Σαν σήμερα, πριν από ακριβώς έναν αιώνα, εκτελείται στο Αικατερίνενμπουργκ της Σοβιετικής Ένωσης, ο τελευταίος τσάρος της Ρωσίας μαζί με όλη του την οικογένεια. Ο λόγος για το Νικόλαο Β’ της δυναστείας των Ρομανώφ, ο οποίος δολοφονήθηκε το βράδυ της 17ης Ιουλίου του 1918 από τους μπολσεβίκους.
Ο τσάρος ήταν ο πρώτος που σκοτώθηκε: Σύμφωνα με τη σχετική αναφορά που συνέταξε το 1989 ο Γιάκοβ Γιουρόβσκι, σκοτώθηκε από πυροβολισμούς που δέχτηκε στο στήθος και το κεφάλι. Μετά από αυτόν εκτελέστηκαν η σύζυγός του και τα πέντε παιδιά τους. Τελευταίες φαίνεται ότι απεβίωσαν οι κόρες του τσάρου.
1912: Η «Ελευθέρα Πολιτεία Ικαρίας»
Σαν σήμερα, στις 17 Ιουλίου του 1912, οι κάτοικοι της Ικαρίας, η οποία βρισκόταν τότε υπό οθωμανική κυριαρχία, ξεσηκώνονται κι επαναστατούν εναντίον των Τούρκων.
Οι Ικαριώτες καταφέρνουν τελικά και προβαίνουν στην ανακήρυξη της «Ελευθέρας Πολιτείας Ικαρίας», σχηματίζοντας προσωρινή διοίκηση του νησιού.
Στις 4 Νοεμβρίου του 1912 άγημα του Ελληνικού Στόλου αποβιβάζεται στην Ικαρία, θέτοντας οριστικά τέλος στην οθωμανική κατοχή του νησιού.
1936: Το ξέσπασμα του ισπανικού εμφυλίου πολέμου
Πριν από ακριβώς 82 χρόνια, στις 17 Ιουλίου του 1936, ξεσπά ο ισπανικός εμφύλιος πόλεμος, ο οποίος έμελλε να λήξει σχεδόν τρία χρόνια μετά με την επικράτηση των εθνικιστών του στρατηγού Φράνκο.
Οι εμφύλιες συρράξεις ξεκίνησαν ουσιαστικά με την «εξέγερση» του ισπανικού στρατού υπό τον στρατηγό Φρανθίσκο Φράνκο, ο οποίος στράφηκε εναντίον της δημοκρατικά εκλεγμένης κυβέρνησης του Λαϊκού Μετώπου.
Στις αρχές της δεκαετίας του 1930, το πολιτικό σκηνικό στην Ισπανία είχε πολωθεί: Μετά την κατάργηση της μοναρχίας, οι προοδευτικές δυνάμεις του τόπου επιδίωκαν την αναδιανομή των γαιών, αλλά και τον περιορισμό της επιρροής της Καθολικής Εκκλησίας στην πολιτική ζωή της χώρας.
Οι επιδιώξεις αυτές των δημοκρατικών δυνάμεων έρχονταν σε πλήρη αντίθεση με τις παραδοσιακά συντηρητικές ομάδες της ισπανικής κοινωνίας, οι οποίες συντάσσονταν με το στρατό, αλλά και την Εκκλησία.
Τα δύο στρατόπεδα που σχηματίστηκαν μετά την «εξέγερση» του στρατού, περιλάμβαναν από τη μια πλευρά τους δημοκράτες και από την άλλη τους εθνικιστές. Στις τάξεις των δημοκρατών συνυπήρχαν κομμουνιστές (φιλοσοβιετικοί), κομμουνιστές (τροτσκιστές), αναρχικοί, σοσιαλιστές, φιλελεύθεροι αστοί, καθώς και τα μεγαλύτερα τμήματα των λαών της Βασκωνίας και της Καταλονίας.
Στον αντίποδα, βρίσκονταν οι εθνικιστές στους οποίους συμπεριλαμβάνονταν, δεξιοί, ακροδεξιοί και φιλοβασιλικοί. Στο πλευρό τους βρίσκονταν μεγάλο ποσοστό των Ισπανών αγροτών, της Καθολικής Εκκλησίας και φυσικά της ισπανικής πλουτοκρατίας. Στα σχεδόν τρία χρόνια που κράτησε ο πόλεμος, διαπράχθηκαν μεγάλες ωμότητες, με το συνολικό αριθμό των νεκρών να υπολογίζεται μεταξύ 300.000 και 1.000.000. Εκτιμάται, ωστόσο, ότι ο αριθμός των θυμάτων που προέρχονταν από τους «δημοκράτες» ήταν σαφώς μεγαλύτερος από αυτόν των φρανκιστών.
Η αντίστροφη μέτρηση για την επικράτηση του Φράνκο, ξεκίνησε στις αρχές του 1939 με την κατάληψη της Βαρκελώνης από τους εθνικιστές. Ακολούθησε τον Μάρτιο η κατάληψη της Μαδρίτης με τον ισπανικό εμφύλιο να λαμβάνει τυπικά τέλος την 1η Απριλίου του 1939.
Μετά την ανέλιξη των φρανκιστών στην εξουσία, η Ισπανία παρέμεινε - μέχρι το θάνατο του στρατηγού Φράνκο το 1975 - υπό καθεστώς στρατιωτικής δικτατορίας με φασιστικά χαρακτηριστικά.
