default-image

Συγκλονιστικές μαρτυρίες για την υιοθεσία-Έρευνα Β μέρος

Κρήτη
Συγκλονιστικές μαρτυρίες για την υιοθεσία-Έρευνα Β μέρος

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ

Το να γίνει ένας άνθρωπος γονιός είναι η απόλυτη ολοκλήρωση, και η υιοθεσία είναι η υπέρτατη πράξη αγάπης και ανιδιοτέλειας. Η διαδρομή είναι μακρά και το αποτέλεσμα ποικίλλει. Σ' αυτό το δεύτερο μέρος της έρευνας παρουσιάζουμε την αλήθεια ανθρώπων που περπάτησαν σ' αυτό το δρόμο. Δύο από αυτούς έφτασαν στην Ιθάκη. Μία ακόμη προσπαθεί και μία αναζητά ένα υποκατάστατο...

Έρευνα Β μέρος: Μαίρη Καριωτάκη

ΕΝΑΣ ΠΑΤΕΡΑΣ ΠΟΥ ΣΥΓΚΛΟΝΙΖΕΙ

«Παντρευτήκαμε το 2004. Είχαμε ξεκινήσει τις προσπάθειες να κάνουμε παιδί πολύ πριν το γάμο και μάλιστα κάναμε πέντε φορές προσπάθεια εξωσωματικής γονιμοποίησης», θα μας πει ο Παναγιώτης, ένας από τους ευτυχείς ανθρώπους που κατάφερε μαζί με τη σύζυγό του, μετά από περίπου πέντε χρόνια ελέγχων, αναμονής και επανελέγχων, να γίνουν γονείς υιοθετώντας έναν απίστευτο μπόμπιρα από το Κέντρο Βρεφών "Μητέρα".

«Σταματήσαμε να κυνηγάμε το όνειρο της «βιολογικής» γονικότητας μετά από προτροπή του γυναικολόγου της συζύγου, που, ακολουθώντας το γαλλικό μοντέλο, πιστεύει πως οι πέντε φορές εξωσωματική διαδικασία είναι το ταβάνι για το γυναικείο οργανισμό κι από 'κει και πέρα ξεκινά η καταπόνηση».

Ο Παναγιώτης - το κανονικό του όνομα είναι άλλο, απλά εκείνος διάλεξε να μη δημοσιοποιήσουμε τα στοιχεία του - είχε φροντίσει να μη χάσει χρόνο, κι έτσι παράλληλα με τις επισκέψεις στους γιατρούς, «έτρεχε» και την αίτησή τους στο "Μητέρα".

Αλήθεια, πώς βλέπει σήμερα, έχοντας την τύχη της παιδικής αγκαλιάς, αυτή την περιπέτεια; Πώς νιώθει για την κοινωνική έρευνα ή την παρατεταμένη αναμονή;

«Όταν το ζούσαμε ήμασταν σε μια διαρκή υπερένταση», λέει ο Παναγιώτης, που πια, με την απόσταση του χρόνου και την ευτυχή κατάληξη βεβαίως, έχει δικαιώσει μέσα του αρκετά από τα «αγκάθια» της υιοθεσίας. «Σήμερα, ωστόσο, αντιλαμβανόμαστε ότι είναι τόσο επαγγελματική η αντιμετώπισή τους, που μέσα από αυτή τη διαδικασία των ελέγχων καταφέρνουν να βγάλουν στην επιφάνεια τα πραγματικά κίνητρα και τις ανάγκες του κάθε ζευγαριού, εξασφαλίζοντας το καλύτερο για τα παιδιά».

«Φανταστείτε ότι αυτά τα παιδιά κουβαλάνε μέσα τους την απόρριψη της βιολογικής τους μητέρας. Γι' αυτό θα πρέπει να είναι απόλυτα επιτυχής η υιοθεσία, γιατί δεύτερη απόρριψη τα παιδιά δεν αντέχουν», λέει. «Για σκεφτείτε, αν έδιναν σε σας ένα παιδί και σας έλεγαν "βρες τον κατάλληλο γονέα να το δώσεις να ζήσει τα υπόλοιπα χρόνια της ζωής του", φανταστείτε να έχετε μια τέτοια ευθύνη για ένα παιδί», μου λέει και συνειδητοποιώ πως μπορεί και να ήμουν (σίγουρα θα ήμουν) πολύ πιο σκληρή και απαιτητική από τις υπηρεσίες.

