Είναι δυναμική και παρά το νεαρό της ηλικίας της έχει καταγράψει πολλά χρόνια παρουσίας στο κοινωνικό και πολιτικό γίγνεσθαι του τόπου μας.
Η δικηγόρος και υποψήφια ευρωβουλευτής με το Ποτάμι, Μαρία Δαμανάκη, μιλά στο neakriti.gr για τις τρεις βασικές προτεραιότητες που θέτει αναφορικά με τις ευρωπαϊκές διεκδικήσεις για την Κρήτη, για την ανάγκη «να παλέψουμε μαζί για μια ισχυρή ομάδα κρατών απέναντι στις διεθνείς προκλήσεις», για τις νέες προοδευτικές δυνάμεις που πρέπει να διαμορφωθούν στην Ευρώπη ώστε να επιτευχθεί ο εν λόγω στόχος αλλά και για το πώς ο τίτλος της ταινίας «Η ώρα του λύκου» του Ίνγκμαρ Μπέργκμαν περιγράφει το χρονικό της Ευρώπης κατά την τελευταία δεκαετία.
Γιατί ποιον λόγο μια νέα κοπέλα θα επιχειρούσε ένα τέτοιο άλμα μπαίνοντας στο ευρωψηφοδέλτιο;
Παρά το γεγονός ότι οι νέοι αναμφισβήτητα διαθέτουμε πολιτικό λόγο, διαδηλώνουμε, οργανώνουμε εθελοντικές δράσεις, ανοίγουμε δρόμους στην κοινωνία και το επιχειρείν, η ενασχόληση μας με την ενεργό πολιτική δράση βρίσκεται ακόμη σε πρώιμο στάδιο.
Με την υποψηφιότητά μου στις προσεχείς ευρωεκλογές επιχειρώ να περάσω ένα διπλό μήνυμα: αφενός ότι δεν είναι πλέον ανεκτό η νέα γενιά να μην εκπροσωπείται στη λήψη αποφάσεων στην Ευρώπη, αφετέρου ότι η πίεση για την αλλαγή του συστήματος ασκείται πιο αποτελεσματικά από μέσα. Δίνω αυτή τη μάχη για να εκφράσω θεσμικά, και άρα πιο αποτελεσματικά, την κριτική μου για τα κακώς κείμενα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, τα νομοθετικά κενά, την Ευρώπη των δύο ταχυτήτων, το πώς μπορούμε να νιώθουμε πραγματικά ισότιμοι με τα κράτη του Βορρά. Πρέπει να διαρρήξουμε τα κλειστά συστήματα εκεί έξω - και αυτό δεν θα γίνει χωρίς την παρουσία μας.
Κατεβαίνετε με το «Ποτάμι». Ας μιλήσουμε συμβολικά με ευρωπαϊκούς όρους. Πως το Ευρωπαϊκό νωχελικό «ποτάμι» που κυλάει εδώ και χρόνια θα μετατραπεί σε χείμαρρο ιδεών που θα οδηγήσει στο βασικό στόχο που είναι η ενοποίηση της Ευρώπης;
Η απόσταση από τον ακραίο, διχαστικό λόγο δεν μπορεί να εκλαμβάνεται ως νωχελικότητα. Το Ποτάμι είναι το μόνο κόμμα που έχει κάνει μεγάλου όγκου και σημασίας πολιτικό έργο -σε σχέση με τον μικρό αριθμό των εδρών του, χρησιμοποιώντας χειμαρρώδη λόγο και επιθετικές κοινοβουλευτικές παρεμβάσεις.
Είναι το μόνο κόμμα που από την ίδρυση του ως σήμερα είχε αδιαπραγμάτευτη ευρωπαϊκή στάση και η ενίσχυσή του στις κάλπες των ευρωεκλογών θα του επιτρέψει να δράσει ως καταλύτης προοδευτικών νομοθετικών τομών στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, με στόχο μια δικαιότερη Ευρώπη.
Στην κατεύθυνση αυτή συνηγορεί και ο διάλογος μας με την Ευρωπαϊκή Αναγέννηση του Εμμανουέλ Μακρόν, έχοντας βρει έναν κοινό βηματισμό προς μια Ευρώπη με το βλέμμα στραμμένο στο περιβάλλον, στα δικαιώματα πολιτών και τρίτων, στην ασφάλεια. Έτσι ανοίγει ο δρόμος για την ευρωπαϊκή ενοποίηση: όταν πολίτες και κράτη - μέλη συνειδητοποιήσουν πως ευημερούν και αναπτύσσονται σε ένα περιβάλλον βιώσιμο και δίκαιο. Για ένα τέτοιο περιβάλλον παλεύουμε.
