default-image

Στερνή μου γνώση... να σ' είχα πρώτα

Ελλάδα
Στερνή μου γνώση... να σ' είχα πρώτα

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ

Η παράσταση που παρακολουθούμε σε αυτήν τη χώρα από τις 25 Ιανουαρίου, όταν η ψήφος των Ελλήνων ανέβασε στην εξουσία την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝ.ΕΛ., έχει φτάσει ήδη στην... πολλοστή κορύφωσή της.

Το... πολύπρακτο που ανεβαίνει στην ελληνική πολιτική σκηνή προκαλεί διάφορα συναισθήματα και αντιδράσεις από το κοινό (το οποίο - σε συμφωνία με τις μοντέρνες πρακτικές περί θεάτρου - συμμετέχει στην παράσταση, η οποία είναι... διαδραστική), που κυμαίνονται από τα άκρατα γέλια μέχρι τα γοερά κλάματα και με όλα τα ενδιάμεσα.

Ας κάνουμε λοιπόν μια αποτίμηση αυτών της "πρώτης φοράς αριστερά" (με ολίγη... δεξιά) διακυβέρνησης των τελευταίων μηνών, προσπαθώντας στο μέτρο του δυνατού να αποκωδικοποιήσουμε αυτήν την παράσταση για την οποία ο "μάστορας του παραλόγου", Ιονέσκο, θα ήταν πραγματικά υπερήφανος!

Ο θίασος της παράστασης

Από τις 25 Ιανουαρίου 2015, λοιπόν, τις τύχες της χώρας τις ανέλαβε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝ.ΕΛ. Οπότε ας δούμε και τους... πρωταγωνιστές της παράστασης.

Είναι γεγονός ότι μπορούμε να πούμε - με αρκετή ακρίβεια - ότι τα "νήματα" τα κινεί κατά κύριο λόγο μια μικρή ομάδα ανθρώπων. Για την ακρίβεια, πρόκειται για τους Τσίπρα, Παππά, Φλαμπουράρη και Βαρουφάκη.

Τσίπρας και Παππάς είναι δύο νέοι άνθρωποι, φίλοι από τα παλιά, χωρίς - όπως αποδείχτηκε εκ των πραγμάτων - ιδιαίτερες γνώσεις πάνω στα θέματα που κλήθηκαν να χειριστούν. Φλαμπουράρης: "Ιστορικό στέλεχος" του ΚΚΕ Εσωτερικού και μέντορας του πρωθυπουργού.

Αυτοί οι τρεις άνθρωποι δεν είχαν καμία εμπειρία ή και γνώση σε κρατική διοίκηση. Μόνο όπλο τους ο ιδεολογικός τους λόγος και η πολιτική δύναμη που τους έδωσε ο λαός με την ψήφο του.

Ο Βαρουφάκης είναι ο νάρκισσος θεωρητικός καθηγητής αμερικανικού πανεπιστημίου για τις θεωρίες των παιγνίων. Γνωστός ο βίος του...

Αλλά υπάρχουν και οι... δευτεραγωνιστές: Τον Σακελλαρίδη τον πήραν χαμπάρι ότι ήταν το "καρφί" του Λαφαζάνη και της Κωνσταντοπούλου και τον έβγαλαν εκτός - αργά μεν, αλλά το έκαναν.

Μετά το δημοψήφισμα πήρε θέση στο ΥΠ.ΟΙΚ. ο Τσακαλώτος. Ένας μαρξιστής καθηγητής Οικονομικών με κύρια γλώσσα την αγγλική. Επίσης ο Γ. Σταθάκης, καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Κρήτης. Και οι δυο απολύτως θεωρητικοί, χωρίς καμία πρακτική ενασχόληση ή επιτυχία σε οποιονδήποτε τομέα της οικονομίας.

Τις αποφάσεις και τακτικές των τεσσάρων προωθούσε επιδέξια το επικοινωνιακό επιτελείο υπό τον Βερναδάκη και ας μη φαινόταν.

Αυτή ήταν η μικρή ομάδα που θα έκρινε το μέλλον της χώρας στην πιο κρίσιμη στιγμή της σύγχρονης ιστορίας της.  

Τα μεγάλα λάθη

Από την πρώτη στιγμή ουκ ολίγοι νοήμονες εξέφρασαν τον προβληματισμό ως προς το αν έχουν τις ικανότητες να διοικήσουν μια χώρα. Άπειροι, άσχετοι, έρμαιοι εσωτερικών αντιθέσεων και με συγκεκριμένες ιδεολογικές αναφορές, πήραν τη χώρα στα χέρια τους... και τα αποτελέσματα είναι ορατά.