Καθυστερήσεις

Από την άλλη, υπάρχει και η ελληνική Δικαιοσύνη, που τόσο στην αρχή της διαδικασίας «παραχώρησης» προς υιοθεσία ενός παιδιού όσο και στο τέλος, στην επικύρωση της υιοθεσίας, χρονοτριβεί, όπως επισημαίνει ο Παναγιώτης.

«Μέχρι να αποφασίσει η ελληνική Δικαιοσύνη να αποδώσει στο Κέντρο Βρεφών προς υιοθεσία ένα παιδί μπορεί να περάσει κι ενάμισης χρόνος». Κι ύστερα, η διαδικασία επικύρωσης της εισήγησης του Κέντρου και της γνωμάτευσης της κοινωνικής λειτουργού, προκειμένου να εγκριθεί το ζευγάρι, μπορεί να διαρκέσει κι έναν ολόκληρο χρόνο. Χωρίς να υπολογίζει κανείς και τα έξοδα, την αμοιβή του δικηγόρου...

«Και φανταστείτε ότι στη δική μας περίπτωση έγινε λάθος στην καθαρογραφή της απόφασης. Γράφτηκε λάθος η ημερομηνία γέννησης κι έπρεπε να περιμένουμε ακόμη πέντε μήνες, καθώς ο νόμος λέει πως πρέπει να συνεδριάσει εκ νέου το δικαστήριο, να ακυρώσει την προηγούμενη απόφαση και να αποφασίσει από την αρχή! Έτσι, για επιπλέον ενάμιση χρόνο εμείς είχαμε το παιδί μας, αλλά δεν το είχαμε αφού, για να το ασφαλίσουμε ας πούμε στο ταμείο μας, θα έπρεπε να έχουμε την απόφαση!», λέει, αναδεικνύοντας τα στρεβλά της διαδικασίας αλλά και του συστήματος.

Σκεφτείτε: Πέντε μήνες επιπλέον αναμονής για να ανοίξει μια γραμματέας στον υπολογιστή της ένα αρχείο Word και να κάνει μια μικρή διόρθωση. «Και βέβαια, το αποτέλεσμα όλου αυτού είναι πως, όταν δικαζόταν η δική μας υπόθεση, ήμασταν στο δικαστήριο συνολικά 4 ζευγάρια που είχαμε ακολουθήσει την οδό της κρατικής υιοθεσίας και εξετάζονταν οι φάκελοί μας, αλλά ήταν άλλα δέκα ζευγάρια που επικύρωναν "ιδιωτικές" υιοθεσίες», λέει με παράπονο ο Παναγιώτης.

Απίστευτα συναισθήματα

«Πώς νιώσατε τη μέρα που γνωρίσατε το παιδί σας;» τον ρωτώ κι η απάντησή του προκαλεί συγκίνηση. «Είναι κάποιες στιγμές που δεν περιγράφονται με λόγια», θα μου πει, «στιγματίζουν τις ζωές των ανθρώπων, που θα τις κουβαλάνε μαζί τους για πάντα».

Κι ύστερα περιγράφει τη μαγική στιγμή... «Όλα τα παιδιά στο Κέντρο ξέρουν πως κάποια μέρα θα ανοίξει η πόρτα και μέσα θα μπει η δική τους μελλοντική οικογένεια. Όταν λοιπόν μπεις σε κάποιον από τους χώρους τους, στο σχολείο για παράδειγμα που πήγαμε εμείς, τρέχουν όλα μαζί σε σένα, σκαρφαλώνουν πάνω σου, σου μιλάνε, προσπαθούν να διερευνήσουν αν ήρθες γι' αυτά. Παιδιά μικρά, ηλικίες από 1,5-2 έως 3-4 χρόνων και ρωτάνε τι κάνεις στη ζωή σου, τι κάνεις στο Κέντρο... Πραγματικά, εκείνη την ώρα αποσβολώνεσαι! Λες μέσα σου, γιατί να μην μπορώ να τα πάρω όλα! Να γίνουν όλα τους δικά μου παιδιά! Κι όταν έρχεται η ώρα να γνωρίσεις το δικό σου παιδί... Δεν υπάρχουν λόγια να περιγράψει τα συναισθήματα. Εμείς το βρήκαμε να παίζει στην παιδική χαρά του σχολείου. Του είχαν μιλήσει οι δασκάλες και ήξερε. Έκανε τραμπάλα όταν πήγαμε. Δυόμισι χρονών μωρό, άφησε το παιχνίδι, ήρθε κοντά μου και μ' έπιασε απ' το χέρι. Δεν περιγράφεται...».

