default-image

Ο Γιώργης Αβυσσινός

Απόψεις
Ο Γιώργης Αβυσσινός

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ

Γιώργης Αβυσσινός, μεγάλος βιολάτορας του Κάστρου καταξιωμένος και πασίγνωστος στους Κρητικούς σ΄ όλο τον κόσμο. Ανέδειξε και καθιέρωσε το κρητικό βιολί σε εποχή που ελάχιστοι βιολάτορες ήταν καλλιτεχνικά ενεργοί λόγω της εξάπλωσης της λύρας.

Του Βαγγέλη Βαρδάκη

Καρδιακός φίλος του θείου μου Αντώνη Βαρδάκη που μου δίδαξε με το μαντολίνο του όλες τις παλιές κοντυλιές της Γεράπετρος. Οι ηχογραφήσεις του Αβυσσινού ήταν από τα πρώτα ακούσματα παραδοσιακής μουσικής που είχα. Εκτός όμως από τη μεγάλη του δισκογραφία, εγώ είχα το προνόμιο να τον ακούω από ερασιτεχνικές ζωντανές ηχογραφήσεις που έκανε ο θείος μου, στις οποίες έπαιζαν μουσική οι δυο τους σε διάφορες παρέες. Πολλές απ΄ αυτές τις παρέες ήταν «κεκλεισμένων των θυρών». Δεν είχαν πολλοί τη δυνατότητα και τη χαρά να συμμετέχουν σ΄ αυτές τις υψηλού επιπέδου μουσικές συναντήσεις όπου ο Αβυσσινός εκφραζόταν ελεύθερα χωρίς να δεσμεύεται από το χορό ή την όρεξη και τις επιθυμίες των θαμώνων του μαγαζιού του. Έπαιζε «από καρδιάς». Το παίξιμο του σ΄ αυτές τις ερασιτεχνικές ηχογραφήσεις θεωρώ ότι είναι ανεπανάληπτο. Πολλές ηχογραφήσεις όπως μου διηγήθηκε ο γιος του Αβυσσινού Γιάννης πραγματοποιήθηκαν απογευματινές ώρες στην ταβέρνα του Αβυσσινού, πριν ανοίξει για το κοινό. Ο Αβυσσινός άνθρωπος μερακλής, εύθυμος, ευπαρουσίαστος, κομψός, κοινωνικός, ευγενής και κουβαρντάς ταίριαζε απόλυτα με το χαρακτήρα του θείου μου. Οι οργανοπαίχτες που πλαισίωναν τις παρέες τους ήταν συνήθως ο Διονύσης Γιαννακάκης, ο Γιώργος Κοσκίνης, ο Μηνάς Κανάκης, ο Στέφανος Ξενικάκης και ο Κωστής ο μεγάλος γιος του Αβυσσινού. Η δραστηριότητα αυτής της συντροφιάς διαμόρφωσε τον τύπο του γλεντζέ και του μερακλή της ανατολικής Κρήτης.

Ο Αβυσσινός ήταν δεξιοτέχνης και άριστος βιολάτορας. Η τονική του ακρίβεια είναι αξιοθαύμαστη. Το παίξιμο του κρυστάλλινο γεμάτο αρχοντιά, ψιμυθευτό αλλά και λιτό. Οι εισαγωγές του ανεπανάληπτες. Στις κοντυλιές του Καλογερίδη ήταν άπιαστος. Το τραγούδι του εξαιρετικό.

Στη Γεράπετρο παλαιότερα υπήρχαν πολλά μαγαζιά με ζωντανή μουσική και επειδή η περιοχή ήταν πολύ ανεπτυγμένη οικονομικά λόγω των πρώιμων κηπευτικών, γινότανε κάθε βδομάδα γλέντια και ερχότανε σημαντικοί και μη λυράρηδες απ΄ όλη την Κρήτη. Όταν όμως ερχότανε ο Αβυσσινός, αυτό αποτελούσε ένα γεγονός για τους μερακλήδες της πόλης μας. Τότε έβλεπες αγρότες της περιοχής να πηγαίνουν με τις οικογένειες στους στο γλέντι κρατώντας στον ώμο τους ένα παραδοσιακό βουργιάλι γεμάτο χιλιάρικα για να τα χαρίσουν στον Αβυσσινό με το βιολί του. Παράγγελναν κοντυλιές και τον γέμιζαν λεφτά. Του χάριζαν ακόμη και χρυσές λίρες.

