Εκλογές: 4 γνωστοί δημοσιογράφοι μιλούν για τα διαχρονικά προβλήματα του Ηρακλείου

Δημοτικές
Εκλογές: 4 γνωστοί δημοσιογράφοι μιλούν για τα διαχρονικά προβλήματα του Ηρακλείου
Μ. Αργυράκης, Ν. Ψιλάκης, Γ. Λαγουβάρδος και Γ. Μυρσιρλάκης περιγράφουν τους "Μαυρογιαλούρους" του Ηρακλείου

Aν το Ηράκλειο είχε τη μορφή που είχαν υποσχεθεί τα χιλιάδες πρόσωπα  που έχουν περάσει από το δημαρχιακό θώκο, τις θέσεις των δημοτικών συμβούλων και των υποψηφίων, θα ήταν μια…ουτοπική πόλη.

Σύμφωνα με τον φιλόδοξο σχεδιασμό θα είχαμε τραμ ,η πλατεία Ελευθερίας ήταν το εντυπωσιακό σημείο της πόλης, το πράσινο και τα ανθισμένα φυτά θα προσέδιδαν εξωτικό «τόνο» στους δρόμους, οι πλατείες θα ήταν «πνιγμένες» στο πράσινο, μια πόλη απαλλαγμένη από τεπόζιτα και «μοτεράκια», για να μην συζητήσουμε για τους δρόμους που θα ήταν άκρως «φιλικοί» προς τα ΑμεΑ.

Όμως οι δημοσιογράφοι έχουν χύσει τόνους μελάνι και έχουν κάνει αναρίθμητα ρεπορτάζ για όσα έργα… δεν έγιναν ποτέ και έμειναν μόνο «στα χαρτιά».

Μανώλης Αργυράκης: Συναντούσαμε το «Μαυρογιαλούρο» σε κάθε εκλογική αναμέτρηση

Ο Μανώλης Αργυράκης από το 1983 που εργάζεται ως δημοσιογράφος είδε πολλές δημοτικές αρχές να διαδέχονται η μια την άλλη και άλλους τόσους υποψηφίους να γεμίζουν με υποσχέσεις τους ψηφοφόρους. Τι έχει μείνει ως «απόσταγμα» όλης αυτής διαδρομής;

Όπως αφηγείται ο κ. Αργυράκης: «Οι μεγαλοστομίες των αιρετών αρχόντων ανέκαθεν άρεσαν στους πολίτες που άκουγαν ευχάριστα στα αυτιά τους αυτά που ήθελαν . Το ήθελαν οι ψηφοφόροι και το έδιναν αφειδώς οι υποψήφιοι  για να ψηφίζονται. Ο αείμνηστος Αλέκος Σακελάριος το 1965 είχε σατιρίσει πολύ εύστοχα την εκλογική διαδικασία και τις μεγαλοστομίες με τον υπουργό Μαυρογιαλούρο.

Από τότε περάσαμε μία επταετία που η χώρα μπήκε στο γύψο, μπήκαμε στην μεταπολιτευτική περίοδο και τον Μαυρογιαλούρο τον συναντούσαμε σε κάθε εκλογική αναμέτρηση είτε ήταν εθνικές είτε δημοτικές εκλογές. Την μνημονιακή περίοδο, πιστέψαμε πως αυτή η κακή συνήθεια θα αλλάξει, πως οι υποψήφιοι θα είναι ειλικρινείς προς τους πολίτες. Μάταια όμως. Τίποτα δεν άλλαξε. Είμαστε ξανά στη λογική του «πάρε κόσμε». Και σε αυτές τις αυτοδιοικητικές εκλογές υποψήφιοι δήμαρχοι έχουν αρχίσει πάλι να πλειοδοτούν σε εξαγγελίες πιστεύοντας πως θα δελεάσουν τους πολίτες για να τους ψηφίσουν.

