Σύσκεψη Πολιτικών Αρχηγών (με πολλά ναι μεν, αλλά...), με επιγραφόμενα προδήλως το ασφαλιστικό, τις πολεμικές εξελίξεις στη νοτιοανατολική Μεσόγειο και το προσφυγικό. Αν σας πω τώρα ότι ο "πολιτικός αστιγματισμός" ενός ανύπαρκτου δικού μας εθνικού σχεδίου εξόδου από την κρίση συναντάει την "πολιτική μυωπία" των πολιτικών αρχηγών, με αποτέλεσμα τον "πολιτικό στραβισμό" στο να δουν το τεράστιο ζήτημα επιβίωσης - στον πυρήνα του - που αντιμετωπίζει η χώρα, θα μου απαντήσετε ότι πρόκειται για την κλασική δημοσιογραφική "πρεσβυωπία";
Του Γιώργου Σαχίνη
Δυστυχώς για όλους μας, ακόμη και η σοβαρότητα παραμέτρων όπως το προσφυγικό ή το ασφαλιστικό - που πάντως δεν είναι το "μεγάλο κάδρο" - αντιμετωπίζονται από τα κόμματα που θα σπεύσουν στη σύσκεψη των πολιτικών αρχηγών ως «πολιτικό κόστος», που θα προσπαθήσουν να το μεταφέρουν το ένα στην πλάτη του άλλου, μεταξύ καφέ και βουτημάτων που καλείται να προσφέρει ο ανώτατος πολιτειακός άρχοντας της χώρας.
Η μεγάλη εικόνα, όμως, είναι τόσο μεγάλη που τέτοιου είδους αριβισμοί δε θα βοηθήσουν καμία πολιτική δύναμη να αποφύγει τη συντριβή από το βάρος της περίστασης, αν δεν αντιληφθούν τι παίζεται εντός μας, δίπλα μας, ευρύτερα και πλανητικά.
Ποιο είναι το πρόβλημα; Η χώρα είναι πλήρως υποταγμένη θεσμικά, πολιτικά και νομικά (αμφιβάλλω αν έχουν πάρει μυρωδιά την ενσωμάτωση νέων κοινοτικών οδηγιών στο ελληνικό δίκαιο, που μετά το τρίτο μνημόνιο πέρασαν και ακυρώνουν ασυλία και παραγραφή, σε περίπτωση "καταδολίευσης του πιστωτή μας"), με το τρίτο μνημόνιο και τη συναφή εφαρμοστική νομοθεσία, να εκπληρώσει υποχρεώσεις και δεσμεύσεις για να συμμορφωθεί με προδιαγραφές και στόχους της ευρωζώνης, που ήδη έχουν αλλάξει.
Έτσι, ενώ η ελληνική κυβέρνηση νομοθετεί για περικοπές συντάξεων και μισθών, και ξεπούλημα δημόσιας περιουσίας, προκειμένου η χώρα να πιάσει τους στόχους του Συμφώνου Σταθερότητας και να παραμείνει στην Ένωση, κάθε μέρα γίνεται σαφές ότι: Δεν υπάρχει Σένγκεν - δηλαδή ο ελάχιστος κοινός πολιτικός παρονομαστής που δημιουργεί την αίσθηση σύνδεσης και "κοινότητας" μεταξύ των χωρών-μελών της Ε.Ε. Αυτό ήδη αλλάζει, είτε θα αφορά 5-6 χώρες του πυρήνα της ευρωζώνης, είτε απλά εμάς και άλλους κοντινούς όπως Βουλγαρία, Κροατία κ.λπ. δε θα μας αφορά.
Δεν υπάρχει - αμφισβητείται στην πράξη - το ίδιο το Σύμφωνο Σταθερότητας που θέτει τις προδιαγραφές που πρέπει να τηρεί ένα κράτος-μέλος της ευρωζώνης. Ήδη ο ίδιος ο Σόιμπλε - ο αρχιερέας της σταθερότητας - την περασμένη βδομάδα είπε πως το προσφυγικό είναι ένα μεγαλύτερο πρόβλημα από αυτό των ισοσκελισμένων προϋπολογισμών. Ο Ολάντ ακόμη πιο εύγλωττα μας είπε πως προτεραιότητα για τη Γαλλία πλέον είναι η ασφάλεια των πολιτών της και καμία δημοσιονομική πειθαρχία.
