default-image

Οι αφανείς ήρωες του ΕΚΑΒ: Διασώστες… σε ειδικές αποστολές (vid)

Κρήτη
Οι αφανείς ήρωες του ΕΚΑΒ: Διασώστες… σε ειδικές αποστολές (vid)

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ

Όποιος πιστεύει ότι ο διασώστης ενός ασθενοφόρου απολαμβάνει τα οφέλη της μονιμότητας στον εργασιακό του βίο, φλερτάρει με το χρόνο μέχρι τη λήξη της βάρδιάς του, τα όρια των αντοχών του παραμένουν καθημερινά εντός των φυσιολογικών ορίων και μένει ανέγγιχτος συναισθηματικά και ψυχολογικά από τον πόνο του διπλανού του, καλείται να ζήσει για μια βάρδια, τουλάχιστον, μαζί του.

Εκεί που η ζωή δίνει αγώνα να κρατηθεί, να μείνει ζωντανή και στον ''απάνω κόσμο'', που κρέμεται στις ρόδες και στην ταχύτητα που αναπτύσσει ο οδηγός - διασώστης του ΕΚΑΒ, τον παρακαλεί να εκμηδενίσει την απόσταση… στριγγλίζοντας ή παρακαλώντας τον να προσπαθήσει λίγο ακόμα από το φορείο … κι άλλο…  λίγο ακόμα… σε παρακαλώ… έλα λίγο έμεινε… να φαίνεται το νοσοκομείο….  Εκεί που η ''ζωή'' μας κρέμεται κυριολεκτικά στα χέρια τους…  

Στη βάρδια με το πλήρωμα του ασθενοφόρου Α25 διαπίστωσα επίσης πως η ''ζωή'' μας, ξέρει να διεκδικεί τη ζωή, έστω κι αν φωνάζει, γκρινιάζει, θυμώνει μα κι όταν τα καταφέρνει παραμένει μουτρωμένη ή φοβάται ή ντρέπεται ή με αγένεια δεν λέει ούτε ''ευχαριστώ''…  

Κατάλαβα τι σημαίνει πίεση χρόνου, ταχύτητα κινήσεων, ευθύνη, λήψη αποφάσεων.

Πως η διαχείριση του κάθε περιστατικού απαιτεί γνώσεις κι άρα συνεχή επιμόρφωση, ρίσκο και δοκιμασία αντοχών.

Εκεί διαπίστωσα τι σημαίνουν οι λέξεις, ελλείψεις προσωπικού, υλικοτεχνική υποδομή, μειωμένοι προϋπολογισμοί, χορηγίες, κίνδυνος, γραφειοκρατία, την τεράστια διαφορά νοοτροπίας μεταξύ στελέχους γραφείου και διασώστη, τον κίνδυνο, την προσπάθεια και την πρόκληση. Το πείσμα και τη δύναμη της προσφοράς.

Απόγευμα Τετάρτης μετά τις 4 το απόγευμα, με τους διασώστες Νίκο Καλογιαννάκη και Κώστα Μαυραντωνάκη, στο Α25, σε πραγματικό χρόνο, επιχειρούμε να καλύψουμε και να αντιμετωπίσουμε όλα τα περιστατικά που μας δίνει το συντονιστικό της υπηρεσίας από το Ηράκλειο.

Δύο αεροδιακομιδές, ένα καρδιολογικό επεισόδιο, μία επιληψία, μία απόπειρα αυτοκτονίας, μία μεταφορά ασθενούς από το νοσοκομείο στο σπίτι του... Ένας γιατρός από το Κέντρο Υγείας της Αγίας Βαρβάρας, που έμεινε στο νοσοκομείο μετά τη μεταφορά ασθενούς, καθώς το δικό τους ασθενοφόρο τράβηξε χειρόφρενο γιατί δεν είχε οδηγό, κι ένας διασώστης που εκτελούσε χρέη τροχονόμου στις γειτονιές του Ηρακλείου, είναι κάποια από εκείνα τα "μικρά" μα τόσο "σημαντικά" που κατάφεραν να βγάλουν εις πέρας. Ψύχραιμοι πάντως οι ίδιοι, χωρίς γκρίνια και μιζέρια, προσέφεραν τη βοήθειά τους.

Αντιμετώπισαν την αγωνία, την ταραχή και τη δυσφορία των οικείων των ασθενών που δε γνώριζαν τις δικές τους δυσκολίες μετακίνησης και τους δικαιολογούσαν στη συνέχεια, λέγοντας: «Ο χρόνος αναμονής για τη ζωή που παλεύει είναι τόσο μεγάλος... Ο πραγματικός χρόνος άφιξης του ασθενοφόρου τόσο μικρός, μα όταν τον μετράς με την αγωνία του άλλου χάνονται τα λεπτά και τα δευτερόλεπτα στο μέτρημα»...

