default-image

Η κρίση, η αλληλεγγύη, η ρουλέτα κι η κατσίκα του γείτονα

Απόψεις
Η κρίση, η αλληλεγγύη, η ρουλέτα κι η κατσίκα του γείτονα

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ

Στην αρχή της κρίσης, εκεί κατά το 2009 οι μισοί πολίτες αυτής χώρας πίστευαν πως «κρίση είναι θα περάσει». Κάποιοι πίστευαν στο «Θεό της Ελλάδας, που δε θα την εγκαταλείψει», άλλοι στον ΓΑΠ που «Παπανδρέου είναι δε μπορεί κάτι θα' χει μάθει από τον πατέρα του».

Κι οι περισσότεροι πίστευαν στην αλληλεγγύη. Να βοηθήσει ο ένας τον άλλο.

(Μέχρι που μας επέβαλαν την «έκτακτη εισφορά αλληλεγγύης» και στραβώσαμε με την λέξη κι άρχισαν οι δεύτερες σκέψεις.)

Ύστερα περνούσαν τα χρόνια, ήρθε και το δεύτερο μνημόνιο κι αρχίσαμε να πιστεύουμε πως από τη φτώχεια και την εξαθλίωση θα μας σώσει ο Τσίπρας. Και μια προφητεία του γέροντα Παίσιου. Απ' αυτές που διαβάζει κανείς σε γνωστή και μη εξαιρετέα εφημερίδα, νοτισμένη από το ψέκασμα.

Λιγότεροι πίστευαν στην αλληλεγγύη κι ακόμη λιγότεροι το έλεγαν πως δεν πίστευαν.

Άλλωστε, το να είσαι αλληλέγγυος έγινε και Trend! Βάζεις σε μια τσάντα 2 πακέτα μακαρόνια, έναν καφέ, 1 γάλα κι ένα πακέτο μπισκότα, τη στήνεις όμορφα - όμορφα βγάζεις δυο φωτογραφίες τις αναρτάς στο facebook και τσουπ! Σου απονέμεται ο τίτλος του καλού, του φιλάνθρωπου, του αλληλέγγυου! Και να τα like, τα fav  και οι καρδούλες! Και να τα comments!

 Και ξαναφωτογραφίζεσαι εσύ, αυτή τη φορά μ' ένα χαμόγελο «ΝΑ» αλλά ύφος συγκινημένο «για τα καλά σας λόγια». Γράφεις κι ένα τσιτάτο κάποιου μεγάλου, που κάνει βαρελάκια στον τάφο του από τα νεύρα του και νέος κύκλος like και fav και comments αρχίζει.

Βέβαια, αλληλέγγυος - αλληλέγγυος αλλά «μη γίνουμε κι εμείς φτωχοί» σκέφτεσαι και γι' αυτό τα προϊόντα της «σακούλας της αγάπης» (δίνω ιδέα τώρα) τα παίρνεις από τη «γιαγιά, τη μαμά ή τη θεία». Δεν έχουν profile στα social media αυτές χαμπάρι δε θα πάρουν.

Κι ύστερα έρχεται η πρώτη φορά αριστερά… Και λίγο η γενική ευφορία των πρώτων ημερών, λίγο η ελπίδα που είναι στο δρόμο, ξεχνάς να σκέφτεσαι.

Αλλά έλα που ήρθε το δημοψήφισμα και τα capital controls… Και οι μάσκες έπεσαν.

Όχι αγάπη μου! Δεν μπορείς να είσαι αλληλέγγυος με κανένα. Έχεις τον εαυτό σου να σώσεις! Εσύ θα σκεφτείς το διπλανό; Το γείτονα; Το συνάδερφο; Κι εσένα ποιος θα σε σκεφτεί;; Όχι, όχι..

Κι έμειναν να φυλάνε τις Θερμοπύλες της αλληλεγγύης οι ίδιοι κι οι ίδιοι. Αυτοί που δε βγάζουν φωτογραφίες. Και δε παίρνουν like. Ούτε comment. Κι ας έχουν επίσης facebook. Αυτοί που δε φωνάζουν και δε κάνουν φασαρία. Αυτοί που δε συγκινούνται από «τα καλά λόγια» κανενός. Αυτοί που προσφέρουν ότι μπορούν από τα δικά τους ράφια κι όταν αυτά είναι άδεια προσφέρουν την ψυχή τους.

Για σένα, τον …  «αλληλέγγυο» μια και μόνη αλήθεια υπάρχει κι είναι πικρή: Στην ουσία ποτέ δεν νοιάστηκες  για το γενικό σύνολο.

Στη πραγματικότητα πάντα το μόνο που σκεφτόσουν ήταν πως θα καλύψεις την κ@#αρα σου. Ποτέ δε μπήκες μπροστά «και για τους δύο μας». Για σένα πάντα διεκδικούσες. Πέρναγες δίπλα από το ζητιάνο και σκεφτόσουν «κακή κεφαλή σε κατάντησε έτσι».

Αγόραζες τα βραχιολάκια των διάφορων οργανώσεων αλλά δεν έστειλες ποτέ μήνυμα με κόστος 2,45€ υπέρ κάποιου οργανισμού. Δε θα το μάθαινε κανείς άλλωστε, γιατί να το κάνεις.

Οι εποχές ευνοούσαν κάποτε να δείχνεις άλλο πρόσωπο. Όμως τώρα, που τα πράματα ζόρισαν για όλους και μάλιστα πολύ, τα προσωπεία εξαφανίστηκαν κι έμεινε η αλήθεια γυμνή.

Τώρα το ξέρουμε. Στη πραγματικότητα ένα πράμα σ' ενδιαφέρει: ΝΑ ΠΕΘΑΝΕΙ Η ΚΑΤΣΙΚΑ του γείτονα που βγάζει γάλα κι όχι να πάρεις κι εσύ μια για να' χεις να πίνεις…

Να θυμάσαι μόνο πως η ζωή μοιάζει με ρουλέτα …Όλο κύκλους κάνει κι όπου κάτσει η μπίλια.  

Της Μαίρης Καριωτάκη

ΤΑ ΝΕΑ του neakriti.gr στο Google News