Οι εκλογές ανήκουν στο παρελθόν, στη Νέα Δημοκρατία κάνουν αγώνα ημιαντοχής για να βγάλουν το νέο τους πρόεδρο, η κυβέρνηση κάνει αγώνα παρατεταμένης ταχύτητας για να περάσει όλο το πακέτο μέτρων που απαιτούν οι δανειστές και γενικώς... είμαστε μια ευχάριστη ατμόσφαιρα.
του Γιώργου Ψαρουλάκη
Και αρχίσαμε πάλι να ακούμε τις γνωστές... ανοησίες, με τις οποίες μας φιλοδωρούν οι αγαπημένοι μας εθνικοί ταγοί, καθώς έχουν αντιληφθεί με τι λαό έχουν να κάνουν και... πράττουν αναλόγως.
Αφορμή για το παρόν έλαβα από τις τελευταίες δηλώσεις - από βήματος Βουλής - του Βαγγέλη Μεϊμαράκη, του επί του παρόντος (και του μέλλοντος;) προέδρου της Νέας Δημοκρατίας, που θύμισε έντονα... Αντώνη Σαμαρά του 2010!
Άρχισε λοιπόν ο συμπαθής Βαγγέλης να λέει ότι τα μέτρα που έφερε ο ΣΥΡΙΖΑ «είναι δικά του» και ότι... δεν τα ψήφισε η Νέα Δημοκρατία και ότι... το κόμμα του είναι αντίθετο σε νέες περικοπές και νέα μέτρα.
Τα 'χετε ξανακούσει αυτά; Ναι, είναι περίπου αυτά που έλεγε ο ΣΥΡΙΖΑ τα τελευταία τρία χρόνια, είναι η ρητορική που έφερε το ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία και τον κράτησε σε αυτήν, παρότι υπέγραψε το τρίτο μνημόνιο.
Δεν ξέρω, ίσως κάποιος στη Νέα Δημοκρατία με διαβάζει, ίσως πάλι απλώς πρυτάνευσε στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης η (έρμη η) κοινή λογική. Με στρεβλό τρόπο, όμως. Έγραφα προ ολίγων ημερών, όταν η διαδικασία ανάδειξης νέου αρχηγού ξεκινούσε, ότι η Νέα Δημοκρατία αν θέλει να ξανακερδίσει κάτι παραπάνω από το 28% (που δείχνει να είναι το ταβάνι της επί του παρόντος) θα πρέπει να αλλάξει άρδην το αφήγημά της.
Να σταματήσει καταρχήν τουλάχιστον να επαίρεται με περίσσια αλαζονεία για τη φτωχοποίηση των Ελλήνων, όπως έκαναν κάμποσα από τα στελέχη της - και ένας από τους υποψήφιους αρχηγούς, ο Γεωργιάδης - κάμποσες φορές τους προηγούμενους μήνες.
Η τακτική ΣΥΡΙΖΑ
Ο ΣΥΡΙΖΑ επέτυχε διότι τουλάχιστον μπορεί να παραστήσει (αρκούντως πειστικά) ότι νοιάζεται για τους Έλληνες, ότι τους πονάει και ότι... με πόνο ψυχής κάνει αυτά που κάνει (υπογράφει μνημόνιο, βάζει φορομπηχτικά μέτρα, συνεχίζει την απορρύθμιση της αγοράς εργασίας κ.λπ. κλπ.). Φυσικά, πρόκειται περί παραστάσεως, αλλά... αυτό είναι η πολιτική: να κάνεις αυτό που "πρέπει" (για τους οποιουσδήποτε λόγους) παριστάνοντας ότι... κάνεις κάτι άλλο. Κι αυτό η Ν.Δ. δεν μπορεί να το κάνει, όχι σε αυτήν τη φάση τουλάχιστον.
Και για το λόγο αυτό, φαίνεται ότι επέλεξε (τουλάχιστον προσωρινά, τη "γραμμή" που θα ακολουθηθεί οριστικά, θα τη δούμε μετά την εκλογή του νέου προέδρου, όποιος κι αν είναι αυτός) να ακολουθήσει την πεπατημένη του ΣΥΡΙΖΑ και να κάνει... αντάρτικο στο μνημόνιο!
