default-image

Ψηλά στην ατζέντα οι γερμανικές αποζημιώσεις

Ελλάδα
Ψηλά στην ατζέντα οι γερμανικές αποζημιώσεις

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ

Πυκνώνουν οι ενδείξεις ότι η υπόθεση των γερμανικών αποζημιώσεων και του αναγκαστικού κατοχικού δανείου, όλο και πιο σταθερά μπαίνουν ψηλά πλέον στην πολιτική ατζέντα όχι μόνο της νέας κυβέρνησης, αλλά και θεσμικών πυλώνων υπερκομματικού χαρακτήρα όπως το Ελληνικό Κοινοβούλιο.

Όπως σας παρουσιάσαμε χθες στη "Νέα Κρήτη", ήδη στο γραφείο του υπουργού Εξωτερικών Νίκου Κοτζιά από την περασμένη Τρίτη βρίσκεται η απόρρητη έκθεση του Γενικού Λογιστηρίου του Κράτους και μάλιστα ο Έλληνας ΥΠ.ΕΞ. ήδη έχει ζητήσει από τις υπηρεσίες του τη σύσταση μίας "επιτροπής σοφών" ανάμεσα σε Έλληνες και Γερμανούς ειδικούς για να συζητήσουν το θέμα. Φυσικά, το ερώτημα είναι αν και ποιοι Γερμανοί ειδικοί θα δεχτούν κάτι τέτοιο και πολύ περισσότερο αν η γερμανική κυβέρνηση προτίθεται να αναγνωρίσει τη σύσταση μιας τέτοιας επιτροπής. Η 6μελής ομάδα του Γενικού Λογιστηρίου του Κράτους εργάστηκε συστηματικά για επτά μήνες και ανακάλυψε σε υπόγεια, σε ξεχασμένα και φθαρμένα αρχεία, 50.000 έγγραφα από το υπουργείο Εξωτερικών, το Γενικό Λογιστήριο του Κράτους και το Νομικό Λογιστήριο του Κράτους, έγγραφα που αφορούν στις γερμανικές αποζημιώσεις και το κατοχικό δάνειο. Κατέγραψε επίσης από το υπουργείο Πολιτισμού όλες τις καταστροφές και τις αρπαγές που έγιναν κατά τη διάρκεια της κατοχής. Βέβαια, από τον αρχικό υπολογισμό για το κατοχικό δάνειο που ανέβαινε στα 53 δισ. ευρώ, κάτι που δέχεται και το Εθνικό Συμβούλιο Διεκδίκησης των Γερμανικών Οφειλών, αλλά και τις διαρροές στο γερμανικό Τύπο πριν από 1,5 χρόνο, σήμερα ή, για την ακρίβεια, λίγες μέρες προ των εκλογών της 25ης Ιανουαρίου, φτάσαμε σε ένα υπολογισμό των 11 δισ. ευρώ για το κατοχικό δάνειο, άρα "χάθηκαν" 42 δισ. ευρώ, όμως έστω και έτσι για πρώτη φορά έχουμε μία βάση συγκεκριμένων σημείων συζήτησης, έστω και ως εκκίνηση για το θέμα του κατοχικού δανείου.

Το πλέον εντυπωσιακό όμως είναι πως, σύμφωνα με την ίδια απόρρητη έκθεση του Γενικού Λογιστηρίου του Κράτους, είναι αυτό που αφορά στις γερμανικές αποζημιώσεις και επανορθώσεις. Το ποσό αυτό ανέρχεται κοντά στα 300 δισ. ευρώ (!), είναι δηλαδή περίπου ίδιο με το συνολικό σημερινό χρέος της χώρας μας, για το οποίο εδώ και 6 χρόνια υποβαλλόμαστε σε κάθε είδους εξευτελισμό.

