Πόσες φορές έχουμε ακούσει για την αξία της αιμοδοσίας; Πόσες φορές έχουμε ακούσει για την σημασία της εθελοντικής προσφοράς σε αυτό το τομέα; Πόσες φορές έχουμε διαβάσει δελτία τύπου από φορείς κι υπηρεσίες που μας ενθαρρύνουν να γίνουμε εθελοντές αιμοδότες; Κι όμως… Όπως αποδεικνύεται, όλα είναι λόγια. Και στην πράξη δεν θέλουμε να διαδοθεί η ιδέα του εθελοντή αιμοδότη.
Αλλιώς δεν εξηγείται το γεγονός πως εδώ και κάμποσους μήνες, βρίσκεται στα συρτάρια του υπουργείου παιδείας αίτημα για να δοθεί άδεια στο αρμόδιο τμήμα του Βενιζέλειου νοσοκομείου προκειμένου να προχωρήσει σε ενημερωτικές δράσεις μέσα στα σχολεία, στην κατεύθυνση της δημιουργίας κουλτούρας εθελοντή αιμοδότη.
Πριν καν αρχίσει η σχολική σεζόν εστάλη μαθαίνω το αίτημα. Και φτάσαμε Χριστούγεννα κι ακόμη απάντηση δεν έχει δοθεί… Πότε δηλαδή θα αποφανθούν σχετικά;
Κι αν είναι θετική η απάντηση (φαντάζεστε να πουν όχι;;), πότε θα οργανώσουν το πρόγραμμα επισκέψεων στα σχολεία η διεύθυνση δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης και το τμήμα αιμοδοσίας; Τον Απρίλη; Και πόσα σχολεία θα έχουν την ευκαιρία να ενημερωθούν; Κι ύστερα; Όταν θα κλείσουν τα σχολεία, θα πρέπει να ξαναγίνει η διαδικασία από την αρχή για την επόμενη σχολική χρονιά; Νέο αίτημα, νέοι αριθμοί πρωτοκόλλου, νέες συνεννοήσεις και νέα αναμονή;
Στο μεταξύ, πόσο τρολ (sic) για το κράτος, να έχει μια υπηρεσία που ζητά να την αφήσουν να δουλέψει παραπάνω, έξω από ωράρια και συμφωνητικά και της λέει, αλήθεια τι της/μας λέει;
ΜΚ
