default-image

Βινύλιο: Μια μουσική που δεν ξεχνιέται

Πολιτισμός
Βινύλιο: Μια μουσική που δεν ξεχνιέται

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ

Το σημερινό ρεπορτάζ είναι σίγουρο ότι θα ξυπνήσει πολλές αναμνήσεις σε όσους διανύουν την τρίτη και άνω δεκαετία της ζωής τους... Και αυτό γιατί είναι αφιερωμένο στο βινύλιο και σε όσους είχαν την τύχη να απολαύσουν τον αυθεντικό ήχο ενός δίσκου βινυλίου... στιγμή που δεν ξεχνούν ποτέ όσα χρόνια και αν περάσουν, όσο και αν η τεχνολογία εξελιχθεί.  

Για τη μαγεία εκείνης της εποχής, που για τους μουσικόφιλους δεν ήταν άλλη από το να μαζέψουν με κόπο τα χρήματα που θα τους επέτρεπαν να αποκτήσουν και να ακούσουν ένα δίσκο βινυλίου, καθώς δεν είχαν την πολυτέλεια να κατεβάσουν τα τραγούδια όποτε ήθελαν από το διαδίκτυο, όπως γίνεται σήμερα, μας μιλούν δύο γνωστοί μουσικοί παραγωγοί του Ηρακλείου, ο Νίκος Σφουγγαράς και ο Νίκος Λυμπρίτης. Περιγράφει ο καθένας ξεχωριστά τις αναμνήσεις του από εκείνη την ξεχωριστή εποχή της μουσικής, φέρνοντας στο μυαλό των μεγαλυτέρων κυρίως από εμάς πολλές μνήμες.

Πείτε μας δυο λόγια για την εποχή του βινυλίου έτσι όπως εσείς τη βιώσατε...

Ν.Σ.: «Πώς να εξηγήσεις τα αισθήματα που ζήσαμε σε μια εποχή που όλα ήταν πρωτόγνωρα. Τα πρώτα 45άρια, που αγοράζαμε με πολλές στερήσεις, ήταν μια μικρή επανάσταση. Είναι σαν ένα παραμύθι που ακούς για πρώτη φορά σε μια χώρα που ήταν φτωχή και ανέτοιμη για πολλά, τα οποία άρχισαν να έρχονται με ταχύτητα φωτός».

Ν.Λ.: «Η εποχή αυτή ήταν πραγματικά αξέχαστη και δε συγκρίνεται με τη σημερινή, όπως και να το δεις... Η μαγεία του βινυλίου ήταν κάτι άπιαστο, είχε νόημα...».

Τι σήμαινε για εσάς εκείνη την εποχή το να αγοράσετε και να κρατήσετε στα χέρια σας ένα δίσκο βινυλίου; Πόσο χρειαζόταν να το ψάξετε και πόσο κόστιζε τότε;

Ν.Σ.: «Θυμάμαι ότι τότε υπήρχαν δυο μικρά μαγαζιά δίσκων που μπορούσες να βρεις κάποιες επιτυχίες της εποχής. Ήταν όμως πιο εύκολο, αν ήσουν από τους τυχερούς που είχαν κάποιο γνωστό στην αμερικανική βάση, που είχε τα πάντα, ειδικά από μουσική. Το θέμα όμως δεν ήταν να βρεις ένα μικρό δίσκο να αγοράσεις, αλλά να έχεις τη δυνατότητα να το κάνεις, σε μια εποχή που το χαρτζιλίκι από το σπίτι στις καλύτερες περιπτώσεις ήταν 1 ή 2 δραχμές και το δισκάκι άπιαστο όνειρο για τους περισσότερους. Όνειρο που με κόπο ερχόταν στα χέρια σου και η χαρά για το απόκτημά σου ανείπωτη».

Ν.Λ.: «Για μας, τους λάτρεις της μουσικής, είτε σε επαγγελματικό είτε σε ιδιωτικό επίπεδο, σήμαινε πάρα πολλά η απόκτηση των αγαπημένων μας τραγουδιών μετά από παραγγελία σε κάποιο δισκοπωλείο της πόλης, συνήθως, και μετά την ανάλογη αναμονή για να αποκτήσουμε τα τότε νέα hits στη συλλογή μας, όσο κι αν αυτά κόστιζαν τότε. Όσο περιμέναμε να έρθει ο δίσκος, μαζεύαμε τις οικονομίες μας και ανυπομονούσαμε να μπει στη δισκοθήκη μας. Συνήθως περιμέναμε κοντά στις 10-15 ημέρες και ανάλογα την εταιρεία το κόστος τότε ήταν γύρω στις 350-500 δραχμές...».

Πότε απέκτησες εσύ τον πρώτο δικό σου δίσκο; Πώς ένιωσες; Πόσο κόστιζε και πώς συγκεντρώνονταν τα χρήματα για την αγορά του;

Ν.Σ.: «Τα πρώτα μου δισκάκια ήταν το 1963, μετά από πολλές οικονομίες από του Βασιλειάδη στο Μεϊντάνι, μετά από πολλές στερήσεις. Ήταν η αρχή σε μια ζωή που δεν μπορούσα να προβλέψω τότε και μία από τις αγάπες που έμειναν πάντα δίπλα μου».