Την Τρίτη διακομματική στη Βουλή

Η πρόεδρος της Βουλής Ζωή Κωνσταντοπούλου στη συνέντευξη Τύπου που παραχώρησε για τη νέα λειτουργία της Βουλής αποκάλυψε ότι την ερχόμενη Τρίτη, εκτός απροόπτου, προγραμματίζεται ειδική συνεδρίαση για την ανασυγκρότηση και αναβάθμιση της Επιτροπής Διεκδίκησης των Γερμανικών Οφειλών, τονίζοντας ότι «είναι ιστορική υποχρέωση της Βουλής να φέρει σε πέρας την αποστολή της αυτή».

«Εγκληματική η αδιαφορία των κυβερνήσεων»

Την ίδια ώρα, ο κορυφαίος Έλληνας συνταγματολόγος, ομότιμος καθηγητής Συνταγματικού Δικαίου Γιώργος Κασσιμάτης, μιλώντας στο ραδιοφωνικό σταθμό "ΗΡΑΚΛΕΙΟ 98,4", εκτίμησε μεταξύ άλλων ότι «η Ελλάδα, μετά από χρόνια "εγκληματικής αδράνειας" ακόμη και για συμβολικούς λόγους, αφού αποτιμήσει με σύνεση και τεκμηριωμένα έγγραφα τις γερμανικές οφειλές, θα πρέπει να τις εγγράψει και στον προϋπολογισμό ως απαιτήσεις, άρα ως γερμανικό χρέος, με ό,τι αυτό συνεπάγεται στο δημοσιονομικό σύστημα και την επιτήρηση των προϋπολογισμών των χωρών-μελών της ευρωζώνης, άρα και της Γερμανίας». Κυρίως όμως, όπως είπε ο Γιώργος Κασσιμάτης, θα πρέπει «άμεσα να ξεκινήσει η σύνταξη μελέτης για τη διαδικασία διεκδίκησης τόσο του κατοχικού δανείου όσο και των γερμανικών επανορθώσεων. Αυτό θα έπρεπε να υπάρχει εδώ και δεκαετίες. Η αδιαφορία και η απροθυμία όλων των κυβερνήσεων διαχρονικά ήταν έγκλημα και για να το πω καθαρά - ας γίνει έστω τώρα: είναι απιστία κατά της Ελλάδος το να μην τα διεκδικούμε...».

Η γερμανική αδιαλλαξία: «Δε θα πληρώσουμε ούτε ευρώ»

Ενώ όμως στην Ελλάδα το θέμα των γερμανικών επανορθώσεων και του κατοχικού δανείου έχει πάρει πλέον χαρακτήρα επίσημης κινητικότητας και κυβερνητικά αλλά και διακομματικά στη Βουλή, την ίδια ώρα η Γερμανία σε επίπεδο κυβερνητικό, από τον Σόιμπλε σε επίπεδο οικονομικών, έως το Γερμανό ΥΠ.ΕΞ. Στάινμαγιερ αποκλείει κάθε συζήτηση, θεωρώντας ότι δεν υφίσταται κανένα θέμα, οριστικά και αμετάκλητα. Μάλιστα, παράγοντες τόσο της Καγκελαρίας όσο και της Προεδρίας της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας υποστηρίζουν ότι η Γερμανία δεν υπάρχει ούτε μία πιθανότητα να δεχτεί αποπληρωμή έστω και ενός ευρώ για το κατοχικό δάνειο και τις πολεμικές αποζημιώσεις στη χώρα μας διά της διπλωματικής οδού και των διαπραγματεύσεων.

Θυμίζουμε ότι, σύμφωνα με τους υπολογισμούς του Εθνικού Συμβουλίου Διεκδίκησης, με πρόεδρο τον ευρωβουλευτή πλέον Μανώλη Γλέζο, που απαρτίζεται χρόνια τώρα και από έγκριτους οικονομολόγους και νομικούς, η οφειλή ανέρχεται για το κατοχικό αναγκαστικό δάνειο σε 54 δισ. ευρώ με τωρινή αξία και για τις πολεμικές αποζημιώσεις 108 δισ. ευρώ επίσης τωρινής αξίας, σύμφωνα με την απόφαση της «19μελούς Διασυμμαχικής Επιτροπής» των Παρισίων του 1946.

