''Η καρδιά μου χτυπά για δύο οικογένειες. Τη γυναίκα τα τέσσερα παιδιά μου και τους συναδέλφους μου στο καράβι. Σπίτια μου και τα δύο''.
Στο νέο κύκλο γνωριμιών μας με επαγγελματίες εισβάλουμε στα πλοία των Μινωικών Γραμμών και καταγράφουμε λεπτό προς λεπτό την καθημερινότητα των επαγγελματιών, που φροντίζουν για την άνεση και την ασφάλεια του ταξιδιού μας με τα πλοία της γραμμής.
Μαθαίνουμε ποιες είναι οι δικές τους υποχρεώσεις, γνωρίζουμε κι ακούμε για τους ''ανθρώπους'' που ''κρύβονται'' πίσω από τους επαγγελματικούς τίτλους.
Κοινό σημείο αναφορά τους, η αγάπη τους για τη θάλασσα ή η ανάγκη επιβίωσης των ιδίων και των οικογενειών τους με τη ''βοήθεια'' της θάλασσας.
Αντώνης Γρηγοράκης, Αρχιθαλαμηπόλος στο H/S/F KNOSSOS PALACE της MINOAN LINES
Σε αυτή την ενότητα προσεγγίσαμε ένα αρχιθαλαμηπόλο, ένα καπετάνιο και ένα 84χρονο συνταξιούχο ναυτικό που μας ταξιδεύουν μοναδικά στα δικά τους λιμάνια.
Με τις κουβέντες ότι η καρδιά του χτυπά για δύο οικογένειες ανοίγει το κεφάλαιο γνωριμίας μας με το επάγγελμά του ο 42χρονος σήμερα Αρχιθαλαμηπόλος Αντώνης Γρηγοράκης που μετρά στη θάλασσα 26 χρόνια ζωής, εργασίας.
Του θέτουμε από την αρχή το ερώτημα-δίλλημα: ''Αν σήμερα ξεκινούσες τι θα διάλεγες: Θάλασσα ή στεριά; Οικογένεια - σπίτι - παιδιά ή και πάλι ναυτικός'';
Η απάντηση του αφοπλιστικά απλή: '' Έχω δύο οικογένειες. Επιλογή μου και οι δύο. Έχω την ευθύνη και των δύο. Μεγαλώνουμε μαζί και με τις δύο. Η σύζυγος και τα παιδιά μου η μία, οι συνάδελφοι-συνεργάτες στο πλοίο, η άλλη''.
Παιδί πολύτεκνης οικογένειας από το Ασήμι, ο Αντώνης σε ηλικία 10 - 11 χρόνων φανταζόταν τον εαυτό του καλλιτέχνη, λαουτιέρη, παρέα με τον αδελφό του να παίζουν σε γλέντια, πανηγύρια, να γυρίζουν τον κόσμο, τα χωριά ,τις πόλεις.
Αδυναμία του κι αδυναμία μιας γιαγιάς που λάτρευε η βυζαντινή μουσική, οι ψαλμοί, η εκκλησία και η επιθυμία της να τον δει ιερέα, μόνο που η ζωή άλλα σου σκαρώνει κι αλλού σε πάει.
Στα 10 του πίστεψε ότι μπορεί να γίνει ''φτασμένος'' καλλιτέχνης. Να φτιάξει κρητικό συγκρότημα με τον αδελφό του, να γυρίζουν σε πόλεις και χωριά με τη λύρα και το λαούτο, λέγοντας μαντινάδες και τραγουδώντας : ''Στης Γραμβούσας τ' ακρωτήρι''…
Τελικά το παιδικό όνειρο κράτησε μόνο το πάνω - κάτω. Από το μικρό στο μεγάλο χωριό κι αντίστροφα, χωρίς σταματημό. Ηράκλειο - Πειραιάς, Πειραιάς - Ηράκλειο , και πάλι από την αρχή. Κάθε μέρα, όλη μέρα.
…. ''Κοντά στα 15 μου, με τον πατέρα μου να έχει πρόβλημα υγείας, έπρεπε να δουλέψω, για μένα, τους γονείς μου, τ' αδέλφια μου'' λέει. Ήμουν ακόμα στο Λύκειο , όταν ένας θείος μου, ναυτικός μου μίλησε για τη ζωή στα καράβια. Με συνεπήρε η ιδέα. Ταξίδια, χρήματα άμεσα, σκέφτηκα. Με το που τελείωσα, μπάρκαρα με τις ''Μινωικές'' κι εδώ παραμένω 26 χρόνια μετά. Σ' αυτό το μεγάλο σχολείο που μου έμαθε τα πάντα όλα. Εδώ θέλω και να μείνω. Εδώ που τιμούν και στηρίζουν τον επαγγελματία Αντώνη Γρηγοράκη.
