"Εμείς σαν ΠΟΤΑΜΙ λέμε να τ' αλλάξουμε όλα χωρίς να γκρεμίσουμε τη χώρα. Για να έρθει η ανάπτυξη πρέπει ν' αλλάξουν πάρα πολλά πράγματα και νοοτροπίες. Υπάρχει ανάγκη για ριζικές αλλαγές αλλά το "ριζικό" μας είναι στην Ευρώπη". Τα παραπάνω μεταξύ άλλων τόνισε ο ευρωβουλευτής του Ποταμιού σε τηλεοπτική εκπομπή της ΝΕΡΙΤ που πραγματοποιήθηκε στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο στο Στρασβούργο στην πρώτη συνεδρίασή του κατά τη νέα Κοινοβουλευτική Περίοδο.
Ο κ. Γραμματικάκης παρομοίασε το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο ως πύργο της Βαβέλ. Ο ίδιος έχει μια ιδιαιτερότητα γιατί έρχεται από το πολύ επιτυχημένο ιδρυτικό Συνέδριο που είχε κάνει το ΠΟΤΑΜΙ. Εκεί συζητήθηκαν και τα ευρωπαϊκά θέματα και χάρηκε πραγματικά γιατί είδε ότι το σημερινό Κοινοβούλιο πράγματι βρίσκεται σε ένα μεταίχμιο. Αντιλαμβάνεται, αυτή την αίσθηση απέκτησε, ότι τα προβλήματα είναι μεγάλα, η πίεση των λαών πολύ μεγάλη και σε μεγάλο βαθμό δικαιολογημένη και τουλάχιστον στα λόγια έδωσε την εντύπωση ότι προετοιμάζει κάποιες θετικές αλλαγές. Όλοι ελπίζουν ότι αυτές θα γίνουν πράξη.
Η αίσθησή μου πρόσθεσε ο ευρωβουλευτής «από την πρώτη μέρα του Ευρωκοινοβουλίου ήταν ότι βρισκόμαστε όλοι οι λαοί της Ευρώπης σε ένα «μεταίχμιο». Κατ' αρχήν είναι συγκλονιστικό, για να αρχίσω από κάτι θετικό, να βλέπεις 28 έθνη της Ευρώπης ομονοούντα μέσα σε μια μεγάλη αίθουσα. Αυτό είναι ένα πολύ μεγάλο ιστορικό γεγονός και δεν πρέπει να το ξεχνάμε. Επίσης δεν πρέπει να ξεχνάμε, το ξέρουν όλοι οι συνάδελφοι ότι η συνεισφορά της Ευρώπης στην Ελλάδα τα τελευταία 30 χρόνια ήταν ουσιαστική».
Ακολουθούν αποσπάσματα από την παρέμβαση του κ. Γραμματικάκη.
«Εγώ αυτό που φοβάμαι είναι ένα συνηθισμένο φαινόμενο και στην ελληνική πολιτική ζωή δυστυχώς αλλά και στην ευρωπαϊκή ότι η απόσταση των λέξεων και των υποσχέσεων από τις πράξεις, είναι πολύ μεγάλη. Σήμερα δηλαδή ακούστηκαν ουσιώδεις νομίζω ομιλίες και υπήρξε και μια ενότητα εναντίον του αντιευρωπαϊκού κλίματος. Αυτό το θεωρώ πολύ θετικό, ακούστηκαν με έμφαση η λέξη «ανάπτυξη» η λέξη «ανεργία», που ειδικά για την Ελλάδα και ειδικά για τους νέους Έλληνες είναι πάρα πολύ οδυνηρή. Ακούστηκαν αυτές οι λαχτάρες των λαών για μια νέα πορεία.
Πιστεύω ότι είναι ώριμη η Ευρώπη για μεγάλες αλλαγές και θεσμικές αλλαγές και νομίζω εκεί όλοι θα κάνουμε ό,τι είναι δυνατό. Θεσμικές, οικονομικές, αλλά η ίδια η Ευρώπη όπως ήταν σα μοντέλο, σα διακυβέρνηση, σαν ιδεολογία το λέω πολύ γενικά, νομίζω πρέπει να αφήσει πίσω της αυτό το παρελθόν που πλήγωσε τους λαούς και ειδικά την Ελλάδα».