Το ποσό αυτό υπολογίζεται κατά το Εθνικό Συμβούλιο Διεκδίκησης στο "διαστημικό ποσό" του 1 τρισ. και 200 δισ. ευρώ, με βάση το αθροιστικό αρχικό ποσό των 162 δισ. ευρώ (54 δισ. ευρώ για το κατοχικό δάνειο συν 108 δισ. ευρώ για τις καταστροφές στην ελληνική οικονομία = 162 δισ. ευρώ) σε τρέχουσα αξία, αφού περιλαμβάνει και έναν εύλογο ετήσιο τόκο υπερημερίας 3% για όλα τα χρόνια από το 1946 και μετά.

Η έγγραφη «συμφωνία», σε καθεστώς κατοχής και μάλιστα τριπλής της Ελλάδας, για το αναγκαστικό κατοχικό δάνειο προέβλεπε την επιστροφή του σε συγκεκριμένες δόσεις, εκ των οποίων μάλιστα όσο ζούσε ο Χίτλερ και πριν την κατάρρευση του 3ου Ράιχ πληρώθηκαν δύο δόσεις.

Από τη στιγμή εκείνη και μετά και αφού δεν έγινε πλέον καμία άλλη πληρωμή, κατέστη ολόκληρο το δάνειο, με βάση τους τότε και σήμερα ισχύοντες νόμους της Ελλάδας αλλά και της Γερμανίας, ληξιπρόθεσμο και εντόκως απαιτητό. Φανταστείτε και μόνο με την απλή λογική να μην ήταν έτσι.

Σε ό,τι όμως αφορά τις αποζημιώσεις για την καταστροφή της ελληνικής οικονομίας, η απόρρητη έκθεση του ΓΛΚ αναφέρεται ήδη σε 300 δισ. ευρώ και μόνο αυτό το πόσο είναι ιλιγγιώδες. Η καταβολή όλων αυτών των οφειλών της Γερμανίας προς τη χώρα μας, αλλά και προς άλλες χώρες, με τη διαφορά ότι καμία άλλη χώρα δεν είχε να παίρνει τόσα πολλά, έπρεπε, σύμφωνα με τις προβλέψεις της συμφωνίας του Λονδίνου του 1953, να διακανονιστεί στα πλαίσια ενός «Συμφώνου Ειρήνης» που θα υπέγραφαν, μετά την επανένωσή της, η ενιαία πλέον Γερμανία με όλες τις χώρες που ήταν κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου σε εμπόλεμη κατάσταση.

Η Συμφωνία "2+4" - Το "κούρεμα" των γερμανικών χρεών

Στα πλαίσια της «Συμφωνίας του Λονδίνου του 1953» κουρεύτηκε το γερμανικό προπολεμικό (ακόμα και πριν τον 1ο και όχι μόνο το 2ο Π.Π.) και μεταπολεμικό χρέος πάνω από 60% και το υπόλοιπό του (κάτω από το 40%) συμφωνήθηκε να το καταβάλει η Γερμανία με ρήτρα ανάπτυξης της οικονομίας της και σε συνδυασμό με τα πλεονάσματα από τις εξαγωγές της, αλλά και με μια σειρά ευνοϊκών ρυθμίσεων για τη γερμανική οικονομία, ελέω ΗΠΑ, στο κλίμα του Ψυχρού Πολέμου και του ρόλου "αναχώματος" τότε στο μπλογκ της Σοβιετικής Ένωσης.

