Μια... καθαρόαιμη "Ελληνιά" (συγχωρήστε μου το νεολογισμό) σκαρφίστηκαν, φαίνεται, προχθές οι επιφορτισμένοι με την επίσκεψη του Αυστριακού προέδρου κ. Φάιμαν στη Λέσβο. Προκειμένου να δοθεί μια αξιοπρεπής, για ευρωπαϊκή χώρα, εικόνα υποδοχής των προσφύγων, 7 χιλιάδες περίπου απ' αυτούς (με 4 πλοία) μεταφέρθηκαν σε μια μέρα στην πρωτεύουσα, ενώ κάποιες άλλες χιλιάδες μεταφέρθηκαν σε περιοχές εκτός ακτίνας ορατότητας των υψηλών επισκεπτών, προκειμένου να μην "αμαυρωθεί" η καλή εικόνα της υποδοχής, που πήρε μαζί του φεύγοντας ο κ. Φάιμαν.
Του Δημήτρη Καρατζάνη
Και μου έφερε στο μυαλό η περίπτωση αυτή κάποιες μακρινές πρακτικές απ' το στρατό, όταν ορισμένοι διοικητές - ελάχιστοι είναι αλήθεια - στις επιθεωρήσεις έκρυβαν τα προβλήματα ή τις ελλείψεις σε προσωπικό και υλικό, στην προσπάθειά τους να δώσουν σ' αυτόν που επιθεωρούσε την καλύτερη - απατηλή βέβαια - εικόνα για τη Μονάδα τους.
Ήταν, θυμάμαι, εκεί περί τα μέσα της δεκαετίας του '60, που βρέθηκα να υπηρετώ σε ένα τάγμα που έδρευε σε ένα χωριουδάκι στη νοτική πλαγιά του Μπέλες. Διοικητής ήταν ένας παλιός αντάρτης του Ζέρβα, με περιορισμένη θεωρητική κατάρτιση, φιλότιμος όμως κι εργατικός. Αυτός ήταν και ο λόγος που τον αγαπούσαμε όλοι και, όπως φαινόταν πολύ πιο μεγάλος από την ηλικία του, τον αποκαλούσαμε στις συζητήσεις μας «μπαρμπα-Λάμπρο» (Λάμπρος ήταν το μικρό του όνομα).
Στην ξεχασμένη λοιπόν αυτή μονάδα, εκεί, «κατάνακρα του κόσμου», όπως λέγαμε, αξιωματικοί και στρατιώτες κάναμε τις συνηθισμένες για τα χρόνια εκείνα δραστηριότητες - εκπαίδευση και έργα κυρίως - μέχρι που, ένα πρωί, εκεί περί τα μέσα του Απρίλη, ήλθε διαταγή από τη Μεραρχία πως τον επόμενο μήνα, το Μάιο, θα είχαμε επιθεώρηση από το μέραρχο. Ένα λεβεντάνθρωπο μέχρι 'κει πάνω απ' τα Χανιά, άριστο αξιωματικό, απαιτητικό όμως και σκληρό, σε σημείο που έφτανε την υπερβολή.
Όλοι οι Λόχοι ρίχτηκαν αμέσως στη δουλειά και η προετοιμασία είχε αρχίσει να "ρολάρει", όταν απ' τους λοχαγούς διαπιστώθηκε ένα κοινό πρόβλημα. Σε κάθε Λόχο υπήρχαν 4-5 βραδύστροφοι στρατιώτες, που ήταν αδύνατο να συγκρατήσουν στη μνήμη τους ό,τι τους δίδασκαν κάθε μέρα οι δόκιμοι και οι υπαξιωματικοί.
Βλέπεις, εκείνη την εποχή, οι απαλλαγές από το στρατό δεν ήταν συνηθισμένο πράμα. Όχι μόνο διότι ο στρατολογικός Νόμος ήταν ιδιαίτερα αυστηρός, αλλά και γιατί οι ίδιοι οι στρατεύσιμοι το απέφευγαν όσο μπορούσαν, καθώς το να μην πας τότε στρατιώτης ήταν μια μορφή κοινωνικού στιγματισμού και όχι "μαγκιά", όπως θεωρείται σήμερα.