Πολλές φορές ο πρωθυπουργός παραδέχτηκε ότι έκανε λάθη. Αλλά μπορεί ή δικαιούται ένας πρωθυπουργός με τόσους "υψηλού προφίλ" συμβούλους, Έλληνες και ξένους, να κάνει λάθη που επηρεάζουν ολόκληρο τον ελληνικό λαό και τις παραγωγικές τάξεις της χώρας, συμπεριλαμβανόμενων βεβαίως και των ψηφοφόρων τους;

Όλοι έχουν δικαίωμα στα λάθη, ακόμη και οι πρωθυπουργοί; Ναι, φυσικά. Αλλά εδώ μιλάμε για χονδροειδή λάθη, απολύτως καταστροφικά, που οδήγησαν τη χώρα μας στα πρόθυρα της κατάρρευσης και της διάλυσης της κοινωνικής συνοχής, η οποία τόσο δύσκολα διατηρήθηκε σε αυτά τα "χρόνια των μνημονίων". Ουδείς έχει δικαίωμα για τέτοια λάθη, όταν του ανατίθεται να διαχειριστεί τις τύχες μιας ολόκληρης χώρας.

Και δεν είναι ελαφρυντικό ότι ο Αλέξης Τσίπρας την ύστατη ώρα διαπίστωσε τι κάνει και... έκανε ένα βήμα πίσω, αποφεύγοντας τον όλεθρο και την καταστροφή. Δεν - επαναλαμβάνουμε - έχει δικαίωμα ένας πρωθυπουργός να φτάνει ένα βήμα πριν την καταστροφή, όχι εξαιτίας αναγκαιότητας, αλλά εξαιτίας προσωπικών επιλογών και στρατηγικών.  

Γιατί, ας το πούμε κι αυτό, αν άφηναν ο Ντράγκι και ο Στουρνάρας τα ΑΤΜ μια μόνο μέρα χωρίς πενηντάευρα (φτάσαμε άλλωστε πολύ κοντά σε αυτό το σημείο), θα βλέπαμε τον όλεθρο με τα μάτια μας - ίσως δε θα μάθουμε ποτέ πόσο κοντά φτάσαμε στο να δούμε στους δρόμους των ελληνικών πόλεων σκηνικά λεηλασιών, επιθέσεων και κλιμακούμενων ταραχών.

Οι... αλλαγές: το ντύσιμο

Η "πρώτη φορά αριστερά" κυβέρνηση αποφάσισε να διαφοροποιηθεί... ενδυματολογικά από τους προκατόχους της. Και είδαμε για πρώτη φορά τη διαφορετική στυλιστική άποψη.

Θυμόμαστε τον Ανδρέα Παπανδρέου με το ζιβάγκο και την άμεση αλλαγή του όταν ανέλαβε την εξουσία. Σήμερα όμως βλέπουμε τον Τσίπρα με πουκάμισο και χωρίς γραβάτα, βλέπουμε τον Βαρουφάκη με τζάκετ και κασκόλ μέσα στο Γιούρογκρουπ, βλέπουμε πουκάμισα- "τσαντίρια", βλέπουμε τον Τσακαλώτο με κίτρινες κάλτσες και κίτρινα ακουστικά στο πέτο.

Θα πείτε, τι σημασία έχουν όλα αυτά; Δυστυχώς, έχουν. Όλα έχουν σημασία. Ο πολιτικός πολιτισμός και η κουλτούρα της Ευρώπης εν γένει έχουν κάποιες σταθερές αναφορές και η έκφραση απόλυτου σεβασμού προς τον άλλο - έστω και μέσω της υπακοής στον κοινό κώδικα ντυσίματος - είναι μια απ' αυτές τις αναφορές. Οι Ευρωπαίοι ομόλογοι των Ελλήνων δεν μπόρεσαν ποτέ να καταλάβουν γιατί αυτή η έλλειψη σεβασμού προς τους κοινούς κανόνες.

Και από αυτό ξεκινά και η απαξίωση ως προς τα πρόσωπα. Δεν μπορούν κα καταλάβουν γιατί οι Έλληνες δε σέβονται τους άλλους με την παρουσία που επιβάλλεται χρόνια τώρα μέσα σε αυτούς τους θεσμούς. Βεβαίως, η "αλλαγή" της εμφάνισης έχει να κάνει και με την παρουσία των βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ στο ελληνικό Κοινοβούλιο: είδαμε και βουλευτή του κυβερνώντος κόμματος να εμφανίζει με μπλουζάκι με... το σήμα της αναρχίας και ένα "κοκτέιλ μολότοφ" στο φόντο! Και μπορεί να το είδαμε όλοι "χιουμοριστικά", αλλά... δεν είναι εντελώς αστείο. Δυστυχώς.

Δεν παίρνουν αποφάσεις

Μια άλλη "αλλαγή" της κυβέρνησης ήταν η... παντελής αδυναμία της να πάρει οποιαδήποτε απόφαση. Ο Αλέξης Τσίπρας και οι συν αυτώ συζητούσαν, συζητούσαν, ξανασυζητούσαν... και από ουσία μηδέν. Πολλή κουβέντα, λίγες πράξεις.

Και όχι μόνο αυτό. Υπάρχει και αυτό που στο ΣΥΡΙΖΑ "χαίρονται" για την ύπαρξή του: την πολυφωνία. Για κάποιο λόγο, πριν ο ΣΥΡΙΖΑ γίνει κυβέρνηση, αυτή η πολυφωνία εθεωρείτο "δημοκρατικό κεκτημένο". Ωστόσο, σε θέση κυβερνητικής ευθύνης η απόλυτη αδυναμία των στελεχών, των βουλευτών και των εκπροσώπων του ΣΥΡΙΖΑ να... συμφωνήσουν στα στοιχειώδη έχει ως αποτέλεσμα ένα ατέλειωτο μπάχαλο.