«Αλλάζουν όλα στη ζωή σου όταν έρχεται ένα παιδί!»

Πώς είναι να ζεις από τη μια στιγμή στην άλλη μ' ένα παιδί που περπατάει, μιλάει και αντιλαμβάνεται;

«Αλλάζουν όλα στη ζωή σου! Γενικότερα ένα παιδί τα αλλάζει όλα, αλλά με την υιοθεσία ένα παραπάνω, γιατί δεν υπάρχει η περίοδος της εγκυμοσύνης, που σε βάζει στη διαδικασία να προετοιμάσεις τον εαυτό σου και το σπίτι σου. Εμείς ζούσαμε μόνοι κι όταν μας είπαν ότι ήρθε η ώρα να πάρουμε το μικρό στο σπίτι μας, τρελαθήκαμε! Τρέχαμε να ασφαλίσουμε πρίζες, μπαλκόνια, ό,τι θα μπορούσε να προκαλέσει ατύχημα στο παιδί!».

Τι φοβίζει περισσότερο ένα θετό γονιό; «Η στιγμή που θα μιλήσει στο παιδί του. Ή μάλλον, η προσέγγιση που θα κάνει στο θέμα της υιοθεσίας. Χρειάζεται πολλή δουλειά! Πρέπει να φτάσεις σε τέτοια επίπεδα ωρίμανσης! Εμείς τώρα είμαστε στην ηλικία που το παιδί δε στέκεται πολύ σε μια κουβέντα. Όταν δηλαδή ρώτησε, ορμώμενο από μια κουβέντα στον παιδικό, "κι εμένα μαμά από την κοιλίτσα σου μ' έβγαλες;", κι η σύζυγος είπε "βέβαια, κι εσύ βγήκες από κοιλίτσα, αλλά όχι τη δική μου", δεν το εξέτασε περισσότερο. Αλλά θα 'ρθει η ώρα που θα πρέπει να δώσουμε πραγματικές απαντήσεις», λέει ο Παναγιώτης, που έχει στο μυαλό του ακριβώς τι θα 'θελε να απαντήσει ο γιος του όταν και αν «κατηγορηθεί» ως υιοθετημένος: «Ένα παιδί, που ήταν υιοθετημένο, σε καβγά στο σχολείο τού είπε ένας συμμαθητής του: "Άντε βρε κι εσύ που είσαι υιοθετημένος", και απάντησε με πολλή περηφάνια: "Εμένα, κύριε, με διαλέξανε γιατί ήμουνα καλό παιδί, ενώ εσένα σε φορτωθήκανε!". Δε νομίζετε ότι είναι άξιοι συγχαρητηρίων οι γονείς του;».

«Θα θέλατε να αποκτήσετε ένα δεύτερο παιδί;», ρωτώ σχεδόν σίγουρη για την απάντηση.

«Ναι! Ο λόγος που δεν το έχουμε κάνει μέχρι στιγμής είναι γιατί αυτή τη φορά θα πρέπει υποχρεωτικά να υιοθετήσουμε ένα παιδί που θα έχει κάποιο πρόβλημα και με την κρίση φοβόμαστε μήπως και δεν μπορούμε να αντεπεξέλθουμε», θα μου πει.

«Να αλλάξει το κράτος»

«Τι είναι αυτό που πρέπει να αλλάξει στη διαδικασία της υιοθεσίας;», τον ρωτώ κι η απάντησή του έρχεται αβίαστα: «Η στάση που κρατά το κράτος απέναντι στο θεσμό και τα ιδρύματα».

«Είναι δυνατόν, για παράδειγμα, στα πλαίσια της κρίσης να περικόπτουν προσωπικό από τα ιδρύματα αυτά; Προκειμένου να "βγαίνει η δουλειά", να φέρνουν παιδιά που κάνουν την πρακτική τους στο "Μητέρα" και να διαχειρίζονται αυτά τα τόσο ταλαιπωρημένα παιδιά; Να έχουν πρόσβαση στους φακέλους τους, ό,τι πιο προσωπικό και απόρρητο υπάρχει;», φωνάζει ο Παναγιώτης.