Όταν έγινε η επανένωση των δύο Γερμανιών το 1990, φρόντισαν οι Αμερικάνοι και οι Γερμανοί και δέχτηκαν οι τρεις υπόλοιπες νικήτριες-εγγυήτριες δυνάμεις [η Σοβιετική Ένωση (Ρωσία), που είχε πλέον ήδη από το 1989 καταρρεύσει, η Αγγλία και η Γαλλία] να υπογραφεί μια συμφωνία που την ονόμασαν «Συμφωνία δύο συν τέσσερις» (2+4), δηλαδή απεικόνιζε τις δύο Γερμανίες (Δυτική και Ανατολική) και τις παραπάνω τέσσερις νικήτριες δυνάμεις του Β' Π.Π. Σκοπίμως όμως δεν ονομάστηκε «Συμφωνία Ειρήνης» για να μη συνδυαστεί με τα όσα προέβλεπε τόσο η Συμφωνία του Λονδίνου του 1953, όσο και η «Απόφαση/Συμφωνία Αποζημιώσεων του 1946».

Είναι πλέον προφανές και από τα όσα έχουν διαδραματιστεί διαχρονικά σε επίπεδο διεθνών συσχετισμών και συμφωνιών ότι η Γερμανία, οχυρωμένη πίσω από τη μη ύπαρξη "Συμφωνίας Ειρήνης" αλλά ενός συνυποσχετικού ουσιαστικά ως «Συμφωνία 2+4», δεν πρόκειται να συναινέσει για ούτε ένα ευρώ καταβολής για το αναγκαστικό κατοχικό δάνειο και τις πολεμικές αποζημιώσεις στη χώρα μας και σε καμία χώρα διά της διπλωματικής οδού και των διαπραγματεύσεων.

Συνεπώς, ακόμη κι αν για το κατοχικό δάνειο υπάρξει στο τέλος μια φόρμουλα (αν και εξαιρετικά απίθανο), ιδίως για τις γερμανικές επανορθώσεις, για την Ελλάδα φαίνεται να υπάρχει μόνο ένας δρόμος, αυτός της νομικής και δικαστικής οδού.

Πού στηρίζεται όμως η Γερμανία και διακινδυνεύει να προβεί η χώρα μας στη δικαστική διεκδίκηση των παραπάνω αστρονομικών ποσών, για παράδειγμα με μια προσφυγή στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης ή ενδεχομένως και στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο, αντί να διαπραγματευτεί με τη χώρα μας με στόχο να συμφωνηθεί μόνο η αποζημίωσή μας για το κατοχικό δάνειο, μιας που το ποσό των 11 δισ. ευρώ που ακούγεται από το ΓΛΚ (αν και το Εθνικό Συμβούλιο μιλάει για 53 δισ.) είναι για τη Γερμανία σχετικά ασήμαντο, και επιπλέον θα μπορούσε να ελπίζει ότι, λόγω της δεινής θέσης στην οποία βρίσκεται η χώρα μας τώρα, να δεχτεί έναν τόσο εξευτελιστικό συμβιβασμό από το να μην πάρει τίποτα;

Οι ισχυροί στα διεθνή δικαστήρια

Το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης στην Ολλανδία, που είναι αρμόδιο για τις διαφορές που υπάρχουν μεταξύ κρατών, ιδρύθηκε με το Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών ως το κύριο δικαστικό όργανο των Ηνωμένων Εθνών, και συγκροτήθηκε και λειτουργεί σύμφωνα με τις διατάξεις του καταστατικού του, πάντοτε υπό την εποπτεία των Ηνωμένων Εθνών, τα οποία και ορίζουν τα 15 μέλη του Δικαστικού Συμβουλίου διαφόρων εθνοτήτων, με βάση συγκεκριμένα χαρακτηριστικά που ορίζονται στο καταστατικό του.

Συγκεκριμένα και σύμφωνα με αυτό το καταστατικό, τα μέλη του Δικαστηρίου τα εκλέγουν η Γενική Συνέλευση και το Συμβούλιο Ασφαλείας, από έναν κατάλογο προσώπων που θα υποδεικνύονται από τις εθνικές ομάδες του Μόνιμου Διαιτητικού Δικαστηρίου, σύμφωνα και με τις διατάξεις που αναφέρονται στο καταστατικό του.

