Στην Ολομέλεια της Βουλής τοποθετήθηκε ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του Ποταμιού, Σπύρος Δανέλλης με αφορμή το Ν/Σ του Υπουργείου Οικονομικών για την «Προσαρμογή της ελληνικής νομοθεσίας: α) στις διατάξεις της Οδηγίας 2013/50/ΕΕ του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου, της 22ας Οκτωβρίου 2013 και β) στο άρθρο 1 της Οδηγίας 2014/51/ΕΕ του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου της 16ης Απριλίου 2014 και άλλες διατάξεις».
Το πλήρες κείμενο της ομιλίας έχει ως εξής:
Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι,
Ζούμε μια αποφράδα για την Ευρώπη και τον κόσμο ολόκληρο, ημέρα.
Η Ευρώπη βρίσκεται μπροστά σε ένα εξαιρετικά περίπλοκο δίλλημα, πρόκληση, επιταγή, να διασφαλίσει στους Ευρωπαίους πολίτες και στους επισκέπτες της το αγαθό της ασφάλειας, χωρίς όμως να απολέσει τίποτα από τον κώδικα των αξιών που κάνουν διαφορετική την Ευρώπη από τον κόσμο ολόκληρο.
Ό,τι αναφέρεται δηλαδή στις κατακτήσεις για τα δικαιώματα του ανθρώπου και του πολίτη.
Για αυτόν το λόγο απαιτείται όσο ποτέ ψυχραιμία και σύνεση, έτσι ώστε να αποφύγουμε όλα αυτά που μπορούμε να υποστούμε ως Ενωμένη Ευρώπη και ως κόσμος ολόκληρος.
Θέλω επίσης να εκφράσω και εκ μέρους του κόμματός μου την θλίψη και τα συλλυπητήρια στους συγγενείς των αθώων θυμάτων.
Κυρίες κα συνάδελφοι, γράφει ο Γιαπωνέζος συγγραφέας Haruki Murakami:
Δυστυχώς το ρολόι δουλεύει.
Οι ώρες περνούν.
Το παρελθόν αυξάνεται.
Το μέλλον υποχωρεί.
Οι δυνατότητες μειώνονται.
Οι τύψεις συσσωρεύονται.
Ή μήπως όχι;
Τίποτα από όλα όσα διαδραματίζονται γύρω μας, δεν αποδεικνύουν ότι γίνεστε, ότι γινόμαστε σοφότεροι.
Που βρίσκεται σήμερα - για να μιλήσουμε για ένα μείζονα τομέα της δημόσιας ζωής και της Δημοκρατίας - το αίτημά σας για περισσότερη δικαιοσύνη και διαφάνεια;
Που είναι απαιτήσεις μιας τραυματισμένης κοινωνίας, από ένα μακρά προβληματικό παρελθόν.
Εκτός βεβαίως αν εννοούσατε ότι η διαπλοκή είναι μόνο των άλλων.
Η στάση τόσο του Αναπληρωτή Υπουργού Δικαιοσύνης, όσο και του Πρωθυπουργού που εξακολουθεί να τον στηρίζει, στην υπόθεση Τσατάνη, μόνο σε περισσότερη δικαιοσύνη και διαφάνεια δεν παραπέμπουν.
Ας είμαστε ειλικρινείς.
Οι κυβερνήσεις στη μεταπολιτευτική Ελλάδα πάντα επιχειρούσαν να ελέγξουν τη δικαστική εξουσία.
Καμία κυβέρνηση δεν επιθύμησε ποτέ την ανεξαρτησία της, χωρίς εκπτώσεις, χωρίς αστερίσκους.
Ωστόσο, στη Δημοκρατία οι εξουσίες όχι μόνο διαχωρίζονται, αλλά επιβάλλεται και να αλληλοελέγχονται.
Η μία πρέπει να επιτηρεί την άλλη, για να μην υπάρχουν εκτροπές.
Αυτά είναι κατακτήσεις του Διαφωτισμού.
Όμως η απέχθεια που τρέφετε για τη διάκριση των εξουσιών - τον ακρογωνιαίο λίθο της Δημοκρατίας - είναι άνευ προηγουμένου, γιατί εδράζεται σε ιδεοληψίες και συνεπώς είναι επικίνδυνη.
Και δυστυχώς και πολλαπλά επαναλαμβανόμενη.
Αφού ομόφωνα και σύσσωμο το Υπουργικό Συμβούλιο διόρισε την συνδικαλίστρια - και μόνο αυτό το χαρακτηριστικό θα έπρεπε να την έθετε εκτός του πίνακα των υποψηφίων - κ. Θάνου ως Πρόεδρο του Αρείου Πάγου, εν συνεχεία θεσμοθετήσατε πρωτοφανείς εξουσίες για αυτήν, δίνοντάς της τη δυνατότητα πειθαρχικού ελέγχου όλων των δικαστών.
