Ανάσα ζωής για 8 μήνες ακόμα έρχεται να δώσει μια απόφαση του υπουργείου Υγείας, στο Πολυδύναμο Κέντρο ΚΕΘΕΑ "Αριάδνη", που κινδύνευε να κατεβάσει ρολά.
Φορείς και βουλευτές της Κρήτης συνέδραμαν από την πλευρά τους στην επίλυση του σημαντικού ζητήματος, αφού ουσιαστικά για 4 και πλέον μήνες το Πολυδύναμο στηριζόταν στον εθελοντισμό, με την αγωνία για το μέλλον να κυριαρχεί στους κόλπους του.
Τα Πολυδύναμα Ψυχοδιαγνωστικά Κέντρα θεωρούνται από τις πλέον απαραίτητες δομές θεραπείας-απεξάρτησης του ΚΕΘΕΑ, καθώς εξυπηρετούν άτομα διπλής διάγνωσης, δηλαδή άτομα που αντιμετωπίζουν ψυχικά προβλήματα και εξάρτηση ταυτόχρονα.
Αλλά, παρά το σπουδαίο αυτό έργο, το ΚΕΘΕΑ "Αριάδνη" το έχει στοιχειώσει η αγωνία για το μέλλον. Εδώ και 4 μήνες ουσιαστικά στηρίζεται στον εθελοντισμό. Ωστόσο, η αγωνία συνεχίζεται και απλώς πρόκειται για μια προσωρινή ανακούφιση, καθώς το μέλλον της λειτουργίας του θα εξακολουθήσει να είναι αβέβαιο, μετά τους 8 μήνες της παράτασης ζωής που του έδωσε η κυβέρνηση.
Ο ψυχίατρος του Κέντρου Βαγγέλης Κλινάκης μάς είπε χαρακτηριστικά: «Το πρόβλημα προέκυψε λόγω της λήξης του προγράμματος της χρηματοδότησης από το ΕΣΠΑ. Το Κέντρο είναι ειδικό για ανθρώπους με διπλή διάγνωση, που έχουν πρόβλημα εξάρτησης από ουσίες μαζί με κάποιο πρόβλημα ψυχικής διαταραχής».
Σύμφωνα με όσα μας είπε ο ψυχίατρος, η δομή αυτή κάλυψε μια μεγάλη ανάγκη που υπήρχε στην Κρήτη, η οποία μέχρι τώρα δεν καλυπτόταν από πουθενά αλλού. Στηρίχθηκαν πολλοί άνθρωποι, γύρω στους 300 στον αριθμό, μέσα σε αυτά τα δύο χρόνια. Και άλλοι 200 από τις οικογένειες των ανθρώπων αυτών. Μέσα από το αποτέλεσμα αυτό αποσυμφορήθηκαν και οι δομές ψυχικής υγείας, οι οποίες μέχρι τώρα επωμίζονταν το βάρος αυτό.
Από την πλευρά της, η Ειρήνη Παρασχάκη από το ειδικό θεραπευτικό προσωπικό στο Ψυχοδιαγνωστικό Ηρακλείου του ΚΕΘΕΑ "Αριάδνη" μάς είπε ότι «η αγωνία των μελών μας και όσον αφορά τα παιδιά και τους γονείς είναι μεγάλη. Αυτό το Κέντρο στην ουσία κάλυπτε ένα μεγάλο μέρος της ημέρας, δηλαδή από το πρωί μέχρι το μεσημέρι, και μέσα σε αυτό γίνονταν πάρα πολλές δράσεις, από το μαγείρεμα και τη φροντίδα του χώρου, εικαστικά, μέχρι και πάρα πολλές άλλες δραστηριότητες, οι οποίες προφανώς τώρα λείπουν».
Το σπουδαίο αυτό έργο δεν περιοριζόταν μόνο στα εξαρτημένα και άρρωστα ψυχικά παιδιά.
Όπως μας τόνισε η κ. Παρασχάκη, «την ίδια βοήθεια έπαιρναν και οι γονείς, με στόχο την ανακούφιση στην ουσία και την ενδυνάμωση της οικογένειας για να μπορέσει να τα βγάλει πέρα, αντιμετωπίζοντας όλα αυτά τα προβλήματα».
Όπως ξεκαθαρίζει η ίδια, από τους τελευταίους μήνες, τους 3,5 το Κέντρο λειτουργούσε χάρη στην εθελοντική εργασία του προσωπικού. Το πρόβλημα με την παύση λειτουργίας του παρουσιάστηκε ουσιαστικά τις τελευταίες δύο εβδομάδες, οπότε και υπήρχε πάλι εθελοντική παρουσία του προσωπικού, για την ενημέρωση των ενδιαφερομένων γύρω από τον αγώνα και τους στόχους της επαναλειτουργίας του.
Χριστόφορος Παπαδάκης