«Εμένα μου αρέσει ο δημοκρατικός συμβιβασμός, δηλαδή ότι ο κ. Γιούνκερ θα καταλάβει από ό,τι φαίνεται την Προεδρία, ο κ. Σουλτς θα μείνει Πρόεδρος στο Ευρωκοινοβούλιο. Είναι ένας σπουδαίος συμβιβασμός. Γιατί δίνει αυτή την αίσθηση της ενότητας και μάλιστα επιφυλασσόμαστε εμείς ως ΠΟΤΑΜΙ, όχι εγώ προσωπικά μόνο, την Τρίτη που θα είναι στις Βρυξέλλες στην συνεδρίαση της Ομάδας μας των Σοσιαλιστών και Δημοκρατών ο κ. Γιούνκερ να του διαβιβάσουμε αυτά που ακούσαμε εμείς στο συνέδριό μας από τον κόσμο και ελπίζω θα τείνει ευήκοο ους. Έχει πολύ σημασία.
Η αμφιβολία μου είναι ότι ενώ η Ευρώπη έκανε μεγάλα βήματα, άλλοτε μπροστά άλλοτε πίσω, υπάρχει ένας ουσιώδης διαχωρισμός και θα τον πω απλοϊκά: βορράς - νότος. Προς τα εκεί δεν βλέπω μεγάλα ακόμη βήματα, ακούω εικόνες ακούω υποσχέσεις αλλά ο διαχωρισμός δεν οφείλεται στην προσπάθεια ούτε στο μόχθο των λαών. Είναι ένας διαχωρισμός που κληρονομούμε και αν αυτό δεν αντιμετωπιστεί το χρέος είναι θα έλεγα μια από τις αιτίες του προβλήματος. Και αν δεν υπάρξει ριζική τομή στο θέμα του χρέους, επαναλαμβάνω ριζική τομή, φαίνεται -αυτή είναι η εμπειρία μέχρι τώρα- ότι θα ανακυκλώνουμε συνεχώς τα βάρη των ασθενέστερων χωρών.
Εγώ θα έλεγα προσδοκώ, το είπαμε πριν με μεγάλες λέξεις ότι η αλλαγή θα είναι ουσιαστική, ότι θα ειδωθούν τα πραγματικά προβλήματα της Ευρώπης που ανάμεσα στα άλλα είναι κι αυτός ο τεχνητός αλλά θα έλεγα και σε ένα βαθμό εθνικός διαχωρισμός βορρά - νότου και μόνο έτσι θα μπορούμε να βαδίσουμε σε αυτό τουλάχιστον που νομίζω όλοι οι παρόντες προσδοκούμε: σε μια πολύ καλύτερη Ευρώπη.
Θα ήταν και επιπόλαιο τόσο γρήγορα να πω τι προτάσσουμε γιατί ανιχνεύει κανένας ακόμα το έδαφος, τους συσχετισμούς, τις δυνατότητες συνεργασίας.. Νομίζω το προφανές, είναι η ανεργία, αυτό θα μπορούσε να προτάξει κανείς αλλά και αυτό είναι συνέπεια πάρα πολλών παραγόντων.
Εγώ θα κάνω μια γενική παρατήρηση που νομίζω ενδιαφέρει πολύ και τους Έλληνες που ίσως μας βλέπουν. Νομίζω ότι υπάρχει ένα έλλειμμα παρουσίας της πραγματικής Ευρώπης στην Ελλάδα, αυτό προσπαθώ να πω. Ας πούμε στις ευρωεκλογές κοινή εμπειρία όλων ήταν ότι ελάχιστα συζητήθηκαν τα ευρωπαϊκά θέματα.
Ο Έλληνας μένει με μια στρεβλή εικόνα, θα έλεγα γηπεδική για να θυμηθώ το Μουντιάλ, του τι είναι η Ευρώπη, τι στοχεύει και ποιες είναι οι δυσκολίες. Το πρώτο λοιπόν πράγμα που πρέπει να γίνει, είναι κάποια καλύτερη σύνδεση. Εμείς σαν Ποτάμι καλέσαμε τον Μάρτιν Σούλτς αλλά και τον Τζιάνι Πιτέλα στη Θράκη που θα κάνουμε μια μεγάλη εκδήλωση και νομίζω θα είναι μια ευκαιρία για ν' αναθερμανθούν αυτές οι σχέσεις.