Δεν ήταν εύκολο στην αρχή, αλλά έπρεπε να μάθω να ζω και με τη μπουνάτσα και με τη φουρτούνα. Τελικά τα κατάφερα. Πήγα στη Δημόσια Σχολή Εμπορικού Ναυτικού και πήρα την ειδικότητα του θαλαμηπόλου. Στη συνέχεια το πτυχίο του αρχιθαλαμηπόλου και αμέσως μετά το δίπλωμα του προϊσταμένου αρχιθαλαμηπόλου.
Προϊστάμενος του ανθρώπινου δυναμικού ενός πλωτού ξενοδοχείου του KNOSSOS PALACE, με 231 καμπίνες και 758 κρεβάτια για επιβάτες και προσωπικό, σαλόνια, εστιατόρια, εξωτερικά μπαρ, ο Αντώνης Γρηγοράκης αναφέρεται στους θαλαμηπόλους και τους επίκουρους με τα μικρά τους ονόματα - ο Γιάννης, ο Γιάννης, ο Γιάννης, ο Γιάννης, ο Γιώργος, ο άλλος Γιώργος, ο Γιώργος, ο Βησσαρίων, ο Θωμάς, ο Μάκης, ο Κωνσταντίνος, ο Μανούσος, ο Σπύρος, ο Ιωσήφ, ο Νίκος, ο Δημήτρης, ο Μανόλης - και στη δουλειά τους σε όλους τους χώρους.
Αποκαλεί ''καρδιά'' του πλοίου τον ξενοδοχειακό εξοπλισμό και μας βουτά γρήγορα στους ρυθμούς της δικής του καθημερινότητας. Κάνουμε μαζί τη βόλτα στους χώρους του καραβιού, καμπίνες, σαλόνια, εστιατόρια, καταστρώματα, ενώ ο ίδιος ελέγχει αν τα πάντα βρίσκονται στη θέση τους πριν ξεκινήσει και η επιβίβαση.
Το δικό μας μάτι βλέπει τα πάντα τακτοποιημένα. Το δικό του ελέγχει εξονυχιστικά κάθε γωνιά. Οι θαλαμηπόλοι μας χαιρετούν και συνεχίζουν την εργασία τους.
Ο Αντώνης Γρηγοράκης, συνεχίζει: ''06.15 κάθε πρωί γίνεται το πρώτο ραντεβού με τους συνεργάτες μου. Τα παιδιά μου! Καθορίζονται οι αρμοδιότητες του καθενός από μας και το πόστο που θα δουλέψουμε. Έως τις 10.00 π.μ, το πρώτο στάδιο της δουλειάς σε καμπίνες και κοινόχρηστους χώρους πρέπει να έχει ολοκληρωθεί.
Ακολούθως από τις 17.00 το απόγευμα έως και την έναρξη της επιβίβασης του κόσμου διεκπεραιώνουμε την όποια εκκρεμότητα.
Στη συνέχεια δουλειά μας είναι η εξυπηρέτηση των επιβατών. Η άνετη παραμονή τους εντός των χώρων του πλοίου. Ανταμοιβή μας, ο σεβασμός τους, η εμπιστοσύνη και το χαμόγελο που εισπράττουμε'' αναφέρει.
Του ζητώ να θυμηθεί στιγμές της προσωπικής και επαγγελματικής του ζωής που της κρατά στη βαλίτσα του μυαλού του και είναι σύντροφος του καθημερινός.
Γυρίζει πίσω το χρόνο στα πρώτα χρόνια της καριέρας του, όταν ερωτευμένος με τη σύζυγο του πέρασε το κατώφλι του σπιτιού της, για να τη ζητήσει σε γάμο και αντιμετώπισε την επιφυλακτικότητα της οικογένεια της αναφορικά με το επάγγελμα του.
''Εγώ δεν έκανα πίσω, όπως πίσω δεν έκανε κι εκείνη, λέει, με τη φωνή και το βλέμμα του να γεμίζουν τρυφερότητα. Μάνα και πατέρας για τα τέσσερα παιδιά του η Γεωργία, τρία αγόρια και ένα κορίτσι, το μεγαλύτερο 17 χρόνων και το μικρότερο 4,5 ετών.
Ξέρει πως χάνει πολλές από τις παιδικές στιγμές τους. Ξέρει πως οι δικές του συνήθειες εντός του χώρου της δουλειάς διαφέρουν από αυτές που επικρατούν στο σπίτι, αλλά ''παίζει'' με τις ισορροπίες.
Τώρα αν κάπου αυτές διαταράσσονται υπάρχει κι εκείνος που τον επαναφέρει στην τάξη, ο μικρός Σταύρος-Ελευθέριος , που αρνείται όπως όλα τα πιτσιρίκια την παρατήρηση του πατέρα και του λέει: ''Αντώνη, άντε στο καράβι σου''.