Ερευνητικά - τεχνολογικά ιδρύματα όπως το ΙΤΕ - με διεθνούς εμβέλειας προσφορά- δεν επιτρέπεται να μένουν υποχρηματοδοτούμενα, με ερευνητές που πασχίζουν να βρουν κονδύλια για να καλύψουν την έρευνά τους.
Πάνω απ’ όλα Έλληνας, Ιταλός, Γερμανός, Ολλανδός κλπ. ή Ευρωπαίος; Πάνω απ’ όλα μέλος ενός κόμματος ή Ευρωπαίος; Υπάρχει μια ιδανική ισορροπία;
Στην Ευρωπαϊκή Ένωση δεν απολλύεις την εθνική σου ταυτότητα. Συνεπώς Έλληνες, Ιταλοί, Γερμανοί, Ολλανδοί - ως αναπόσπαστα όμως μέλη της ευρωπαϊκής οικογένειας. Η δύναμη της Ένωσης είναι στη διαφορετικότητα.
Στο ότι έχει κράτη που παράγουν διαφορετικά αγαθά, χώρες με διαφορετική γεωγραφική δυναμική, μέλη που αποτελούν φωτεινό οδηγό για άλλα σε θέματα ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Για να εδραιωθεί όμως αυτή η δυναμική χρειάζεται συνεννόηση, consensus. Αμοιβαίες υποχωρήσεις και κοινά βήματα μπροστά.
Το σπουδαίο για μένα στο ευρωπαϊκό οικοδόμημα είναι πως οι "χτίστες" του, παρά τις διαφορές τους, επιλέγουν καθημερινά να συμβιώνουν και να μετέχουν ενός κοινού πολιτισμού. Από την άλλη, τα κόμματα βοηθούν τα μέλη και τους ψηφοφόρους τους να εκφράσουν συντονισμένα την εικόνα που έχουν για την Ευρώπη. Εκεί λοιπόν τα πράγματα είναι πιο δυσδιάκριτα. Υπάρχουν ευρωπαϊκά κόμματα που είναι ευρωπαϊκά κατ’ ευφημισμόν, κατ’ όνομα μόνο. Για παράδειγμα, προσωπικά δεν μπορώ να αποδώσω με τιμές τον χαρακτηρισμό "ευρωπαίος" σε κάποιον που θέλει να γκρεμίσει το οικοδόμημα, όπως στα ευρωσκεπτικιστικά κόμματα των Βρυξελλών. Το κατά πόσον τον κερδίζει εξαρτάται από την θέαση του, από το όραμα που έχει κάθε ευρωομάδα για το κοινό μας μέλλον. Άλλοι θέλουν περισσότερη και πιο ανοιχτή Ευρώπη, άλλοι λιγότερη και περιχαρακωμένη. Για μένα Ευρωπαίοι είναι όσοι δεν επιβουλεύονται το ευρωπαϊκό όραμα.
Πως οι Περιφέρειες - και η Κρήτη μια που κατάγεστε από το νησί - μπορούν να ενδυναμώσουν τη φωνή τους μέσα στην Ευρωβουλή;
Τα θέματα τοπικής και περιφερειακής αυτοδιοίκησης είναι κομβικής σημασίας για την Ευρωπαϊκή Ένωση. Στην θεσμική ατζέντα εισάγονται μέσω της Ευρωπαϊκής Επιτροπής των Περιφερειών, ενός οργάνου που λειτουργεί συμβουλευτικά προς το Ευρωκοινοβούλιο, την Ευρωπαϊκή Επιτροπή και το Συμβούλιο της ΕΕ. Αρκεί όμως μόνο το γνωμοδοτικό σκέλος;
Η ενίσχυση του λόγου των Περιφερειών πρέπει -κατά τη γνώμη μου- να τεθεί επιπλέον δυναμικά, σε επίπεδο de facto κοινοβουλευτικής αντιπροσώπευσης στην ΕΕ, μέσω της στελέχωσης των ευρωψηφοδελτίων από ανθρώπους που ανταποκρίνονται στη γεωγραφική κατανομή της χώρας.
