Δουλεύεις μια ζωή εκπληρώνοντας τις ασφαλιστικές σου εισφορές και περιμένεις σε μια δύσκολη στιγμή σου το κράτος να σε στηρίξει. Όταν όμως έρθει εκείνη η ώρα, προσγειώνεσαι ανώμαλα. Συνειδητοποιείς ότι κράτος δεν υπάρχει και νιώθεις τελικά πως έχεις μείνει εντελώς μόνος και αβοήθητος. Αυτή είναι η ελληνική πραγματικότητα το 2016 και δυστυχώς στην άσχημη αυτή θέση, του να μην έχουν πού να στηριχθούν, βρίσκονται πολλοί Έλληνες. Ανάμεσά τους και ο κ. Γιώργος Ασπραδάκης από την Ιεράπετρα.
Μια ζωή από μικρό παιδάκι, 14 χρονών, δούλευε και συγκέντρωνε ένσημα, αφού φανταζόταν πως εάν προκύψει ένα σοβαρό πρόβλημα στην υγεία του, οπότε και θα χρειαστεί τη στήριξη του κράτους, αυτό θα... σπεύσει να σταθεί τόσο σε εκείνον όσο και στην οικογένειά του, στην προσπάθειά τους να επιβιώσουν και να αντιμετωπίσουν το πρόβλημά τους, όπως και θα έπρεπε. Έλα όμως που κάτι τέτοιο στην Ελλάδα της εποχής μας δε γίνεται!
Ο ίδιος σήμερα, στην ηλικία των 56 ετών, μετά από τριπλό by pass, βρίσκεται αντιμέτωπος με την πλήρη αδιαφορία του κράτους, αλλά και την αβεβαιότητα, εδώ και 5 μήνες, για το αν θα συνεχίσει να παίρνει την αναπηρική σύνταξη-ψίχουλα των μόλις 500 ευρώ, με την οποία καλείται να ζήσει ο ίδιος και η οικογένειά του, αλλά και να αγοράσει τα πανάκριβα φάρμακά του.
Εκτός όμως από αυτό, την ίδια στιγμή, όπως αναφέρει, ο ίδιος έγινε αποδέκτης μιας άνευ προηγουμένου κακής συμπεριφοράς από τη δημόσια υπηρεσία στην οποία απευθύνθηκε ζητώντας ενημέρωση για την περίπτωσή του, που μόνο ντροπή για την Ελλάδα τού σήμερα, όπως λέει, τον κάνει να νιώθει.
Του μειώνουν την αναπηρία
«Είμαι από το 2011 με αναπηρική σύνταξη. Αναγκάζομαι κάθε δύο χρόνια να περνάω από επιτροπή - πρωτοβάθμια στον Άγιο Νικόλαο και δευτεροβάθμια στο Ηράκλειο - όμως μου κατεβάζουν συνεχώς τα ποσοστά αναπηρίας, φτάνοντάς την από το 80% που ήταν αρχικά στο 50%, ενώ, μετά από πολύ κόπο και ένσταση που έκανα, την πήγαν τελικά στο 67% που είναι σήμερα. Αυτή τη φορά όμως, εκτός από το ότι μου μείωσαν το ποσό της σύνταξης που έπαιρνα, με συνέπεια να μη φτάνουν τα χρήματα να πληρώνω τις εξετάσεις, τα φάρμακα αλλά ούτε για να ζήσω, δε μου λένε πότε θα ξαναπεράσω από επιτροπή, τρενάροντας από ό,τι φαίνεται το χρόνο, αφού μάλλον νομίζουν πως θα γίνω καλά, ενώ τα προβλήματα υγείας μου συνεχώς αυξάνονται. Εδώ και πέντε μήνες δεν έχω λάβει τη σύνταξή μου και ακόμα δεν ξέρουν πότε θα πληρωθώ. Δε με ενημερώνουν τι θα γίνει και ούτε καν με ρωτάνε αν τα βγάζω πέρα οικονομικά όλον αυτό τον καιρό.