Και σε συγκεκριμένες περιπτώσεις - όπως στις διαδικασίες ψήφισης της νέας συμφωνίας - η διάθεση για "δημοκρατική πολυφωνία" δημιουργεί τεράστια προβλήματα: Το "σόου" της Ζωής Κωνσταντοπούλου που οδήγησε σε ατέρμονες, μαραθώνιες και μετ' εμποδίων διαδικασίες ψήφισης των προαπαιτούμενων και της συμφωνίας με τους δανειστές, καθώς ο Αλέξης Τσίπρας διστάζει να απομακρύνει την πρόεδρο της Βουλής από τη θέση της, είναι το χαρακτηριστικότερο παράδειγμα, αλλά όχι και το μόνο.

Ο πρωθυπουργός έφτασε στο και πέντε για να αποφασίσει ότι δέχεται τη συμφωνία των Ευρωπαίων, ενώ έπρεπε να το είχε κάνει πολύ πριν η χώρα μπει σε περιπέτειες. Επί 6 μήνες δεν αποφασίζει για την τελική γραμμή που ακολούθησε, δεν αποφασίζει όταν γνώριζε καθαρά τις προθέσεις του Σόιμπλε για έξοδο από την ευρωζώνη, δεν αποφασίζει για τα καμώματα της Ζωής, δεν αποφασίζει για τις αντικομματικές ενέργειες του Λαφαζάνη και λοιπών, δεν αποφασίζει για τις αλλοπρόσαλλες φωνές μέσα στο ΣΥΡΙΖΑ, δεν αποφασίζει για την ιδιοκτησία του 3ου μνημονίου, και ένα σωρό ακόμη ενέργειες που το μόνο που δείχνουν είναι η έλλειψη βούλησης να λάβει αποφάσεις.

Το κόλπο με τα... non paper

H νέα κυβέρνηση καθιέρωσε και... νέα ήθη στην ενημέρωση. Αντί για υπεύθυνες θέσεις, με συγκεκριμένη υπογραφή, άρχισε - δειλά στην αρχή και πιο... εντατικά στη συνέχεια - να "ακουμπά" την ενημέρωση στα περίφημα non paper του Μαξίμου. Δηλαδή, χωρίς υπεύθυνη υπογραφή, διαρρέεται οτιδήποτε τους βολεύει. Και αυτό περιφέρεται από μέσο σε μέσο, δημιουργώντας το κατάλληλο κλίμα.

Πρόσφατα, ας πούμε, μίλησε ο Τσίπρας με τη Μερκελ ενόψει της κατάληξης των συζητήσεων για το 3ο μνημόνιο. Η Μέρκελ αντέδρασε αρνητικά. Και το περιβάλλον Τσίπρα με non paper ενημέρωσε για τη δήθεν ηρωική απάντηση του πρωθυπουργού ότι «δε θα επιτρέψω καμιά παρέκκλιση από τα συμφωνηθέντα» "Δούλεμα" για εσωτερική κατανάλωση, που διοχετεύεται στους αφελείς πολίτες.

Και βεβαίως οι "επικοινωνιακές ακροβασίες" δεν περιορίζονται εκεί:

Και ποιος μπορεί να ξεχάσει το «χαρούμενο» - κατά δήλωσή του - πρωθυπουργό, όταν έβγαινε από την ευρωπαϊκή σύνοδο, κατά τη διάρκεια της οποίας... "είχε φάει πολύ ξύλο", κατά τη γνωστή έκφραση; Ποιος ξεχνά τη θριαμβευτική δήλωση Παππά λίγο πριν τα capital controls ότι «αύριο θα είναι μια υπέροχη ημέρα;».

Και πράγματι την επόμενη ημέρα... έκλεισαν τις τράπεζες, προσπαθώντας παράλληλα να μας πείσουν ότι τις έκλεισε η ΕΚΤ και ο Ντράγκι, όταν οι ίδιοι με υπογραφές τους έβαλαν λουκέτο στην "καρδιά" της οικονομίας, τις τράπεζες, με τα capitals controls. Δυστυχώς, λησμόνησαν να σημειώσουν ότι το κλείσιμο είναι αποκλειστική δική τους ευθύνη, αφού προηγουμένως είχαν απορρίψει όλες τις προτάσεις της Ευρώπης και του Γιούνκερ.

Μετάθεση ευθυνών: μόνο οι άλλοι φταίνε, όχι η κυβέρνηση.

Η αλήθεια είναι ότι στην επικοινωνία έχουν δείξει... μαεστρικές ικανότητες. Όπως και στα... βαφτίσια: με ιδιαίτερη προτίμηση στο να βαφτίζουν το κρέας ψάρι. Βλέπεις τον κ. Τσίπρα να μιλά στην Κεντρική Επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ με μετριοπάθεια, με πεσμένα φτερά και με κακομοίρικο σχεδόν ύφος. Την επόμενη μέρα στη Βουλή μεταμορφώνεται σε επιθετικό και ηρωικό τιμητή των πάντων - έχοντας ξεχάσει... πλήρως ότι είναι εκείνος ο κύριος υπεύθυνος για τα όσα συμβαίνουν. Και επιδίδεται σε ατέρμονες επιθέσεις, λες και... ακόμη βρίσκεται στην αντιπολίτευση και αυτός δε φταίει σε τίποτε. Και μάλλον το κάνει γιατί αυτό του αρέσει και αυτό ξέρει να κάνει καλά. Και "περνά" στον κόσμο αυτή η τακτική.