Τι κάνατε δηλαδή στην ουσία;
Επεκτείνατε τον έλεγχο της εκτελεστικής εξουσίας επί των δικαστών σε ολόκληρη την ιεραρχία.
Έτσι διασφαλίζετε το αίτημα για περισσότερη δικαιοσύνη και διαφάνεια;
Ενώ από την άλλη πλευρά, η ίδια η κ. Θάνου ξεχνά να κρούσει τον κώδωνα του κινδύνου για την τραγικά αργή απονομή δικαιοσύνης στη χώρα μας, με αποτέλεσμα να καταλήγουμε στο όνειδος της αποφυλάκισης Ρουπακιά;
Ενός κατά ομολογία του δολοφόνου, που μάλιστα λάμβανε εντολές και από κόμμα της Βουλής;
Όπως το ίδιο το κόμμα αυτό αποδέχθηκε, αναλαμβάνοντας την πολιτική ευθύνη;
(Διαμαρτυρίες από την πτέρυγα της Χρυσής Αυγής)
Ο αρχηγός σας ανέλαβε την πολιτική ευθύνη.
Ελέγξτε αυτόν.
(Διαμαρτυρίες από την πτέρυγα της Χρυσής Αυγής)
Με παρασύρετε και ανοίγω διάλογο μαζί σας.
Είναι θέμα αρχής να μην συνομιλώ μαζί σας.
Δεν φταίτε εσείς που βρισκόσαστε εδώ μέσα.
Το μόνο ελαφρυντικό σας είναι αυτό.
(Διαμαρτυρίες από την πτέρυγα της Χρυσής Αυγής)
Άρχισα να λέω λοιπόν ότι με απόλυτα σουρεαλιστικό τρόπο, διαπιστώνουμε ότι επιστρέφουμε είκοσι με εικοσιπέντε χρόνια πίσω, μέσα από την απόλυτη άρνηση επικοινωνίας με την πραγματικότητα.
Με τρόμο διαπιστώνουμε ότι απαιτείται τώρα όσο και τότε ένα δίκτυο λογικής.
Όπως εκείνο που έστησε ο αξέχαστος Λεωνίδας Κύρκος και που πολλοί και από εδώ μέσα στήριξαν, λέγοντας το αυτονόητο για το περίφημο «Μακεδονικό»:
Η ελληνική Μακεδονία είναι Ελληνική.
Πολύ απλά αυτό ήταν, και αυτό είναι.
Όλα τα υπόλοιπα, μας δέσμευσαν απόλυτα και μας αυτοπαγίδευσαν αυτά τα χρόνια που πέρασαν.
Των οικιών ημών επιμπραμένων, υμείς «παιανίζομεν»…
Τι πιο αποτελεσματικό από το να ακουστεί το «Μακεδονία Ξακουστή» από τη μπάντα του Ναυτικού στην Αμερική, την ώρα που ο κ. Καμμένος θα καταθέτει στεφάνι;
Είναι δυνατόν τέτοιες εκδηλώσεις εθνολαϊκιστικού κιτς να μπορούν να αλλάξουν τα διεθνή δεδομένα δύο δεκαετιών;
Και είναι δυνατόν αυτό το εθνολαϊκιστικό κιτς να υποστηρίζεται από μια Αριστερή Κυβέρνηση;
Είναι επιπλέον αποκαρδιωτικό ο Αρχηγός της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης - και πιθανόν αυριανός Πρωθυπουργός - ο κ. Κυριάκος Μητσοτάκης, να εμφανίζεται εν έτει 2016 πολύ πιο πίσω από τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη του '90.
Όταν οι ισορροπίες γίνονται παραλυτικές, ακυρώνουν το μήνυμα και ματαιώνουν την πράξη.
Στον εκσυγχρονισμό και τις μεταρρυθμίσεις έτσι δεν μπορούμε να περάσουμε.
Και μην μου πει κανείς, πως η διαγράφη Κρανιδιώτη ισορροπεί τα πράγματα.
Ακόμη διερωτώμαι, βέβαια, γιατί η Εισαγγελία δεν έχει αντιδράσει ακόμη, στην ευθεία πρόκληση παθών διχασμού, μίσους και βίας του απερίγραπτου κ. «Δικτύου 21», που απροκάλυπτα απειλεί με Γουδί, εμάς τους «εθνοπροδότες».
Πρόκειται για μία τρέλα.
Αριστερή και δεξιά.
Πώς να μας καταλάβει κανείς τρίτος;
Γι' αυτό και ο διεθνής τύπος γράφει έμπλεος σκωπτικότητας ότι «Υπουργός στην Ελλάδα εξωθείται σε παραίτηση, επειδή αποκάλεσε την Μακεδονία, Μακεδονία».
Ζούμε τη μέρα της Μαρμότας.
Έχουμε αφύπνιση του εθνολαϊκισμού και στις δύο πλευρές των συνόρων.
