Τα τελευταία τρία χρόνια σημειώνονται στα σχολεία της Κρήτης αυξημένα κρούσματα κλοπών. Μαθητικά τάμπλετ και κινητά "κάνουν φτερά", ενώ τα περιστατικά τις περισσότερες φορές δε δηλώνονται στην Αστυνομία, αλλά γίνεται προσπάθεια να λυθούν εκ των έσω...
Για την αύξηση των κλοπών μιλούν ανοιχτά μέλη της διοίκησης της ΕΛΜΕ Ηρακλείου, αλλά και καθηγητές μεγάλων λυκείων του Ηρακλείου, οι οποίοι κάνουν λόγο για πορτοκαλί συναγερμό. Ευτυχώς, όπως λένε, τα πράγματα δεν έχουν φτάσει ακόμα σε τραγικό επίπεδο. Δεν υπάρχει κόκκινος συναγερμός δηλαδή... Αλλά σίγουρα η κατάσταση είναι πολύ χειρότερη από εκείνη που βιώναμε πριν από 2-3 χρόνια, οπότε και ο συναγερμός ήταν πράσινος...
Το γεγονός προβληματίζει τη σχολική κοινότητα, με δεδομένο το γεγονός πως κανονικά απαγορεύεται το να φέρνει ένας μαθητής κινητά, τάμπλετ και υπολογιστές στο σχολείο. Κι αν τα τάμπλετ και τα κινητά κάποιες φορές είναι απαραίτητα για μια σχολική εργασία, δεν ισχύει το ίδιο με τα κινητά, την κατοχή των οποίων οι καθηγητές αποδίδουν σε δύο λόγους: α) Την άμεση επικοινωνία με τους γονείς και β) τον εντυπωσιασμό.
«Δεν έχει καμία λογική να έρχεται ένας μαθητής στο σχολείο με κινητό αξίας 1.000 ευρώ», αναφέρει γνωστός καθηγητής του Ηρακλείου και συνεχίζει: «Το θέμα της άμεσης επικοινωνίας είναι λυμένο, καθώς σε όλα τα σχολεία υπάρχει δυνατότητα επικοινωνίας γονέων-μαθητών σε κινητά και σταθερά από το τηλέφωνο του γραφείου του διευθυντή. Αλλά το ηθικό σκέλος της υπόθεσης δε λύνεται το ίδιο εύκολα. Δεν ταιριάζει ένα παιδί να κατέχει μια συσκευή αξίας 3 και 4 μηνιάτικων ενός νεοεισερχόμενου στην αγορά εργασίας».
Τα κρούσματα των κλοπών συχνά σημειώνονται την ώρα της γυμναστικής, που τα παιδιά αφήνουν τα πράγματά τους ανεπιτήρητα για τις ανάγκες του μαθήματος. Αυξημένες είναι επίσης οι κλοπές κινητών και τάμπλετ σε χώρους άθλησης της Κρήτης (κολυμβητήρια, γυμναστήρια, στάδια, γήπεδα κ.α.). Είναι χαρακτηριστική η περίπτωση που καταγράφτηκε πέρυσι στο στάδιο της Ελευθερίας του Ηρακλείου.
Ενώ ο κάτοχος του κινητού γυμναζόταν, το κινητό από το σάκο του εξαφανίστηκε. Καθώς το είχε συνδεδεμένο με τον υπολογιστή, το στίγμα του κινητού εντοπίστηκε να παραμένει στο στάδιο. Οπότε με αυτό το δεδομένο, έγινε η προβλεπόμενη διαδικασία, το κλεμμένο εντοπίστηκε και αποδόθηκε στον ιδιοκτήτη του...
Τα πράγματα, φυσικά, δεν έχουν πάντα τόσο αίσιο τέλος. Συνήθως τα κλεμμένα, παραμένουν στα χέρια του κλέφτη ή του κλεπταποδόχου, την ώρα που οι μαθητές και οι γονείς τους δεν μπορούν να κάνουν και πολλά πράγματα. Όταν παρανομείς πρώτα οι ίδιος φέρνοντας κάτι που απαγορεύεται στο σχολείο, τα περιθώριά σου στενεύουν...