Οι ευρωβουλευτές πρέπει να είναι πρόσωπα που νομοθετούν γνωρίζοντας από πρώτο χέρι τις ιδιομορφίες, τις ανάγκες και τους πόρους της περιοχής τους. Στην κατεύθυνση αυτή θα βοηθούσε το σπάσιμο της ενιαίας εκλογικής περιφέρειας σε μικρότερες, "αναγκάζοντας" έτσι αφενός τους συνδυασμούς να επιλέγουν πρόσωπα από την περιφέρεια, αφετέρου τους υποψηφίους να εστιάζουν και σε τοπικά ερωτήματα με ευρωπαϊκές απαντήσεις. Ένας από λόγους για τους οποίους είμαστε πολύ χαρούμενοι στο Ποτάμι είναι πως το ευρωψηφοδέλτιό του έχει πετύχει ακριβώς αυτό: τη μεγιστοποίηση της αντιπροσωπευτικότητας.
Ποια θα είναι η στόχευση σας ειδικά για το νησί μας;
Η Κρήτη είναι ένας ευλογημένος τόπος με μεγάλη δυναμική, που όμως δεν παύει να έχει ανάγκες που πρέπει να αντιμετωπιστούν. Συγκεκριμένα, στο κομμάτι των ευρωπαϊκών διεκδικήσεων για το νησί μας, μέσω της υποψηφιότητάς μου θέτω τρεις βασικές προτεραιότητες: ενίσχυση των παραγωγών και προώθηση των τοπικών προϊόντων, επένδυση στην έρευνα και βελτίωση του δικτύου των δημοσίων υποδομών.
Κατά πρώτον, το πλεονέκτημα που διαθέτει η Κρήτη να παράγει εξαιρετικής ποιότητας προϊόντα λόγω της μορφολογίας και του κλίματός της, πρέπει να μεταφραστεί και σε δυνατή, ανταγωνιστική ετικέτα στην αγορά. Αυτό δεν μπορεί να συμβεί αν δεν στηριχθούν οι αγρότες και οι κτηνοτρόφοι ή αν δεν ενισχυθούν στην εφαρμογή καινοτόμων μεθόδων.
Δεύτερον, ερευνητικά - τεχνολογικά ιδρύματα όπως το ΙΤΕ - με διεθνούς εμβέλειας προσφορά- δεν επιτρέπεται να μένουν υποχρηματοδοτούμενα, με ερευνητές που πασχίζουν να βρουν κονδύλια για να καλύψουν την έρευνά τους. Τρίτον, πρέπει να επενδύσουμε στην ανακατασκευή του δικτύου των δημοσίων υποδομών στο νησί με συγχρηματοδότηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης, σε ασφαλές οδικό δίκτυο και μέτρα αντιπλημμυρικής προστασίας, τα οποία δεν θα βελτιώσουν μόνο την ποιότητα της καθημερινότητας του Κρητικού αλλά και την τουριστική εμπειρία των επισκεπτών στην Κρήτη.
Για μας τους νησιώτες, η διασύνδεση, η επαφή με άλλους και η ανταλλαγή καλών πρακτικών έπαιζε πάντα σημαντικό ρόλο για την εξέλιξή μας. Αυτή ακριβώς είναι η αξία της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Το να μην είσαι μόνος εκεί έξω, ειδικά αν συνυπολογίσει κανείς τις προκλήσεις και την κατάσταση στα νότια και ανατολικά
Υπάρχει μια μεγάλη συζήτηση εδώ και χρόνια για τη γραφειοκρατία των Βρυξελλών και τον ρόλο του Ευρωκοινοβουλίου σε αυτήν; Πως θα μπορούσε να αλλάξει αυτή η εικόνα;
Η γραφειοκρατία δεν είναι μόνο ελληνικό φαινόμενο. Η Ευρωπαϊκή Ένωση κατηγορείται ότι πάσχει από το σύνδρομο της "κόκκινης κορδέλας" - εκείνης που κόβουν στα εγκαίνια ενός έργου. Το πολυδαίδαλο σύστημα, τα πολλά και διαφορετικά όργανα που γνωμοδοτούν ή μετέχουν στη λήψη αποφάσεων, οι επιπρόσθετοι χρόνοι, η διελκυστίνδα μεταξύ Ευρωπαϊκής Επιτροπής και Κοινοβουλίου κατά τη διαδικασία νομοθέτησης, αποτελούν μόνο ένα μικρό μέρος της συζήτησης.
