τον Οδυσσέα Ανδρούτσο και τον Γεώργιο Καραϊσκάκη.
Εξάλλου, ήταν μεταξύ των οπλαρχηγών που πήραν μέρος στην Άλωση της Τριπολιτσάς τον Σεπτέμβριο του 1821. Ας σημειωθεί ότι ήταν από τους λίγους που αρνήθηκαν να πάρουν κάποιο λάφυρο μετά την άλωση της πόλης. Σημαντική ήταν η συνεισφορά του Νικηταρά στον θρίαμβο των Ελλήνων στη μάχη στα Δερβενάκια και την πλήρη επικράτηση των επαναστατημένων σε βάρος του Δράμαλη (Μαχμούτ Πασά).
Στις αρχές του Ιουλίου του 1822, αφού πέρασε από την ανατολική Ρούμελη χωρίς να συναντήσει ιδιαίτερη αντίσταση, ο Δράμαλης στρατοπέδευσε με 25.000 άνδρες στην Κόρινθο. Στόχος του ήταν η ανακατάληψη της Τριπολιτσάς και η καταστολή της Επανάστασης στην Πελοπόννησο, με τη βοήθεια και του οθωμανικού στόλου.
Την ώρα που οι περισσότεροι Έλληνες ηγέτες πανικοβλήθηκαν, ο Κολοκοτρώνης το “πήρε” πάνω του: Κράτησε τον Δράμαλη μακριά από την Τριπολιτσά, καταλαμβάνοντας στρατηγικές θέσεις στην περιοχή και εφαρμόζοντας την τακτική της “καμένης γης”, προκαλώντας τεράστιο επισιτιστικό πρόβλημα στον τουρκικό στρατό. Ο Δράμαλης αποφασίζει να υποχωρήσει προς την Κόρινθο, ωστόσο ο Γέρος του Μωριά καταλαμβάνει τα στενά περάσματα που οδηγούσαν από το Άργος στην Κόρινθο.
Στις 26 Ιουλίου, 2.500 Έλληνες, που είχαν καταλάβει το στενό στα Δερβενάκια, κοντά στη Νεμέα, κατατροπώνουν τους Τούρκους, οι οποίοι μετρούν πάνω από 3.000 νεκρούς. Εκτός του Κολοκοτρώνη, στη μάχη διακρίθηκαν ο Δημήτριος Υψηλάντης, ο Παπαφλέσσας και φυσικά ο Νικηταράς. Την επομένη της μάχης, όσοι Τούρκοι είχαν απομείνει ζωντανοί επιχείρησαν να διαφύγουν από την περιοχή, ωστόσο ο Νικηταράς τούς κατατρόπωσε εκ νέου. Μετά την απελευθέρωση, ο Νικηταράς τάχθηκε στο πλευρό του Καποδίστρια. Εντούτοις, επί Όθωνος περιέπεσε σε δυσμένεια, καθώς ήταν φιλορώσος. Μάλιστα, φυλακίστηκε το 1839, καθώς κατηγορήθηκε για συνωμοσία.
Στη δίκη που έγινε πάντως λίγους μήνες αργότερα αθωώθηκε ελλείψει ενοχοποιητικών στοιχείων. Ωστόσο, καθ’ όλο το διάστημα της φυλάκισής του, η υγεία του επλήγη ανεπανόρθωτα, με αποτέλεσμα να υποστεί σοβαρά προβλήματα στην όραση. Τα τελευταία χρόνια της ζωής του τού απονεμήθηκε ο βαθμός του υποστράτηγου και έλαβε μια τιμητική σύνταξη, ενώ το 1847 διορίζεται μέλος της Γερουσίας. Απεβίωσε στις 25 Σεπτεμβρίου του 1849.