Ταυτόχρονα, μετά τις τρομοκρατικές επιθέσεις στο Παρίσι, η Ευρωπαϊκή Ένωση βρίσκεται ήδη αντιμέτωπη με έναν πόλεμο και τις απαιτήσεις του. Σύμφωνα με το Bloomberg, περί τα 50 δισεκατομμύρια ευρώ αναμένεται να κατευθυνθούν από τις έτσι κι αλλιώς ασυνεπείς (σε σχέση με τους όρους του Συμφώνου Σταθερότητας) οικονομίες των χωρών-μελών της Ε.Ε. - όπως η Γαλλία και η Ιταλία - σε εξοπλισμούς και παρεμφερείς δαπάνες.
Η Ελλάδα, φυσικά, δεν είναι ούτε Ιταλία, ούτε Γαλλία. Είναι μία "κουτσουλιά" κάπου στο Νότο, άρα όχι και προτεραιότητά τους, και έτσι περίπου και ως "μοναδική παραδοξότητα", έχοντας επιπλέον το βάρος 40 χρόνων ανυπαρξίας δομών ενός στοιχειώδους οργανωμένου κράτους.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση αλλάζει ραγδαία και δραματικά, αλλά όχι όπως κάποιοι το φαντάζονται στην Ελλάδα.
Ας δούμε μόνο δύο τέτοιες αλλαγές, που όμως μας αφορούν άμεσα: α) Οι ανακοινώσεις της μίας μετά την άλλη των χωρών-μελών της Ε.Ε. για την αδυναμία (απροθυμία) τους να δεχτούν πρόσφυγες, έως σημείου ακόμη και στρατιωτικής αντιμετώπισής τους.
β) Η απόφαση της Γερμανίας να εμπλακεί στο πεδίο της μάχης στη Συρία, στέλνοντας μαχητικά αναγνωριστικά αεροσκάφη που θα συνδράμουν τις γαλλικές από αέρος - προς το παρόν - επιδρομές.
Όλα αυτά, με πιο απλά λόγια, σημαίνουν ότι οι Ευρωπαίοι θα κλιμακώσουν τη στρατιωτική τους δράση στη Συρία, η οποία θα πολλαπλασιάσει τη ροή των προσφύγων, τους οποίους έχουν ήδη αποφασίσει ότι δε θα δεχτούν στις χώρες τους αλλά, προφανώς, θα τους "αποθηκεύσουν" στην Ελλάδα (;).
Ενώ αυτά συμβαίνουν με τόσο σαφή τρόπο που δεν μπορεί να τον αγνοήσει κανείς, η ελληνική κυβέρνηση συνεχίζει να ικανοποιεί προαπαιτούμενα και δεσμεύσεις για να εκπληρώσει όρους συμμετοχής της χώρας σε ένα πλαίσιο (ευρωζωνικό), το οποίο αποσυντίθεται!
Ακόμη πιο δυσάρεστα, ο Αλέξης Τσίπρας προσκάλεσε σε σύσκεψη τους πολιτικούς αρχηγούς για να αναζητήσει τη συμφωνία τους στη συνέχιση αυτής της πολιτικής, και οι πολιτικοί αρχηγοί σπεύδουν απλώς για να αποτινάξουν από πάνω τους την ευθύνη.
Είναι καταθλιπτικό, για την ώρα, αλλά η πολιτική και οικονομική ελίτ της χώρας («το σύστημα», όπως λέει ο απλός λαός) δείχνει χαμηλό οπτικό πεδίο, λες και έχει πρόβλημα όρασης και ειδικά τώρα ευρυγώνιας, έστω και για λόγους αυτοσυντήρησης της ύπαρξής του, αφού η χώρα - θέλοντας και μη - βρίσκεται σε μία πορεία απόλυτης συμπίεσης που ελάχιστα απέχει πλέον από τη σύνθλιψη. Ακόμη πιο δυσάρεστο ότι κάποιες από τις δυνάμεις του συστήματος αυτού βλέπουν την επερχόμενη σύνθλιψη περίπου ως ευκαιρία (!). Μόνο που αυτήν τη φορά η διαδρομή προς την πάλαι ποτέ στρατηγική θεωρία "φιλανδοποίησης" θα είναι μη αναστρέψιμη, με όλα τα "εργαλεία", πολιτικά-οικονομικά-κοινωνικά-ιδιοκτησίας-δημογραφικά και κυριαρχικά, στα χέρια "άλλων". Οπότε όσοι εγχώρια ορέγονται ρόλο "μεσάζοντος" θα νιώσουν έκπληξη όταν αντιληφθούν πως οι "άλλοι" μπορούν πλέον και χωρίς "μεσάζοντες" να κάνουν κουμάντο σε "ειδικές ζώνες", άντε το πολύ-πολύ να γυρεύουν τίποτα "υπεργολάβους" για τα "ακάθαρτα".