Μετά από 5 αποτυχημένες προσπάθειες εξωσωματικής γονιμοποίησης και μια πετυχημένη υιοθεσία, ο Παναγιώτης είναι κατηγορηματικός: «Δεν υπάρχει κανένας λόγος να "αδειάζεις" την ψυχή σου, τον οργανισμό σου, την τσέπη σου για να ικανοποιήσεις απλά μια ματαιοδοξία, ένα κοινωνικό κατεστημένο που θέλει τις γυναίκες να μένουν έγκυες και να γεννάνε. Δεν μπορώ να διανοηθώ τι περισσότερο θα μπορούσα να νιώθω γι' αυτό το παιδί αν το είχε γεννήσει η γυναίκα μου; Τίποτα! Γιατί τώρα μπορώ να το πω! Είναι το παιδί μου! Είμαστε οικογένεια!».

Λίγο διαφορετική αλλά εξίσου συγκλονιστική και η ιστορία της κ. Μαρίνας (επίσης ψευδώνυμο). Εκείνη απέκτησε το παιδί της με διακρατική υιοθεσία από τη Ρουμανία, λίγο μετά την πτώση του Τσαουσέσκο. Μετά από χρόνια προσπαθειών να γίνουν γονείς, η Μαρίνα και ο σύζυγός της πήραν τη μεγάλη απόφαση.

«Δεν το μετάνιωσα στιγμή», μου λέει. «Ούτε κι όταν ήρθε η εγκυμοσύνη μου!». Γιατί η Μαρίνα, λίγους μήνες μετά την υιοθεσία, έχοντας στην αγκαλιά της το μικρό της και απαλλαγμένη από κάθε άγχος, έμεινε έγκυος και γέννησε ακόμη ένα αγοράκι!

«Όπως καταλαβαίνεις, η χαρά μας με τον άντρα μου ήταν ανείπωτη! Μέσα σε ελάχιστο χρόνο είχαμε δυο παιδιά!», μου λέει και λάμπει!

«Και δε σας πέρασε από το μυαλό τι θα κάνετε το παιδί που υιοθετήσατε όταν μείνατε έγκυος;», τη ρώτησα. «Ε, βέβαια και σκέφτηκα! Έπρεπε γρήγορα να φτιάξω το δωμάτιο του παιδιού μου, γιατί δε θα μπορούσα να τα έχω και τα δυο στη δική μου κρεβατοκάμαρα. Δε χωρούσαν και οι δυο κούνιες!», θα μου πει γελώντας.

Ύστερα το βλέμμα της φευγαλέα θα σκοτεινιάσει... «Ξέρεις, όταν μαθεύτηκε στον κύκλο μου ότι έμεινα έγκυος, ένας φίλος με πήρε τηλέφωνο να με συγχαρεί και με ρώτησε: "Τώρα τι θα το κάνεις το υιοθετημένο; Θα το γυρίσεις πίσω;". Τρελάθηκα! "Και τι είναι το μωρό να το γυρίσω πίσω; Μπλουζάκι που τελικά δε μ' άρεσε και το επιστρέφω; Δεν του ξαναμίλησα έκτοτε"», μου εκμυστηρεύεται.

«Πότε μιλήσατε στο γιο σας σχετικά με την υιοθεσία του;», τη ρωτώ. «Ουσιαστικά δε του 'χω μιλήσει ποτέ!», μου λέει και εξηγεί: «Πριν από χρόνια, μικρά παιδιά και τα δυο, καλοκαίρι στην αυλή στο σπίτι στο χωριό, τους διάβαζα παραμύθια. Κάτι διάβασα λοιπόν για τη μαμά που έβγαλε από την κοιλίτσα της το γλυκό της το παιδί. Και τότε με ρώτησε: "Όλα τα παιδιά βγαίνουν από τις κοιλίτσες της μαμάς τους; Κι εγώ;". Χωρίς να διστάσω στιγμή του απάντησα ότι "τα περισσότερα παιδιά έτσι γεννιούνται. Αλλά υπάρχουν και κάτι παιδιά που δε βγαίνουν από την κοιλιά, αλλά κατευθείαν από την καρδιά. Όπως εσύ". Δεν αντέδρασε καθόλου. Με κοίταξε στιγμιαία και συνέχισε το παιχνίδι του».

