Κανείς δεν αμφισβητεί ότι η Ελλάδα ένα χρόνο πριν ήταν σε πολύ πιο καλή κατάσταση, με ορατή την προοπτική για την τελική έξοδο από την κρίση. Τα ελλείμματα είχαν γίνει πλεονάσματα και η οικονομία είχε εισέλθει σε περίοδο θετικού ρυθμού ανάπτυξης.
Του Βασίλη Κεγκέρογλου
Οι τράπεζες, που είχαν περάσει τα stress tests, μπορούσαν πλέον να δώσουν σημαντική ρευστότητα στην αγορά.
Οι επιχειρήσεις είχαν αρχίσει να πατούν σε στέρεο έδαφος και η ανεργία υποχώρησε 3,5-4 μονάδες. Το κυριότερο όμως είναι ότι είχε εμπεδωθεί καλό κλίμα εμπιστοσύνης και βεβαιότητας για το αύριο. Όλα αυτά βέβαια μετά από τέσσερα δύσκολα χρόνια και πολλές θυσίες του ελληνικού λαού και ανοικτές ακόμη τις πληγές.
Αντίθετα, σήμερα κυριαρχούν η ανασφάλεια και η αβεβαιότητα. Μετά από τρεις εκλογικές αναμετρήσεις που ακολούθησαν το μπλόκο του κ. Τσίπρα στην εκλογή προέδρου της Δημοκρατίας, απομυθοποιήθηκε ο ίδιος, αλλά κατέστρεψε και τις ελπίδες που ο ίδιος εξέθρεψε με το «η ελπίδα έρχεται».
Κατέρρευσαν: το εξαρχής ψεύτικο αφήγημα με τα Προγράμματα Θεσσαλονίκης, η δήθεν στρατηγική "Πρώτα αλλάζουμε την Ευρώπη για να αλλάξουμε την Ελλάδα", η παρόλα της σκληρής διαπραγμάτευσης που φέρνει τα χειρότερα αποτελέσματα, αλλά και το τελευταίο χοντρό ψέμα περί «παράλληλου προγράμματος». Η "πρώτη φορά Αριστερά" προκάλεσε τεράστια ζημιά.
Φόρτωσε τη χώρα μ' ένα αχρείαστο 3ο μνημόνιο, 86 δισ. δάνειο και τους πολίτες με 14 δισ. φοροεισπρακτικά μέτρα.
Η πραγματική οικονομία και η επιχειρηματικότητα μπήκαν σε νέο αδιέξοδο. Το κλείσιμο των τραπεζών και τα capitals controls άνοιξαν πληγές που θα αργήσουν να κλείσουν. Η επιλογή όλη σχεδόν η δημοσιονομική προσαρμογή των 14 δισ. να επιτευχθεί με νέους φόρους, νέες εισφορές και αύξηση των ήδη υπαρχόντων φόρων και εισφορών, που θα πληρώσουν οι πολίτες και μόνο το 5-8% από μεταρρυθμίσεις, είναι καταστροφή. Η οικονομία θα υποστεί νέα καθίζηση και η ανεργία θα αυξηθεί ή σε κάθε περίπτωση δε θα μειωθεί. Η μεγάλη πλειοψηφία των πολιτών καλείται να καταβάλει φόρους και εισφορές πολύ πάνω από τις δυνατότητές της. Τα περί φορολόγησης της ολιγαρχίας του πλούτου και πάταξης της φοροδιαφυγής απεδείχθησαν φούμαρα.
Η κυβέρνηση το μόνο που λέει είναι ότι έκανε σκληρή διαπραγμάτευση χωρίς να αναφέρεται στο δραματικό τους αποτέλεσμα, ενώ επικαλείται την εντολή του ελληνικού λαού που πήρε στις τελευταίες εκλογές γι' αυτά τα οποία πράττει.
Ορισμένα μάλιστα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ (Σταθάκης, Γεροβασίλη, Μιχελογιαννάκης κ.λπ.) απαντάνε συνεχώς στις επικρίσεις των πολιτών και στην κριτική που ασκείται με πολύ κυνικό τρόπο: «Τα ξέρατε, μας ψηφίσατε, τι θέλετε τώρα;».
Αυτό λοιπόν που θέλουν οι πολίτες, κύριοι του ΣΥΡΙΖΑ, είναι να σταματήσετε την κοροϊδία και να αντιμετωπίσετε (αν μπορείτε) τα προβλήματα που οι ίδιοι δημιουργήσατε. Να αφήσετε τα πυροτεχνήματα περί «υπογραφών για να μη μειωθούν οι συντάξεις», καθώς και τις υπεκφυγές με μετάθεση ευθυνών και να κυβερνήσετε χωρίς πολιτικά κλαψουρίσματα.
Ιδιαίτερα οι βουλευτές που πρόδωσαν την προσπάθεια του ΠΑΣΟΚ στην πιο δύσκολη φάση της και πήγαν στον αντιμνημονιακό τότε ΣΥΡΙΖΑ, σήμερα με τη νεομνημονιακή τους στάση αποδεικνύουν ότι πράγματι αποστάτησαν για "τη γλυκιά καρέκλα της εξουσίας".
Επιπλέον, έχουν μεγαλύτερη ευθύνη από τους άλλους βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ για το νέο αδιέξοδο που ήρθε η πατρίδα μας γιατί ήταν αυτοί που είχαν και συμμετοχή στην εξουσία και στο περιβάλλον της ηγεσίας την προηγούμενη περίοδο με συγκεκριμένες ευθύνες στις λαθεμένες επιλογές ο καθένας και η καθεμία.
Έστω και τώρα, ο κ. Τσίπρας οφείλει να μας αποκαλύψει τις σκέψεις του για το επόμενο διάστημα, τι πράγματι επιδιώκει για τη χώρα.
- Είναι απόφασή του να αλλάξει την εθνική στάση και να προχωρήσει σε διμερή διάλογο για το "Αιγαίο";
- Θα παρακολουθεί την Τουρκία να παίρνει οφέλη και η Ελλάδα μόνο το πρόβλημα του προσφυγικού-μεταναστευτικού;
- Θα δεχτεί τη διαφαινόμενη επαίσχυντη εισήγηση Κατρούγκαλου για αύξηση εισφορών και μείωση συντάξεων;
- Θα συνεχίσει τον πόλεμο στην υγιή επιχειρηματικότητα και τις επενδύσεις, μειώνοντας συνεχώς τις θέσεις εργασίας;
- Θα ολοκληρώσει το σχέδιο υπερφορολόγησης των πολιτών και ιδιαίτερα των χαμηλών και μεσαίων εισοδημάτων;
- Θα φέρει έστω ένα άρθρο που να φορολογεί την οικονομική ολιγαρχία;
- Τέλος, θα συνεχίσει να χτυπά ό,τι δημιουργικό και παραγωγικό κατάφερε να σταθεί όρθιο στα χρόνια της κρίσης με υπερφορολόγηση και ειδικούς φόρους;