Όπως λέει ο Κώστας Μαυραντωνάκης, «όποιες κι αν είναι οι δυσκολίες, η προσφορά προς τους ανθρώπους σε ξεπερνά... Ξέρω ότι χάνω χρόνια από τη δική μου ζωή, την οικογένειά μου, τα παιδιά μου. Άγχος, πίεση, αϋπνία, φόβοι και κυκλικά ωράρια είναι η καθημερινότητά μου, αλλά δεν τα παρατάω. Η ζωή των άλλων προέχει. Αυτό έμαθα»...

«Εργαζόμουν σε ιδιωτικό ιατρικό κέντρο. Πήγα στο ΙΕΚ του ΕΚΑΒ και διορίστηκα το 2004 την περίοδο των Ολυμπιακών Αγώνων. Συνεχίζω. Εκπαιδεύομαι κι εκπαιδεύω»...

Από την πλευρά του ο Νίκος Καλογιαννάκης μας λέει: «Η σωτηρία της ζωής είναι κορυφαίο συναίσθημα. Η λέξη "πρόλαβα" δίνει ζωή σ' εσένα. Η πίεση ναι, σε τρελαίνει... Ο κίνδυνος είναι συνεχής... Είναι ευθύνη να είσαι ο πρώτος που έρχεται σε επαφή με τον τραυματία, τον άρρωστο, εκείνον που χρειάζεται βοήθεια πριν πάρει εξειδικευμένα την ιατρική φροντίδα στο νοσοκομείο... Εκεί μαθαίνεις να είσαι ψύχραιμος, εκεί σε κρατά η γνώση κι η εμπειρία».

Κοινός φόβος και για τους δύο, ανθρώπινος κι όχι επαγγελματικός, μήπως η κλήση που θα πάρουν αφορά δικό τους άνθρωπο, αν και μιλούν για τη στήριξη που έχουν από την οικογένειά τους και πρωτίστως τα παιδιά τους.

Εδώ κομπιάζουν πριν πουν τις επόμενες λέξεις. Νομίζω ότι οι εικόνες ήδη έχουν κατακλύσει το μυαλό τους με τις τραγωδίες των θανάτων μικρών παιδιών, νέων ανθρώπων σε τροχαία.

«Λυγίζεις»

Νίκος Καλογιαννάκης: «Δεν μπορείς να αντιμετωπίσεις αυτή την εικόνα. Δεν μπορείς να τη συνηθίσεις. Λυγίζεις. Είναι αδιανόητο να βλέπεις παιδιά νεκρά, άλλα να ξεψυχούν, νέους ν' ακρωτηριάζονται, να μένουν ανάπηροι για το υπόλοιπο της ζωής τους.

Πώς θα το σταματήσουμε; Πώς θα τους πείσουμε ότι οι κανόνες είναι για την ασφάλειά τους; Πώς; Πώς θα αφυπνίσουμε την κοινωνία στο σύνολό της; Πώς να πεις σε μια μαμά, έναν μπαμπά "κόψε ταχύτητα, μπορεί να σκοτωθείς εσύ, να σκοτώσεις το παιδί σου;". Πώς να του εξηγήσεις ότι μαγκιά και εξυπνάδα είναι η λήψη μέτρων για την προστασία τους; Πώς να τους δείξεις ότι οι εικόνες που βλέπουμε είναι άλλες όταν κάποιος φορά ζώνη και κράνος, κι άλλες όταν αγνοεί τα παραπάνω;».

Το συλλογισμό του διακόπτει η κλήση του κέντρου. «Το Α25 και το ασθενοφόρο από το "Χαμόγελο του παιδιού" να φύγουν για το αεροδρόμιο Ηρακλείου. Δύο παιδιά μεταφέρονται από τη Σαντορίνη... Α25 θα παραλάβετε το αγόρι, είναι 5,5 χρόνων. Ο Lorentzo έχει έγκαυμα στο αριστερό του πόδι σε ποσοστό 20%... Συνοδεύεται από τους γονείς του... Πλήρωμα του "Χαμόγελου" παραλαμβάνετε κορίτσι 6 ετών, τη Μυρτώ, με αλλεργική πορφύρα. Τα παιδιά μεταφέρονται με την ίδια πτήση και το αεροσκάφος ιδιωτικής εταιρείας».