Αυτό θα γίνει τον Οκτώβριο με Νοέμβριο. Θα έλεγα όμως, λυπούμαι που θα το πω και αυτό, ότι και η παρουσία της Ελλάδας σ' αυτό που λέμε ευρωπαϊκό σύνολο, τα τελευταία χρόνια εντοπίσθηκε στην πτώχευση, στο grexit. Δεν είναι έτσι η Ελλάδα, το ξέρουμε όλοι, έχει δημιουργικές δυνάμεις να επιδείξει, έχει Πανεπιστήμια που παρά τις δυσκολίες ανταγωνίζονται πολλές φορές τα ξένα Πανεπιστήμια.
Αυτή λοιπόν η Ελλάδα που αγνοήθηκε από την ευρωπαϊκή πολιτική, πάλι το λέω, στο σύνολό της.
Αυτή η πολιτική ήταν και υποκριτική από την πλευρά των Ευρωπαίων. Ήταν υποκριτική, κατηγορήθηκαν οι Έλληνες, το ξέρουμε όλοι, δε θέλω να τα επαναλαμβάνω αυτά. Νομίζω λοιπόν, μια από τις προοπτικές των δικών μας δυνάμεων είναι αυτή η Ελλάδα που υπάρχει, είναι φανερή, είναι πικραμένη, να δείξει κι ένα άλλο πρόσωπο στην Ευρώπη. Κι εκεί νομίζω θα έχουμε μια γενικότερη συνεργασία με τους συναδέλφους στο μέλλον, για να δούμε πώς μπορεί να γεφυρωθεί αυτό το χάσμα, που είναι πολύ μεγάλο, είναι αδιανόητα μεγάλο. Και δε μπορούμε να μιλάμε με μεγάλες κουβέντες για την Ευρώπη, από τη στιγμή που Έλληνες αυτή τη στιγμή την Ευρώπη την ταυτίζει με την τρόικα, με το χρέος, με την οδυνηρή καθημερινότητά του. Από τη συζήτηση μας φαίνεται νομίζω με μεγάλη ενάργεια το πόσο δύσκολο είναι το πρόβλημα της Ευρώπης.
Η κάθε χώρα έχει τις ιδιαιτερότητές της. Η Ελλάδα ας πούμε έχει έναν αφάνταστο νησιωτικό πλούτο, ενδεχομένως να είναι μελλοντική πηγή ενέργειας για όλη την Ευρώπη, αυτό είναι το ενδιαφέρον αλλά και η δυσκολία του ευρωπαϊκού εγχειρήματος. Δηλαδή χώρες με τόσο διαφορετική ιστορία, προέλευση αλλά θα έλεγα και μέλλον, να μπορέσουν να συντείνουν σε μια κοινή πολιτική. αυτό είναι πολύ σπουδαίο.
Η Ελλάδα υπήρξε μεγάλο θύμα στο θέμα των μεταναστών, αλλά θύματα ήταν και οι ίδιοι οι μετανάστες, επειδή ακριβώς άργησε πάρα πολύ μια πιο, θα έλεγα ανθρώπινη αλλά ταυτόχρονα και αυστηρή πολιτική. Δυο πράγματα που είναι δύσκολο να συμβιβαστούν.
Είναι προφανές και το καλό που είδα αυτές τις μέρες, εν πάση περιπτώσει το ήξερα, το ξέρει όλος ο κόσμος, είναι ότι η Ευρώπη με τις Επιτροπές της, με τις διαδικασίες της, προχωρά συναινετικά. Αυτό είναι το μεγάλο μήνυμα που προσπαθεί να στείλει και που το μήνυμα το πήρα εγώ από την πρώτη μέρα. Δεν υπάρχουν κραυγές, υπάρχουν βέβαια κραυγές από τους ευρωσκεπτικιστές.
Νομίζω ότι είδα ένα καλό σημείο, ότι υπάρχει ένα πολύ ισχυρό ρεύμα φιλοευρωπαϊκό, θα έλεγα πολλές φορές και πολύ έντονο. Άκουσα σήμερα εκφράσεις που δεν περίμενα ότι θα τις ακούσω κι αυτό εμένα μ' αρέσει.