Το πρόβλημα μεταφέρθηκε στο διοικητή, που έδωσε άμεση λύση.
«Θα μαζέψετε όλα τα... ξεφτέρια και θα βάλομε τον τάδε», είπε αναφέροντας το όνομα ενός δοκίμου, θεολόγου στο επάγγελμα, με ιώβεια υπομονή, να τους κάνει μάθημα. Μέρα, βράδυ αν χρειαστεί.
Γρήγορα όμως και η λύση αυτή αποδείχτηκε ατελέσφορη, καθώς ο θεολόγος ανέφερε πως η προσπάθειά του πήγε... άπατη, γιατί ό,τι μάθαιναν τη μια στιγμή το ξεχνούσαν την επομένη.
Σκέφτηκε ο μπαρμπα-Λάμπρος από 'δω, σκέφτηκε από 'κει, συμβουλεύτηκε και τον υποδιοικητή του κι έβγαλε στο τέλος την απόφαση. «Τέρμα τα μαθήματα, τη μέρα της επιθεώρησης θα τα... κρύψουμε από το στρατηγό τα ξεφτέρια», είπε.
«Διαταγή του διοικητή και τα σκυλιά δεμένα». Τα μαθήματα σταμάτησαν μαχαίρι και πρωί-πρωί τη μέρα της επιθεώρησης φόρτωσαν τα "ξεφτέρια" σε ένα παμπάλαιο GMC και τα μετέφεραν 3-4 χιλιόμετρα βορειότερα στην κρύπτη του πεδίου βολής, στην πλαγιά του Μπέλες. Εντολή; Να μην το κουνήσουν από 'κει μέχρι να ξαναπάει το αυτοκίνητο για να τους φέρει πίσω.
Εννιά η ώρα ακριβώς, σύμφωνα με το πρόγραμμα, ο στρατηγός άρχιζε την επιθεώρηση. Και θες γιατί ήταν σε καλή διάθεση, θες γιατί τον ικανοποιούσε η εικόνα που έβλεπε, τελείωσε σχετικά γρήγορα και μία η ώρα μπήκε στο τζιπ του και τράβηξε για το διπλανό τάγμα στο Πετρίτσι.
Θα είχε φτάσει περίπου στη μέση της διαδρομής, όταν το μάτι του έπιασε μερικούς ξεζωσμένους και ασουλούπωτους φαντάρους να βαδίζουν σαν "ρεμπέτ ασκέρι" στην πλαγιά του βουνού. Αγρίεψε αμέσως το μάτι του στρατηγού. «Πήγαινε», είπε στον οδηγό του, «και φέρε μου εδώ αυτούς τους... κατσαπλιάδες, να δω πώς βρέθηκαν εδώ πάνω ξέμπαρκοι». Έτρεξε 'κείνος προς το μέρος τους, τους πρόλαβε, κάτι τους είπε κι όλοι μαζί έκαναν μεταβολή κι άρχισαν να κατευθύνονται προς το τζιπ.
«Τι γυρεύετε σεις εδώ;», ρώτησε αγριεμένος ο στρατηγός μόλις πλησίασαν.
«Περιμέναμε επιθεώρηση στο Τάγμα», είπε τρέμοντας ο πιο κοντινός, «και ο διοικητής μάς έστειλε εδώ να κρυφτούμε, μη μας ρωτήσει τίποτα ο στρατηγός. Όμως, κυρ... λοχαγέ, διψάσαμε με τη ζέστη και είπαμε να πάμε μέχρι την πηγή να πιούμε λίγο νεράκι».
Ο στρατηγός, παρά τη θρυλούμενη αυστηρότητά του, είχε φαίνεται ανεπτυγμένη την αίσθηση του χιούμορ, γιατί περιόρισε την αντίδρασή του σε ένα πλατύ χαμόγελο και την εντολή στα "ξεφτέρια" να μεταφέρουν τους... χαιρετισμούς του στο διοικητή τους.