Στήσαμε απέναντί μας μία ολόκληρη χώρα, η οποία δυνητικά θα μπορούσε να αποτελεί μια οικονομική συνέχεια της δικής μας.
Ίσως θα έπρεπε να επεξεργαστούμε το ότι ο αλυτρωτισμός που χαρακτηρίζει την γειτονική «Δημοκρατία Χωρίς Όνομα», πιθανόν να οφείλεται και στη δική μας άκαμπτη και μαξιμαλιστική στάση.
Όλη η σύγχρονη γενιά των πολιτικών της γειτονικής χώρας που ανδρώθηκαν τα τελευταία 20 με 25 χρόνια, έχουν την αίσθηση ότι στην Ελλάδα οφείλεται ο απόλυτος αποκλεισμός της χώρας τους.
Τηρουμένων των αναλογιών είναι όπως η σκληρή στάση του «γερακιού» Νετανιάχου εξαφάνισε τα μετριοπαθή κόμματα της Παλαιστίνης, προς όφελος της ακραίας Χαμάς.
Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι.
Το μεγάλο θέμα, το οποίο κυριαρχεί και πρέπει να αντιμετωπίσει η χώρα, δεν είναι άλλο από το προσφυγικό - μεταναστευτικό.
Το γνωρίζουμε όλοι.
Αλλά πρέπει και όλοι να αναγνωρίσουμε πως πρόκειται για ένα θέμα πολυεπίπεδο και εξαιρετικά περίπλοκο, που από την φύση του δεν σηκώνει λαϊκισμούς και αντιπολιτευτικές κορώνες.
Είναι εύκολο να κάνω κριτική στην κυβέρνηση.
Για το ολέθριο ψευδο-ανθρωπιστικό κάλεσμα των «κολασμένων» όλου του κόσμου σε μια Ελλάδα, που αφελώς θεωρούσαμε μέχρι και εχθές ότι είναι χώρα transit, προς τον πλούσιο Βορρά.
Οφείλουμε όμως να μιλήσουμε ως γνήσιοι ευρωπαϊστές και για τις ευθύνες της ίδιας της Ευρώπης.
Για το ανεπαρκές και την ανικανότητά της.
Για τις λανθασμένες εκτιμήσεις και στα μέτρα και στις πράξεις.
Όπως επίσης και για την συμμετοχή της Ε.Ε. στις πρώτες φάσεις της αποσταθεροποίησης του Αραβικού κόσμου, μέσω της στήριξης της «Αραβικής Άνοιξης» που άνοιξε τον ασκό του Αιόλου.
Σήμερα η Ευρώπη πληρώνει - και εμείς μαζί - τα επίχαιρα μιας αντίληψης που οδήγησε στο «γαία πυρί μιχθήτω».
Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι.
Ως λύση μου ακούστηκε ο επίλογος του Ρώσου σκηνοθέτη Ανατόλι Βασίλιεφ στο μήνυμά του για την παγκόσμια μέρα θεάτρου εχθές, στις 21 Μαρτίου.
Χρειαζόμαστε το θέατρο;
Αναρωτιέται και απαντά:
«Χρειαζόμαστε κάθε είδους θέατρο. Μόνο ένα είδος θεάτρου σίγουρα κανένας δεν έχει ανάγκη - και μιλώ για το θέατρο των πολιτικών παιγνιδιών, ένα θέατρο πολιτικών «ποντικοπαγίδων», ένα θέατρο που παίζουν οι πολιτικοί, ένα μάταιο πολιτικό θέατρο».
Ελπίζω να αντιλαμβανόμαστε όλοι και ιδιαίτερα στις ημέρες που περνάμε ότι, ό,τι πιο καταστροφικό και ολέθριο θα είναι να συνεχίσουμε την υποκρισία.
Θα είναι να συνεχίσουμε να παίζουμε ένα πολιτικό θέατρο.
Και δεν ξέρω αν είναι σωστό απόψε να αναβληθεί η εκτός ημερησίας διατάξεως συζήτηση σε επίπεδο Αρχηγών.
Εκτός βέβαια εάν πρόκειται να εξελιχθεί σε ένα θέατρο διχασμού και αλληλοκατηγοριών, όπως όλοι υποψιαζόμαστε.
Δεν αρμόζει στις στιγμές μια προσέγγιση με τις λογικές του χθες.
Θα ήταν δείγμα ωριμότητας, θα ήταν απαρχή μιας νέας σελίδας στην πολιτική ζωή του τόπου αν απόψε είχαμε μια προσπάθεια προσέγγισης για την συνεννόηση σε σχέση με αυτά που αυτονόητα θα έπρεπε να μας φέρουν πιο κοντά.
Σε ό,τι έχει να κάνει δηλαδή με την εξυγίανση του δημόσιου βίου και με το μείζον θέμα του προσφυγικού.
Ευχαριστώ.