Μάλιστα  ορισμένοι με τη  φόρα που έχουν πάρει μπαίνουν και στα «χωράφια» της κεντρικής πολιτικής, κάνοντας εξαγγελίες ακόμα και για το πρόβλημα της ανεργίας.  

Θυμηθείτε τι έχουμε ακούσει τα τελευταία χρόνια από υποψήφιους δημάρχους: πως το Ηράκλειο θα αποκτήσει τραμ (είχε προηγηθεί άλλη εξαγγελία το 1900 για σιδηρόδρομο που θα ένωνε τη Μεσαρά με το Ηράκλειο) η αξιοποίηση της τεράστιας έκτασης του δημοσίου στην περιοχή  Καρτερού, η ενοποίηση των αρχαιολογικών χώρων της Κνωσού ,η αξιοποίηση του πρώην «Πανάνειου» που  παραμένει γιαπί .

Να σας υπενθυμίσω τις υποσχέσεις για την αξιοποίηση των νερών του Αλμυρού και τις δεσμεύσεις πως το Ηράκλειο θα γίνει Μονακό, πως θα γίνει πρωτεύουσα της Μεσογείου, πρωτεύουσα του κόσμου κ.α. Πομπώδεις  δηλώσεις οι οποίες έμειναν κενές περιεχομένου. Έχω την αίσθηση πως οι πολίτες θα ήταν ικανοποιημένοι αν είχαν δοθεί λύσεις σε ποιο απλά προβλήματα όπως αυτά της καθημερινότητας (λακκούβες, καθαριότητα , κυκλοφοριακό). Ας ασχοληθούν με αυτά οι υποψήφιοι δήμαρχοι και ας αφήσουν τα… μεγαλόπνοα για αργότερα».

Νίκος Ψιλάκης: Η επεισοδιακή συνέντευξη που δεν δημοσιεύτηκε ποτέ

Ο Νίκος Ψιλάκης μας ταξιδεύει στη δεκαετία του ’80 όταν ήταν ακόμη πιο εκρηκτικό το πρόβλημα λειψυδρίας και όπως αναφέρει έκαναν «χρυσές» δουλειές όσοι πουλούσαν τα περίφημα «μοτεράκια».

Όπως θυμάται ο δημοσιογράφος κ.Ψιλάκης: «Εκείνο το καλοκαίρι ζήτησα μια συνέντευξη εφ' όλης της ύλης από δήμαρχο του νησιού. Είχε δεχτεί, αν και όχι με ιδιαίτερη ευχαρίστηση, και η συνάντηση έγινε στο γραφείο του ένα αυγουστιάτικο μεσημέρι. Κρατούσα το αλήστου μνήμης δημοσιογραφικό κασετόφωνο και άρχισα κάπως παραπλανητικά να τον ρωτώ για τα μελλοντικά του σχέδια. Ήταν λαλίστατος. Ιδέες, κι άλλες ιδέες, λόγια κι άλλα λόγια, η δημοκρατία, ο σοσιαλισμός, ο ρόλος της τοπικής αυτοδιοίκησης, οι «βάσεις του θανάτου», η αποκέντρωση, όλα ωραία.

