Μυτιλήνη, ο πρώτος σταθμός χιλιάδων προσφύγων για το μακρύ ταξίδι προς τη δική τους "γη της επαγγελίας". Ο φωτογραφικός φακός του neakriti.gr, με απεσταλμένους το φωτογράφο Νίκο Χαλκιαδάκη και το δημοσιογράφο Λευτέρη Κουμαντάκη, καταγράφει την προσπάθεια των προσφύγων να φτάσουν στη δική τους "όαση" μακριά από τον ήχο των πυροβολισμών και των εκρήξεων.
Το βλέμμα των μικρών παιδιών είναι αυτό που σε καθηλώνει. Είναι μόλις λίγων ετών, αλλά έχουν ήδη δει τον πόλεμο να σκορπά τον όλεθρο, αφού είδαν το μόνο σπίτι που έχουν γνωρίσει, να γκρεμίζεται.
Έχουν ήδη νιώσει τον πόνο, την οδύνη και κυρίως στο πρόσωπό τους καταγράφεται ο φόβος μήπως χρειαστεί να επιστρέψουν σε μια χώρα που έχει πλέον ισοπεδωθεί.
Κάθε βήμα και μια εμπειρία, κάθε πρόσωπο και μια ανθρώπινη ιστορία πιο δραματική από την επόμενη.Σε κάθε βήμα και μεγαλύτερη απόγνωση. Πολλές οικογένειές έχουν "χωριστεί". Γονείς αναζητούν με αγωνία τα παιδιά τους, άνθρωποι με αναπηρία, μανάδες αγκαλιά με παιδιά, ολόκληρες οικογένειες με τη ζωή τους σε αναμονή.
Η πρώτη στάση ήταν στο hot spot της Μόριας. Όσοι κατάφεραν να βρουν πέρασμα από την Τουρκία στην Ελλάδα συγκεντρώνονται στο χώρο και γίνεται μια πρώτη προσπάθεια να γίνει διαχωρισμός και ταυτοποίηση. Η χωρητικότητα είναι 2.500 ατόμων και την Κυριακή άγγιζε τα 1.500 άτομα.
Στη συνέχεια μεταφέρονται στο Καρα Τεπέ όπου παραμένουν λίγες ημέρες έως ότου αναχωρήσουν για Πειραιά. Κάθε ώρα κυλά βασανιστικά, περιμένοντας να καταφέρουν όπως λένε, να φύγουν από την Ελλάδα μέσω Βαλκανικών χωρών.
Η Ευρώπη κλείνει τα σύνορά της και οι ίδιοι μένουν με την ελπίδα ότι θα βρουν το μονοπάτι για ένα καλύτερο μέλλον, για μια αξιοπρεπή ζωή κυρίως γι' αυτές τις αθώες παιδικές ψυχές.