"Κι αυτό ήταν όλο;".

«Ουσιαστικά ναι. Κάμποσα χρόνια μετά με ξαναρώτησε κάτι σχετικό κι εγώ του είπα πως κάπου μέσα του έχει και λίγο από Ρουμανία. Κι αργότερα, μεγάλος πια, μου είπε πως δε θέλει να ψάξει τις ρίζες του τώρα, κι εγώ του απάντησα: "Όποτε θέλεις, αγάπη μου! Το ξέρεις, η μαμά λατρεύει τα ταξίδια! Δυο ρουχαλάκια στο βαλιτσάκι και φύγαμε παρέα!"», λέει με αγάπη η κ. Μαρίνα.

 - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

Η ΕΛΕΝΗ

«Είδα στις ειδήσεις ότι συνέλαβαν το μεσάζοντα της υιοθεσίας»

«Παντρεύτηκα το 1997», θα πει η κ. Ελένη, μια από τις χιλιάδες γυναίκες που το όνειρο της μητρότητας την έστειλε πριν καν την τελετή του γάμου στα γραφεία διακεκριμένων γιατρών. Κι ήταν πολλοί. Και στο Ηράκλειο, όπου διαμένει, και στην πρωτεύουσα.

«Δέκα φορές υπεβλήθηκα στη διαδικασία της εξωσωματικής. Και κάθε φορά που δεν είχα αποτελέσματα γινόμουν κουρέλι. Τόσο ψυχοφθόρα διαδικασία... Ξέρετε, κάθε αποτυχημένη εξωσωματική είναι σαν μια αποβολή. Σαν να χάνεις ένα παιδί», μου εκμυστηρεύεται βουρκωμένη.

«Μετά τη δέκατη αποτυχημένη προσπάθεια, ο τότε γιατρός μου μού έκανε μια εξέταση και εκεί ανακαλύψαμε πως είχα μια αιματολογική πάθηση, που δεν επέτρεπε να μείνω έγκυος. Όταν μου είπε πως δεν υπάρχει λόγος να συνεχίζω τις προσπάθειες, τρελάθηκα. Έχασα τη γη κάτω από τα πόδια μου. Ήθελα τόσο πολύ να αποκτήσω ένα παιδί...».

Τα παράνομα κυκλώματα

«Την υιοθεσία δεν την είχατε σκεφτεί;», τη ρώτησα. «Στην αρχή όχι. Δεν το δεχόμουν καν. Ήθελα να κάνω παιδί όπως όλες οι γυναίκες. Να μείνω έγκυος. Να το νιώσω να μεγαλώνει μέσα μου. Να νιώσω το χτύπο της καρδιάς του. Να με κλοτσήσει... Ήθελα ένα μωρό και το ήθελα "τώρα"».

Αυτό το «τώρα», αλλά και η τελεσίδικη απόφαση των γιατρών ήταν που της θόλωσαν το μυαλό, και η κ. Ελένη με το σύζυγό της βρέθηκαν να συνομιλούν με παράνομα κυκλώματα υιοθεσίας και να «παζαρεύουν» το παιδί τους!

«Πώς ήρθατε σε επαφή με τέτοια κυκλώματα;», τη ρωτώ έκπληκτη από την αποκάλυψη, καθώς είμαι σίγουρη ότι απέναντί μου έχω μια γυναίκα που στο αστυνομικό μέγαρο έχει μπει μόνο για να βγάλει ταυτότητα!

«Σε μια παρέα. Συζητούσαμε για την περίπτωσή μου κι έτυχε να βρίσκεται εκεί ένας κύριος, που επίσης είχε αποκτήσει παιδί με το συγκεκριμένο τρόπο. Εκείνος μου έδωσε τους τρόπους επικοινωνίας με το "μεσάζοντα". Τον πήραμε τηλέφωνο κι αρχίσαμε τις συζητήσεις».

Η σύνθεση της «συμμορίας» πάνω-κάτω γνωστή: Η μητέρα είτε από τη Βουλγαρία, είτε από την Αλβανία (αδιευκρίνιστο), Βούλγαρος ο μεσάζοντας, μια «κυρία», Ελληνίδα, που έκανε τα «προξενιά», κι ένας δικηγόρος, επίσης ντόπιος, που «φρόντιζε» να είναι όλα τακτοποιημένα και καθαρά.

