Προκειμένου η Ελλάδα να επαναπροωθήσει πρόσφυγες στην Τουρκία, χωρίς αυτό να αντίκειται στις διεθνείς πρόνοιες για τους πρόσφυγες, θα πρέπει να αναγνωρίσει τη γείτονα ως «ασφαλή τρίτη χώρα», νομοθετώντας σχετικά.
γράφει, ο Χρήστος Κώνστας
Aυτή η υποχρέωση που απορρέει από την πρόσφατη συμφωνία ,προσκρούει καταρχάς στις έξι πολύνεκρες τρομοκρατικές επιθέσεις που έχουν σημειωθεί μόνο μέσα στο 2016 σε Άγκυρα και Κωνσταντινούπολη. Τελικά πόσο ασφαλής είναι η τρίτη χώρα; Κι αν ακόμη αυτές οι επιθέσεις δεν συσχετίζονται με το προσφυγικο,πόσο ασφαλής είναι η Τουρκία όταν οι λιμενικές της αρχές βιαιοπραγούν εναντίον προσφύγων που προσπαθούν να διασχίσουν τουρκικά παράλια;
Eξ αντικειμένου λοιπόν και βάσει πραγματικών περιστατικών η Ελλάδα καλείται να συμφωνήσει προς χάριν της συμφωνίας, ότι η Τουρκία προσφέρει ασφάλεια. Η παραπάνω διαπίστωση σε συνδυασμό με την είδηση ότι ένας από τους έξι Τούρκους αστυνομικούς που έφτασαν στη Χίο για την εφαρμογή της συμφωνίας χρησιμοποίησε διαβατήριο που έφερε τη σφραγίδα του ψευδοκράτους(αν και διαπιστώθηκε οτι ηταν Τουρκικό απλώς είχε επισκεφθεί τα Κατεχόμενα), έρχονται να επιβεβαιώσουν όσους υποστηρίζουν ότι τα όσα αποφασίστηκαν στην Σύνοδο Κορυφής για τους 27 και την Τουρκία αποτελούν συμφωνία, ίσως κακή αλλά συμφωνία. Ενώ για την Ελλάδα απλώς μια παγίδα, της οποίας τους κινδύνους θα ανακαλύψουμε σύντομα.