Το πράμα χάλασε όταν προσγειωθήκαμε στο παρόν. Τον ρώτησα τι ακριβώς είχε υλοποιήσει από το πρόγραμμα που είχε φροντίσει να τυπώσει πριν τις εκλογές. «Πολλά», μου απάντησε εμφανώς ενοχλημένος, «τα περισσότερα. Και μέχρι το τέλος της τετραετίας θα υλοποιηθούν όλα». Όταν, όμως, διαπίστωσε ότι κρατούσα το φυλλάδιο με τις προεκλογικές εξαγγελίες του ένιωσα να τον λούζει κρύος ιδρώτας. Άπλωσε το χέρι κι έκλεισε το κασετόφωνο, το δικό μου κασετόφωνο, συμπληρώνοντας ότι οι ερωτήσεις αυτές ήταν... προβοκατόρικες! Είχε διαγνώσει καλά τις προθέσεις μου, ήξερε ότι θα άρχιζα να διαβάζω μια - μια τις προεκλογικές εξαγγελίες τις οποίες -υποθέτω - ούτε ο ίδιος θυμόταν. Τώρα, μετά από τόσες δεκαετίες, ίσως να μην θυμούμαι κι εγώ. Είμαι σίγουρος, όμως, ότι δεν θα έλειπε τίποτα απ' αυτά που ακούμε ακόμη και σήμερα, πολλές δεκαετίες μετά από εκείνη την επεισοδιακή συνέντευξη η οποία ούτε ολοκληρώθηκε ούτε δημοσιεύτηκε ποτέ: καθαριότητα, διαχείριση απορριμμάτων, ύδρευση, σχέδιο πόλης, κυκλοφορία στους δρόμους, λακκούβες. Και, όπως πάντα, πολιτισμός, η αιώνια καραμέλα των δημοτικών μας αρχόντων (κάποιοι τον ονομάζουν «φτωχό συγγενή» τον πολιτισμό, εγώ θα τον πω απλώς πρόσχημα)».

Και αναφερόμενος στο παρόν σημειώνει «Μάθαμε να μιλάμε για τον πολιτισμό αλλά ξεχάσαμε ότι ο πολιτισμός αρχίζει από την καθημερινότητα των ανθρώπων, από τον σεβασμό στο περιβάλλον, από τη διάσωση της όποιας αρχιτεκτονικής φυσιογνωμίας, από την προστασία των μνημείων, από την αξιοποίηση του πολιτισμικού δυναμικού, από την ανάδειξη της πολυσυζητημένης και πολυπαρεξηγημένης παράδοσης. Και εξακτινώνεται». Ενώ καταλήγει λέγοντας «Ακούω και πάλι πολλά ηχηρά για τον πολιτισμό. Επιτεύγματα, επιτυχίες, οράματα. Και μελαγχολώ...».   

Γιώργος Λαγουβάρδος: Οι δημοτικές εξουσίες εγκατέλειψαν τις εργατικές συνοικίες

Σχεδόν τίποτε δεν άλλαξε από το 1978 οπότε άρχισε να γράφει τα πρώτα του άρθρα ο Γιώργος Λαγουβάρδος. 4 δεκαετίες με τα προβλήματα να παραμένουν ίδια αφού όπως σημειώνει «Το πρώτο πρόβλημα κατά τη γνώμη μου είναι η ύδρευση της πόλης και αυτό γιατί πραγματικά δεν μπορώ να βλέπω φτωχούς ανθρώπους να πίνουν από το νερό του δικτύου το οποίο είναι εντελώς ακατάλληλο.

Είναι ένα πρόβλημα βαθύτατα ταξικό που νομίζω έχει τις ρίζες του πολύ βαθιά στο παρελθόν και που όμως θα έπρεπε ήδη να έχει λυθεί. Εξίσου σοβαρό πρόβλημα θεωρώ την έλλειψη πρασίνου αλλά και την έλλειψη κοινόχρηστων χώρων για παιδιά και ηλικιωμένους και μάλιστα στα προάστια, δηλαδή στην εκτός τειχών πόλη. Νομίζω πως όλες οι δημοτικές εξουσίες τα μεταπολιτευτικά χρόνια έριξαν το βάρος τους στο κεντρικό Ηράκλειο, ενώ αντίθετα εγκατέλειψαν τις εργατικές συνοικίες στα προάστια, αυτές δηλαδή που είχαν περισσότερο ανάγκη.

Άλλο σοβαρό ,κατά τη γνώμη μου, πρόβλημα είναι η διαχείριση της κυκλοφορίας , κι αυτό γιατί ούτε η κυκλοφοριακή μελέτη που έχει πληρωθεί από το δήμο έχει εφαρμοστεί, αλλά και όσες παρεμβάσεις έγιναν από τις κατά καιρούς επιτροπές που ανέλαβαν το κυκλοφοριακό της πόλης, απέτυχαν. Παρ’όλα αυτά θεωρώ ότι το Ηράκλειο εξακολουθεί να παραμένει μια από τις καλύτερες ευρωπαϊκές πόλεις και σαν τέτοια πρώτοι εμείς οι κάτοικοι θα πρέπει να την αντιμετωπίζουμε.