Βεβαίως, έρχονται και οι στιγμές που αυτή η "παθητικά επιθετική" τακτική δεν πιάνει. Και εκεί πιάνει δουλειά ο αποπροσανατολισμός της κοινής γνώμης. Ας πούμε, την ημέρα που ψηφιζόταν στη Βουλή το δεύτερο πακέτο μέτρων του νέου μνημονίου στέλνει για διαβούλευση το σχέδιο νόμου για τις τηλεοπτικές άδειες. Ας μη συζητήσουμε ότι έχει "κατορθώσει" να συνυφάνει τη διαφθορά αποκλειστικά και μόνο με τα... κανάλια. Και προσφέρει (αφού άρτος δεν υπάρχει) θεάματα στον κόσμο. Και όποιον βρεθεί μπόσικο βορά στα θηρία.

Προ της ψήφισης του 3ου μνημονίου η απόφαση ήταν να αποπροσανατολιστεί ο κόσμος με τις μειώσεις των μισθών των βουλευτών και ο λαός να χαίρεται και να λέει «να και ένας πρωθυπουργός που βάζει χέρι στο κατεστημένο». Και οι δύο προηγούμενες κυβερνήσεις έκαναν μειώσεις μισθών των βουλευτών, αλλά... δεν το "πούλησαν" τόσο έξυπνα...

Η... διαπραγμάτευση

Για έξι μήνες η κυβέρνηση έκανε, λέει, "σκληρή διαπραγμάτευση". Μάλιστα, πολύ καλά, εξαιρετικά. Διαπραγματεύτηκε. Το αποτέλεσμα ποιο ακριβώς ήταν, όμως; Όπως και οποιαδήποτε άλλη ενέργεια, κίνηση, πράξη, έτσι και μια διαπραγμάτευση κρίνεται εκ του αποτελέσματος - όχι από λόγια και ευσεβείς πόθους.

Στην πραγματικότητα, η διαπραγμάτευση... απέτυχε. Έτσι απλά. Το μόνο αποτέλεσμα ήταν η καταστροφή - όχι εξαιτίας της "διαπραγμάτευσης", αλλά διά της απόφασης για δημοψήφισμα και της εφαρμογής capital controls.

Κι εδώ, ωστόσο, ο μηχανισμός παραπληροφόρησης των πολιτών λειτούργησε άψογα. Το μήνυμα ήταν (και συνεχίζει να είναι) ότι ο Τσίπρας αγωνίστηκε, προσπάθησε, αλλά δεν τα κατάφερε. Αγωνίστηκε λέει... ηρωικά επί 17 ώρες στη Σύνοδο Κορυφής - εδώ το στόρι επαναλήφθηκε με τους Τσακαλώτο και Σταθάκη, ότι κι αυτοί... αγωνίστηκαν, λέει, ατέλειωτες ώρες, 20 και 22 συνεχόμενες.

Και τι ακριβώς σημαίνει αυτό; Δεν είδαμε στη Γερμανία ή τη Γαλλία να γίνεται πρώτο θέμα ότι η Μέρκελ ή ο Ολάντ (μαζί με τον Τσίπρα ήταν στη Σύνοδο) "αγωνίζονταν" επί 17 ώρες. Μόνο εδώ μας... πούλησαν το θέμα ως "ηρωική στάση". Ωστόσο... δεν τα κατάφερε, λέει.

Τι ακριβώς δηλαδή θα μπορούσε να "καταφέρει"; Διότι, έτσι όπως φάνηκε, η κυβέρνηση αντιμετώπισε τη διαπραγμάτευση ως μια "παρτίδα πόκερ". Μια τεράστια μπλόφα, κατά δήλωση Βρούτση και Δραγασάκη, με τα αποτελέσματα που όλοι γνωρίζουμε. Ένα βήμα από τον γκρεμό...

Βεβαίως, αυτά ήταν επικοινωνιακά τερτίπια. Η ουσία ήταν αλλού. Ο πρωθυπουργός γνώριζε τις προθέσεις του Σόιμπλε, που του μετέφερε ο Βαρουφάκης το Μάρτιο, για την εθελούσια έξοδό μας από την ευρωζώνη και το ευρώ. Το ήξερε απολύτως, και το μόνο που έκανε ήταν να συνεχίζει το παιχνίδι, να έχει πάρει τα πάντα "πάνω του" (δίχως καν να ενημερώνει το πολιτικό σύστημα), να συνεχίζει να παραμυθιάζει τον ελληνικό λαό... Την ίδια ώρα, συνέχιζε να προκαλεί την τύχη της χώρας, ακόμη και με λάθος κινήσεις στην εξωτερική πολιτική.

