Υπάρχει ελπίδα στην Ελλάδα να επιστρέψει στις εποχές εκείνες που είχε βιοτεχνία και βιομηχανία, ή έχουν περάσει ανεπιστρεπτί τα χρόνια της παραγωγικής διαδικασίας; Η "Νέα Κρήτη" αναζήτησε απαντήσεις στο ερώτημα αυτό, καταγράφοντας ενδιαφέρουσες απόψεις.
Όλοι λένε «ναι, μπορούμε ξανά, αλλά θα πρέπει να ξαναρχίσουμε από το μηδέν, απαλλαγμένοι από τα λάθη του παρελθόντος». Και βέβαια, αυτό που όλοι λένε είναι ότι στη χώρα μας, για να αναπτυχθεί και πάλι η μικρομεσαία επιχείρηση και για να πάμε ξανά όπως σε προηγούμενες δεκαετίες στην ανάπτυξη της ελαφριάς βιομηχανίας, είναι μονόδρομος η πολιτική της φορολογικής και ασφαλιστικής σταθερότητας!
«Τίποτα δε θεωρώ ότι είναι τελειωμένο», τονίζει κατηγορηματικά προς την εφημερίδα μας ο πρόεδρος του Επιμελητηρίου Ηρακλείου Μανόλης Αλιφιεράκης. «Αλλά το θέμα είναι με ποιες πολιτικές θα πας εκεί. Πρέπει να είσαι ανταγωνιστικός και ανταγωνιστικός παγκόσμια. Εμείς μπορούμε να γίνουμε; Ναι, μπορούμε να γίνουμε. Όχι όμως με τις παρούσες συνθήκες. Οι σημερινές συνθήκες πρέπει να αλλάξουν πλήρως».
Σύμφωνα με τον πρόεδρο του Επιμελητηρίου Ηρακλείου, απαιτείται μεγαλύτερη υποστήριξη προς τη μικρομεσαία επιχείρηση της χώρας μας και αυτή η υποστήριξη να γίνει σε πιο υγιείς βάσεις σε σχέση με αυτό που συμβαίνει σήμερα, αλλά θα πρέπει η Ελλάδα να διεκδικήσει αλλαγές στην κοινοτική πολιτική απέναντι στην ελληνική επιχειρηματικότητα.
«Η Ευρωπαϊκή Ένωση θα πρέπει για τη χώρα μας να στηρίξει τη μικρομεσαία επιχείρηση, που εμείς γνωρίζουμε στα δικά μας μέτρα, και όχι τη μικρομεσαία επιχείρηση στα πρότυπα άλλων χωρών, με τους 250 εργαζόμενους. Αλλά κι εμείς εδώ περιφερειακά, σαν Επιμελητήριο, σαν Περιφέρεια Κρήτης, σαν ΙΤΕ κ.λπ. προσπαθούμε να δημιουργήσουμε τέτοιες συνθήκες. Και μέσα από κοινοτικά προγράμματα προσπαθούμε να αναδείξουμε τη δική μας διαφορετικότητα, η οποία μπορεί να έχει μια μεγαλύτερη προστιθέμενη αξία σε σχέση με αυτό που παράγεται σε άλλες χώρες. Κι αυτός είναι ο σκοπός μας».
Καταλήγοντας, ο πρόεδρος του Επιμελητηρίου Ηρακλείου τονίζει την ανάγκη «να ξεχάσουμε τον παραδοσιακό τρόπο. Δηλαδή να ανοίγουμε ένα εργοστάσιο και να παράγουμε μαχαίρια και πιρούνια. Αυτό που χρειαζόμαστε είναι να πάμε σε προϊόντα που έχουν μια τέτοια τεχνολογία που να μας αποφέρει μεγαλύτερη προστιθέμενη αξία και να τα κάνει μοναδικά στο είδος τους».
«Σίγουρα μπορούμε»
«Σίγουρα μπορούμε να ξαναμπούμε και στο κομμάτι της βιοτεχνίας και στο κομμάτι της βιοτεχνίας», τονίζει από την πλευρά του, μιλώντας στη "Ν. Κρήτη", και ο πρόεδρος της Ομοσπονδίας Επαγγελματιών Βιοτεχνών και Εμπόρων Ν. Ηρακλείου Μπάμπης Λεκάκης.
«Και ήδη υπάρχουν πολλές επιχειρήσεις που έχουν αρχίσει να δραστηριοποιούνται σε τομείς όπου αναπτύσσονται αξιόλογες δράσεις. Αλλά από 'κει και πέρα, αν δεν μπορεί το ίδιο το κράτος να στηρίξει τη βιοτεχνία και τη βιομηχανία, δυστυχώς αυτοί οι τομείς δε θα μπορέσουν να "περπατήσουν"»...
Ο πρόεδρος της ΟΕΒΕΝΗ μας παραπέμπει στο τελευταίο διάστημα, με μια Ελλάδα που αποδυναμώνεται διαρκώς, επειδή πάρα πολλές επιχειρήσεις φεύγουν στη Βουλγαρία, την Αλβανία και τη Ρουμανία, για να μπορέσουν να επιβιώσουν μειώνοντας το κόστος λειτουργίας τους.
«Είναι απαραίτητο, για να ξαναναπτύξουμε τους τομείς αυτούς, να υπάρξει επιτέλους στη χώρα μας ένα σταθερό φορολογικό σύστημα. Η πάταξη της γραφειοκρατίας, που ακόμα υφίσταται και μας τρενάρει πάρα πολύ.
