Δεν χωράει ο ανθρώπινος νους τα όσα φαίνεται πως διαδραματίζονται στο Κέντρο Περίθαλψης Παιδιών με αναπηρία (ΚΕΠΕΠ) στα Λεχαινά Ηλείας…
Εκεί, υπάρχει ένα κορίτσι που ζει από τα 7 του χρόνια σε ένα κλουβί. Είναι τυφλή και φέτος τον Αύγουστο έκλεισε τα 18 της χρόνια. Φανταστείτε λίγο: ένα αιώνιο κλουβί σε απόλυτο σκοτάδι όλη η ζωή της ως τώρα. Ένας άνθρωπος καθηλωμένος εκεί, άνθρωπος πραγματικά χωρίς ιδιότητες. Το κορίτσι αυτό δεν καταλάβαινε καλά - καλά το όνομά του μέχρι πριν από 2,5 χρόνια, όταν μια ομάδα παρέμβασης ανέλαβε να διαλύσει τη φρίκη της καθήλωσής της.
Σήμερα η 18χρονη αντιλαμβάνεται ότι έχει κι εκείνη ένα όνομα. Και για πρώτη φορά στη ζωή της μπόρεσε να πει κάποιες ακόμα λέξεις.
Γιατί την έβαλαν σε κλουβί;
«Φανταζόμαστε ότι, επειδή ήταν τυφλή, την άφησαν για λίγα χρόνια εκτός, αλλά μόλις άρχισε να πέφτει και να χτυπάει, απλά έβαλαν το παιδί σε ένα κλουβί. Υπάρχουν κι άλλοι σαν το κορίτσι αυτό.
Τουλάχιστον 10 άτομα βρήκαμε με σύνδρομο Down που δεν περπατούν, ενώ το σύνδρομο αυτό από μόνο του δεν είναι βιολογικά λόγος για να μην περπατάει κανείς. Δεν περπατούσαν γιατί ήταν συνεχώς καθηλωμένοι ή σε κλουβιά.
Υπήρξε ένα κορίτσι που το έβαλαν παλιά στο κλουβί γιατί έξυνε το κεφάλι του… Μιλάμε πραγματικά για ανθρώπους που τους έκλεψαν τη ζωή.» τονίζει η Πάττυ Σωτηροπούλου, μέλος της ομάδας παρέμβασης του Ινστιτούτου Υγείας του Παιδιού.
Δεν έχουν καταφέρει ακόμα να τη βγάλουν εντελώς από το κλουβί, αφού ο πολυετής εγκλεισμός δεν επιτρέπει άμεση αντιμετώπιση. Όμως, «της ετοιμάζουμε έναν χώρο πιο μαλακό, γιατί είναι τυφλή και δεν έχει μάθει. Τη βγάζουμε έξω 1-2 φορές τη μέρα, να ακούσει μουσική, να παίξει, να μάθει, να δει τον ήλιο. Έπεσε και χτύπησε κάποιες φορές και έκανε ράμματα. Χίλιες φορές τα ράμματα παρά συνέχεια στο κλουβί, λέω εγώ. Ομως, αν φύγει η ομάδα παρέμβασης τον Δεκέμβριο, δεν ξέρω τι θα απογίνει» συμπληρώνει η κυρία Σωτηροπούλου.
Ιστορίες που σοκάρουν
Εκτός από το τυφλό κορίτσι, υπάρχουν κι άλλες τέτοιες περιπτώσεις. Όπως δύο κοριτσιών 11-12 ετών το 2016, που έφυγαν σε άλλο ίδρυμα και κατάφεραν να έχουν ένα είδος εκπαίδευσης, έμαθαν να πηγαίνουν τουαλέτα... «Η μία, η μικρή, κάνει πια παζλ με κλειστά μάτια. Την είχαν κλεισμένη σε σοφτ ρουμ» λέει η κυρία Σωτηροπούλου.