Συνήθως μετά την κλοπή η διαδικασία που ακολουθείται είναι η εξής: Το θύμα αναφέρει στο διευθυντή το συμβάν. Ακολουθούν συναντήσεις στην τάξη, συζητήσεις και συστάσεις στους μαθητές να μην κρατάνε ακριβά κινητά και τάμπλετ στα σχολεία. Οι διδάσκοντες έχουν ένα επιπλέον λόγο να μην επιθυμούν την ύπαρξη κινητών στα χέρια μαθητών μέσα στην τάξη. Φοβούνται τυχόν φαινόμενα καταγραφής τους εν ώρα μαθήματος και υπενθυμίζουν με νόημα ότι και η ιστορία της Συβρίτου ξεκίνησε από καταγραφή...
Ν. Παπανικολάου, κλινικός ψυχολόγος: «Η κρίση έχει ξεχειλώσει τα ήθη»...
Για τα αίτια και τις προεκτάσεις όλων των παραπάνω κλήθηκε να μας μιλήσει ο κλινικός ψυχολόγος Νίκος Παπανικολάου. Ο κ. Παπανικολάου εκτιμά πως αιτία της αύξησης των κλοπών δεν είναι καθαυτή η κρίση, αλλά το γεγονός πως γενικότερα η κρίση «έχει ξεχειλώσει τα ήθη»... Ταυτόχρονα υπενθυμίζει ότι κάθε 4% αύξηση της ανεργίας ισοδυναμεί με αύξηση 6% της παραβατικότητας, εξαιτίας ακριβώς αυτής της χαλάρωσης των ηθών...
Σύμφωνα με τον κ. Παπανικολάου, «σε κάθε κρίση αυτό που μεγαλώνει είναι η ψαλίδα. Άκουσα ότι μόνο στο Ηράκλειο προπαραγγέλθηκαν και προπουλήθηκαν πολλές εκατοντάδες κινητά i phone 6, που σημαίνει ότι υπάρχουν άνθρωποι που ακόμα μπορούν και αγοράζουν κάτι πάρα πολύ ακριβό, σε αντίθεση με άλλους. Και προφανώς υπάρχουν μαθητές που έχουν την ίδια ευχέρεια, σε αντίθεση σε συμμαθητές τους που ήταν φτωχοί και έχουν γίνει φτωχότεροι. Σε εποχή που δε συγχωρούμε τις διαφορές και που όλοι είμαστε θυμωμένοι, βλέπουμε τον αντικατοπτρισμό και σε συγκεκριμένες πράξεις».
Ερωτηθείς σχετικά με το αν ο γονιός πρέπει να αγοράζει στο παιδί κινητό των 1.000 ευρώ, απαντά ξεκάθαρα «όχι». Καταρχήν διότι εκλαμβάνει ως δεδομένο κάτι για το οποίο κανονικά θα έπρεπε να έχει κοπιάσει και κατά δεύτερον επειδή ωθούμε τους νέους σε ένα γενικότερο κυνήγι υλικών αγαθών, όπου τελικά τίποτα δεν τους κάνει να χαίρονται και να ικανοποιούνται. Φέρνει μάλιστα ως παράδειγμα ότι παλιότερα οι μαθητές με το χαρτζιλίκι τους, τα κάλαντα, την προσωπική εργασία στην οικογενειακή επιχείρηση συνέβαλαν στο να αγοράσουν κάτι, ενώ αυτό σήμερα τείνει να εκλείψει...
Για τις περιπτώσεις που ένα παιδί δουλεύει με συνέπεια ολόκληρο καλοκαίρι ώστε στο τέλος του να αγοράσει ένα ακριβό κινητό, εκεί αλλάζει το πράγμα, «έστω κι αν μια σωστά δομημένη προσωπικότητα θα αξιολογούσε αλλιώς τις ανάγκες της και δε θα δούλευε ολόκληρο το καλοκαίρι για ένα τηλέφωνο».
Όσον αφορά στην καραμέλα της "άμεσης επικοινωνίας", ο κ. Παπανικολάου αναφέρει πως το κινητό είναι ένα μέσο ελέγχου των γονιών, που δίνει την ψευδαίσθηση ότι επιτελούμε σωστά το γονεϊκό μας καθήκον. «Τηλεφωνούμε σε κάποιον και δεν τον ρωτάμε πώς είσαι, αλλά πού είσαι. Όχι μόνο τα παιδιά μας, αλλά το φίλο, το σύντροφο, το σύζυγο. Έχουμε περάσει σε άλλη φάση, ενώ το μόνο που καταφέρνει ο γονέας είναι να γίνεται υπερπροστατευτικός, ελεγκτικός και να εκμηδενίζει τις τύψεις του σχετικά με το ότι δεν επιτελεί καλά το ρόλο του»...
Ελένη Σταυρουλάκη