Η καταπολέμηση της γραφειοκρατίας θα αυξήσει την αποτελεσματικότητα της Ένωσης και θα μετατρέψει το δυσκίνητο προφίλ της σε φιλικότερο απέναντι στα κράτη-μέλη και τους ευρωπαίους πολίτες. Πώς μπορεί να γίνει αυτό; Με την αναπροσαρμογή του τρόπου λειτουργίας της Ε.Ε. στα δεδομένα πλέον της μεγέθυνσής της με την προσθήκη νέων κρατών - μελών, τη μείωση των χρόνων λήψης αποφάσεων -ειδικά αν ληφθούν υπόψιν οι σύγχρονες προκλήσεις που παρουσιάζονται πιεστικά και απαιτούν άμεση αντιμετώπιση. Εξακολουθώ όμως να πιστεύω πως αυτό που κατά κύριο λόγο ευθύνεται για το σημείο καμπής της Ε.Ε. σήμερα είναι το περιεχόμενο των πολιτικών της, όχι η γραφειοκρατία.
Ένα από τα παράδοξα των ευρωπαϊκών εκλογών ήταν ότι όσο περισσότερες εξουσίες αποκτά μέσα στα χρόνια το ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, τόσο πιο μικρό είναι το ποσοστό των πολιτών που ψηφίζουν για αυτό. Τι πιστεύετε ότι θα συμβεί σε αυτές τις εκλογές; Εκτιμάται ότι οι πολίτες δεν είναι καλά ενημερωμένοι ή απλά η Ευρωβουλή δεν μπορεί να ανταποκριθεί στις προσδοκίες τους;
Πράγματι, τα τελευταία δέκα χρόνια η Συνθήκη της Λισαβόνας εγκαινίασε μια περίοδο αυξημένων -σε σχέση με το παρελθόν- αρμοδιοτήτων του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου. Θα περίμενε κανείς πως οι νέες δυνατότητες σε συνδυασμό με την κρίσιμη οικονομική και ανθρωπιστική συγκυρία των τελευταίων ετών στην Ευρώπη, θα οδηγούσαν τον κόσμο στις κάλπες προς αναζήτηση λύσεων και ισχυρότερη εντολή. Παρόλα αυτά, τα ποσοστά είναι αποθαρρυντικά. Είναι αξιοσημείωτο πως από το 1979 μέχρι σήμερα έχει σημειωθεί πτώση στη συμμετοχή των ευρωπαίων πολιτών στις εκλογές ανάδειξης του Ευρωκοινοβουλίου κατά ποσοστό περίπου 20%.
Η Ελλάδα ακολουθεί κατά πόδας την ευρωπαϊκή πτωτική τάση: το 1981 η συμμετοχή μας στα ευρωπαϊκά τεκταινόμενα μέσω της κάλπης ήταν κατά 21,5% αυξημένη σε σχέση με σήμερα. Φαντάζει απίστευτο σε σχέση με το πόσο επηρεάζεται η καθημερινότητά μας από την ευρωπαϊκή πραγματικότητα.
Σήμερα στην Ευρώπη τρέχει η καμπάνια This Time I’m Voting (Αυτή την Φορά Ψηφίζω) με στόχο την αύξηση της συμμετοχής. Εξακολουθώ όμως να μην είμαι ιδιαίτερα αισιόδοξη για το πόσο επιδραστική θα είναι. Η έλλειψη ενημέρωσης είναι πράγματι ένας από τους βασικούς παράγοντες που συμβάλλουν στην αποχή.
Δεν γνωρίζουμε τι ρόλο διαδραματίζουν τα ευρωπαϊκά όργανα, δεν γνωρίζουμε ότι μεγάλο μέρος των εθνικών μας νομοθετημάτων είναι αποτέλεσμα ενσωμάτωσης ευρωπαϊκών Οδηγιών στην έννομη τάξη μας ή ότι οι ευρωπαϊκοί Κανονισμοί έχουν άμεση ισχύ στη χώρα μας. Μα ακόμη κι αν γνωρίζουμε, οι μικροπολιτικές, οι τακτικισμοί και οι αδικίες εξακολουθούν να απογοητεύουν τους Ευρωπαίους.
