Δεν ξέρω αν ο πρώτη φορά αριστερός προϋπολογισμός, της δεύτερης φοράς αριστεροανελικής κυβέρνησης, είναι αυτός που επιθυμούσε ο πρωθυπουργός της Αριστεράς Αλέξης Τσίπρας, αλλά και ο ίδιος ο υπουργός Οικονομικών Ευκλείδης Τσακαλώτος.
Του Ανδρέα Τσιλογιάννη
Σίγουρα όμως ο Αντώνης Πανούτσος δεν περίμενε να συνδεθεί, έπειτα από την αναφορά του Ευκλείδη Τσακαλώτου στο πρόσωπό του, έστω και άθελά του με έναν προϋπολογισμό, ο οποίος ενδεχομένως και θα ξεχαστεί μέσα από την εφαρμογή των μνημονίων αλλά και θα είναι ίσως ο σκληρότερος όλων, μέχρι τον επόμενο.
Από τα πρώτα χρόνια της σύστασης του ελληνικού κράτους, ο προϋπολογισμός γινόταν, ως κορυφαίο γεγονός, πεδίο αντιπαράθεσης των κοινοβουλευτικών κομμάτων με δεδομένη την όξυνση της κόντρας της αντιπολίτευσης με την εκάστοτε κυβέρνηση.
Αναρωτιόμαστε το λόγο που φτάσαμε ως εδώ, όταν ποτέ μα ποτέ δεν παρουσιάστηκε ένας αναπτυξιακός προϋπολογισμός συμφωνημένος και στηριγμένος από όλες τις πτέρυγες του κοινοβουλίου.
Ακόμα και στα σημερινά μνημονιακά χρόνια, τα οποία ήρθαν εξαιτίας της ελληνικής συνήθειας της ανεπάρκειας, δεν υπάρχει συμφωνία αλλά και θέληση για έναν ομόφωνα ψηφισμένο προϋπολογισμό που ενδεχομένως με πρόσημο αναπτυξιακό, θα οδηγήσει στην ομαλότητα του πολιτειακού συστήματος, βοηθώντας τη χώρα με ομοψυχία να βγει από την κρίση, περνώντας σε συνθήκες εξόδου από τις μνημονικές δεσμεύσεις.
Σαφέστατα, ένας μνημονιακός προϋπολογισμός δεν μπορεί να χαρακτηριστεί με αριστερό πρόσημο, όταν αυτός εμπεριέχει νεοφιλελεύθερα χαρακτηριστικά, αλλά και όταν η αριστερή διακυβέρνηση συνεργασίας με δεξιούς επιβάλλει τα μέτρα ενός σκληρού τρίτου μνημονίου που εξαιτίας της μη διαπραγμάτευσης έφερε.
Άρα, δεν μπορούμε να μιλάμε για έναν αριστερό προϋπολογισμό, όταν ανάπτυξη δεν υπάρχει, η ανεργία αυξάνεται διαρκώς, την ώρα που δεν αποτελούν μονάδα μέτρησης οι Έλληνες οι οποίοι φεύγουν στο εξωτερικό για εργασία, την ώρα που οι μειώσεις σε μισθούς και συντάξεις συνεχίζονται και θα συνεχιστούν, την ώρα που τα capital controls καλά κρατούν, την ώρα που οι επιχειρήσεις αναστενάζουν όταν μάλιστα ο επιχειρηματίας έχει αναγκαστικό εταίρο το κράτος.
Ένας προϋπολογισμός του κράτους, ο οποίος ψηφίζεται από τη μέχρι προ έτους αντιπολίτευση, η οποία ως αντιπολίτευση δεν τον ψήφιζε, αλλά και η τότε κυβέρνηση δεν ψηφίζει το σημερινό προϋπολογισμό, έστω και αν έχει ψηφίσει το πρώτο αριστερό μνημόνιο.
Καταστάσεις rock & roll, με το πολιτειακό σύστημα ορφανό, καθώς η έλλειψη αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης καθιστά μεγάλο κενό στη λειτουργία του πολιτεύματος.
Δεν ξέρω αν τελικά η υπέρμετρη αριστεροσύνη χαρακτηριστεί ως «ελαφριά», ή η μερικές φορές «ομοφοβική» δεξιά συνεχίσει να προκαλεί εξαιτίας της ανικανότητας και της ανοργανωσιάς της και ίσως με τη συμφέρουσα για την ίδια τη Ν.Δ., καθυστέρηση της εκλογής νέου προέδρου της.
Προφανώς και το σπίτι έχει πουληθεί, αποτέλεσμα της μνημονικής πολιτικής την οποία ακολούθησε και η αριστερή διακυβέρνηση, εφαρμόζοντας το πρώτη φορά αριστερό μνημόνιο.
Ας μη παίζουμε άλλο με την Ελλάδα, όταν το «ja zu allem» (ναι σε όλα) επικρατεί στηριζόμενο σκληρά τώρα από την «αριστερά», τα πάντα χάνονται στο βάθος μιας μη αποτελεσματικής - φοβικής αλλά και επικίνδυνης πολιτικής, η οποία επιβάλλεται από τους δανειστές-εταίρους, εφαρμοσμένη με καθυστερημένη διαπραγμάτευση, άρα κρίνεται αναποτελεσματική.
Μνημόνια τα οποία συνεχίζονται χωρίς κανένα οδηγό για την έξοδο από την κρίση, με την αριστερά να αποτελεί παρένθεση της δικής της αριστερής διακυβέρνησης, με τη δεξιά ακέφαλη και τον Αντώνη Πανούτσο, ενδεχομένως, να αναρωτιέται «γιατί στη Βουλή στη κατά τον προϋπολογισμό συζήτηση, ο υπουργός Οικονομικών να απευθύνεται στο όνομά του, όταν εκεί μπαίνουν περισσότερα αυτογκόλ ακόμα και από έναν ποδοσφαιρικό αγώνα».
Ευκλείδη, δεν βγήκαν στην κλήρωση του Τζόκερ το 25, 28, 33 και, ως τζόκερ, το 50.
Μήπως, για να μη ξεχνάμε, να αρχίσουμε από το τζόκερ βάζοντας κατ' εξαίρεση το '89 και τα υπόλοιπα νούμερα ας τα αφήσουμε στο λαό, για να αρχίζει να ελπίζει ξανά, μια που η πρώτη φορά αριστερή ελπίδα δεν ήρθε ποτέ στο ραντεβού;
