Σαν σήμερα, στις 29 Αυγούστου του 1931, γεννιέται στη Νέα Ιωνία, στην Αθήνα, ο Στέλιος Καζαντζίδης. Η μητέρα του ήταν πρόσφυγας από τη Μικρά Ασία και από αυτήν άκουσε για πρώτη φορά τα λαϊκά τραγούδια. Το 1952, σε ηλικία 21 ετών, ηχογραφεί το πρώτο του τραγούδι, στην εταιρεία Columbia. Ο λόγος για το “Για μπάνιο πας” του Απόστολου Καλδάρα, το οποίο δεν είχε ιδιαίτερη απήχηση.
Το δεύτερο τραγούδι που ηχογράφησε, όμως, το “Οι βαλίτσες” του Παπαϊωάννου, σημείωσε μεγάλη επιτυχία. Έκτοτε ξεκινά μια λαμπρή πορεία στην καριέρα του μεγάλου λαϊκού βάρδου. Τα επόμενα χρόνια θα γνωρίσει, θα αρραβωνιαστεί και θα συνεργαστεί στο πάλκο με την Καίτη Γκρέυ. Το ζευγάρι θα ερμηνεύσει το “Απόψε φίλα με” του Μανόλη Χιώτη, ωστόσο ο αρραβώνας του ζεύγους θα τελειώσει άδοξα. Από το 1957 μέχρι το 1965 η καριέρα του Καζαντζίδη απογειώνεται. Μαζί με τη Μαρινέλλα εμφανίζονται στα πιο γνωστά κέντρα διασκέδασης της χώρας, ερμηνεύοντας επιτυχίες - μεταξύ άλλων - των Παπαϊωάννου, Τσιτσάνη, Χιώτη και Καλδάρα. Το 1966 το ντουέτο θα παντρευτεί, ωστόσο ο γάμος τους δεν έμελλε να αντέξει στο χρόνο.
Ένα χρόνο νωρίτερα ο Καζαντζίδης είχε αποσυρθεί από τα νυχτερινά κέντρα, απόφαση την οποία τήρησε στο ακέραιο μέχρι το τέλος της ζωής του. Για 12 χρόνια απείχε και από τα δισκογραφικά δρώμενα, στα οποία επανεμφανίστηκε το 1987. Ο Στέλιος Καζαντζίδης πέθανε τελικά στις 14 Σεπτεμβρίου του 2001, έπειτα από πολυετή μάχη που έδωσε με τον καρκίνο. Ήταν 70 ετών.
Το μαρτυρικό τέλος του Ιωάννη του Βαπτιστή
Σαν σήμερα, αποκεφαλίζεται ο Ιωάννης ο Βαπτιστής (Άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος).Τα λεγόμενά του είχαν ενοχλήσει τους Φαρισαίους, καθώς στηλίτευαν την παράνομη συμβίωση του τετράρχη της Γαλιλαίας και Περαίας Ηρώδη Αντύπα με τη σύζυγο του αδελφού του, Ηρώδη Φιλίππου, την Ηρωδιάδα.
Ως αποτέλεσμα ο Ηρώδης Αντύπας φυλάκισε τον Ιωάννη. Κατά τη διάρκεια κάποιας εορτής, ο Ηρώδης ζήτησε από την κόρη της Ηρωδιάδας, Σαλώμη, να χορέψει, λέγοντάς της ότι θα της δώσει ό,τι του ζητήσει.
Λέγεται ότι η Σαλώμη ζήτησε τότε το κεφάλι του Ιωάννη μέσα σ’ ένα πιάτο, έπειτα από προτροπή της μητέρας της, η οποία φθονούσε τον Βαπτιστή. Έτσι, ο Ιωάννης αποκεφαλίστηκε, βρίσκοντας μαρτυρικό θάνατο.
Η ζωή του
Σύμφωνα με τον Ευαγγελιστή Λουκά ο Ιωάννης ήταν γιος του ιερέα Ζαχαρία και της Ελισάβετ που ήταν συγγενής της Θεοτόκου. Περί της σύλληψης και της γέννησής του που συνέβη 6 μήνες πριν τη γέννηση του Ιησού Χριστού ο ίδιος Ευαγγελιστής εξιστορεί θαυμαστά γεγονότα.
Ο Ιωάννης είχε προφητέψει, ο προφήτης Ησαίας! Επιπλέον, τότε όλος ο κόσμος πήγαινε να συμβουλευτεί από τον Ιωάννη, βαπτίζοντάς τους και οι ίδιοι εξομολογούσαν τις αμαρτίες τους. Όσο για το κυριότερο και θαυμαστότερο γεγονός ήταν η γέννησή του. Αν και η Ελισάβετ φερόταν στείρα ο αρχάγγελος Γαβριήλ διαμήνυσε στον Ζαχαρία ότι τελικά η γυναίκα του θα γεννήσει αγόρι και να του δώσει το όνομα Ιωάννης.
Στην αρχή ο Ζαχαρίας φέρεται να μην πίστεψε τα λόγια του Γαβριήλ και πιθανώς να υπέστη κάποιο κλονισμό κατά τον οποίο έχασε την ομιλία του, (ερμηνευμένη ως τιμωρία) όπου και παρέμεινε άλαλος έως την ημέρα της ονομασίας του παιδιού.