Πήγε στη Μόσχα δυο φορές και έκανε... μικροπολιτική με άκομψα επιχειρήματα - την ώρα που η Δύση είχε απομονώσει τη Ρωσία για το θέμα της Ουκρανίας. Θα είναι αφελής όποιος πιστέψει ότι οι Ευρωπαίοι αλλά και οι Αμερικανοί δε γνώριζαν όλες τις κινήσεις και όλα τα "μυστικά σχέδια" του Αλέξη Τσίπρα και των συνεργατών του. Με κατασκοπευτικό τρόπο, υποθέτουμε, θα γνώριζαν τα πάντα. Έχουμε ακούσει για τέτοιες τακτικές σε ανώτερο επίπεδο ηγετών. Σιγά μην τυχόν και δεν ήξεραν τα πάντα γύρω από τους κυβερνητικούς μας. Το παιχνίδι του αποδείχτηκε διάφανο, οι εταίροι μας γνώριζαν τα πάντα και οδήγησαν την κατάσταση εκεί που ήθελαν - βάζοντας τον Αλέξη Τσίπρα και την Ελλάδα... στη γωνία.

Θυμόμαστε, άλλωστε, τις ατέλειωτες συναντήσεις με Ολάντ και Μέρκελ. Να τον ακούν στωικά να συνδιαλέγονται - ακόμη και να τον σερβίρουν καφέ. Έδειχναν στην ευρωπαϊκή κοινή γνώμη ότι να, ακούμε τους Έλληνες, τους κατανοούμε... και την ίδια ώρα είχαν πλήρη γνώση των παιχνιδιών που ετοίμαζαν ο Βαρουφάκης με τους αλλοδαπούς συμβούλους του. Και είχαν έτοιμα τα αντίμετρά τους, που εξέθεσαν την ελληνική κυβέρνηση.

Όλα αυτά υποτίθεται ότι συνιστούσαν μια τεράστια "μπλόφα" από μέρους της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝ.ΕΛ. Μια μπλόφα που παραδέχτηκε ακόμη και ο Γιάννης Δραγασάκης, που περίπου μας είπε «μπλοφάραμε, αλλά... δε μας βγήκε». Και βεβαίως η μπλόφα μια χαρά τακτική είναι όταν παίζεις πόκερ, αλλά... μπλόφες στους Ευρωπαίους; Και μάλιστα στους Γερμανούς, που είναι διαβόητοι για το ότι... δεν μπλοφάρουν ποτέ (και δεν καταλαβαίνουν από μπλόφες): αυτά είναι ασυγχώρητοι ερασιτεχνισμοί.

Και το... αποτέλεσμα

Ως προς το αποτέλεσμα της διαπραγμάτευσης... το τελευταίο σύνθημα της κυβέρνησης είναι ότι με αξιολόγηση και την ολοκλήρωση του 2ου θα έμπαιναν στην χώρα 10 δισ., ενώ τώρα με το 3ο μνημόνιο θα πάρουμε 8 δισ. ευρώ. Ένα επιχείρημα που, αν μη τι άλλο, είναι τουλάχιστον παραπλανητικό. Διότι το θέμα δεν ήταν πόσα χρήματα θα έμπαιναν στη χώρα, αλλά από πού.

Η χώρα, έτσι κι αλλιώς, είχε ανάγκη σε βάθος τριετίας από 50 και πλέον δισ. για να πληρώσει τις ήδη ανειλημμένες υποχρεώσεις της. Αυτά τα χρήματα υπό κανονικές συνθήκες θα έπρεπε να τα βρει από τις αγορές, στις οποίες καλώς εχόντων των πραγμάτων θα έβγαινε αφού θα υπήρχε αξιολόγηση, κλείσιμο του προγράμματος και πιθανότατα και ένταξη στο πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης της ΕΚΤ. Με την εγγύηση της Ευρώπης, φυσικά.

Υπάρχει και το "επιχείρημα" ότι η κυβέρνηση εξασφάλισε άλλα 25 δισ. για τις τράπεζες. Μα, οι τράπεζες τον Ιανουάριο ήταν δυνατές και ανακεφαλαιωμένες και δε χρειάζονταν απολύτως τίποτε. Η πολιτική της αέναης διαπραγμάτευσης και το κλείσιμο των τραπεζών έφεραν φυγή καταθέσεων, ζημιές και ανάγκες 25 δισ. ευρώ για να ξανασταθούν στα πόδια τους. Δηλαδή οι ίδιοι με τις αποφάσεις τους ζημίωσαν τις τράπεζες με 25 δισ. και την ίδια στιγμή χαίρονται επειδή εξασφάλισαν 25 δισ. δανεικά που θα πληρώσουν τελικά οι Έλληνες πολίτες.

Θα τρελαθούμε τελείως με την υποκρισία και τη συνειδητή προσπάθεια παραπλάνησης και παρουσίασης των θεμάτων!