Είναι γνωστό σε όλο τον κόσμο ότι τα Ηνωμένα Έθνη, με έδρα τη Νέα Υόρκη, ελέγχονται από ιδρύσεώς τους το 1945, μετά την κορυφαία σύνοδο που έγινε την 1η/7/1944 στο αμερικανικό θέρετρο του Bretton Woods, τυπικά από τον εκάστοτε γενικό γραμματέα του, που φυσικά είναι ουσιαστικά ανίσχυρος, από το Συμβούλιο Ασφαλείας, που απαρτίζεται από τους τρεις μεγάλους νικητές του Β' Π.Π. (ΗΠΑ, Ρωσία, Αγγλία), τη Γαλλία και την Κίνα, κυρίως όμως και επί της ουσίας ελέγχονται τα Ηνωμένα Έθνη από τις ΗΠΑ, που έχουν και τη μεγαλύτερη συμμετοχή στα έξοδα λειτουργίας του, όπως φυσικά και όλοι οι Οργανισμοί που ανήκουν και εποπτεύονται από τα Ηνωμένα Έθνη, μεταξύ αυτών και οι οικονομικοί βραχίονές του, δηλαδή η Παγκόσμια Τράπεζα, το γνωστό ΔΝΤ και οι δύο με έδρα την Washington.

Στο ΔΝΤ, οι ισχυροί παίχτες είναι οι ΗΠΑ, η Ιαπωνία, η Γερμανία και η Κίνα. Αφού οι 15 δικαστές του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης ορίζονται από τα Ηνωμένα Έθνη, το γνωστό ΟΗΕ, ο οποίος ελέγχεται, σύμφωνα με τα παραπάνω, κυρίως και στην ουσία από τις ΗΠΑ, είναι λογικό ότι συμβαίνει το ίδιο και με τους δικαστές του Διεθνούς Δικαστηρίου.

Το "ακαταδίωκτο" των ισχυρών

Μετά τη Γερμανία που φέρει τις τεράστιες ευθύνες για τον Α' και Β' Παγκόσμιο Πόλεμο και τις ασύλληπτες καταστροφές και απώλειες περίπου 70 εκατομμυρίων ανθρώπων, αλήθεια ποιες άλλες χώρες ευθύνονται, μετά το Β' Π. Π., για αμέτρητες πολεμικές επεμβάσεις σε βάρος άλλων χωρών με τεράστιες καταστροφές και εκατόμβες νεκρών;

Συνεπώς υπάρχει περίπτωση οι ΗΠΑ, η Αγγλία και άλλοι να ρισκάρουν να καταδικαστεί η Γερμανία να καταβάλει τεράστιες αποζημιώσεις στην Ελλάδα, μια που θα υπήρχε ο κίνδυνος να αξιώσουν και άλλες χώρες αρκετές αποζημιώσεις, έναντι χωρών όπως οι ΗΠΑ ή η Αγγλία;

Επίσης οι Γερμανοί ξέρουν πως, σύμφωνα με το ισχύον διεθνές δίκαιο, που τους βολεύει σε πολλά σημεία, όπως βέβαια και άλλες χώρες ισχύος, ότι η κάθε χώρα, φυσικά και η Γερμανία, έχει το δικαίωμα της ετεροδικίας. Να πώς ακριβώς ορίζεται αυτό το δικαίωμα, σύμφωνα με το σύστημα της απόλυτης ετεροδικίας:

«Κατά το σύστημα της απόλυτης ετεροδικίας, τα εσωτερικά δικαστήρια είναι αναρμόδια να δικάσουν πράξεις αλλοδαπών κρατών, είτε αν πρόκειται για πράξεις δημόσιας εξουσίας, είτε αν αφορούν πράξεις ιδιωτικού δικαίου, εκτός, αν και εφόσον, συγκατατεθεί το εναγόμενο αλλοδαπό κράτος». Συνεπώς θα έπρεπε η υπόθεση να εκδικαστεί σε δικαστήρια εκτός Ελλάδος, όπως τα παραπάνω.