Υπάρχει όμως και μία ακόμη ερμηνεία της αποχής: έχουμε χάσει τη σύνδεση μας με το παρελθόν της ευρωπαϊκής ηπείρου και με τις συνθήκες που κατέστησαν αδήριτη ανάγκη το χτίσιμο του ευρωπαϊκού οικοδομήματος. Οι νέες γενιές δεν έχουμε γνωρίσει τι θα πει πόλεμος, δεν έχουμε ζήσει την πρότερη αβεβαιότητα, όπως οι γονείς και οι παππούδες μας. Γι’ αυτό μας είναι δυσκολότερο να κατανοήσουμε τα οφέλη και τη σημασία της.
Αν δεν διαμορφωθούν νέες προοδευτικές τάσεις που να τραβήξουν την Ευρωπαϊκή Ένωση και τα κράτη μέλη μπροστά, η κατάσταση θα είναι μη αναστρέψιμη. Το εθνικό μέλλον των κρατών-μελών δεν είναι ένα επόμενο Βrexit. Είναι στο να παλέψουμε μαζί για μια ισχυρή ομάδα κρατών απέναντι στις διεθνείς προκλήσεις
Μεταναστευτικό, οικονομική κρίση, άκρα δεξιά και λαϊκισμός. Πιστεύετε ότι θα επιβεβαιωθούν οι φόβοι για καίριο πλήγμα στο ευρωπαϊκό ιδεώδες;
Ο Μπέργκμαν στην ομώνυμη ταινία του μιλάει για "την ώρα του λύκου", το σκοτεινότερο κομμάτι του χρόνου σύμφωνα με τη Σκανδιναβική παράδοση - την ώρα που πεθαίνουν και γεννιούνται οι περισσότεροι άνθρωποι. Η έκφραση αυτή θεωρώ πως περιγράφει απόλυτα το χρονικό της Ευρώπης την τελευταία δεκαετία: ενώ έχουμε στη διάθεση μας τις πιο σύγχρονες τεχνολογίες, ζούμε τη μακροβιότερη περίοδο ειρήνης, η νέα γενιά Ευρωπαίων είναι η πιο μορφωμένη, η πιο ταξιδεμένη, από την άλλη η άνοδος της φασιστικής ρητορικής, το Brexit και οι τάσεις απομόνωσης των κρατών, η φοβικότητα στο διαφορετικό, οι αβοήθητοι άνθρωποι στο ευρωπαϊκό έδαφος, οι αυστηρές πολιτικές λιτότητας κυριαρχούν στο ευρωπαϊκό σκηνικό. Οι προσεχείς ευρωεκλογές είναι η τελευταία μας ευκαιρία πριν να είναι πολύ αργά. Δεν έχουμε πια την πολυτέλεια να κλείνουμε τα μάτια σε ό,τι συμβαίνει γύρω μας.
Τελικά είναι τόσο κρίσιμες αυτές οι ευρωεκλογές όσο δηλώνουν οι ηγέτες και οι θεσμικοί εκπρόσωποι της Ε.Ε.;
Το αυγό του φιδιού έχει επωαστεί ήδη στους κόλπους της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η ανισοτιμία, η αδικία, ο φόβος για το διαφορετικό δεν σπρώχνουν μόνο στην αμφισβήτηση του ευρωπαϊκού οικοδομήματος αλλά και στην αποστροφή από τη δημοκρατία. Δεν χρειάζεται καν να προβλέψουμε, τα γεγονότα εκτυλίσσονται ήδη μπροστά μας - η ιστορία άλλωστε έχει επαναληφθεί στο παρελθόν με ολέθριες συνέπειες.
Γι’ αυτό η επόμενη πενταετία θα είναι εξαιρετικά κρίσιμη για το μέλλον που θα αφήσουμε στην επόμενη γενιά. Και δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι οι εκλογές είναι αυτές που θα καθορίσουν το ποιοι άνθρωποι θα κληθούν να χειριστούν αυτήν την πενταετία. Αν δεν διαμορφωθούν νέες προοδευτικές τάσεις που να τραβήξουν την Ευρωπαϊκή Ένωση και τα κράτη μέλη μπροστά, η κατάσταση θα είναι μη αναστρέψιμη. Το εθνικό μέλλον των κρατών-μελών δεν είναι ένα επόμενο Βrexit. Είναι στο να παλέψουμε μαζί για μια ισχυρή ομάδα κρατών απέναντι στις διεθνείς προκλήσεις.