Φτάνουν και τα δύο ασθενοφόρα στην πύλη του αεροδρομίου. Περνούν από έλεγχο, αυτοκίνητα, επιβάτες, χειραποσκευές και συνοδεία υπαλλήλων μπαίνουν στην πίστα για να παραλάβουν τα παιδιά. Ο γιατρός που τα συνοδεύει ενημερώνει για την κατάστασή τους, παραδίδει τους ιατρικούς φακέλους, τα παιδιά μεταφέρονται στα ασθενοφόρα και ξεκινούν αμέσως για το εφημερεύον νοσοκομείο.

Εφημερεύον νοσοκομείο: Την ημέρα του ρεπορτάζ εφημέρευε το ΠΑΓΝΗ. Εντός κι εκτός στο χώρο του ιδρύματος η εικόνα παραμένει ίδια. Τα παρκαρισμένα αυτοκίνητα δημιουργούν πρόβλημα πρόσβασης.

Μάλιστα εκείνο το μαύρο Ι.Χ., δίπλα από την είσοδο του ΤΕΠ, "φώναζε" πως η θέση του ήταν λίγο πιο μέσα, στα ιατρεία με τ' αφεντικό του... Ασθενοφόρα από Ηράκλειο και Λασίθι συνωστίζονταν. Κατειλημμένες κι οι δικές τους θέσεις. Κοίτα να δεις κίνηση...

Οι διασώστες πάνε με μια νέα έκκληση: «Σας παρακαλούμε: Χρειαζόμαστε το χώρο που καταλαμβάνετε, για εσάς και τους δικούς σας»...

Ναι, είναι για γέλια και για κλάματα: Ένα μαύρο Ι.Χ. σταθμευμένο δίπλα από την είσοδο των ΤΕΠ. Το ασθενοφόρο ίσα που χωρά... Ο οδηγός ενός αγροτικού κάνει μπρος-πίσω προκειμένου να περάσουμε και επιστρέφει θυμωμένος στην αρχική του θέση... Θέλει να μπει με το αγροτικό μέσα... Ο οδηγός του κόκκινου Ι.Χ., απογοητευμένος που δε βρίσκει θέση, το αφήνει ανάμεσα σε παρκαρισμένα που αν χρειαστεί να φύγουν δεν μπορούν. Το κλειδώνει μάλιστα.

Το Α25 περιμένει. Προσπαθεί να δώσει προτεραιότητα και να διευκολύνει. Τα καταφέραμε τελικά και φτάσαμε με δεκάλεπτη καθυστέρηση "τρέλας" στο κτήριο που είναι ακριβώς απέναντι από την είσοδο των ΤΕΠ. Στο Κέντρο του ΕΚΑΒ.

Μόνο μπροστά στα σκαλοπάτια του υπήρχε ελεύθερος χώρος... Εκεί επανέρχεται το αίτημα του ΕΚΑB για την αξιοποίηση της ήδη υφιστάμενης πρόσβασης των ασθενοφόρων προς την είσοδο-έξοδο των ΤΕΠ, για να μην εμπλέκονται στο κυκλοφοριακό κομφούζιο, με την όποια καθυστέρηση για τους ασθενείς. Στο ίδιο σημείο και η κουβέντα για τις μπάρες στην κεντρική είσοδο του νοσοκομείου, που μπήκαν μεν για τους ασυνείδητους, αλλά προκαλούν λειτουργικά προβλήματα στη μεταφορά των ασθενών με τ' ασθενοφόρα...

Αγώνας και στο Κέντρο

Εντός του Κέντρου οι εργαζόμενοι δίνουν το δικό τους αγώνα. Τρεις οι τηλεφωνητές. Δύο για τα περιστατικά από Ηράκλειο-Λασίθι, ένας για τη δυτική Κρήτη: οι Στέλιος Βαϊλάκης, Μανόλης Παπαδάκης και Πρόδρομος Κοτσαρίδης. Οι κλήσεις έρχονταν η μία μετά την άλλη... Μία γυναίκα στην πλατεία Ελευθερίας - κέντρο Ηρακλείου - με κρίση επιληψίας και υπό την επήρεια αλκοόλ. Ξυλοδαρμός μιας νεαρής στον Άγιο Νικόλαο, στο Λασίθι, περιστατικό ενδοοικογενειακής βίας... Ένα καρδιολογικό περιστατικό στην Αγία Βαρβάρα του δήμου Γόρτυνας, που έμεινε από ασθενοφόρο, καθώς δεν έβγαιναν οι βάρδιες... Οι ερωτήσεις των τηλεφωνητών "κοφτές", γρήγορες... Έπρεπε να συλλέξουν όσο το δυνατόν περισσότερες πληροφορίες. Να δώσουν οδηγίες μέχρι την άφιξη του ασθενοφόρου...

