Συνέρρευσαν μερικές χιλιάδες στο γήπεδο Τάε κβο ντο, για να ακούσουν τον Αλέξη. «Ένας χρόνος Αριστερά. Ένας χρόνος μάχη». Και ένα ακαθόριστο, ουδέτερο, άχρωμο και φτωχό «προχωράμε».
Πριν ένα χρόνο οι ίδιοι είχαν γεμίσει την Ελλάδα με μια πολύχρωμη αφίσα: «Η ελπίδα έρχεται. Η Ελλάδα προχωράει. Η Ευρώπη αλλάζει»!
Η ελπίδα, φυσικά, δεν ήλθε ποτέ. Η Ελλάδα δεν προχώρησε, αλλά πισωγύρισε. Και η Ευρώπη δεν άλλαξε. Βασανίζεται, μάλιστα, με πολύ περισσότερα προβλήματα. Μερικά έχουν αποκτήσει ιστορικές διαστάσεις. Όπως το προσφυγικό. Για την ακρίβεια, οι μεγάλες μετακινήσεις λαών από την Ανατολή στην Ευρώπη. Όπως χίλια χρόνια πριν.
Δε γνωρίζουμε το ακριβές περιεχόμενο της ομιλίας, που θα υποδείξουν στον Αλέξη οι γνωστοί επικοινωνιολόγοι του. Θα θέλαμε να είμαστε σε μια γωνιά για να παρακολουθήσουμε τη γλώσσα του σώματος ορισμένων.
Του Θοδωρή Δρίτσα, υπουργού Ναυτιλίας. Ακόμα, θα περιμένει ο δυστυχής τις εξηγήσεις για την πώληση του λιμανιού του Πειραιά, στα γνήσια πλην ορφανά παιδιά του Μάο. Μιας και αυτός το πληροφορήθηκε από δελτίο Τύπου του ΤΑΙΠΕΔ. Για έναν οργανισμό που ανήκει στον πυρήνα της αρμοδιότητάς του.
Θα θέλαμε να είμαστε πάλι σε μια γωνιά για να αφουγκραστούμε τη γλώσσα του σώματος του Πάνου Σκουρλέτη. Όταν, ειδικά και αυτός, θα ακούει τον αρχηγό του να απευθύνει πρόσκληση για νέους επενδυτές σε όλον τον κόσμο. Και ο δόλιος θα προσπαθεί να κρύψει την υπαρξιακή του (πολιτικά) αγωνία με το που διάβασε την απόφαση της Ολομέλειας του Συμβουλίου της Επικρατείας, που ακύρωσε απόφασή του. Είχε επιχειρήσει να κλείσει το εργοστάσιο στις Σκουριές Χαλκιδικής. Και ο δυστυχής ψέλλισε: «Και η υγεία του λαού;». Εννοώντας ότι το Ανώτατο Δικαστήριο είναι παγερά αδιάφορο σε εξαιρετικής ευαισθησίας θέματα.
Σε μια άλλη γωνιά θα θέλαμε να φωτογραφίσουμε το νέο γραμματέα της Νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ. Γνωστό οργισμένο ράπερ. Στριμωγμένο ανάμεσα στον Αλέκο Φλαμπουράρη και στον Πάνο Λάμπρου, συνομιλητή των τρομοκρατών. Διόρισε όλη την οικογένειά του στο Δημόσιο. Σε μέρες όξυνσης του διαβρωτικού φαινομένου της ανεργίας. «Βρίζεις τους μπάτσους και το σύστημα». Αυτό είναι το δεύτερο στάδιο της κλασικής συνταγής των ράπερ. Και ακολουθεί το τρίτο: «Βρίζεις όποιον δεν είναι "φάση"».
Καθύβρισε «ρουφιάνους» τους δημοσιογράφους που αποκάλυψαν μια γενικευμένη απάτη. Αναφέρθηκε, ο πάμπτωχος ιδεολογικά νεολαίος, στο «ηθικό πλεονέκτημα της Αριστεράς». Αν το είχε, το απώλεσε με τη σύμπραξη του Αλέξη με ακραία και τυχοδιωκτικά στοιχεία του πολιτικού συστήματος.
Σε αυτήν τη συγκέντρωση δε θα συναντήσουμε τα πρόσωπα των συντρόφων της ΛΑΕ. Αυτοί είχαν πιστέψει στα λόγια του Αλέξη. Και αυτοπαγιδεύτηκαν. Ούτε το πρόσωπο του Γιάννη Βαρουφάκη σε αυτό το θέατρο ιδεολογικών σκιών. Δεν πρόκειται να μοιραστεί μαζί μας τα λόγια της «λογικής της δραχμής». Ούτε θα μας δώσει τα στικάκια από τις αθέμιτες και ανήθικες υποκλοπές των συζητήσεων του Eurogroup. Κάπου καταχωνιασμένα θα βρίσκονται στα υπόγεια του Μαξίμου. Ούτε θα μας επιτρέψει να ρίξουμε ματιές στα προσχέδια των αποφάσεών του, με τα οποία η γνωστή-άγνωστη παρέα θα έκλεινε από καιρό πριν τις τράπεζες.
Δεν έχουμε καν περιέργεια πώς θα ονοματίσει αυτό το χρόνο ο Αλέξης. Ούτε με ποια χρώματα θα προσπαθήσει να δώσει φως σε μια πραγματικά σκοτεινή εικόνα. Τον αληθινό απολογισμό αυτής της χρονιάς τον βιώνει η συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού. Η οικονομία συρρικνώθηκε. Αν διέσωσε τα σκισμένα ιμάτιά της οφείλεται στη δυναμική που είχε αποκτήσει το προηγούμενο εξάμηνο. Η ανεργία ξαναρχίζει να σκαρφαλώνει. Οι επενδυτές δραπετεύουν. Οι σχέσεις μας με τη διεθνή κοινότητα καταρρέουν. Οι αληθινοί φίλοι μάς εγκαταλείπουν. Στο Αιγαίο δεν πνίγονται μόνο αθώοι. Στο Αιγαίο και στην Ελλάδα ολάκαιρη στραγγαλίζονται τα όνειρα πολλών γενεών. Και θεσμοί της δημοκρατικής πολιτείας δοκιμάζονται. Ή και εκβιάζονται.
Στις τελευταίες μεγάλες λαϊκές συγκεντρώσεις κυριάρχησε το σύνθημα: «Ψέμα κάθε λέξη στο στόμα του Αλέξη». Στον Αλέξη Τσίπρα, ως Πρωθυπουργό, δίνεται μια τελευταία ευκαιρία. Να υπερβεί τον εαυτό του και την πενιχρή πολιτική του παιδεία. Να πει την αλήθεια στον ελληνικό λαό. Ευτυχώς, κάποιοι από τους συνεργάτες του δεν είναι και τόσο χαλασμένοι.
