Σαν σήμερα, το 1564, αφήνει την τελευταία του πνοή ένας από τους μεγαλύτερους δημιουργούς στην ιστορία της Τέχνης. Ο λόγος για τον αναγεννησιακό γλύπτη, ζωγράφο, αρχιτέκτονα και ποιητή Μικελάντζελο, γνωστό στο ελληνικό κοινό και ως Μιχαήλ Άγγελο.
Γεννήθηκε στις 6 Μαρτίου του 1475 στο Καπρέζε της Τοσκάνης. Σήμερα θεωρείται ως ένας από τους ανθρώπους που άσκησαν τεράστια επίδραση στην εξέλιξη της δυτικής Τέχνης. Υπήρξε εξάλλου ο μοναδικός καλλιτέχνης της Αναγέννησης, η βιογραφία του οποίου εκδόθηκε πριν το θάνατό του.
Στα πιο δημοφιλή έργα του Μιχαήλ Άγγελου περιλαμβάνονται η Καπέλα Σιξτίνα στο Βατικανό, το άγαλμα του Δαβίδ και η Πιετά στη Βασιλική του Αγίου Πέτρου, στη Ρώμη. Ο Μικελάντζελο πέθανε στις 18 Φεβρουαρίου του 1564. Σύμφωνα με τις μαρτυρίες της εποχής, στη διαθήκη του ανέφερε ότι αφήνει «την ψυχή του στο Θεό, το σώμα του στη Γη και τα υλικά του αγαθά στους πιο κοντινούς του συγγενείς».
Η καθαίρεση και το τέλος του Νίκου Ζαχαριάδη
Σαν σήμερα, πριν από ακριβώς 60 χρόνια, συνέρχεται στη Ρουμανία η 7η Πλατιά Ολομέλεια της ΚΕ και της ΚΕΕ του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας, κατά την οποία καθαιρείται από μέλος της Κεντρικής Επιτροπής και διαγράφεται από μέλος του ΚΚΕ, ο Νίκος Ζαχαριάδης. Είχε προηγηθεί μέσα στο 1956, η καθαίρεση του από τη θέση του Γενικού Γραμματέα του Κόμματος, αλλά και η απομάκρυνσή του από το Πολιτικό Γραφείο.
Κατά την 7η Πλατιά Ολομέλεια (18-24 Φεβρουαρίου του 1957) ο Νίκος Ζαχαριάδης χαρακτηρίστηκε αντικομματικό, φραξιονιστικό, αντιδιεθνιστικό και εχθρικό στοιχείο. Εξάλλου του έγινε δριμεία κριτική για τις εκτελέσεις αγωνιστών στο Μπουλκές, αλλά και για παρόμοια γεγονότα στην 7η Μεραρχία του Δημοκρατικού Στρατού. Σε πολιτικό επίπεδο, του χρεώθηκε ότι δικαίωσε την επέμβαση των Άγγλων στην Ελλάδα το 1945, αλλά κι ότι με την αποχή από τις εθνικές εκλογές εκείνης της περιόδου, η χώρα οδηγήθηκε στον εμφύλιο.
Εξάλλου, ο Ζαχαριάδης κατηγορήθηκε για σοβινισμό αναφορικά με τις θέσεις του Κόμματος για τη Βόρειο Ήπειρο, ενώ στηλιτεύτηκε και το σύνθημα για κρατικό αποχωρισμό των Σλαβομακεδόνων, το οποίο προώθησε. Η 7η Πλατιά Ολομέλεια ήταν η αρχή του τέλους για τον Ζαχαριάδη: Αρχικά εξορίστηκε στο Μποροβίτσι της Σοβιετικής Ένωσης, δίπλα στο Νόβγκοροντ.
Εκεί παρέμεινε μέχρι το 1962, εργαζόμενος σε δασική επιχείρηση και συνεχίζοντας την πολιτική του δραστηριότητα. Τα επόμενα χρόνια εξορίζεται στο Σουργκούτ της Σιβηρίας. Εκεί μπαίνει σε καθεστώς 24ωρης επιτήρησης, προβαίνοντας συνολικά σε τρεις απεργίες πείνας με αίτημα να απελευθερωθεί, αλλά και να αποκατασταθεί το όνομά του. Διαμαρτυρόμενος για τις συνθήκες διαβίωσής του στην εξορία, ο Ζαχαριάδης φέρεται να απείλησε ότι θα αυτοκτονήσει, σαν έκφραση έσχατης διαμαρτυρίας.
Ο ιστορικός ηγέτης του ΚΚΕ βρέθηκε τελικά νεκρός στο σπίτι του στο Σουργκούτ την 1η Αυγούστου του 1973. Ενώ ο Ζαχαριάδης φέρεται να αυτοκτόνησε δια απαγχονισμού, η Κεντρική Επιτροπή του ΚΚΕ ανακοίνωσε ότι απεβίωσε από καρδιολογικά αίτια.
Το 1989 ανακοινώθηκε ως αιτία θανάτου του η αυτοκτονία, κάτι που αμφισβητείται έντονα μέχρι σήμερα από οπαδούς και φίλους του. Η σορός του μεταφέρθηκε τελικά στην Ελλάδα το 1991 και τάφηκε στο Α' Νεκροταφείο Αθηνών, μετά από πρωτοβουλία της οικογένειάς του και του ΚΚΕ.
Επιμέλεια: Νικόλας Αγγελίνος