Επιστροφή... με ταξί - Ακινητοποιημένο το ασθενοφόρο...

Ο διακόπτης της μηχανής στο Α25 γυρίζει άλλη μία φορά. Στο Κέντρο Υγείας της Αγίας Βαρβάρας του δήμου Γόρτυνας, ένας ηλικιωμένος με καρδιολογικά προβλήματα και πνευμονικό οίδημα περιμένει... Ψιλοβρέχει. Οι κουβέντες των διασωστών λιγοστές και μόνο όταν πρέπει. Τα μάτια είναι στραμμένα στις συνθήκες του δρόμου. Ο ένας βοηθά τον άλλο...

Κώστας Μαυραντωνάκης: «Πρόσεχε στη στροφή, γλιστράει... Κοίτα το αγροτικό μπροστά, δε μας αφήνει να περάσουμε... Δυνάμωσε η βροχή, έχε το νου σου...». Το τουριστικό λεωφορείο κάνει προσπέραση. Δε βλέπει τους φανούς που ανάβουν; Δεν έχει επιβάτες, ευτυχώς!..

Ανακούφιση για τους ίδιους φτάνοντας στο Κ.Υ. της Αγίας Βαρβάρας. Ανακούφιση και μουρμούρα από τους συγγενείς του ηλικιωμένου. «Κοίτα μιζέρια, κοίτα κατάντια», οι πρώτες κουβέντες που ακούμε. «Παίζουν με τις ζωές μας. Έχουμε ασθενοφόρο για να το βλέπουμε κλειδωμένο απ' έξω».

Ο γιατρός βάρδιας έχει την αγωνία του ασθενούς, να προφτάσει, καθώς κάθε λεπτό είναι πολύτιμο για τη ζωή του... Αν είχε βάρδια οδηγού, τα παραπάνω δε θα υπήρχαν.

Οι πόρτες του Α25 ανοίγουν και το φορείο βγαίνει προκειμένου να γίνει η μεταφορά. Πλήρωμα και προσωπικό του Κέντρου βοηθούν και ο γιατρός συνοδεύει τον άρρωστο μαζί με τον απαραίτητο εξοπλισμό... Στο γύρισμα της ματιάς, φεύγοντας, κρατώ την εικόνα του ακινητοποιημένου ασθενοφόρου... Την αγωνία του πληρώματος που θέλει να φτάσουμε στον προορισμό μας, όλοι ασφαλείς. Σε 12' από τη στιγμή της παραλαβής, φτάνουμε στο νοσοκομείο. Μόνο που η ιστορία της διακομιδής δεν τελειώνει εδώ...

Ο ασθενής μεταφέρεται στο αρμόδιο τμήμα, ο γιατρός του Κ.Υ. ενημερώνει και στη συνέχεια έξω στο χώρο του προαυλίου επιχειρεί να εξασφαλίσει τη δική του επιστροφή στο χωριό και στην εργασία του.

Τον ρωτώ πώς θα κινηθεί, με την απάντηση να δίνεται ήδη: Καλεί ένα ταξί, συγκεκριμένου συνεταιρισμού, που θα τον πάει στην Αγία Βαρβάρα και θα πληρωθεί από την 7η Υ.ΠΕ. με την προσκόμιση της σχετικής απόδειξης, βάσει της συμφωνίας που υπάρχει... όπως γίνεται κάθε φορά.

Συνοψίζουμε λοιπόν... στην καταγραφή του περιστατικού και με δυο λόγια περιληπτικά για τους νεότερους και για εκείνους που κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν: Το ασθενοφόρο του Κ.Υ. Αγίας Βαρβάρας τράβηξε χειρόφρενο λόγω έλλειψης προσωπικού. Αυτοκίνητο από το Ηράκλειο κλήθηκε να κάνει τη μεταφορά. Ο γιατρός του Κέντρου συνόδευσε τον ασθενή, αλλά ξέμεινε στο νοσοκομείο. Μέχρι να βρει μέσο να επιστρέψει η θέση του στο Κ.Υ. ήταν κενή!