Βεβαίως, είχαμε και την αλλαγή... πορείας από τον Σόιμπλε και τους συν αυτώ: τα χαμόγελα, οι δηλώσεις με νόημα, τα «είμαι ευχαριστημένος», όλα αυτά δείχνουν ότι οι Ευρωπαίοι πέτυχαν ακριβώς αυτό που περίμεναν από το ΣΥΡΙΖΑ (και ακόμη... περισσότερα, ίσως). Δηλαδή, να υπογράψει αυτός το μνημόνιο 3 και να απαρνηθεί όλες τις θέσεις που είχε κατά την προεκλογική περίοδο. Μια στροφή 180 μοιρών του ΣΥΡΙΖΑ και ένα επιχείρημα τέλειο για τη δεξιά Ευρώπη για να πείσει τους Ισπανούς και Πορτογάλους ενόψει των εκλογών τους ότι αυτά που σας υπόσχονται οι Podemos και άλλοι είναι φούμαρα. Τα αποτελέσματα ήδη είναι ορατά στην Ισπανία που οι Podemos κατρακύλησαν από την πρώτη θέση στην τρίτη.

Plan B και άλλα παραμύθια...

Στην πρώτη συνέντευξή του στην ΕΡΤ μετά το δημοψήφισμα ο Τσίπρας είπε ότι κάπου το Μάρτιο τού έδωσαν κάποιες σημειώσεις για το plan B και ότι μόλις είδε τις σημειώσεις... τις πέταξε στην άκρη. Δεν πέρασαν λίγες ημέρες και ο Βαρουφάκης άρχισε να κελαηδά και να λέει για το plan B, για τα IOU, για "χακάρισμα" των ΑΦΜ κ.λπ., "δείχνοντας" όχι απλώς "σημειώσεις", αλλά ολόκληρο σχέδιο με κρυφά στελέχη και συγκεκριμένους στόχους. Και μετά απ' αυτές τις αποκαλύψεις, ο πρωθυπουργός όχι μόνο τα παραδέχτηκε αυτά, αλλά και... κάλυψε απόλυτα τον Βαρουφάκη.

Γιατί έδωσε αυτήν την αμέριστη κάλυψη; Δεν ξέρουμε... ίσως να φταίει και αυτή η... συνήθεια του Γιάνη να καταγράφει τις συνομιλίες του - όπως έκανε στο Eurogroup...

Και εδώ ο πρωθυπουργός μάς έχει αφήσει με κενά. Δηλαδή, τι κατασκεύαζε ο Βαρουφάκης με μια παρέα ξένων οικονομολόγων; Ιδίως ξένων που κατάφεραν να εισδύσουν στην κρατική μας μηχανή και να γνωρίζουν εκ των έσω τις προθέσεις της κυβέρνησης. Και μη μας πείτε ότι το έκαναν για τη μεγαλοσύνη της ψυχής τους. Όλοι αυτοί είναι φορείς και διαχειριστές μεγάλων παγκόσμιων συμφερόντων. Τι κέρδισαν από αυτήν ή τι πιθανώς να κέρδιζαν με την υλοποίηση των σχεδίων που τελευταία στιγμή ο πρωθυπουργός άλλαξε άρδην;

Το plan B είναι βέβαιο ότι πολύ σύντομα θα μας απασχολήσει. Είτε στην βουλή είτε στις δικαστικές αίθουσες. Μόλις το πολιτικό κλίμα πάρει το δρόμο του θα δούμε αιτιάσεις και προτάσεις εξηγήσεων όχι μόνο για το πλάνο Β, αλλά και για τη ζημία που υπέστησαν η χώρα και οι τράπεζές της. Μόνο για τις τελευταίες χρειάζονται 25 δισ. ευρώ. Ποιος φταίει, ποιος ζημίωσε τη χώρα κ.λπ. Αυτά είναι βέβαιο ότι σύντομα θα απασχολήσουν την κοινή γνώμη, αλλά και τη Βουλή ή τη Δικαιοσύνη.

Οι "δραχμικοί" στον αφρό

Ο ΣΥΡΙΖΑ περιείχε στις τάξεις του... πολλά και διάφορα στοιχεία. Και όλα αυτά τα στοιχεία βγήκαν "στον αφρό" μετά το δημοψήφισμα: η ομάδα Λαφαζάνη και οι λοιποί υπέρμαχοι του σχεδίου Β και της δραχμής. Μια σειρά από στελέχη, τα οποία ήταν λίγο ή καθόλου γνωστά, πολλοί εξ αυτών έχοντας εκλεγεί με τη δυναμική του ΣΥΡΙΖΑ στις τελευταίες εκλογές, είχαν "κρυφτεί" πίσω από την ηγεσία του Τσίπρα, που είχε "γκελ" στην κοινωνία, προωθώντας τα δικά τους σχέδια. Είχαν κρυφτεί συνωμοτικά πίσω από τον κ. Τσίπρα και τη δημοτικότητά του και αυτή η πλευρά της συνωμοτικής παρουσίας τους είναι και η βασική τους πονηριά. Έπαιξαν στην πλάτη του Τσίπρα και της χώρας. Η αλλαγή νομίσματος της χώρας μας είναι βασική πολιτική επιλογή που κανείς δεν είχε την εξουσιοδότηση να κάνει. Και αυτοί συνωμοτικά το προσπάθησαν και το προσπαθούν.

