"Γηράσκω αεί διδασκόμενος"... Την παροιμιώδη φράση του Σόλωνα κάνει πράξη ο κ. Δημήτρης Μουδατσάκης. Όντας 82 ετών σήμερα, επέστρεψε στα σχολικά θρανία κάνοντας πραγματικότητα ένα όνειρο ζωής, που σαν παιδί άφησε στη μέση.
Ήταν κάπου εκεί στην εφηβεία, όπως θυμάται και μας λέει, που οι δυσκολίες της εποχής εκείνης και το ότι έπρεπε να συνεισφέρει στα έσοδα και στις υποχρεώσεις της οικογένειας, τον ανάγκασαν να διακόψει το σχολείο που τόσο πολύ αγαπούσε, για να μάθει την τέχνη του τυπογράφου.
Σήμερα όμως ως συνταξιούχος, έχοντας αποκαταστήσει τα παιδιά του και βλέποντας τα εγγόνια του να μεγαλώσουν, είπε να κάνει ένα δώρο σημαντικής αξίας στον εαυτό του... να γραφτεί στο Εσπερινό και να τελειώσει το σχολείο.
Σήμερα φοιτά στο Εσπερινό Γενικό Λύκειο και δηλώνει πανέτοιμος, έστω και με κάποιες δεκαετίες καθυστέρηση, να λάβει το απολυτήριο του Λυκείου στα χέρια του. Και αν του το επιτρέψουν οι συνθήκες της ζωής, γιατί όχι να δώσει στη συνέχεια και πανελλαδικές...
Συναντήσαμε τον κ. Δημήτρη στις σχολικές αίθουσες του Εσπερινού Γενικού Λυκείου Ηρακλείου. Μιλήσαμε μαζί του και αμέσως αντιληφθήκαμε την αγάπη που έχει για το σχολείο και τα γράμματα. Τα λόγια του, ωστόσο, και η δίψα για μάθηση μάς απέδειξαν την εσωτερική δύναμη που τον διακρίνει, πράγμα που αποδεικνύεται και από το ότι γύρισε στα σχολικά θρανία μετά από τόσα χρόνια. Κίνηση που για να την κάνει κανείς θέλει πολλά κότσια.
«Το σχολείο προσφέρει ποιότητα ζωής»
«Τότε δεν ήταν εύκολα τα πράγματα», λέει ο κ. Δημήτρης ξεκινώντας να μας περιγράφει την ιστορία του για το πώς εγκατέλειψε τότε το σχολείο, που τόσο πολύ αγαπούσε.
«Ήμουν από χωριό. Εκεί μεγάλωσα. Συνήθως είχες ένα συγγενή που σε έπαιρνε στη δουλειά του για να μάθεις την τέχνη και να βγάζεις το χαρτζιλίκι σου.
»Αργότερα ήταν σίγουρο ότι θα συνέχιζες κι εσύ το επάγγελμα και έτσι είχες αποκατασταθεί επαγγελματικά. Θυμάμαι, ήμουν δέκα χρονών. Πήγαινα το πρωί στη δουλειά και το βράδυ στο νυχτερινό δημοτικό.
»Μου άρεσαν τα γράμματα, όμως εκείνα τα χρόνια ήταν δύσκολα και πολλά παιδιά σταματούσαν απότομα το σχολείο. Έτσι ξαφνικά το εγκατέλειψα κι εγώ. Μεγάλωσα και έγινα τυπογράφος. Τελείωσα το στρατό και σιγά-σιγά άνοιξα δικό μου τυπογραφείο στο Ηράκλειο».
Τα χρόνια πέρασαν και τα σχολικά θρανία έμειναν ανάμνηση, αλλά ποτέ ξεχασμένη, στη μνήμη του κ. Δημήτρη. Τι κι αν κατάφερε να γίνει ένας από τους πιο γνωστούς τυπογράφους, με το τυπογραφείο του να είναι ένα από τα πιο ξακουστά στο Ηράκλειο, ο μεγάλος του πόθος, που δεν ήταν άλλος από το να επιστρέψει κάποια μέρα στις σχολικές αίθουσες για να τελειώσει το σχολείο, παρέμενε άσβηστος. Έτσι... όταν πια έφτασε ο καιρός και συνταξιοδοτήθηκε, τα παιδιά του είχαν τραβήξει το δικό τους δρόμο και τα εγγόνια του μεγάλωναν, είπε και εκείνος να κάνει ένα δώρο στον εαυτό του.