Ν.Λ.: «Ο πρώτος μου δίσκος αποκτήθηκε το 1981. Είναι απερίγραπτο το πώς ένιωσα. Είχα όλο τον κόσμο στα δυο μου χέρια. Θυμάμαι κόστιζε 1.000 δραχμές ένα διπλό άλμπουμ με αξέχαστες 80s ξένες επιτυχίες...».

Ήταν καλύτερος ο ήχος του βινυλίου; Ναι; Και γιατί; Και αν όχι, γιατί;

Ν.Σ.: «Αν δεν έχεις ζήσει την εποχή του βινυλίου, δεν έχεις στα ρουθούνια σου τη μυρωδιά του και στα αφτιά σου τη ζεστασιά του ήχου του, δεν είναι εύκολο να καταλάβεις την αξία και τη διαφορά από τον κρύο ήχο του cd και τον παγωμένο αργότερα του ίντερνετ. Αν δεν έχεις νιώσει τον πόνο της βελόνας που σου ξέφευγε από το χέρι, ανοίγοντας μικρές πληγές στο αγαπημένο σου lp, δεν ξέρεις τι είναι ο ήχος του βινυλίου».

Ν.Λ.: «Ήταν καλύτερος, πιο αληθινός, πιο γεμάτος, πιο αυθεντικός ήχος».

Υπάρχουν πολλοί συλλέκτες δίσκων; Θεωρούνται ακόμα σημαντικής αξίας οι δίσκοι και οι συλλογές αυτές;

Ν.Σ.: «Τα χρόνια εκείνα είναι αξέχαστα, με λάτρεις που δέθηκαν και εξακολουθούν να είναι συλλέκτες και "άρρωστοι" με το βινύλιο. Δυσεύρετες συλλογές και δίσκοι που αξίζουν χρυσάφι γι' αυτούς που το ψάχνουν. Γι' αυτούς που ξέρουν πάντα, είχα επαφή από πρώτο χέρι με τα βινύλια και όλα τα άλλα, μια που εκτός από βραδινή δουλειά στις disco, πάντα είχα σαν πρωινή δουλειά την πώληση δίσκων 8 χρόνια στου Αεράκη και 7 χρόνια στα Virgin Megastores, αβάντα που λίγοι μπορούν να καταλάβουν».

Ν.Λ.: «Αναμφισβήτητα υπάρχουν και βινύλια ανυπολόγιστης συναισθηματικής και αγοραστικής αξίας και πολλοί συλλέκτες βινυλίων».

Περιγράψτε μας πώς ζήσατε εσείς οι μουσικοί παραγωγοί το πέρασμα από την αναλογική στην ψηφιακή τεχνολογία.

Ν.Σ.: «Δεν ήταν δύσκολο το πέρασμά μας από την αναλογική στην ψηφιακή εποχή. Για πολλούς ήταν απλά το επόμενο βήμα. Για μας, τους παλιότερους, έφερε λιγότερο βάρος για κουβάλημα, αλλά και νοσταλγία για τα δισκάκια μας, τις προσεγμένες βελόνες στα πικάπ και την αίσθηση ότι οδηγούσες το μηχάνημα που είχες μπροστά σου για να διασκεδάσεις τον κόσμο».

Ν.Λ.: «Δυστυχώς, μακάρι να μην υπήρχε αυτό το πέρασμα, όπως το λες... Τώρα, ναι μεν έχουμε τις ευκολίες μας, αλλά υπάρχουν και εκείνοι που νομίζουν ότι είναι γνώστες του είδους, ενώ δεν είναι».

Πολλά χρόνια μετά την εμφάνιση του cd, οι δίσκοι βινυλίου έκαναν και πάλι δυναμική επανεμφάνιση μέσα από δράσεις που έγιναν! Είναι ένα crash test μεταξύ αναλογικής και ψηφιακής τεχνολογίας στη μουσική, την ώρα που όλοι "κατεβάζουν" τα κομμάτια;

Ν.Σ.: «Η ζωή κύκλους κάνει, η μόδα φεύγει και ξανάρχεται. Δεν ήταν δυνατόν να μην επιστρέψει το βινύλιο και μαζί του οι λάτρεις του είδους, όπως και η πρώτη γνωριμία των νέων με τα πλατό και τη γλύκα του ήχου από το παρελθόν».

Ν.Λ.: «Πιστεύω, γι' αυτούς που αγαπούν το βινύλιο, δεν υπάρχει σύγκριση ούτε crash test. Σίγουρα όμως υπάρχει και η άλλη πλευρά, του εύκολου downloading, άρα ο καθένας κάνει τις επιλογές του».

Μαρία Αντωνογιαννάκη

ΤΑ ΝΕΑ του neakriti.gr στο Google News