Δυστυχώς διαπιστώνω με λύπη ότι τα μεγάλα κόμματα επιλέγουν να θέτουν ψευτοδιλήμματα που δεν έχουν να κάνουν με την ευρωπαϊκή ατζέντα, ούτε με την ευθύνη που θα έπρεπε να τα διακατέχει για το μέλλον της Ένωσης. Γι’ αυτά δεν υπάρχει άλλη ατζέντα πέρα από την εκλογική τους επιβίωση.
Τι έχει πάει στραβά στην Ευρώπη; Γιατί οι πολίτες δεν δείχνουν να πείθονται από αυτό το μοναδικό πείραμα;
Παρότι η Ένωση γίνεται θεσμικά πιο δημοκρατική με το πέρασμα των ετών, αποκτώντας νέα δυναμική και εξουσίες, η επιφύλαξη παραμένει σε κάποιο βαθμό. Ενδεχομένως να φταίει ότι υπάρχει η εικόνα πως διοικούμαστε από ένα απρόσωπο σύμπλεγμα τεχνοκρατών - ενώ στην πραγματικότητα εμείς οι ίδιοι συνθέτουμε τα ευρωπαϊκά όργανα: οι πρωθυπουργοί μας συνθέτουν το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο, οι βουλευτές που εμείς ψηφίζουμε το Ευρωκοινοβούλιο, εκπρόσωποι των κρατών - μελών απαρτίζουν την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, υπουργοί μας το Συμβούλιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Από την άλλη, υπάρχει και το επιχείρημα της διαφορετικότητας. Σκέφτεται ο Ιταλός «τι κοινό έχω εγώ με τον Λιθουανό;» Αυτή ακριβώς όμως είναι η πρόκληση της Ε.Ε. Να συνθέσει την διαφορετικότητα και να την κάνει να λειτουργήσει προς όφελος της Ένωσης. Να κάνει αναγωγή σε κοινές βασικές αρχές.
Βέβαια, δεν φοβόμαστε μόνο τη διαφορετικότητα του άλλου. Υπάρχει και ο φόβος να μην απωλέσουμε τη δική μας διαφορετικότητα. Μαζί με τον φόβο να εκχωρήσουμε σε κάποιο ανώτερο σώμα δικές μας αρμοδιότητες. Αυτός ήταν ένας από τους βασικούς λόγους που ναυάγησε η συζήτηση για το Ευρωσύνταγμα πριν από 15 περίπου χρόνια. Αν οι πολιτικές ήταν περισσότερο εστιασμένες στις ανάγκες όλων των μελών, φρονώ ότι όλα τα παραπάνω θα έμεναν στη σφαίρα μιας υποθετικής συζήτησης.
Υπάρχει τελικά ευρωπαϊκή ταυτότητα; Και πως θα πειστούν οι Ευρωπαίοι να την ανακαλύψουν και να την αναδείξουν;
Όχι μόνο υπάρχει ευρωπαϊκή ταυτότητα αλλά έχει κατακτήσει κάτι πολύ ξεχωριστό: να διατηρεί ακέραιο το θετικό της πρόσημο ως τμήμα του "δυτικού κόσμου". Το επίθετο "ευρωπαϊκός" μέχρι σήμερα είναι συνώνυμο της προόδου, του πολιτισμού, των δικαιωμάτων, της ειρήνης. Ο "δυτικός" ως έννοια ενίοτε περικλείει και αρνητικά χαρακτηριστικά - ο "ευρωπαϊκός" όχι.
Όσο για την ανάδειξη της κοινής μας ταυτότητας, αυτή χρειάζεται δύο πράγματα: πίστη στο οικοδόμημα και συνεργασία. Στο εγχείρημα αυτό θα είναι καθοριστική η συμβολή των συνομηλίκων μου. Των νέων που έχουν μεγαλώσει μέσα στην ευρωπαϊκή πραγματικότητα και δεν μπορούν να διανοηθούν ότι παράλληλα με τις εθνικές τους ταυτότητες δεν είναι και ευρωπαίοι.