«Επέστρεψα λοιπόν στο σχολείο για να το συνεχίσω από εκεί που το είχα αφήσει. Είμαι στο 3ο έτος. Θέλω να πάρω το απολυτήριο Λυκείου και θα τα καταφέρω. Το σχολείο προσφέρει ποιότητα ζωής. Αλλά δεν ξέρω αν δίνει και χρόνια...», μας λέει χαριτολογώντας.
Στόχος οι πανελλαδικές
Οι στόχοι του όμως δε σταματούν εκεί... Απώτερο όνειρο τού κ. Δημήτρη, όπως μας είπε, είναι να δώσει πανελλαδικές και να πετύχει την είσοδό του στη Σχολή Ιστορίας-Αρχαιολογίας.
«Το 'χω καημό να περάσω στο Τμήμα Ιστορίας-Αρχαιολογίας και το προσπαθώ. Ελπίζω να με αξιώσει ο Θεός», μας λέει και συγκινείται.
«Μας δίνει δύναμη»
Τι λένε οι συμμαθητές του
Δίπλα μας κατά τη διάρκεια της συνέντευξης είναι και οι συμμαθητές του, που όμως σημειώνουν τον υπεραγαπούν. Κάθε απόγευμα τον βλέπουν, όπως μας είπαν, να ανεβαίνει την ανηφόρα, να διαβαίνει την πόρτα του σχολείου και τον θαυμάζουν για τη θέλησή του.
Όλα αυτά τα χρόνια, όπως τόνισαν, έχουν αναπτύξει μια πολύ σημαντική σχέση μαζί του, παρά τη διαφορά ηλικίας. Μοιράζονται γνώσεις και εμπειρίες και, όπως λένε τα παιδιά, «μας δίνει και παίρνουμε δύναμη από αυτόν», με τα λόγια τους να τον κάνουν να συγκινείται και πάλι.
Όμως τα δάκρυα του τρέχουν ποτάμι, όταν αρχίζει να μας μιλά για το σημαντικό ρόλο που διαδραματίζει το σχολείο στη διαμόρφωση της προσωπικότητας του ατόμου, καθώς επίσης για τους καθηγητές, αλλά και για το πώς αφουγκράζεται εκείνος τη σκέψη και τα θέλω των νέων παιδιών.
«Το σχολείο παίζει πολύ καλά το ρόλο του. Κοιτάζοντας όμως αυτά τα παιδιά, αντιλαμβάνομαι ότι έχουν πολλή διάθεση για γνώση. Εμείς οι μεγάλοι κάποιες φορές κατηγορούμε τους νέους ότι είναι αδιάφοροι. Κατά τη γνώμη μου, όμως, δεν τους έχουμε δώσει εξ ολοκλήρου τα εφόδια που χρειάζονται για να αναπτυχτούν. Πρέπει λοιπόν να αντιληφθούμε ότι και αυτά έχουν τη ζωή, τα προβλήματά και τις αγωνίες τους. Λόγω ηλικίας, εγώ έχω παραπάνω ευθύνη. Πρέπει να δώσω σε αυτά τα παιδιά το καλό παράδειγμα. Αυτό όμως που έχει ξεχωριστή σημασία είναι η συμπεριφορά των καθηγητών για να κερδίσουν τα παιδιά, και αυτό ισχύει για το Εσπερινό Γενικό Λύκειο Ηρακλείου. Εδώ οι εκπαιδευτικοί είναι πολύ ανθρώπινοι και το γενικότερο κλίμα στο σχολείο πολύ καλό...», λέει, στέλνοντας έτσι το μήνυμα σε όλες τις γενιές για την αναγκαιότητα της γνώσης, που πρέπει να καλλιεργείται συνεχώς.
Και επειδή η δίψα για μάθηση δεν έχει ηλικία, ο κ. Δημήτρης με την πράξη του να γυρίσει στις σχολικές αίθουσες μετά από τόσες δεκαετίες, αποδεικνύει πως, όταν θέλει κανείς κάτι πολύ, δεν είναι ποτέ αργά να κατακτηθεί.
Εμείς από την πλευρά μας του ευχόμαστε να συνεχίσει την προσπάθεια και γιατί όχι, καλά φοιτητικά χρόνια...
Ρεπορτάζ: Μαρία Αντωνογιαννάκη
