Κάθε μικρός τόπος έχει τις δικές του μικρές ιστορίες που κρατούν ζωντανές τις μνήμες και την "ταυτότητα" των κατοίκων του. Αυτές οι μικρές ιστορίες είναι εκείνες που συνθέτουν τη "μεγάλη ιστορία" στο πέρασμα των χρόνων και τις μικρές ιστορίες τις γράφουν οι άνθρωποι, αν έχουν την ικανότητα ή την ευλογία ή το χάρισμα, στο εφήμερο πέρασμά τους από τη γη.
Ένας τέτοιος άνθρωπος ήταν ο παπα-Μιχάλης, Δουλγεράκης στο επώνυμο, εφημέριος για δεκαετίες σε ένα από τα πιο μικρά χωριά της παλιάς επαρχίας κι ας φέρει το χωριουδάκι το ίδιο σχεδόν όνομα με το κεφαλοχώρι της περιοχής. Ο αείμνηστος παπα-Μιχάλης γεννήθηκε στην Κάτω Βιάννο το 1939.
Ήταν γιος του Νικολάου Δουλγεράκη και της Αναστασίας Τζανάκη. Από μικρό παιδί στράφηκε στην Εκκλησία. Είχε "κλίση", όπως θυμούνται οι ηλικιωμένοι. Την αγαπούσε την Εκκλησία. Δεν το 'κανε ούτε από βιοπορισμό ούτε από τύχη. Ήθελε. Και για αυτό χρόνια μετά την πρόωρη αποδημία του οι συγχωριανοί τον θυμούνται. Τον θυμούνται καλά, γιατί άφησε τη σφραγίδα του στο μικρό του χωριό, με τους λίγους κατοίκους μα με τους πολλούς - όπως τα περισσότερα χωριά της ορεινής επαρχίας, ξενιτεμένους. Είχε λάβει ευρεία για την εποχή μόρφωση. Αν το ήθελε θα μπορούσε να γίνει "πρωτόπαπας" σε κάποια μεγάλη ενορία μιας μεγάλης πόλης. Δεν το ήθελε. Ήθελε να υπηρετεί το χωριό του.
Ο Μιχάλης Δουλγεράκης τελείωσε το Δημοτικό Σχολείο Κάτω Βιάννου και το τότε εξατάξιο Γυμνάσιο Βιάννου. Φοίτησε στο Ανώτερο Φροντιστήριο της Εκκλησιαστικής Ακαδημίας της Θεολογικής Σχολής του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, από όπου απεφοίτησε το έτος 1966 με βαθμό Άριστα. To ίδιο έτος παντρεύτηκε την Αικατερίνη Μανδαλάκη, με την οποία απέκτησε τρία παιδιά. Την Αγγελική, που σήμερα είναι δασκάλα, τον Νικόλαο, σημερινό ιερέα στην Ψαρή Φοράδα Βιάννου, και τον Γιώργο, που είναι υπαξιωματικός του Ελληνικού Στρατού. Η σύζυγός του, άξια πρεσβυτέρα, στάθηκε πάντα δίπλα του βοηθώντας τον στο έργο του και ακόμα και σήμερα ασχολείται με την εκκλησία, όπως και παλιά.
Χειροτονήθηκε ιερέας τον Ιανουάριο του 1967, από τον τότε Μητροπολίτη Πέτρας Δημήτριο, και τοποθετήθηκε εφημέριος στην ενορία της Κάτω Βιάννου, όπου έμεινε σε όλη του τη ζωή, υπηρετώντας με μεγάλο ζήλο την Εκκλησία, την ενορία του και τους συγχωριανούς του.
Παραχώρησε δικό του οικόπεδο για την ανέγερση ναού
Πρωτοστάτησε στην ανέγερση τριών των ναών, παραχωρώντας μάλιστα και δικό του οικόπεδο, και στη συντήρηση όλων ναών της ενορίας του, μεταξύ των οποίων:
- Του Αγίου Γεωργίου, πολιούχου του χωριού που, για την αποπεράτωση των εργασιών του σε δύσκολους οικονομικά καιρούς, έβαλε υποθήκη ακόμη και την περιουσία του, μέχρι να ξεχρεωθούν οι απαραίτητες εργασίες.
- Του από την εποχή των ενετών ναού της Μεταμορφώσεως του Χριστού, όπου έπρεπε, λόγω της παλαιότητας του ναού, να παρευρίσκεται κλιμάκιο της Αρχαιολογικής Υπηρεσίας και το οποίο φιλοξένησε επί δύο περίπου μήνες στο σπίτι του και τιμήθηκε για την προσφορά του αυτή από τον τότε έφορο βυζαντινών αρχαιοτήτων Ηρακλείου.
Τακτικός στις ιερές ακολουθίες, δεν έμεινε Κυριακή ή εορτή που να μη λειτουργήσει σε όλη τη θητεία του, ακόμη και όταν ήταν ασθενής. Το σπίτι του ήταν οι εκκλησίες της ενορίας του.
Αγαπούσε τους χωριανούς και προσπαθούσε να τους φέρει πιο κοντά στην Εκκλησία και στο Θεό με ζήλο, αλλά καθόλου φανατισμό και με... μπόλικο χιούμορ.
Είχε πάντοτε να πει μια καλή και σωστή κουβέντα σε όποιον ζητούσε τη βοήθειά του σαν πνευματικός ταγός αλλά βοηθούσε και υλικά, όσο μπορούσε, όποιον χτυπούσε την πόρτα του.
Εγκατέλειψε τα εγκόσμια σε ηλικία μόλις 64 ετών το 2003, νικημένος από ασθένεια που τον ταλαιπώρησε περισσότερο από μια δεκαετία, χωρίς να προλάβει να δει το γιο του Νίκο ιερέα, όπως ήταν η μεγάλη του επιθυμία.
Ο παπα-Μιχάλης άφησε τη σφραγίδα του στο μικρό αλλά ιστορικό χωριό και ζει έντονα στις μνήμες των συγχωριανών του, ξενητεμένων και μη. Αυτή ήταν η μικρή-μεγάλη του συμβολή στην ιστορία του τόπου του. Το δικό του "λιθαράκι" για να μένει ζωντανό και στις επόμενες γενιές το όνομα της "μικρής" Βιάννου.
Γιώργος Παπαδάκης, Γιώργος Κονδυλάκης