Ο χρόνος τρέχει και μαζί ο ίδιος τον οποίο ακολουθούμε αυτή τη φορά προς τις καμπίνες.
Ανοίγει και κλείνει τις πόρτες, ελέγχοντας σχολαστικά αν είναι όλα έτοιμα. Κουκέτες, ιματισμός, τουαλέτες. Οι θαλαμηπόλοι με τη βοήθεια των επίκουρων έχουν φροντίσει γιαυτό.
''Αν δεν είναι όλα έτοιμα, αν δεν εξυπηρετήσεις τον επιβάτη, αν δεν είσαι επαγγελματίας κι αν δεν αγαπάς τη δουλειά σου αλλά την βλέπεις ως αγγαρεία ο επιβάτης θα το εισπράξει κι αυτό δεν το επιτρέπω στον εαυτό μου'' σχολιάζει.
Μοιραία η κουβέντα σε οδηγεί στο φορολογικό, ασφαλιστικό, συνταξιοδοτικό.
Υπερφορολόγηση, αυξημένες εισφορές, μειωμένες συντάξεις, μέχρι πού;
Αγωνία, φόβος για το σήμερα και το αύριο, κουβέντες κι ερωτήσεις που βγάζει αυτή η πολιτική. Πόσο θα αντέξεις, όταν αυξάνονται καθημερινά οι ανάγκες της οικογένειας.
''Αγχώνομαι συχνά πια'' αναφέρει ''με τα παραπάνω, αλλά ξέρω ότι πρέπει να το αντιμετωπίσω. Όπως και τόσοι άλλοι Έλληνες σήμερα'' …
Πάνω στην κουβέντα εισβάλει διακριτικά στ' αυτιά μας η μουσική από τα μεγάφωνα. Όλα είναι έτοιμα για την επιβίβαση.
Θαλαμηπόλοι και επίκουροι βρίσκονται στις θέσεις τους για να σε οδηγήσουν στην καμπίνα σου, να σου σερβίρουν το καφεδάκι σου, να σου παρέχουν την οποιαδήποτε βοήθεια ζητήσεις μέχρι και την ώρα που θα αποβιβαστείς.
Πάνω στην ώρα θυμάται και την ιστορία ενός ηλικιωμένου, με καταγωγή από χωριό του Ηρακλείου και τόπο διαμονής την Ελευσίνα.
… ''Ο άνθρωπος αυτός για περίπου έξι μήνες ταξίδευε δύο με τρείς φορές την εβδομάδα με το πλοίο της γραμμής από τον Πειραιά προς το Ηράκλειο κι αντίστροφα. Είχε μάθει τους εργαζόμενους του πλοίου με τα μικρά τους ονόματα κι εμένα προσωπικά'', συνεχίζει, ''με αποκαλούσε θείο Αντώνη. Συζητούσαμε με οικειότητα για πολλά θέματα αλλά χωρίς να αποκαλύπτουμε στοιχεία της προσωπικής μας ζωής, μέχρι που λαχταρήσαμε. Σ' ένα ταξίδι βγήκε στο κατάστρωμα κι απαιτούσε κοιτάζοντας τη θάλασσα να σταματήσουμε, να τον επιβιβάσουμε σ ένα ταξί και να τον αφήσουμε να επιστρέψει σπίτι του.
Τρομάξαμε. Είχε χάσει κάθε επαφή με την πραγματικότητα. Τον ηρεμήσαμε, μπήκαμε στο σαλόνι, ο γιατρός του πλοίου φρόντισε για τα υπόλοιπα, ενώ εμείς επιδοθήκαμε σε αγώνα δρόμου για να βρούμε την οικογένεια του.
Η συνέχεια μας σόκαρε, καθώς ο παππούς ταξίδευε προς την Κρήτη για να επισκέπτεται τον τάφο της γυναίκας του κι ν' ανάβει το καντήλι στον τάφο της. Το παιδί του που έμενε σε άλλη περιοχή της Αττικής δεν είχε καταλάβει τις κινήσεις του γέροντα πατέρα του. Το πήρε μαζί του μάθαμε και δεν ξέρουμε τι έχει απογίνει …
Οι ταξιδιώτες ξεκινούν την επιβίβαση. Οι νταλίκες και τα ΙΧ παίρνουν τη θέση τους στο γκαράζ. Η βάρδια ξεκίνησε και για τους ίδιους.
Ο αρχιθαλαμηπόλος με συνοδεύει μέχρι την έξοδο του πλοίου.
''Ας είμαστε όλοι καλοτάξιδοι'' εύχεται σοφά.
Καλό ταξίδι και η δική μας ευχή.
Ρεπορτάζ : Αγγέλα Δουλγεράκη
