default-image

Και το νερό, σύντροφοι;

Περίεργα
Και το νερό, σύντροφοι;

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ

Το νερό είναι το κορυφαίο δημόσιο αγαθό και η πρόσβαση σε αυτό ανθρώπινο δικαίωμα ανά τον κόσμο. Η πρόθεση Τσίπρα για ιδιωτικοποίηση και της ΕΥΔΑΠ, το επόμενο διάστημα, μέχρι και πριν λίγους μήνες θα φάνταζε στην Κουμουνδούρου τουλάχιστον εξωφρενική.

Σήμερα επιχειρείται να παρουσιαστεί περίπου ως φυσιολογική. Χωρίς να κάνουμε θεωρητικές εκτιμήσεις, ας δούμε τι έχει προκύψει μέχρι σήμερα από την εφαρμογή αντίστοιχων πολιτικών σε ό,τι αφορά το νερό, σύμφωνα με έρευνα που έχει δημοσιευτεί. Η Αργεντινή ήταν από τις πρώτες χώρες που ιδιωτικοποίησε το σύστημα ύδρευσής της. Το 1993 η κυβέρνηση παρέδωσε τη δημοτική ύδρευση σε ένα consortium πολυεθνικών και τοπικών εταιρειών. Σε πολλές περιπτώσεις οι εταιρείες για να αυξήσουν τα κέρδη μείωσαν τα έξοδα συντήρησης, ενώ δεν προχώρησαν στην αντικατάσταση των παλιών σωλήνων, με αποτέλεσμα το νερό να πλημμυρίζει τις φτωχότερες συνοικίες.

Με την οικονομική κρίση που ακολούθησε, οι καταναλωτές δεν μπορούσαν πλέον να πληρώσουν τους λογαριασμούς νερού, και το 2005 οι πολυεθνικές Suez and Aguas de Barcelona αποσύρθηκαν από το πρόγραμμα. Η κυβέρνηση επανακρατικοποίησε το δίκτυο, του οποίου όμως οι ζημιές ήταν τόσο μεγάλες ώστε χρειάστηκε να το αποκαταστήσει από την αρχή.

Στη Νότια Αφρική η ιδιωτικοποίηση του δικτύου ύδρευσης είχε ως αποτέλεσμα μια από τις χειρότερες επιδημίες χολέρας στις φτωχές συνοικίες του Γιοχάνεσμπουργκ το 2000-2002. Η επιδημία ξεκίνησε όταν οι κάτοικοι των παραγκοπουπόλεων αποσυνδέθηκαν από το ιδιωτικό δίκτυο ύδρευσης επειδή αδυνατούσαν να πληρώσουν τους αυξημένους λογαριασμούς.

Το 2003 η Τανζανία υποχρεώθηκε από την Παγκόσμια Τράπεζα και το ΔΝΤ να ιδιωτικοποιήσει άμεσα το απαρχαιωμένο και αναποτελεσματικό της δημόσιο δίκτυο ύδρευσης ως αντάλλαγμα δανείων. Καθώς κανείς δεν ήθελε να επενδύσει στην αγορά της Τανζανίας και το ΔΝΤ ασκούσε όλο και μεγαλύτερες πιέσεις, η χώρα προχώρησε στο ξεπούλημα του δικτύου στη βρετανική Biwater.

Μέσα σε ένα χρόνο οι καταναλωτές είδαν τους λογαριασμούς του νερού να τριπλασιάζονται, ενώ οι φτωχότεροι αποσυνδέθηκαν από το δίκτυο ύδρευσης. Η εταιρεία δεν έκανε καμία επένδυση όπως όριζε η συμφωνία, και κατηγόρησε την κυβέρνηση ότι της έδωσε ψεύτικα στοιχεία και πως η επένδυση ήταν ασύμφορη. Τελικά η Τανζανία αναγκάστηκε και επανακρατικοποίησε το δίκτυο ύδρευσης.

Στην Ευρώπη, τώρα, είναι ενδεικτικό ότι το 2008 στη Γαλλία ο Δήμος του Παρισιού αποφάσισε να μην ανανεώσει τη σύμβαση με τις εταιρείες Veolia και Suez που κατείχαν το δίκτυο από το 1985, αλλά να αναλάβει η δημοτική Αρχή το σύστημα ύδρευσης.

Το 2010 ιδρύεται η δημοτική εταιρεία Eau de Paris και ο Δήμος καταφέρνει να εξοικονομήσει 35 εκατομμύρια ευρώ το χρόνο, προχωρώντας παράλληλα σε μείωση των τιμολογίων κατά 8%. Στη Γερμανία οι υπηρεσίες ύδρευσης ανήκουν στο δημόσιο τομέα παντού εκτός από το Βερολίνο, ενώ η Ολλανδία με νόμο του 2004 κήρυξε παράνομη κάθε συμμετοχή ιδιωτικού οργανισμού σε υπηρεσίες ύδρευσης. Εμείς εδώ προωθούμε ένα κατά τεκμήριο αποτυχημένο μοντέλο και μάλιστα με αριστερή υπογραφή.

Χρήστος Κώνστας

ΤΑ ΝΕΑ του neakriti.gr στο Google News