Αγωνιώντας, τηλεφωνούσα και ρωτούσα να μάθω πότε επιτέλους θα περάσω από επιτροπή, οπότε και αγανακτισμένος, αφού πια κανείς δε μου απαντούσε, τους απείλησα ότι θα φέρω τα κανάλια... για να εισπράξω από κάποια κυρία στην υπηρεσία την ειρωνική απάντηση "πείτε μας πότε θα τα φέρετε, να είμαστε και χτενισμένοι" και να μου κλείσει στη συνέχεια το τηλέφωνο κατάμουτρα». Άσχημη συμπεριφορά και με ύφος «πολλών καρδιναλίων», όπως λέει ο κ. Ασπραδάκης, ο οποίος αυτή τη στιγμή χρωστάει τριών μηνών φάρμακα στο φαρμακείο και ντρέπεται να ζητήσει να του δώσουν κι άλλα επί πιστώσει.
Τα προβλήματα με την καρδιά του έκαναν την εμφάνισή τους όταν εκείνος ήταν ακόμη 39 ετών. Δούλευε λουστραδόρος επίπλων. Έκανε εγχείρηση, όμως δε θεώρησε σωστό τότε να βγει από τόσο νωρίς στη σύνταξη. Συνέχισε να δουλεύει μέχρι το 2011, οπότε, και με την κατάσταση της υγείας του να χειροτερεύει, υποβλήθηκε σε τριπλό by pass. Έκτοτε δεν του επιτράπηκε να ξαναδουλέψει. Βγήκε στη σύνταξη μετά από ταλαιπωρία 22 μηνών και μάλιστα αφού αναγκάστηκε να μεταβεί στην Αθήνα για να του αναγνωρίσουν την αναπηρία.
ΟΙ ΛΟΓΑΡΙΑΣΜΟΙ "ΤΡΕΧΟΥΝ"
Από τα Χριστούγεννα στο "περίμενε"...
«Η δουλειά μου ήταν ανθυγιεινή και δεν μπορούσα να επιστρέψω. Σήμερα ζω με μια πενιχρή σύνταξη μετά από τόσα χρόνια δουλειάς, την οποία έλαβα τελευταία φορά τα Χριστούγεννα. Από τότε δεν έχω ξαναπάρει τίποτα και, αν την πάρω, δεν ξέρω με τις νέες περικοπές πόσο θα έχει κατέβει. Η γυναίκα μου εργάζεται 4ωρο σε ένα σούπερ-μάρκετ και οι οικονομικές δυσκολίες που αντιμετωπίζουμε είναι πολλές. Άλλα εισοδήματα δεν έχουμε, παρά μόνο την κουτσουρεμένη σύνταξη που παίρνω και το μειωμένο μισθό της γυναίκας μου. Οι λογαριασμοί "τρέχουν" και οι περισσότεροι έχουν μείνει απλήρωτοι.
Εδώ και πέντε μήνες δεν μου λένε αν θα πληρωθώ και ανησυχώ, διότι δυστυχώς βλέπω πως αυτή τη στιγμή δεν υπάρχει κράτος. Κάθε υπάλληλος δημόσιας υπηρεσίας νομίζει πως έχει εξουσία. Πως αυτός είναι το κράτος και κάνει ό,τι θέλει ταλαιπωρώντας άρρωστους ανθρώπους», προσθέτει ο κ. Γιώργος, γεμάτος παράπονο, περιγράφοντας την πραγματικότητα της Ελλάδας του 2016. Μια πραγματικότητα της οποίας δέσμιοι, εκτός από τον κ. Γιώργο, είναι χιλιάδες συνταξιούχοι που ανησυχούν για το πώς θα ζήσουν αύριο. Άνθρωποι που ζητούν απαντήσεις για το πότε θα τους καταβληθούν οι συντάξεις που δικαιούνται... Απαντήσεις που ελπίζουμε να έρθουν μετά από αυτό το ρεπορτάζ το συντομότερο δυνατό, ώστε να πάψει πλέον η αγωνία τους.
Ρεπορτάζ: Μαρία Αντωνογιαννάκη