Γιατί, όπως προαναφέραμε, το βασικότερο στοιχείο αυτών των σχεδίων ήταν η επιστροφή στη δραχμή. Και η ομάδα αυτή κάνει ισχυρή και την παρουσία της εντός του κόμματος του ΣΥΡΙΖΑ, συνεπικουρούμενη και από την πρόεδρο της Βουλής και ενίοτε και από άλλους για τους δικούς τους λόγους - λ.χ. τον Βαρουφάκη.

Ο τρόπος λειτουργίας αυτής της ομάδας ήταν να μένει στη σκιά έως την κίνηση-έκπληξη του δημοψηφίσματος και το αποτέλεσμα-έκπληξη αυτού και στη συνέχεια να βγαίνει μπροστά και να σαμποτάρει ευθέως την προσπάθεια της κυβέρνησης, από τη στιγμή που έκανε τη "ρεαλιστική στροφή" της.

Όλα αυτά τα ήξερε ο Τσίπρας ή όφειλε να τα γνωρίζει. Είναι αποκλειστικά υπεύθυνος, εάν τα άφησε να ανδρωθούν και να αποκτήσουν φωνή. Εκτός και αν ο ίδιος ήταν μέσα στο ίδιο παιχνίδι και την τελευταία στιγμή έκανε πίσω.

Η στροφή του Τσίπρα την τελευταία στιγμή εξόργισε τους συνοδοιπόρους του και έτσι έχουμε τη σύγκρουση μεταξύ τους, που τελευταία παρακολουθούμε, και μπορεί, προκειμένου να λύσουν τις μεταξύ τους διάφορες, να κληθούμε να πάμε σε εκλογές με ανυπολόγιστο κόστος και συνέπειες για τη χώρα μας και όχι για αυτούς.

Εκλογές, λοιπόν, για να λύσουν τις διαφορές τους. Το 36% τσακώνεται, αλλά την πληρώνει το 100% της χώρας. Η πολιτική αστάθεια είναι ο χειρότερος παράγοντας στην προσπάθεια ανάκαμψης της χώρας μας. Και όλοι τη συντηρούν για τους δικούς τους λόγους. Δεν μπορεί η Βουλή των Ελλήνων να είναι το πεδίο ξεκαθαρίσματος των λογαριασμών του ΣΥΡΙΖΑ. Δεν αποκλείεται αυτό το σενάριο να το δούμε τις επόμενες ημέρες στη Βουλή, με τον κ. Τσίπρα να ζητά ψήφο εμπιστοσύνης και να γίνεται συζήτηση απόντων των αντιπολιτευτικών κομμάτων. Και θα έχουμε την εικόνα η Βουλή να μετατρέπεται σε κεντρική επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ και να λύνονται οι διαφορές τους, στην πλάτη όμως της χώρας μας. Ανεπίτρεπτα πράγματα και στη σκέψη του κάθε πολιτικού.

Η νέα συμφωνία των 86 δισ. με ρήτρα... μνημονίου

Και έφτασε η πολυπόθητη ώρα της ανακούφισης με τη νέα συμφωνία. Όχι από την πλευρά της χώρας μας, αλλά από την πλευρά των δανειστών μας, με την αποδοχή εκ μέρους τους. Αυτοί συμφωνήσαν και εμείς αποδεχτήκαμε. Αυτή είναι η ωμή πραγματικότητα. Και όχι μόνο πέρασε το δικό μας, αλλά και αγωνιούσαμε εάν τελικά την αποδεχτούν και τους παρακαλούσαμε για αυτό. Και εμάς οι κυβερνώντες μας μάς μπόλιαζαν με αισθήματα περηφάνιας και αξιοπρέπειας. Ούτε λόγος για τέτοια συναισθήματα σε αυτούς που σκέφτονται και που πραγματικά βιώνουν τη λαίλαπα των καταστροφικών αποτελεσμάτων εξαιτίας των αποφάσεων της κυβέρνησής μας.

Η δε νέα συμφωνία έχει δύο σκέλη. Ένα καλό και πολλά κακά:

Το καλό σκέλος της συμφωνίας έγκειται στο ότι θα πάρομε 86 δισ. ευρώ για να πληρώσουμε τις υποχρεώσεις μας για τα τρία επόμενα χρόνια. Δηλαδή, τις ήδη ανειλημμένες δανειακές υποχρεώσεις των 50 δισ. ευρώ και τη χασούρα των 25 δισ. από τις τράπεζες για να προστατευτούν τα χρήματα των καταθετών.

Το σημαντικό είναι ότι το επιτόκιο είναι 1% μόνο και όχι 4% έως 5%, εάν τα δανειζόμασταν από την ελεύθερη αγορά. Εάν να τα παίρναμε από την ελεύθερη αγορά, όπως κάνουν όλα τα κράτη, το ποσό θα διπλασιαζόταν στα επόμενα 32 χρόνια που διαρκεί το δάνειο. Θα γινόταν δηλαδή πάνω από 170 δισ. ευρώ. Ενώ τώρα με επιτόκιο 1% το ποσό θα γίνει περίπου 110 εκατ. ευρώ.

Κατά συνέπεια, το όφελος μακροπρόθεσμα (32 χρόνια) θα είναι η διαφορά των δύο ποσών, δηλαδή 60 δισ. ευρώ.