«Εμείς το μεσάζοντα δεν τον είδαμε ποτέ. Όλες οι συζητήσεις γίνονταν απ' το τηλέφωνο. Είχα ξεκαθαρίσει από την αρχή σε όλους τους τόνους πως εμείς δε θέλαμε ούτε να τους δούμε, ούτε να μας δουν. Ούτε τους γονείς του παιδιού δεν ήθελα να δω. Ήθελα απλά κάποια μέρα να έρθει στην αγκαλιά μου το παιδί, χωρίς να έχω οποιαδήποτε προηγούμενη επαφή με κανέναν», δηλώνει.

«Μας είχαν ζητήσει 30.000 ευρώ»

«Αλήθεια, πόσο πιάνει ένα παιδί στην αγορά;».

«Εξαρτάται από την ηλικία του», θα μας πει η κ. Ελένη. «Εμείς είχαμε ζητήσει ένα νεογέννητο κοριτσάκι, που να έχει άσπρη επιδερμίδα και να μοιάζει όσο περισσότερο γινόταν σε Ελληνόπουλο. Μ' αυτές τις προϋποθέσεις το ποσό που μας είχαν ζητήσει ήταν 30.000 ευρώ».

«30.000 ευρώ είναι πολλά λεφτά», της λέω. «Εκείνη την εποχή ήμουν διατεθειμένη να πληρώσω κι άλλα τόσα αν χρειαζόταν προκειμένου να κρατήσω στην αγκαλιά μου ένα παιδί», θα μου πει με αφοπλιστική ειλικρίνεια. Ωστόσο, η κ. Ελένη δεν κατάφερε τελικά να αποκτήσει παιδί ούτε με αυτόν τον τρόπο. «Η διαδικασία τραβούσε χρονικά, καθώς εμείς είχαμε θέσει ως προϋπόθεση το μωρό μας να μην έχει σκούρα επιδερμίδα, όπως είναι τα περισσότερα παιδάκια από τα Βαλκάνια. Όταν κάποια στιγμή με ειδοποίησε ο μεσάζων ότι βρήκε αυτό που έψαχνα, πέταξα από τη χαρά μου. Πού να 'ξερα... Το ραντεβού μας ήταν για την επομένη. Στις 11 το πρωί θα συναντιόμασταν σε δημόσιο νοσοκομείο της Κρήτης για να παραλάβω το παιδί μου. Προσπαθώντας να "σκοτώσω" το χρόνο, έβαλα τηλεόραση και παρακολουθώντας το δελτίο ειδήσεων είδα πως τον συνέλαβαν! Τρελάθηκα! Ευτυχώς είχαμε προνοήσει με το σύζυγό μου και είχαμε δώσει ψεύτικα στοιχεία και χρησιμοποιούσαμε καρτοτηλέφωνο. Ήταν τέτοια η τρομάρα μας και αγωνία που περάσαμε μέχρι να ξεκαθαρίσει ότι δεν "υπήρχαμε" πουθενά, ότι κανείς δεν ήταν στο κατόπι μας, που αμέσως είπαμε τέρμα αυτού του είδους οι προσπάθειες».

«Ξέραμε ότι ήταν δύσκολο»

Και κάπως έτσι το ζευγάρι απευθύνθηκε στο Κέντρο Βρεφών «Μητέρα».

«Ξεκινήσαμε τις διαδικασίες, στείλαμε όλα τα έγγραφα που απαιτούνται, βάλαμε ακόμη και πολιτικό μέσο για να μας δεχτούν γρήγορα, αλλά ξέραμε ότι ήταν δύσκολο. Μας το είπαν από την πρώτη στιγμή, πως η αναμονή θα ήταν μεγάλη. Είναι η γραφειοκρατία, η προτεραιότητα που δίδεται στους φυσικούς γονείς, είναι πολλά. Ύστερα εγώ είχα και το θέμα της ηλικίας. Είχαμε χάσει πολύ χρόνο στα διάφορα και τα ηλικιακά περιθώρια ήταν ελάχιστα. Μου είπαν πως ο χρόνος αναμονής θα συρρικνωνόταν αν επιλέγαμε να υιοθετήσουμε ένα παιδί με προβλήματα υγείας. Όμως εμείς αποφασίσαμε αμέσως να απορρίψουμε ένα τέτοιο ενδεχόμενο, καθώς ξέραμε πως δε θα είχαμε το κουράγιο να παλέψουμε μια τέτοια κατάσταση...