Αλλά χρειάζονται και πολύ λιγότεροι φόροι στους τομείς της βιοτεχνίας και βιομηχανίας και για να δημιουργήσουν νέες θέσεις εργασίας, αλλά και για να διατηρήσουν και τις υφιστάμενες. Μην ξεχνάμε ότι το 1,3 εκατ. άνεργοι σήμερα στη χώρα μας προέρχονται όλοι από τον ιδιωτικό τομέα. Και αυτό κάτι δείχνει»...
Οι πρώτες ύλες
Ο Μπάμπης Λεκάκης στο σημείο αυτό τονίζει ότι είναι πολύ σημαντικό το θέμα της παραγωγής των πρώτων υλών που θα χρησιμοποιούνται στις βιοτεχνίες και τις βιομηχανίες.
«Όταν έχουμε τις πρώτες ύλες και δε χρειάζεται να τις κάνουμε εισαγωγή, σίγουρα θα είναι καλύτερα τα πράγματα. Όταν συζητάμε σήμερα ότι δεν υπάρχουν πρώτες ύλες για να φτιάξουμε τα υλικά συσκευασίας και να συσκευάσουμε τα προϊόντα μας και να τα κάνουμε εξαγωγή, τότε είμαστε άξιοι της τύχης μας.
Αλλά από 'κει και πέρα, όλα είναι θέμα κράτους. Έτσι ώστε να μπορέσουν και οι υφιστάμενες επιχειρήσεις να κρατηθούν στην αγορά. Αλλά και για να δημιουργηθούν νέες. Εγώ δε νομίζω ότι με αυτό το περιβάλλον που υπάρχει σήμερα στη χώρα θα θέλει κάποιος Έλληνας να έρθει και να γίνει επιχειρηματίας».
Καταλήγοντας, τονίζει: «Η χώρα μας διαθέτει τα πάντα. Και πρωτογενή τομέα διαθέτει και ορυκτό πλούτο διαθέτει και γη έχει για να χρησιμοποιήσει. Αλλά από 'κει και πέρα, λείπει το κράτος. Και όταν λείπει το κράτος, κανείς δεν μπορεί να δημιουργήσει».
«Η μικρομεσαία επιχείρηση είναι στο DNA του Έλληνα»
Η "Νέα Κρήτη" έχει διαθέσει πολύ μελάνι για να αναδείξει την Ελλάδα του χθες και να τη φέρει αντιμέτωπη με την Ελλάδα του σήμερα. Έτσι, ξαναμιλήσαμε χθες με τον οικονομολόγο Μιχάλη Δασκαλάκη. Τον Ηρακλειώτη που στις δεκαετίες του '70 και του '80 διετέλεσε προϊστάμενος Λογιστηρίου στη μέχρι τότε πανίσχυρη βιομηχανία ορυκτού πλούτου "Σκαλιστήρι" και έζησε από κοντά και από μέσα την υπόθεση της "αποβιομηχάνισης της χώρας"!
Ζητήσαμε λοιπόν την άποψή του για το σήμερα. Και η απάντησή του χρήσιμη και ενδιαφέρουσα. «Μπορούμε να ξαναξεκινήσουμε στηρίζοντας καταρχήν τη μικρομεσαία επιχείρηση, η οποία είναι στο DNA του Έλληνα. Και ανέκαθεν η μικρομεσαία επιχείρηση ήταν η ραχοκοκκαλιά της ελληνικής οικονομίας».
Ο κ. Δασκαλάκης, συνταξιούχος τα τελευταία χρόνια, έχει την εμπειρία και τις γνώσεις για να μιλήσει σήμερα για την ελπίδα στην Ελλάδα, για τη "μαγιά" όπως λέει, αναφερόμενος στο ενδιαφέρον των νέων ανθρώπων.
«Υπάρχουν νέοι άνθρωποι, οι οποίοι έχουν μέσα τους το ενδιαφέρον για να κάνουν μια επιχείρηση μεταποιητική. Αλλά θέλουν ένα κίνητρο. Το κίνητρο ποιο είναι; Να επιδοτηθεί αυτή τους η προσπάθεια. Δηλαδή, να πάρουν κεφάλαια κίνησης, για να αρχίσουν μια δουλειά. Να συμμετέχουν και αυτοί. Δηλαδή να μπορεί ένας βιοτέχνης να βάλει 20-30 χιλιάδες ευρώ.
Και να πάρει και μια επιδότηση από το κράτος, να πάρει ένα κεφάλαιο κίνησης από μια τράπεζα, επιδοτούμενο από το κράτος, να βάλει μπροστά και να αρχίσουν οι πολλαπλασιαστές της εθνικής οικονομίας. Δηλαδή δεν είναι ότι 1 συν 1 κάνει 2. Το 2 επί 2 κάνει 4. Το 4 επί 2 κάνει 8. Και αρχίζει και αυξάνεται το Ακαθάριστο Εθνικό Προϊόν».
Ο κ. Δασκαλάκης πιστεύει ότι και σήμερα, στην «οικτρή» όπως τη χαρακτηρίζει κατάσταση, η Ελλάδα μπορεί να διεκδικήσει αλλά και να απορροφήσει διάφορα προγράμματα της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Αλλά και να δημιουργήσει τις συνθήκες για να επιστρέψουν στην Ελλάδα τα κεφάλαια που βρίσκονται σε ξένες τράπεζες και να επενδυθούν.
«Ο Γερμανός δε θα φύγει να επενδύσει σε άλλη χώρα. Αλλά ο Έλληνας επιχειρηματίας θα φύγει από την Ελλάδα αν δε βρει σταθερότητα», καταλήγει ο κ. Δασκαλάκης.
Χριστόφορος Παπαδάκης