«Και επίσης προσπαθεί να μιλήσει. Άλλη περίπτωση αφορούσε δύο αδελφές γύρω στα 30. Η μία ζούσε στο κλουβί, η άλλη ζούσε με χέρια και πόδια δεμένη. Τώρα είναι ελεύθερη. Ούτε το κεφάλι της δεν μπορούσε να σηκώσει από τα φάρμακα. Τώρα η μία έχει λυθεί και μπαίνει στο αμαξίδιο, βγαίνει να φάει στην τραπεζαρία και σχεδιάζεται άµεσα και οι δύο, ελεύθερες, να µπουν στο ίδιο δωµάτιο. Τα κορίτσια αυτά είχαν µπει σε άλλο ίδρυµα, σε ηλικία 5 και 4 ετών, και ήταν πολύ κοντά. Αλλά από τότε που µπήκαν στο συγκεκριµένο ίδρυµα δεν είχαν επαφή. Στην αρχή δεν ήθελε καθόλου η µία την άλλη. ∆ουλεύτηκαν από την οµάδα, ιδιαίτερα ψυχολόγο, και βάσει προγραµµατισµού θα µπουν µαζί σε δωµάτιο σε κανονικά κρεβάτια». Και τι πάθηση είχαν; ∆ιάγνωση αυτισµού…
Με το θέµα του ΚΕΠΕΠ έχει ασχοληθεί από το 2011 ο Συνήγορος του Πολίτη. Μεταξύ άλλων, διαπίστωσε: «Τα παιδιά ήταν µόνα στα κρεβάτια τους, ατενίζοντας το λευκό ταβάνι του δωµατίου, για πολλές ώρες καθηµερινά. Σύµφωνα µε άτυπη ενηµέρωση του προσωπικού, χορηγούνταν κατασταλτικά φάρµακα. Μικρά παιδιά βρίσκονταν ξαπλωµένα σε παιδικά κρεβάτια τα οποία είχαν κουβέρτες γύρω γύρω για προστασία από αυτοτραυµατισµό και κάποια, αν και πολύ µικρής ηλικίας, ήταν δεµένα στο κρεβάτι τους µε ύφασµα, µε αιτιολογία την αποφυγή αυτοτραυµατισµού.
Παιδιά µε νοητικές αναπηρίες και αυτονοµία βάδισης διαβίωναν σε ξύλινα κρεβάτια/κουβούκλια (ύψους περίπου 2 µέτρων) µε πόρτα και κλειδαριά για πολλές ώρες κάθε ηµέρα (περισσότερες το Σαββατοκύριακο), µε την αιτιολογία ότι η χρήση τους επιβάλλεται προκειµένου να µην κινδυνεύουν να τραυµατιστούν κινούµενα στον χώρο, δεδοµένης της αδυναµίας εποπτείας τους. Κάποια από αυτά ζητούσαν την προσοχή, τη σωµατική επαφή και έδειχναν επιθυµία να βγουν από τα κρεβάτια τους, ενώ άλλα παρέµεναν αδιάφορα ή κινούνταν στερεοτυπικά. ∆εν υπήρχαν παιχνίδια δίπλα τους ή προσωπικά αντικείµενα, καθώς θεωρούνταν επικίνδυνα λόγω πιθανότητας αυτοτραυµατισµού, πάντα µε την αιτιολογία της αδυναµίας συνεχούς εποπτείας τους, λόγω της έλλειψης προσωπικού».
(Πηγή φωτογραφιών: bbc.com)
Φόβοι ότι θα γυρίσουν στα κλουβιά
Σήμερα, εν έτει 2018, υπάρχουν ακόμα πέντε άνθρωποι που ζουν στα κλουβιά της ντροπής. Αλλά το μείζον πρόβλημα, όσο τρομακτικό κι αν ακούγεται, δεν είναι πια αυτό, αλλά ότι εξαιτίας της γνωστής ελληνικής αδράνειας υπάρχει περίπτωση το 2019 να επιστρέψουν στα κλουβιά και οι 30 που κατάφεραν να ελευθερωθούν!
Η ομάδα που ανέλαβε να αντιμετωπίσει την απίστευτη κατάσταση στο ΚΕΠΕΠ Λεχαινών, όπου έως το 2016 δεκάδες ανάπηρα παιδιά και ενήλικες διαβίωναν υπό συνθήκες βασανισμού, δηλαδή ζούσαν είτε δεμένοι από τα χέρια και τα πόδια είτε σε κλουβιά επειδή πάσχουν από σοβαρές ασθένειες που θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε αυτοτραυματισμούς.
Όπως τονίζει η κυρία Σωτηροπούλου, ελπίζουν να καταφέρουν «να βγάλουμε και τους υπόλοιπους, πράγμα καθόλου εύκολο, καθώς ορισμένοι έχουν ζήσει έτσι τόσο πολύ καιρό, που αποζητούν να τους δέσεις, φοβούνται ότι θα πέσουν αν δεν είναι δεμένοι».
Πηγή: ethnos.gr
