Ήταν 29 Μαρτίου του 2007, όταν κατά τη διάρκεια επεισοδίων σε ραντεβού “θανάτου” ανάμεσα σε οπαδούς του Παναθηναϊκού και του Ολυμπιακού, στην Παιανία Αττικής, σκοτώνεται ο φίλαθλος των “πρασίνων” Μιχάλης Φιλόπουλος.
«Βαριά κρανιοεγκεφαλική κάκωση από θλων αμβλύ όργανο προκληθείσα και τραύματα στο κεφάλι και τους μηρούς από νύσσον άμα και τέμνον όργανο». Μέσα σε λίγες λέξεις, όπως αυτές που χρησιμοποιεί ο ιατροδικαστής για να αποδώσει τα αίτια θανάτου του 22χρονου Μιχάλη Φιλόπουλου, συνοψίζονται όλα όσα έγιναν το μοιραίο απόγευμα της 29ης Μαρτίου 2007 στη λεωφόρο Λαυρίου στην Παιανία.
Το «ραντεβού θανάτου» έχει κλειστεί ημέρες πριν. Αφορμή μία αναμέτρηση των γυναικείων ομάδων βόλεϊ Παναθηναϊκού και Ολυμπιακού. Τα «κεφάλια» των συνδέσμων οπαδών έχουν αποφασίσει να λύσουν τις διαφορές τους με κάθε τρόπο. Βόμβες μολότοφ, κοντάρια, σιδερογροθιές, στιλέτα, αεροβόλα πιστόλια, «στυλό», κριπτοναϊτ, πτυσσόμενα γκλοπ, φωτοβολίδες κ.ά. είναι μερικά μόνο από τα όπλα που θα χρησιμοποιήσουν οι δύο στρατοί. Μάλιστα, έχουν φτάσει και ενισχύσεις από το εξωτερικό, για να ενισχύσουν «πράσινους» και «κόκκινους» στο πεδίο της μάχης, άτομα από την πρώην Γιουγκοσλαβία και την πρώην ΕΣΣΔ (εμπειροπόλεμα) έχουν καταφτάσει στην Αθήνα. Κάθε ομάδα οπαδών θα παρατάξει περίπου 250 άτομα, κάτι που ψιθυρίζονταν τόσο στα δημοσιογραφικά γραφεία όσο και στη ΓΑΔΑ (σ.σ. αν και τότε δεν υπήρχε ακόμη το Τμήμα Αντιμετώπισης Αθλητικής Βίας).
Την επομένη, η Πολιτεία θα αποφασίσει την αναβολή όλων των αγώνων των ομαδικών αθλημάτων για δύο εβδομάδες. Δώδεκα χρόνια μετά, το πρόβλημα της οπαδικής βίας στην Ελλάδα παραμένει άλυτο...
Η άλωση της Θεσσαλονίκης
Ήταν 29 Μαρτίου του 1430: Ακριβώς 23 χρόνια και δύο μήνες πριν από την Άλωση της Κωνσταντινούπολης, οι Οθωμανοί, με επικεφαλής το σουλτάνο Μουράτ Β’, καταλαμβάνουν την πόλη της Θεσσαλονίκης. Η αντίστροφη μέτρηση για την κατάρρευση της πάλαι ποτέ κραταιάς Βυζαντινής Αυτοκρατορίας έχει αρχίσει...
1864: Τα Επτάνησα “προίκα” στην Ελλάδα
Περισσότερα από 430 χρόνια αργότερα, στις 29 Μαρτίου του 1864, η Αγγλία ανακοινώνει ότι παραχωρεί τα Επτάνησα στην Ελλάδα, ως “προίκα” στο νέο βασιλιά της χώρας Γεώργιο Α'.
Βίος και πολιτεία του Μίλτου Σαχτούρη
Το ημερολόγιο έδειχνε 29 Μαρτίου του 2005, όταν έφευγε από τη ζωή ο μεγάλος Νεοέλληνας ποιητής Μίλτος Σαχτούρης. Γεννήθηκε στις 29 Ιουλίου του 1919 στην Αθήνα και ήταν δισέγγονος του ναυάρχου του 1821 Γιώργη Σαχτούρη, με καταγωγή από την Ύδρα. Το 1937 γράφτηκε στη Νομική Σχολή του Εθνικού Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών, την οποία, ωστόσο, εγκατέλειψε μετά το θάνατο του πατέρα του, καθώς ουδέποτε του άρεσε. Το 1943, ο Σαχτούρης γνωρίζεται με τον Νίκο Εγγονόπουλο. Η συνάντηση αυτή έμελλε να είναι καθοριστική για την πορεία του 24χρονου τότε ποιητή. Τον επόμενο χρόνο, ο Σαχτούρης εμφανίζεται στο προσκήνιο, δημοσιεύοντας το πρώτο του ποίημα στο περιοδικό “Τα Νέα Γράμματα”. Οι ποιητικές συλλογές που κυκλοφόρησε εν ζωή ήταν οι εξής: “Οι Λησμονημένοι” (1945), “Παραλογαίς” (1948), “Με το πρόσωπο στον τοίχο” (1952), “Όταν σας μιλώ” (1956), “Τα φάσματα ή η χαρά στον άλλο δρόμο” (1958), “Ο περίπατος” (1960), “Τα στίγματα” (1962), “Σφραγίδα ή όγδοη Σελήνη” (1964), “Το σκεύος” (1971), “Ποιήματα 1945-1971”, “Χρωμοτραύματα” (1980), “Εκτοπλάσματα” (1986), “Καταβύθιση” (1990), “Έκτοτε” (1996) και “Ανάποδα γύρισαν τα ρολόγια” (1998). Καθ’ όλη τη διάρκεια του βίου του τιμήθηκε με τρία βραβεία: Το 1956 κέρδισε το Α’ βραβείο του διαγωνισμού “Νέοι Ευρωπαίοι ποιητές” της RAI για τη συλλογή του “Όταν σας μιλώ”, το 1962 το Β' Κρατικό Βραβείο Ποίησης για τη συλλογή του “Τα Στίγματα” και το 1987 κέρδισε το Α' Κρατικό Βραβείο Ποίησης για το έργο του “Εκτοπλάσματα”. Ο Σαχτούρης απορρίπτει την παραδοσιακή ποιητική γραφή και στρέφεται στο συμβολισμό αλλά και τον υπερρεαλισμό: Αντιηρωικός και σαφώς διαφοροποιημένος από τους σύγχρονους ομότεχνούς του, υπερτονίζει το παράλογο. Παρ’ όλα αυτά, η ποίησή του δεν μπορεί να χαρακτηριστεί ως απαισιόδοξη. Έργα του Σαχτούρη έχουν μεταφραστεί στα Γαλλικά, τα Αγγλικά, τα Ιταλικά, τα Γερμανικά, τα Πολωνικά και τα Βουλγαρικά. Εξάλλου, ποιήματά του έχουν μελοποιήσει οι Χατζιδάκις, Σπανός, Ξυδάκης, Σφέτσας και Κουνάδης. Το σύνολο της εργογραφίας του περιλαμβάνεται σε δύο τόμους: “Ποιήματα 1945-1971” και “Ποιήματα 1980-1998” από τις εκδόσεις “Κέδρος”.