Το χαμόγελο του Αβυσσινού ήταν χαρακτηριστικό. Έλαμπε το πρόσωπο του και δημιουργούσε μια οικειότητα με το κοινό. Από την άλλη όμως πάντα κρατούσε τις αποστάσεις. Ήταν με λίγα λόγια σωστός επαγγελματίας που ήξερε ακριβώς το ρόλο του και τη θέση του στο γλέντι. Διέθετε σκηνική παρουσία. Οι κινήσεις του, το ντύσιμο του, ο τρόπος που κρατούσε το βιολί (τις περισσότερες φορές όρθιος) κέντριζαν το ενδιαφέρον του κόσμου και προκαλούσαν το θαυμασμό. Τον άκουγαν και τον κοίταζαν χωρίς να μιλούν ή να θορυβούν. Τους συνέπαιρνε η μουσική του και η προσωπικότητα του.

Στις κοινωνικές συναναστροφές του ήταν άψογος. Αξιοπρεπής, γλυκομίλητος, πρόσχαρος και με ιδιαίτερη αίσθηση του χιούμορ ήταν καλοδεχούμενος στις παρέες των μερακλήδων.

Τα ιδιαιτέρα χαρακτηριστικά της τέχνης του Αβυσσινού προέρχονται απ' την ηρακλειώτικη μουσική παράδοση. Το μεγαλύτερο προσόν ενός λαϊκού καλλιτέχνη είναι να έχει τη δική του ξεχωριστή προσωπικότητα στο παίξιμο που να τον κάνει να ξεχωρίζει εύκολα από άλλους καλλιτέχνες που παίζουν ίδιο είδος μουσικής. Αυτό ακριβώς το προτέρημα διέθετε ο Αβυσσινός. Γενικά όλες τις κοντυλιές τις έπαιζε με το δικό του ιδιαίτερο ύφος που τον έκανε να ξεχωρίζει από τους άλλους βιολάτορες.

Ενώ διέθετε πολύ πλούσιο ρεπερτόριο, ηχογράφησε κυρίως κοντυλιές. Αυτό θεωρώ ότι το έκανε για να βάλει τη δική του ιδιαίτερη σφραγίδα και στη δισκογραφία. Ήθελε να συνδέσουν το όνομα του με τις ποιοτικές κοντυλιές και το πέτυχε απόλυτα.

Πρέπει να σημειώσω ότι στις εμφανίσεις του αλλά και στη δισκογραφία, τον Αβυσσινό συνόδευε ο γιος του ο Κωστής με λαούτο συνήθως. Οι δυο τους ήταν απόλυτα συγχρονισμένοι και σίγουρα στην ανάδειξη του ιδιαίτερου ύφους του Αβυσσινού συντέλεσε καθοριστικά η γλυκιά και προσεγμένη συνοδεία του γιου του. Ο Κωστής έχοντας πολύτιμα βιώματα από τον πατέρα του, κατάφερε  να αναδείξει το λαούτο ως όργανο συνοδείας των μελωδιών της ανατολικής Κρήτης. Ως γνωστόν το λαούτο δε χρησιμοποιούνταν τα παλιότερα χρόνια στη συνοδεία του βιολιού στην ανατολική Κρήτη παρά μόνο περιστασιακά σε περιοχές του Ηρακλείου.

Είχα την τύχη πέρυσι το καλοκαίρι να ακούσω το Γιώργη Αβυσσινό να τραγουδεί και να αστειεύεται με φίλους του στην τιμητική εκδήλωση που διοργάνωσε ο Πολιτιστικός Σύλλογος Σκαλανίου γι΄ αυτόν. Στο τηλέφωνο μιλήσαμε ένα μήνα πριν φύγει από τη ζωή. Η τελευταία φράση που μου είπε: « Χαιρέτα μου τον Κωστή μου…».

Το «ύστατο χαίρε» του το είπαν φίλοι του με κοντυλιές και μαντινιάδες. Πολύτιμο δώρο για όλους μας είναι οι ηχογραφήσεις του μέσω των οποίων θα ζει για πάντα.

ΤΑ ΝΕΑ του neakriti.gr στο Google News