Το ερώτημα που παραμένει έτσι ανοιχτό είναι ποιο θα ήταν τελικά το αρμόδιο και καταλληλότερο δικαστήριο και τι προοπτικές θα είχε μια ανάλογη προσφυγή της χώρας μας, αφού βέβαια πρώτα ζητήσει η Ελλάδα με τον πλέον επίσημο τρόπο από τη Γερμανία αυτές τις αποζημιώσεις και προσφύγει μετά τη συνήθη επίσημη άρνησή της στο αρμόδιο δικαστήριο εκτός Ελλάδος. Αυτό που μένει επίσης να απαντηθεί από τους αρμόδιους νομικούς του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους είναι αν το δικαίωμα της ετεροδικίας στα πλαίσια του Διεθνούς Δικαίου, θα ίσχυε και για αποφάσεις του αρμόδιου Διεθνούς ή Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου; Όμως ακόμη και έτσι, τυχόν προσφυγή της Ελλάδας στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης ή στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο θα ήταν ένα τεράστιο σοκ της γερμανικής πολιτικής ηγεσίας πολλών ρίχτερ, που ίσως να ανάγκαζε τους Γερμανούς να βάλουν επιτέλους λίγο μυαλό για πολλά πράγματα που έχουν σχέση όχι μόνο με τη χώρα μας αλλά γενικά με την Ευρώπη.

Το "μαρτύριο της σταγόνας και του ELA"

Προσέξτε τώρα στην εποχή του απόλυτου παραλογισμού και της "προτεσταντικής τιμωρητικής ηθικής" για την Ελλάδα τι αποκάλυψε με μία απλή ανάγνωση δημοσιευμάτων ο συνάδελφος Μπάμπης Πολυχρονίδης σε σχετικό του άρθρο:

«Με δύο δημοσιεύματα, στις 15 και τις 23 Ιανουαρίου του 2011, η εφημερίδα "Independent" της Ιρλανδίας είχε αποκαλύψει ότι η Κεντρική Τράπεζα της χώρας είχε «τυπώσει» 51 δισ. ευρώ, προκειμένου να στηρίξει τις τράπεζές της λόγω της μαζικής φυγής καταθέσεων.

Τότε, η Ιρλανδία είχε κάνει μία ιδιότυπη χρήση του μηχανισμού έκτακτης παροχής ρευστότητας, του γνωστού σε όλους μας πλέον ELA: δεν πήγε να ζητήσει δανεισμό μέσω ELA από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, αλλά επικαλέστηκε το μηχανισμό για να «κόψει» όσο ηλεκτρονικό χρήμα χρειαζόταν προκειμένου να δημιουργήσει καταθέσεις overnight, οι οποίες εν συνεχεία χρησιμοποιούνταν ως αποθεματικές των τραπεζών.

Οι δημοσιογράφοι της εφημερίδας, η οποία σημειωτέον ανήκει στον ίδιο όμιλο με τη βρετανική ομώνυμη "Independent", είχαν αποστείλει σχετικό ερώτημα στην ΕΚΤ και ο εκπρόσωπός της είχε απαντήσει ότι η ΕΚΤ δεν είχε δανείσει την κεντρική τράπεζα της χώρας με σκοπό αυτή να δανείσει με τη σειρά της τις εμπορικές τράπεζες. Και ότι η ιρλανδική κεντρική τράπεζα έχει τη δυνατότητα να δημιουργεί ρευστότητα χωρίς την ανάμιξη της ΕΚΤ. Αρκεί προηγουμένως να την έχει ενημερώσει (σ.σ. να την έχει ενημερώσει, όχι να έχει ζητήσει άδεια, όπως εσχάτως γράφεται σε ελληνικές ιστοσελίδες)».