Αυτό ισχυρίζεται και έχει δίκιο ο γνωστός δημοσιογράφος Ντίξον. Λέει ότι έτσι ήδη η Ευρώπη έκανε απομείωση του ελληνικού χρέους κατά 50-60 δισ. ευρώ.

Το κακό σκέλος της συμφωνίας είναι ότι το δάνειο στηρίζεται σε ρήτρα μνημονίου. Το τι σημαίνει μνημόνιο το γνωρίζουμε όλοι. Για τρία χρόνια, και όχι μόνο, όλα θα είναι υπό έλεγχο και έγκριση των δανειστών. Οι φόροι θα πέφτουν σύννεφο, οι πολίτες θα αγανακτούν και η φτώχια θα κυριαρχεί. Η ελπίδα μας στο πακέτο Γιούνκερ των 35 δισ. και στο κομμάτι που αναφέρεται στην ανεργία και τη φτώχια...

Τα μεγάλα ερωτήματα

Πολλά ΓΙΑΤΙ υπάρχουν στο μυαλό των σκεπτόμενων πολιτών. Απόρροια των ενεργειών και της εξάμηνης διακυβέρνησης . Αλλοπρόσαλλες ενέργειες, περίεργες αποφάσεις, μπλόφες και απίστευτοι ερασιτεχνισμοί μάς έφεραν στο χείλος του γκρεμού.

Δεν είναι σίγουρο ότι ο κ. Τσίπρας εξιλεώνεται με την τελική απόφασή του περί παραμονής στο ευρώ. Θα το δείξουν ο χρόνος και οι επόμενες κινήσεις του. Είναι όμως σίγουρο ότι θα τεθεί υπό την κρίση όλων και περισσοτέρων Ελλήνων που θα βιώνουν δύσκολες καταστάσεις, όλο και πιο πολύ, σε σχέση με αυτά που υποσχέθηκε και πλέον ούτε μπορεί να τα τηρήσει, αλλά ούτε και να τα ξανα-υποσχεθεί...

Τα μεγάλα ΓΙΑΤΙ θα υπάρχουν, θα φωνάζουν, θα είναι υπόκωφα και σε κάθε περίσταση θα βγαίνουν στην επιφάνεια και από πολιτικούς, αλλά και από τους πολίτες.

ΓΙΑΤΙ η κυβέρνηση υποσχόταν τα πάντα στους πάντες; Δεν ήξερε ή δεν όφειλε να γνωρίζει την πραγματικότητα;

ΓΙΑΤΙ η κυβέρνηση δε συμφώνησε γρήγορα με τους δανειστές και άφησε το χρόνο ανεκμετάλλευτο;

ΓΙΑΤΙ άφησε να εξαντληθεί η ημερομηνία του Β' προγράμματος με αποτέλεσμα τα capital controls;

ΓΙΑΤΙ, ενώ ήξερε τις προθέσεις του Σόιμπλε (από το Γιούρογκρουπ της Ρήγα), για έξοδο από το ευρώ δεν ενήργησε κατάλληλα;

ΓΙΑΤΙ έκανε το δημοψήφισμα ή γιατί δεν το έκανε πολύ νωρίτερα, ενώ έπρεπε να γνωρίζει το αποτέλεσμα;

ΓΙΑΤΙ η κυβέρνηση πήγε στην επιβολή capital controls, τα οποία αποδιοργάνωσαν εντελώς το ελληνικό τραπεζικό σύστημα και επέφεραν ζημία 25 δισ. ευρώ;

ΓΙΑΤΙ η κυβέρνηση, όπως καθαρά φαίνεται, έβαλε το κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ πάνω από τα συμφέροντα της χώρας;

ΓΙΑΤΙ η κυβέρνηση, κατά δήλωση στελεχών της, μπλόφαρε με τους Ευρωπαίους; Είχε το δικαίωμα να ρισκάρει και ποια τα αποτελέσματα της μπλόφας;

ΓΙΑΤΙ η κυβέρνηση δε χρησιμοποίησε ικανά πολιτικά στελέχη για να αντιμετωπίσει την κατάσταση;

ΓΙΑΤΙ η κυβέρνηση υποσχέθηκε εξαρχής λαγούς με πετραχήλια, γνωρίζοντας ποια ακριβώς είναι η Ευρώπη που έχει να αντιμετωπίσει;

ΓΙΑΤΙ συνεχίζεται το θέατρο του παραλόγου εντός του ΣΥΡΙΖΑ, με το 1/3 της Κ.Ο. του να αποδοκιμάζει τα μνημόνια και ταυτόχρονα να... δηλώνει ότι θα δώσει ψήφο εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση;

ΓΙΑΤΙ μια Κ.Ο., που δε θέλει να εφαρμόσει μνημόνιο, έχει αναλάβει... την εφαρμογή του σκληρότερου έως τώρα μνημονίου;

Όλα τα προαναφερόμενα, όλα τα "γιατί" προκύπτουν μέσα από τη σκληρή πραγματικότητα, την καταγραφή των γεγονότων και την αδυσώπητη καθημερινότητα...

Ο Μέντωρ

ΤΑ ΝΕΑ του neakriti.gr στο Google News