Όσοι έχουν την εμπειρία από την ελληνική ποδοσφαιρική πραγματικότητα, ξέρουν ότι είναι άρρηκτα δεμένη με όλη την υπόλοιπη.
Κρότοι, βαρύγδουπες δηλώσεις, διακηρύξεις, απειλές, Grexit, επαφές, συμφωνίες, και στο τέλος (όλοι) όλα τα φτιάξανε για να ξαναρχίσουν αναβαθμισμένα από την αρχή, με νέα διανομή... Η αίσθηση είναι πως και σε αυτή την πικρόχολη εμπειρία Κοντονή με τον τελικό Κυπέλλου ταιριάζουν στο τραγούδι "Κι όλα αρχίζουν αλλιώς", μεταξύ των ιδίων. Δε χρειάζεται καν να μείνουμε στον τρόπο με τον οποίο έχει επέμβει ο υφυπουργός Αθλητισμού, γιατί η ουσία είναι στο πώς εξελίσσονται τα ίδια τα πράγματα.
Τι περιμένει δηλαδή ο φίλαθλος απ' όλο αυτό; Περιμένει πως ήλθε η "κάθαρση" στο ποδοσφαιρικό του πεδίο; Αναρωτήθηκε αν υπάρχει κάπου "κάθαρση" σε οποιοδήποτε ζήτημα που αφορά την ελληνική πραγματικότητα; Στην πολιτική έχουμε ζήσει επί δεκαετίες το όλο στόρι των "εξυγιαντών", των "προοδευτικών", των "καθαρών", των κατ' επίφαση "αριστερών", "κεντρώων", "δεξιών" κ.λπ., για να θυμόμαστε σε κάθε εναλλαγή της εξουσίας τον "Μανολιό" και τα ρούχα που βάζει αλλιώς. Δηλαδή, είναι θέμα αν ισχύουν οι εναρμονισμοί με τη FIFA, που παράγουν τα φαινόμενα σήψης; Είχαν καμιά σχέση οι εναρμονισμοί με τον αθέατο και "χειραγωγημένο" τρόπο που γίνονται οι εκλογές σε πολλές ΕΠΣ, με πιο νωπό όσα καταγγέλλονται από τη Ζάκυνθο, "ημετέρα" του πολιτικού ηγέτη του αθλητισμού; Και πού η ευαισθησία, στη διερεύνηση;
Βαβούρα, λοιπόν, για τον έλεγχο, το πακέτο, με καταξιωμένη την πατέντα στη χώρα ως προς την τέχνη "βεζίρης στη θέση του βεζίρη", ακόμη κι αν επιτύχουν "πρόεδρο κοινής αποδοχής" στην ΕΠΟ. Ο Θεός να του δίνει δύναμη, όποιος κι αν είναι, γιατί αλλιώς θα πρέπει να έχει και δυο ψυχολόγους δίπλα του, πέραν από συνοδούς. Γιατί; Διότι οι νοοτροπίες παραμένουν ίδιες. Ο καθένας το δικό του. Συμφέρον, αίγλη, εγωισμοί. Το όποιο αντίθετο θα είχε φανεί από τον τρόπο που ο ένας άσκησε ήδη εξουσία και από τον τρόπο που ο άλλος υπεράσπισε την εικόνα του "καθαριστή". Είτε με προπαγάνδες που μόλυναν το τοπίο, είτε με λέξεις που σκορπούν τρόμο, είτε με τη σημαία του "εγώ ειμί...". Όχι. Έτσι δε γίνεται αλλαγή. Η αλλαγή θέλει ανθρώπους που θα χαρακτηρίζονται από τη συνειδητότητά της και μαζί με την αντίληψη του κοινού καλού. Ποιος; Ποιοι;