Εξάλλου δεν πρέπει να οδηγηθεί η Ελλάδα ή άλλες χώρες, γιατί έχει γίνει κι αυτό, στην απάνθρωπη συμπεριφορά απέναντι στους μετανάστες. Ένα πρόβλημα δε μεγάλο, πολύ μεγάλο, δεν πρέπει να οδηγεί κατά καιρούς, ορισμένες φορές ν' αντιμετωπίζουν αυτούς τους ανθρώπους όχι σαν ανθρώπινα όντα, αλλά σαν κάτι περιφρονητέο.
Πολλές φορές είναι άδικα όμως., όπως στο ποδόσφαιρο που χάσαμε την πρόκληση:. Άδικο ήταν.
Εμείς λέμε σαν Ποτάμι να τ' αλλάξουμε όλα χωρίς να γκρεμίσουμε τη χώρα. Για να έρθει λοιπόν η ανάπτυξη, πρέπει ν' αλλάξουν πάρα πολλά πράγματα, και νοοτροπίες. Δεν ήταν πάντα αδικαιολόγητες, συμφωνώ ότι εν μέρει είναι αδικαιολόγητες οι αντιδράσεις.
Ανάπτυξη χωρίς ανάπτυξη δεν ξέρω τι σημαίνει. Η ανάπτυξη θέλει επενδύσεις, δεν ήταν πάντα αδικαιολόγητες οι αντιδράσεις χτες ή σήμερα εναντίον ορισμένων επενδύσεων, αλλά το θέλει αυτό η Ελλάδα, θέλει νέα μυαλά, θέλει νέες επιχειρηματικές πρωτοβουλίες. Λέω μεγάλες λέξεις αλλά αυτό είναι το πρόβλημα και νομίζω ότι λίγο έχει γίνει συνείδηση στον κόσμο.
Επίσης θέλει συνεργασίες. Ένα πολιτικό κόσμο που δεν θα συνεργάζεται ή δεν θα συμφωνεί σε όλα, αλλά τουλάχιστον θα μπορεί να λέει «Μπράβο» αν γίνεται κάτι καλό και να καταγγέλλει αν γίνεται κάτι κακό. Μεγάλα βήματα δηλαδή. Εγώ θα συμφωνούσα και με μια συντακτική Βουλή, αναθεώρηση μεγάλη αλλά ίσως είναι πρόωρο αυτό πριν σταθούμε στα πόδια μας. Δεν έχουμε σταθεί ακόμη στα πόδια μας.
Φοβάμαι ότι οι μεγάλες λέξεις κουράζουν. Καλύτερα να μείνουμε σε ένα ρεαλισμό και να δούμε -αυτό προσπαθούμε να κάνουμε εμείς- αργές αλλά ριζοσπαστικές κινήσεις προς μια καλύτερη Ελλάδα.
Μου έχει κάνει εντύπωση ότι οι πιο διαπρεπείς οικονομολόγοι ακόμα και βραβεία Νόμπελ είχαν τελείως διαφορετικές θέσεις για το ελληνικό θέμα. Εγώ δεν μπορώ να πω με σιγουριά αυτός είναι καλύτερος ή ο άλλος ο δρόμος, προφανώς ηχεί πολύ καλύτερο να μας χαρίσουν τα χρέη μας. Νομίζω όμως ότι με μια μαχητική ελπίζω διεκδίκηση από μέρους της Ελλάδας και που θα έχει και τη στήριξη άλλων Κομμάτων, είτε ο ένας δρόμος που είναι η απομείωση, είτε ένα χάρισμα ολοκληρωτικό, έχει ίδιες αδυναμίες και τα ίδια πλεονεκτήματα.
Εμείς, οι Έλληνες θέλουμε να γίνει κάτι, να πω πάλι τη λέξη «ριζικό», να μην κοροϊδεύουμε. Να πάψουμε να έχουμε αυτό το άγχος. Έχω μια μικρή ελπίδα ότι αυτό θα γίνει μέχρι τουλάχιστον το Δεκέμβριο».
Στην εκπομπή που συντόνιζε η δημοσιογράφος Εύα Μπούρα συμμετείχαν επίσης οι ευρωβουλευτές Μανώλης Κεφαλογιάννης, Εύα Καϊλή και ο δημοσιογράφος Γιάννης Παπαδημητρίου.
