Όλοι μας γνωρίζουμε ανθρώπους που τα τελευταία χρόνια έχασαν τη δουλειά τους ή έκλεισαν την επιχείρηση τους λόγω της κρίσης και είναι σε ηλικία 45 ετών και άνω. Πολλοί από αυτούς σήμερα παραμένουν ακόμα χωρίς εργασία.
Γράφει ο Δημήτρης Μακρυλάκης, Υποψήφιος Δημοτικός Σύμβουλος με την ΣυνΠραξη Δημοτών
Σε πολλές περιπτώσεις δεν μπορούν να βρουν δουλειά λόγω της ηλικίας τους. Ελάχιστες είναι οι θέσεις εργασίας για ανθρώπους που έχουν πατήσει τα 45. Ελάχιστες είναι και οι εταιρίες που θα προσλάβουν έναν εργαζόμενο αυτής της ηλικίας, όταν στην αγορά εργασίας μπορούν να βρουν δεκάδες διαφορετικές επιλογές από νέους γεμάτους πάθος, ορμή και νέες δεξιότητες.
Αυτός ο ιδιότυπος ηλικιακός ρατσισμός πλήττει ανεπανόρθωτα εκατοντάδες οικογένειες σήμερα στην Κρήτη. Παρά το γεγονός ότι αυτοί οι συμπολίτες μας έχουν ακόμα να προσφέρουν 20 χρόνια εργασίας και παρά το γεγονός ότι διαθέτουν πολύτιμη εμπειρία, για τις περισσότερες από τις εταιρίες που προσλαμβάνουν θεωρούνται ως «κουρασμένοι», παλαιάς κοπής και νοοτροπίας που δεν έχουν πλέον πολλά να δώσουν.
Και σαν να μην έφτανε το πρόβλημα της ηλικίας, πολλοί απ’ αυτούς και ιδιαίτερα όσοι ήταν ελεύθεροι επαγγελματίες ή επιχειρηματίες φέρουν την κοινωνική ταμπέλα του «αποτυχημένου». Αυτού που δεν τα κατάφερε και φαλίρισε. Μια ταμπέλα αποδοκιμασίας που κάνει ακόμα πιο δύσκολη την επαναφορά των ανθρώπων αυτών στην αγορά εργασίας.
Ως εδώ! Αυτός ο κοινωνικός αποκλεισμός είναι άδικος. Αυτοί οι συμπολίτες μας θα έπρεπε να αντιμετωπίζονται με θαυμασμό και όχι να αισθάνονται την αποδοκιμασία μας!
Η εργασιακή εμπειρία και η προϋπηρεσία τους είναι πολύτιμη για όποια επιχείρηση σέβεται τα συμφέροντα της και θέλει να πάει ένα βήμα μπροστά. Ειδικότερα στις περιπτώσεις των ελεύθερων επαγγελματιών ή των επιχειρηματιών που είναι σήμερα άνεργοι, οι επιχειρήσεις που προσλαμβάνουν θα έπρεπε να τους προκρίνουν απευθείας για συνέντευξη αντί για να βγάζουν τα βιογραφικά τους εκτός επιλογής. Και αυτό διότι ο αγώνας που αυτοί οι άνθρωποι έδωσαν για να κρατήσουν ανοικτές τις επιχειρήσεις που είχαν δημιουργήσει με τόση αγάπη και κόπο, ήταν λυσσαλέος και οι εμπειρίες που αποκόμισαν από αυτή την διαδικασία είναι σπάνιες και δεν αγοράζονται. Στην Αμερική, όταν το βιογραφικό ενός υποψηφίου για μια θέση εργασίας αναφέρει μια αποτυχημένη επιχειρηματική προσπάθεια, ο υποψήφιος κερδίζει πόντους στην αξιολόγηση του. Στην Ελλάδα συμβαίνει το αντίθετο. Η κοινωνική ταμπέλα του αποτυχημένου δεν αφήνει όσους προσλαμβάνουν να αντιληφθούν τις σπάνιες αρετές που αυτή η αποτυχία έχει προσδώσει στον υποψήφιο.
Από την άλλη μεριά η πολιτεία αδιαφορεί, καθώς σχεδόν όλα τα προγράμματα που ανακοινώνονται για την ενίσχυση της απασχόλησης ή/και της επιχειρηματικότητας αφορούν σχεδόν αποκλειστικά νέους. Οι πρωτοβουλίες ανάσχεσης της ανεργίας σε αυτές τις ηλικίες είναι ασήμαντες.
Εδώ θα πρέπει να αναλάβει ευθύνες και πρωτοβουλίες ο Δήμος.
Οφείλει να δημιουργήσει εκπαιδευτικά προγράμματα που θα στοχεύουν στην επιμόρφωση αυτών των εργαζομένων, των 45+, στον επαναπροσδιορισμό των δεξιοτήτων τους, στον επανασχεδιασμό της καριέρας τους ή στην ενίσχυση της επιχειρηματικότητας σε αυτές τις ηλικίες.
Επίσης, οφείλει να δημιουργήσει και να λειτουργεί Δημοτικό γραφείο απασχόλησης. Έναν ενδιάμεσο φορέα μεταξύ ανέργων κάθε ηλικίας και επιχειρήσεων του τόπου που θα αναλαμβάνει να γεφυρώνει την προσφορά εργασίας με την ζήτηση. Επιπλέον θα προσφέρει ενημέρωση για προγράμματα επαγγελματικής εκπαίδευσης και κατάρτισης και θα καθοδηγεί ανέργους και επιχειρήσεις στις εξελίξεις της αγοράς εργασίας.