Στην τρίτη συνάντηση που κάναμε στο "Μητέρα", όταν μου έδωσαν τον "αριθμό" μου και είδα σε ποια σειρά ήταν η αίτησή μου συγκλονίστηκα. Συνειδητοποίησα πως μέχρι να έρθει η σειρά μου, μετά από περισσότερο από πέντε χρόνια, να υιοθετήσω ένα παιδί, θα είμαι πάρα πολύ μεγάλη. Εκτός που δε θα είχα τις αντοχές να μεγαλώσω ένα παιδί, θα έμοιαζα και γιαγιά του. Δεν ήθελα κάτι τέτοιο για το παιδί μου...».

Η κ. Ελένη βρήκε το κουράγιο και σταμάτησε τη διαδικασία υιοθεσίας από μόνη της... «Έχουν περάσει τέσσερα χρόνια από 'κείνη την απόφαση. Αν με ρωτάτε, υπάρχουν στιγμές που μετανιώνω που σταμάτησα τη διαδικασία. Πέρασα δύσκολα. Σκεφτείτε... Δε θα γίνω ποτέ μάνα. Έπρεπε να έχω ακούσει τον άντρα μου, που μου έλεγε από την αρχή να πάμε σε υιοθεσία. Τώρα ίσως ήταν αλλιώτικα τα πράγματα», μου λέει.

Η κ. Ελένη σήμερα κλείνει στην αγκαλιά της τα ανίψια της και μ' αυτά καλύπτει τα κενά της. Το βλέμμα της βουρκώνει όταν σκέφτεται πόσα παιδιά είναι στην αναμονή μέχρι να βρουν μια οικογένεια να τα υιοθετήσει.

«Πρέπει να αλλάξει η διαδικασία», θα μας πει, «να μειωθεί η γραφειοκρατία. Εντάξει, έχει προτεραιότητα η φυσική οικογένεια, αλλά υπάρχουν κάποιες αρρωστημένες καταστάσεις που δεν πρόκειται να αλλάξουν όσα χρόνια κι αν περιμένει ο εισαγγελέας. Αυτά τα παιδιά πρέπει άμεσα να δίνονται για υιοθεσία», λέει, κι εγώ σκέφτομαι πόσο άδικη είναι καμιά φορά η ζωή...

Η ΑΜΑΛΙΑ

«Ενώ περιμένω νέα από το "Μητέρα", νιώθω σαν να εγκυμονώ»...

«Ήμουν εκεί γύρω στα δεκαέξι, όταν μετά από μια περιπέτεια υγείας που είχα, ο γιατρός μου μού ανακοίνωσε πως δε θα μπορέσω να αποκτήσω παιδιά με βιολογικό τρόπο», θα μας πει η Αμαλία, μια από τις χιλιάδες γυναίκες που αντιμετώπισε προβλήματα, τα οποία στην κατάληξή τους της στέρησαν το δικαίωμα να γίνει, με τον παραδοσιακό τρόπο, μητέρα.

«Όταν ξεκαθάρισαν μέσα μου τα συναισθήματα, άρχισα να ψάχνω το πώς θα μπορούσα να ανταποκριθώ στο ξύπνημα του βιολογικού μου ρολογιού. Κι έτσι άρχισαν να ανακαλύπτω τον κόσμο της υιοθεσίας. Πρόκειται για μια πραγματική περιπέτεια. Με καλές και κακές στιγμές», θα μας εκμυστηρευτεί η Αμαλία, που στα 33 της χρόνια πια έχει ήδη ξεκινήσει τις διαδικασίες για την υιοθεσία.

«Όλα αυτά τα χρόνια προετοίμαζα τον εαυτό μου για τη μεγάλη στιγμή. Διάβασα πολύ και πολλά γύρω από την υιοθεσία. Όμως τίποτα δε με προετοίμασε γι' αυτό που θα αντιμετώπιζα. Όλη αυτή τη γραφειοκρατία, την τόση αναμονή...».