Επιβάλλεται όλοι να ξεφύγουμε από τη μιζέρια , να σηκώσουμε ψηλά το κεφάλι αλλά και να αντιληφθούμε ότι δεν μπορούμε να πετάμε κουτάκια και χαρτιά και από το αυτοκίνητο».

Γιώργος Μυσιρλάκης: Αξιοποίηση των Ενετικών Τειχών… το άλλο με τον Τοτό το ξέρετε;»  

Ο Γιώργος Μυσιρλάκης κάνει μια αναδρομή στο παρελθόν, αρχής γενομένης από το 1979 οπότε και άρχισε να καταγράφει υποσχέσεις, δεσμεύσεις και «παχιά» λόγια των υποψηφίων, όλα αυτά που υλοποιήθηκαν αλλά και δεν έγιναν στο Ηράκλειο.

Όπως λέει ο ίδιος «Μας υποσχέθηκαν κατά καιρούς πολλά. Κάποια ήταν εφικτά, κάποια ανέφικτα όμως κάνεις δεν μπορεί να αμφισβητήσει την προσπάθεια όλων των δημάρχων – καθ’ ενας κρίνεται απ’ τους πολίτες -όχι μόνο για το καθ’ εαυτό έργο του κάθε συνδυασμό με τις εκάστοτε συγκυρίες, αλλά και για την διορατικότητα και την αποφασιστικότητα του .

Tο Ηράκλειο να εξελιχθεί σε πολιτιστικό, εμπορικό και τουριστικό κέντρο αναφοράς σε όλη την Μεσόγειο”. Μια προσφιλής αναφορά κάποιες φορές με άλλα λόγια αλλά με το ίδιο νόημα εδώ και 40 χρόνια απ’ όλους τους κατά καιρούς δημάρχους που φυσικά ποτέ δεν υλοποιήθηκε .

«Μια πόλη φιλική προς τους πολίτες» άλλη μια ανεκπλήρωτη υπόσχεση μια και πιο φιλική ήταν η πόλη την δεκαετία του 80 .

Επέκταση σχεδίου πόλης. Το ακούσαμε απ’ όλους αλλά … η ομηρία συνεχίζεται και εν έτει 2019  !!.

Αντιμετώπιση του κυκλοφοριακού (απ’ όλους), μα δυστυχώς με ημίμετρα και  χωρίς ουσιαστικό αποτέλεσμα.

Πολιτιστικό από Καρέλλη, μετά από πρόταση Καλοκαιρινού, που ολοκληρώθηκε ύστερα από δεκαετίες.

Ανάπλαση της πλατείας Ελευθερίας από Κουράκη και Λαμπρινό (αναμονή).

Μαρίνα στον κόλπο του Δερματά από εποχής Καρέλλη και στη συνέχεια απ’ τους επόμενους, με αλλαγή πλεύσης των δημοτικών αρχών για δημιουργία διαφορετικού τύπου παραλία  .

Δρομολόγηση για την εγκατάσταση και λειτουργία εκτεταμένου δικτύου «Ελαφρού μέσου σταθερής τροχιάς», σε μια προσπάθεια αποτελεσματικής αντιμετώπισης των χρόνιων κυκλοφοριακών προβλημάτων (επί Ασλάνη)

Υπόγειο γκαράζ στην πλατεία Ελευθερίας με δυο έως τρεις ορόφους κάτω  από την επιφάνεια .

Αξιοποίηση των Ενετικών Τειχών και γενικά ένα Ηράκλειο που να’ναι πόλη πρότυπο. Τι είπατε; Το άλλο με τον Τοτό το ξέρετε;»…  

ΤΑ ΝΕΑ του neakriti.gr στο Google News