Μία ενδιαφέρουσα ανάλυση για το πώς έγινε αυτό στην Ιρλανδία είχε γραφτεί τότε στο δικτυακό τόπο των Financial Times "Alphaville", όπου γινόταν αναφορά στο άρθρο 123 της Συνθήκης της Λισαβόνας που δίνει τη δυνατότητα στις κεντρικές τράπεζες των μελών της ευρωζώνης να δημιουργούν μηχανισμούς παροχής ρευστότητας, όπως είναι ο ELA της ΕΚΤ, με την προϋπόθεση να μην αγοράζουν με αυτά απευθείας ομόλογα από την κυβέρνηση.

Σημειωτέον, το ποσό που «τύπωσε», ηλεκτρονικά βέβαια, η Ιρλανδία, δηλαδή τα 51 δισ. ευρώ, αντιστοιχούσαν στο 30% του ΑΕΠ της χώρας.

Όλα τα παραπάνω είναι πέρα για πέρα αληθή και ουδέποτε διαψεύστηκαν ή δέχτηκαν κριτική για τη «σοβαρότητα» των λεγομένων.

Οι «ασόβαροι» θα είμαστε εμείς ή η Ραχήλ Μακρή (που δεν το είχε μάθει σωστά το τι έγινε στην Ιρλανδία και το πετσόκοψε προεκλογικά όπως το είπε), που θα προτείνουμε στην ελληνική κυβέρνηση να κάνει ακριβώς το ίδιο και... καλύτερο, αφού στο Νομισματοκοπείο κόβονται ούτως ή άλλως ευρώ, σε μεταλλικά νομίσματα βεβαίως. Κοινώς, αν οι Ευρωπαίοι εταίροι συνεχίσουν να ασκούν πίεση στην Ελλάδα για εφαρμογή πολιτικών λιτότητας προς «παραδειγματισμό» άλλων κρατών και εξακολουθήσουν να «πνίγουν» την κυβέρνηση μέσω της μη παροχής ρευστότητας, η επιλογή λύσης αντίστοιχης με αυτή της Ιρλανδίας πρέπει να εξεταστεί.

Στο κάτω-κάτω της γραφής, αν είναι μία πράξη της ελληνικής πλευράς να θεωρηθεί «μονομερής ενέργεια» και να οδηγηθούμε σε ρήξη με τους εταίρους, τουλάχιστον αυτή να είναι μεγαλειώδης, και όχι για ένα νομοσχέδιο που δεν τους δείξαμε. Ας τυπώσουμε, λοιπόν, 53 δισ. ευρώ και μετά βλέπουμε αν θα χρειαστεί να τυπώσουμε και δραχμή...

Γιατί 53 δισ. ευρώ; Γιατί τόσο αποτιμάται σήμερα το αναγκαστικό κατοχικό δάνειο που πήρε η Γερμανία από την Τράπεζα της Ελλάδος (κατά το Εθνικό Συμβούλιο Διεκδίκησης) και που ποτέ δεν επεστράφη. Θα έχει άλλη αξία αν υπάρχει και η σχετική σημειολογία. Α, και, κύριε Σόιμπλε, έτσι δε θα επιβαρύνουμε και τους φορολογούμενους των άλλων ευρωπαϊκών κρατών, ώστε να αποδείξουμε και στον καθηγητή Ρίχτερ ότι ο πολιτισμός μας δεν απέχει και τόσο τελικά από αυτόν της δυτικής Ευρώπης.

Όλα συνδέονται, από τη δίνη του δικού μας χρέους μέχρι την "ασυλία" των δικών τους χρεών αναπόδραστα και ο ελληνικός λαός αλλά και όλο του το πολιτικό σύστημα πρέπει έγκαιρα να αντιληφθούν μία όχι και τόσο περίπλοκη κατάσταση: «Έχουμε πέσει σε παγίδα και σε κάθε απόπειρα να διαφύγουμε έστω από την πίσω πόρτα οι τοίχοι της παγίδας μετατοπίζονται και μένουμε πάντα εγκλωβισμένοι». Αν αυτό γίνει αντιληπτό, τότε η απάντηση στο «τι να κάνουμε» είναι απλή...

Γιώργος Σαχίνης

ΤΑ ΝΕΑ του neakriti.gr στο Google News