«Οι "Ενεργοί Πολίτες" θέλουν ανοιχτά σχολεία. Αλλά για να είναι ένα σχολείο ανοιχτό, πρέπει πρώτα να είναι σχολείο. Όχι κέντρο προετοιμασίας Πανελλαδικών Εξετάσεων, όχι δυνάστης εφηβικών ψυχών, όχι κάτεργο για εργαζόμενους και παιδιά. Σχολείο χωρίς ελευθερία στη σκέψη και στην ψυχή δε νοείται. Ας απαιτήσουμε, λοιπόν, ως κοινωνία, πρώτα να έχουμε σχολεία», αναφέρει σε ανακοίνωσή της η Δημοτική Κίνηση "Ηράκλειο Ενεργοί Πολίτες", με αφορμή τις κινητοποιήσεις των μαθητών, οι οποίες βρίσκονται σε εξέλιξη.
Ειδικότερα αναφέρουν:
«Με αφορμή τις κινητοποιήσεις των μαθητών που βρίσκονται σε εξέλιξη, ακούσαμε ανέξοδους αφορισμούς για «ανεύθυνους μαθητές και βολεμένους καθηγητές», απειλές για εισαγγελικές παρεμβάσεις και μηδενιστικές προσεγγίσεις για «αναίτιες καταλήψεις που έχουν γίνει πια παράδοση».
Περισσεύει ο καταγγελτικός λόγος και η επιλεκτική ευαισθησία για τις χαμένες διδακτικές ώρες λόγω των καταλήψεων, την ίδια ώρα που τα χιλιάδες κενά σε διδακτικό προσωπικό δεν έχουν ακόμη καλυφθεί. Αν, παρόλα αυτά, μέσα σε αυτόν τον επικοινωνιακό κουρνιαχτό καταγγελιών και αφορισμών προσπαθούσαμε ν' αφουγκραστούμε και τους μαθητές, θα μαθαίναμε ενδιαφέροντα πράγματα.
Θα μαθαίναμε ότι σύσσωμοι Κυβέρνηση και ΜΜΕ τρέχουν να επαναφέρουν στη τάξη τους μικρούς τεμπέληδες, οι οποίοι, βέβαια, αναβαθμίστηκαν σε επικίνδυνους εγκληματίες κι έτσι κρίθηκε απαραίτητη η επέμβαση αστυνομίας και εισαγγελέα.
Θα μαθαίναμε για την εξοντωτική διαδικασία της Τράπεζας Θεμάτων, που αναγκάζει χιλιάδες οικογένειες να καταφύγουν σε ιδιαίτερα και φροντιστήρια απλώς για να βγάλουν τα παιδιά τους την τάξη, επιβαρύνοντας ακόμη περισσότερο τον διαλυμένο οικογενειακό προϋπολογισμό. Πόσο μάλλον που η ενισχυτική διδασκαλία μέσα στα ίδια τα σχολεία, πιο απαραίτητη σήμερα από ποτέ, έχει καταργηθεί από χρόνια.
Θα μαθαίναμε για τις ασφυκτικές συνθήκες, διδακτικές και οικονομικές, μέσα στις οποίες προσπαθούν οι καθηγητές των σχολείων να φέρουν σε πέρας το παιδαγωγικό τους έργο. Θα μαθαίναμε για την αποκλειστική διασύνδεση του Λυκείου με τις Πανελλαδικές Εξετάσεις, από την πρώτη κιόλας τάξη, καθιστώντας την εκπαιδευτική διαδικασία στείρα και διεκπεραιωτική, κι απομακρύνοντάς το από κάθε παιδαγωγικό στόχο και επαφή με την κοινωνία. Θα μαθαίναμε ότι η εκπαίδευση, η μόρφωση και η κατάρτιση τείνουν να γίνουν απολύτως ταξικά αγαθά, με πρόσβαση μόνο για τους λίγους και τους έχοντες. Θα μαθαίναμε για την καταστρατήγηση των ίσων ευκαιριών. Θα μαθαίναμε για την καθημερινότητα και τη ζωή των εφήβων, που ενώ χρειάζονται ένα σχολείο - φωτεινό φάρο που θα τους βοηθήσει να διαμορφώσουν την προσωπικότητά τους και να καλλιεργήσουν τα χαρίσματά τους, λειτουργεί ως παράγοντας πίεσης και άγχους και καταδυναστεύει την καθημερινότητά τους.
Θα μαθαίναμε ότι η τελευταία πρόταση του υπουργού στο Εθνικό Συμβούλιο Παιδείας για τον καθορισμό του αριθμού των εισακτέων από τις πρυτανείες, είναι η ταφόπλακα στην συνεχιζόμενη, συνειδητά, απορρύθμιση της Δημόσιας Εκπαίδευσης
Αν συμπληρώσουμε σε αυτά τα κλεισίματα και τις συγχωνεύσεις σχολείων, που δημιουργούν σχολικές τάξεις- κονσέρβες, αυξάνουν ακραία, δηλαδή, τον αριθμό των μαθητών και μαθητριών ανά τμήμα, κάνοντας την εκπαιδευτική διαδικασία αδύνατη αλλά και την κατάργηση ειδικοτήτων στα ΕΠΑΛ, έχουμε μια ακόμα πιο ολοκληρωμένη εικόνα του σχολείου που μας προτείνεται.
Απέναντι σε όλα αυτά που βιώνουν οι νέοι και νέες έχουν να διαλέξουν ανάμεσα σε δύο δρόμους. Ο πρώτος είναι ο δρόμος της υποταγής και της αδράνειας, της παθητικής αποδοχής, δηλαδή, όσων συμβαίνουν γύρω μας. Ο άλλος δρόμος, είναι ο δρόμος της αντίστασης και του αγώνα. Ο δρόμος για μια καλύτερη ζωή
Οι "Ενεργοί Πολίτες" θέλουν ανοιχτά σχολεία. Αλλά για να είναι ένα σχολείο ανοιχτό, πρέπει πρώτα να είναι σχολείο. Όχι κέντρο προετοιμασίας Πανελλαδικών Εξετάσεων, όχι δυνάστης εφηβικών ψυχών, όχι κάτεργο για εργαζόμενους και παιδιά. Σχολείο χωρίς ελευθερία στη σκέψη και στην ψυχή δε νοείται. Ας απαιτήσουμε, λοιπόν, ως κοινωνία, πρώτα να έχουμε σχολεία. Και ένα σχολείο που ανταποκρίνεται στις ανάγκες των παιδιών και της κοινωνίας, δε θα είναι ποτέ κλειστό. Συμπαραστέκονται στον δίκαιο αγώνα της μαθητικής νεολαίας γιατί "… αν γλυτώσει το παιδί, υπάρχει ελπίδα"».