Έτσι και έγινε. Οκτώ ημέρες μετά την γέννηση του μωρού, όταν ζητήθηκε από τον ίδιον να φανερώσει το όνομα του παιδιού, εκείνος έγραψε σε μια πινακίδα το όνομα «Ιωάννης» και αμέσως επανήλθε η ομιλία του.
Πατρίδα του Ιωάννη κατά μία παράδοση φέρεται η Χεβρών, κατ' άλλη όμως γνώμη φέρεται η πόλη Ιούττα. Περί της νεανικής ζωής του Ιωάννη και του ιδιωτικού του βίου καμία πληροφορία δεν υπάρχει εκτός της πολύ λιτής αναφοράς του ίδιου παραπάνω Ευαγγελιστή ότι: «το παιδίον ηύξανε και εκραταιούτο πνεύματι και ήν εν ταις ερήμοις έως ημέρας αναδείξεως αυτού προς τον Ισραήλ».
Σημειώνεται εν προκειμένω, με τη λέξη "ερήμοις" (δοτική πληθυντικού) χαρακτηρίζονται τα διάφορα μέρη της ίδιας της ερήμου της Ιουδαίας οι οποίες έφεραν διάφορες επιμέρους ονομασίες. Στις ερήμους αυτές φαίνεται να κατέφυγε ο Ιωάννης, για προπαρασκευή του έργου του όπως παλαιότερα είχαν ομοίως καταφύγει ο Μωυσής και ο προφήτης Ηλίας.
Σύμφωνα με αναφορά του Ευαγγελιστή Λουκά ο Ιωάννης εμφανίζεται πλέον σε ηλικία 30 ετών «κατά θείαν εντολήν», «εν τη ερήμω της Ιουδαίας». Κάνοντας όμως λόγο περί του Ιορδάνη ποταμού συνάγεται ότι αναφέρεται στο νότιο τμήμα της χώρας, την περιορδάνεια περιοχή, κηρύσσοντας: «Μετανοείτε, ήγγικεν γαρ η βασιλεία των ουρανών», «βαπτίζοντας τους προσερχόμενους προς αυτόν» (κατά Ματθαίον). Παράλληλα με τα κηρύγματά του ήταν και η εμφάνισή του καθώς ο ασκητικός βίος και διατροφή του.
Φορούσε μάλλινο ένδυμα "από τρίχες καμήλου και ζώνη δερμάτινη περί την οσφύ του". Η δε διατροφή του ήταν άγριο μέλι και ακρίδες. Φαίνεται δε πως δεν παρέμενε συνέχεια στο ίδιο αυτό μέρος αλλά περιέρχονταν "πάσαν την περίχωρον του Ιορδάνου κηρύσσων βάπτισμα μετανοίας".
Τόσο η εμφάνιση αυτή όσο και ο ασκητικός βίος του Ιωάννη παράλληλα με τα κηρύγματα και τις βαπτίσεις μετάνοιας που προέβαινε ήταν επόμενο να προκαλέσει πλήθος ακροατών αλλά και πολλών θαυμαστών του απ’ όλη τη Παλαιστίνη που έσπευδαν να τον ακούσουν, μεταξύ των οποίων και στρατιώτες και Σαδδουκαίοι και Φαρισαίοι τους οποίους όλους στη συνέχεια βάπτιζε στον Ιορδάνη ποταμό.
Έτσι δεν άργησε αυτή η δράση του να προκαλέσει και τη προσοχή του Μεγάλου Συνεδρίου των Εβραίων που έστειλε αντιπροσωπεία για να ελέγξει τι συνέβαινε και να μάθει περί αυτού, από την οποία και έλαβε ως απάντηση σχετική προφητική ρήση του Προφήτη Ησαΐα «φωνή βοώντος εν τη ερήμω, ευθύνατε την οδόν Κυρίου» (κατά Ιωάννη)
Εκεί τον συνάντησε και ο Ιησούς Χριστός και του ζήτησε να τον βαπτίσει. Εκείνος αρχικά αρνήθηκε, όμως ο Χριστός επέμενε, και έτσι ο Άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος βάπτισε τον Ιησού Χριστό στα νερά του Ιορδάνη Ποταμού.
Ο σπουδαίος διαφωτιστής Τζον Λοκ
Σαν σήμερα, στις 29 Αυγούστου του 1632, γεννιέται ένας από τους μεγαλύτερους φιλοσόφους όλων των εποχών. Ο λόγος για τον Άγγλο Τζον Λοκ, εκ των πλέον σπουδαίων στοχαστών του Διαφωτισμού.
Ο Λοκ θεωρείται μάλιστα ως ο πατέρας του κλασικού Φιλελευθερισμού και του αγγλικού Εμπειρισμού, ενώ μαζί με τον Μπέρκλεϊ και τον Χιουμ αποτελούν το τρίπτυχο των φιλοσόφων του αγγλικού Διαφωτισμού.
Το τέλος του ελληνικού εμφύλιου πολέμου
Το ημερολόγιο έδειχνε 29 Αυγούστου του 1949 όταν ο Εθνικός Στρατός καταλαμβάνει το Βίτσι, το οποίο αποτελούσε το τελευταίο οχυρό των ανταρτών του Δημοκρατικού Στρατού. Η κατάληψη του Βίτσι σηματοδότησε τη λήξη του εμφύλιου πολέμου.