Τεράστιες οι ελλείψεις σε προσωπικό και εξοπλισμό

«Πόσο δύσκολο είναι», διερωτάται ο Νίκος Καλογιαννάκης, πρόεδρος των εργαζόμενων του ΕΚΑΒ, «ο συντονισμός κίνησης, βάρδιας και για τα ασθενοφόρα των Κέντρων Υγείας να γίνεται από το ΕΚΑΒ; Πόσο δύσκολη γίνεται η διαχείριση του θέματος όταν οι αποφάσεις λαμβάνονται σε γραφεία που δεν κατανοούν αντικειμενικά το πρόβλημα; Πόσο δύσκολο είναι να καταλάβουν ότι μπορούν τα χρήματα που δίδουν σε οδοιπορικά να αξιοποιηθούν διαφορετικά, όταν για τη συντήρηση των ασθενοφόρων, την αλλαγή ελαστικών, ενός ασυρμάτου, της τοποθέτησης ενός κλιματιστικού... χρειάζεται να τρέχεις αναζητώντας χορηγούς και χορηγίες;».

Ο γραμματέας του Συλλόγου, Κώστας Μαυραντωνάκης, επαναφέρει στη μνήμη τις πληγές, πρόσφατες, με τη μεταφορά ασθενών από απομακρυσμένες περιοχές με αγροτικά αυτοκίνητα, ή τη μετεπιβίβασή τους από το ένα ασθενοφόρο στο άλλο καθ' οδόν. Μιλά για τα κατ' ευφημισμόν Ιατρεία και Κέντρα Υγείας που υπάρχουν ως δομές, και την Πολιτεία που δυστυχώς υποχρηματοδοτεί την προνοσοκομειακή φροντίδα υγείας.

«Χρειαζόμαστε μονάδες πλήρως επανδρωμένες με γιατρό και προσωπικό που θα καλύπτουν τα βαριά περιστατικά. Τις ορεινές περιοχές. Τις απομακρυσμένες. Το χειμώνα με τα χιόνια και το καλοκαίρι με τις αυξημένες ανάγκες λόγω της τουριστικής κίνησης», επαναλαμβάνει για πολλοστή φορά.

… Το κέντρο καλεί εκ νέου για τη μεταφορά ηλικιωμένου ασθενούς από το Πανεπιστημιακό προς το σπίτι τους στην περιοχή της Κηπούπολης. Παραλαμβάνεται με συνοδό τη σύζυγο του.

ΠΑΓΝΗ, Εσταυρωμένος, Εθνική, Κόμβος Παπαναστασίου, Μπεντεβή, Κηπούπολη…. η διαδρομή. Ευτυχώς μιλάμε για την επιστροφή ασθενούς στο σπίτι.

Στην Εθνική οδό το ασθενοφόρο αποτελούσε πρόκληση για τους διερχόμενους οδηγούς. Επαγγελματίες και οδηγοί ΙΧ συναγωνίζονταν ποιος θα περάσει πρώτος, θα βρεθεί να προπορεύεται του ασθενοφόρου. Ακατανόητο. (Οι φανοί ήταν αναμμένοι).

Ν.Κ και Κ.Μ με μία φωνή: ''Αυτό συμβαίνει καθημερινά''.

Στο συγκεκριμένο περιστατικό διαπιστώνω όμως και κάτι άλλο.  Οι γνώσεις και υποχρεώσεις ενός διασώστη, επεκτείνονται και σε αυτές του … τροχονόμου και μένω άφωνη όταν ο Κ.Μ ανοίγει την πόρτα, κατεβαίνει, κλείνει τους καθρέπτες των αυτοκινήτων που είναι παρκαρισμένα κι από τις δύο πλευρές του δρόμου, καθοδηγεί τον οδηγό με τα χειρουργικά γάντια ξεχασμένα από κεκτημένη ταχύτητα στα χέρια και προσπαθεί για να φτάσει το ασθενοφόρο έξω από το σπίτι του ηλικιωμένου.

Με ποιον να τα βάλεις εντέλει και γιατί, διερωτώμαι. Ποιος σκέφτεται και ποιος διευκολύνει ποιόν εκτός από τον εαυτό του; Οι αντοχές των ανθρώπων αυτών δοκιμάζονται…  

Η επόμενη κλήση όμως βρίσκεται ήδη στον αέρα. Ξεχνάς τα προηγούμενα και τρέχεις.

Άλλη μία ''Ζωή'' σε παρακαλεί να εκμηδενίσεις την απόσταση… κι άλλο…  λίγο ακόμα… σε παρακαλώ… έλα λίγο έμεινε… να το νοσοκομείο….  

Ρεπορτάζ: Αγγέλα Δουλγεράκη

ΤΑ ΝΕΑ του neakriti.gr στο Google News