«Στην πρώτη μου επαφή με το "Μητέρα", όταν δηλαδή έστειλα τη σχετική επιστολή, με την οποία τους εξηγούσα το γιατί θέλω να υιοθετήσω ένα παιδί, συνέβη κάτι κωμικοτραγικό. Πήρα τηλέφωνο για να ρωτήσω αν την παρέλαβαν και πότε θα σταλούν τα έγγραφα που θα έπρεπε να συμπληρώσω και μου είπαν πως θα 'παιρνε λίγο χρόνο καθώς δεν είχαν γραμματόσημα! Τελικά, μου τα έστειλαν με χρέωση παραλήπτη...», μας εκμυστηρεύεται, εκθέτοντας έτσι την πραγματικότητα των δομών πρόνοιας στην Ελλάδα της κρίσης.

«Έκανα όλα τα απαραίτητα, να πάω σε γιατρούς που απαιτείται, να συμπληρώσω ερωτηματολόγια, να μαζέψω χαρτιά από υπηρεσίες... Κι ύστερα έστειλα όλο το φάκελο και περίμενα μια απάντηση. Επειδή οι μέρες περνούσαν κι εγώ δεν είχα καμία επικοινωνία μαζί τους, είπα να ενοχλήσω εγώ. Όταν τους κάλεσα, μου ξεκαθάρισαν ορθά-κοφτά πως θα έπρεπε να περιμένω εννιά μήνες για να με συναντήσουν. Αυτό με ξένισε. Όχι γιατί περίμενα να υιοθετήσω ένα παιδί την επόμενη μέρα από την κατάθεση της αίτησης, αλλά γιατί νόμιζα πως οι σχετικές διαδικασίες θα γίνονταν σ' ένα... φυσιολογικό χρόνο».

«Στο διάστημα αυτό, ήρθα σε επαφή με τις Κοινωνικές Υπηρεσίες της Περιφερειακής Ενότητας. Εκεί τα πράγματα είναι διαφορετικά, ανθρώπινα. Ανταποκρίθηκαν άμεσα, με καθοδήγησαν και μαζί τους συμπλήρωσα όλο το φάκελο που απαιτείται»...

Η περίπτωση της Αμαλίας είναι δύσκολη. Είναι μια γυναίκα μόνη και δεν ανταποκρίνεται στο στερεότυπο. Εκείνη, ωστόσο, είναι αισιόδοξη. Ο νόμος της δίνει κάθε δικαίωμα, όσο για τον πατέρα... «θα τον διαλέξουμε μαζί», μου λέει με νόημα.

«Εγκυμονώ τη μεγάλη στιγμή!»

Πώς νιώθει άραγε η Αμαλία, ούσα στην αναμονή; «Σαν να ήμουν έγκυος!», θα μας πει με αφοπλιστική ειλικρίνεια. «Όπως οι έγκυες, περιμένοντας μέρα με τη μέρα να έρθει η μεγάλη στιγμή, νιώθουν αγωνία και φόβο και χαρά και τόσα άλλα συναισθήματα, έτσι κι εγώ. Εγκυμονώ τη μεγάλη στιγμή!».

Και πώς βιώνει μια γυναίκα μόνη τόσα συναισθήματα; «Σ' όλο αυτό έχω δίπλα μου την οικογένειά μου. Τους γονείς μου, που ανυπομονούν να σφίξουν στην αγκαλιά τους το εγγόνι τους και τις αδερφές μου, που επίσης ανυπομονούν να γνωρίσουν το ανιψάκι τους!», λέει και το πρόσωπό της φωτίζεται από αγάπη.

Αλήθεια, η ίδια έχει φανταστεί τη στιγμή που θα συναντήσει το πολυπόθητο πλασματάκι, που θα της αλλάξει τη ζωή; «Είναι κάτι που το έχω οραματιστεί, το έχω ζήσει, να πω καλύτερα, μερικές εκατοντάδες φορές. Όχι, δεν περιγράφεται με λόγια αυτό...».

Η Αμαλία, κατά τη διάρκεια της έρευνας, κλήθηκε από το "Μητέρα" και συναντήθηκε μαζί τους. Ήταν μια συνάντηση γνωριμίας, που της άφησε όμως μια ευχάριστη γεύση. Ο φάκελός της είναι πλήρης. Το μόνο που μένει τώρα είναι να γίνει μάνα...

ΤΑ ΝΕΑ του neakriti.gr στο Google News