Το Brexit θα εξελιχθεί σε μια απειλή που θα διχάσει περισσότερο την Ευρώπη ή θα την ενώσει και θα την κάνει να αναλογιστεί τους κινδύνους;
Υπάρχουν φωνές εντός της Ένωσης που βλέπουν το Brexit σαν ευκαιρία, θεωρώντας πως οι Βρετανοί έβαζαν εμπόδια σε τομείς όπως η άμυνα, η ασφάλεια και η εξωτερική πολιτική, αποτελώντας λ.χ. τροχοπέδη στην επίτευξη συμφωνίας για την ύπαρξη ευρωπαϊκού στρατού.
Προσωπικά ανήκω σε εκείνους που θεωρούν ότι το Brexit έχει ήδη καταφέρει μεγάλο πλήγμα στο ευρωπαϊκό οικοδόμημα, όπως κάθε αλλαγή που οδηγεί σε απώλεια ή περιστολή δικαιωμάτων και προνομίων που απολαμβάνουν όσοι βρίσκονται σε ευρωπαϊκό έδαφος, ανοίγοντας παράλληλα τον δρόμο στον ευρωσκεπτικισμό. Είναι το κατεξοχήν παράδειγμα του πόσο εύκολο είναι να επικρατήσουν οι λαϊκιστές και η ακραία ρητορική, να παρασύρουν τους πολίτες σε σκοτεινά μονοπάτια και στη συνέχεια να εγκαταλείψουν το πλοίο αφήνοντάς τους αβοήθητους.
Από εκεί και πέρα, αν το "πένθος" κρατήσει πολύ, μπορεί να σε διαλύσει. Πρέπει να συγκεντρώσεις τις δυνάμεις σου και να προχωρήσεις μπροστά. Εύχομαι το Brexit να δράσει ως αφύπνιση για την Ε.Ε., υπενθυμίζοντάς της πως έχει ενώπιον της πολύ υπαρκτούς κινδύνους, τη δυσθυμία χωρών όπως η Ουγγαρία, η Πολωνία και η Τσεχία αναφορικά με την ευρωπαϊκή εμβάθυνση, τα χαμηλά ποσοστά προσφυγής στις κάλπες κλπ.
Αν μπορούσατε να στείλετε ένα μήνυμα στον Πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής ποιο θα ήταν αυτό ενόψει των εκλογών;
Η επόμενη πενταετία πρέπει να εστιάσει σε ένα βασικό ζητούμενο: στην καταπολέμηση της Ευρώπης των δύο ταχυτήτων. Ο επικεφαλής του εκτελεστικού οργάνου της Ευρωπαϊκής Ένωσης οφείλει να συντονίσει τις διαδικασίες ανάληψης πρωτοβουλιών και επιβολής μέτρων που θα επιτρέψουν τη σύμμετρη, δίκαιη οικονομική ανάπτυξη των κρατών - μελών.
Πως θα επιχειρηματολογήσετε ειδικά στους Κρητικούς για την σημασία και την αξία της Ευρώπης και το ρόλο που πρέπει να έχει το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο;
Όπως προανέφερα, η Κρήτη έχει σπουδαία συγκριτικά πλεονεκτήματα που πρέπει να αναπτύξουμε. Για να το κάνουμε όμως χρειαζόμαστε συνέργειες, συμμάχους και ενδυνάμωση. Άλλωστε για μας τους νησιώτες, η διασύνδεση, η επαφή με άλλους και η ανταλλαγή καλών πρακτικών έπαιζε πάντα σημαντικό ρόλο για την εξέλιξή μας. Αυτή ακριβώς είναι η αξία της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Το να μην είσαι μόνος εκεί έξω, ειδικά αν συνυπολογίσει κανείς τις προκλήσεις και την κατάσταση στα νότια και ανατολικά. Το Ευρωκοινοβούλιο είναι -κατά το κομμάτι της αρμοδιότητάς του- ο φορέας εκείνος που θα νομοθετήσει πολλά από όσα ονειρευόμαστε για το μέλλον της Ευρώπης, της Ελλάδας, της Κρήτης. Το πραγματικά κρίσιμο είναι πως εμείς αποφασίζουμε ποιους θα στείλουμε εκεί για να το πράξουν. Να ψηφίσουμε λοιπόν, και να το κάνουμε σοφά.