Θα ήταν αστείο να ακούμε τον Βαγγέλη Μεϊμαράκη να μας λέει ότι η Ν.Δ. δε θα ψηφίσει νέα μέτρα, αν δεν ήταν τόσο τραγελαφικό: Η Ν.Δ. έχει ΗΔΗ ψηφίσει τα νέα μέτρα, ψηφίζοντας το τρίτο μνημόνιο στο οποίο περιλαμβάνονται. ΟΛΑ ΤΑ ΜΕΤΡΑ. Αυτά που... ο Β. Μεϊμαράκης θεωρεί ότι «δεν ανήκουν στη Νέα Δημοκρατία».
Μαύρο χιούμορ
Αν πρέπει να θεωρήσουμε αυτήν την ομιλία του αρχηγού της Ν.Δ. ως το προανάκρουσμα για τη νέα "γραμμή" του κόμματός του... τότε έχουμε να γελάσουμε πολύ τους επόμενους μήνες. Αν έχουμε όρεξη να γελάσουμε, βεβαίως, την ώρα που θα φτωχαίνουμε συνεχώς και περισσότερο, την ώρα που όλο περισσότεροι από μας θα μένουν άνεργοι, την ώρα που θα μειώνονται κι άλλο οι ήδη αναιμικοί μισθοί μας, την ώρα που θα μπαίνουν περισσότερα λουκέτα σε μικρομεσαίες επιχειρήσεις.
Θα μου πείτε, αφού δεν υπάρχει άρτος ούτε για δείγμα, ας έχουμε τουλάχιστον θεάματα. Τι να πω, ουδείς χόρτασε ποτέ με θεάματα, αλλά η ανίκητη βλακεία του πλήθους συχνά βρίσκει αποκούμπι στα θεάματα και δεν πολυνοιάζεται για τον άρτο. Εδώ σε ολόκληρη Γερμανία και παρότι φτωχαίνουν κάθε χρόνο και περισσότερο, βγάζουν και ξαναβγάζουν τους χριστιανοδημοκράτες γιατί... τους κάνουν να αισθάνονται υπερήφανοι. Τι να πει κανείς για την ψυχολογία του μέσου τηλεορασόπληκτου ψηφοφόρου, είναι ένα από τα μυστήρια του σύμπαντος το πόσο εύκολα μπορεί να χειραγωγηθεί.
Το θέατρο του παραλόγου
Θεάματα, λοιπόν, εν τη απουσία άρτου. Θεάματα για όλη την οικογένεια. Ο Βαγγέλης (ή κάποιος εκ των άλλων τριών, αν επιλέξουν έτσι οι φίλοι της Ν.Δ.) και ο Αλέξης θα παίζουν το έργο "ο καραγκιόζης και τα μνημόνια" καθ' εκάστην στη Βουλή, την ώρα που εμείς θα μετράμε ευρώ το ευρώ για να βγάλουμε το μήνα, λογαριάζοντας ποιες υποχρεώσεις θα αφήσουμε απλήρωτες, για να μπορέσουμε να εξασφαλίσουμε τουλάχιστον τα απαραίτητα.
Και κάπου εκεί, αρχίζουν... οι ανάποδες στροφές. Είδαμε το ΣΥΡΙΖΑ να γιγαντώνεται και να γίνεται πολιτική δύναμη και δις κυβέρνηση, εκμεταλλευόμενος αρχικά την αγανάκτηση του κόσμου για τα αφόρητα μέτρα και την άθλια οικονομική κατάσταση στην οποία έχουν περιέλθει εκατομμύρια Ελλήνων και σε δεύτερο χρόνο, την απαξίωση των υπόλοιπων κομμάτων "εξουσίας".
Η αλήθεια είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ εξαπάτησε τους ψηφοφόρους του ή, τέλος πάντων, το μεγαλύτερο μέρος αυτών: γιατί αρχικά έταξε "σκίσιμο των μνημονίων" στη συνέχεια "βελτίωση των όρων", για να έλθει... ένα μνημόνιο χειρότερο από τα προηγούμενα, που θα δώσει τη χαριστική βολή στους Έλληνες (πλην... ολίγων, φυσικά, που θα πλουτίσουν περισσότερο).
Βεβαίως, στη συνέχεια ήταν πιο ειλικρινής, με τη ρητορική του ως προς το συγκεκριμένο θέμα να λέει περίπου "εμείς τουλάχιστον προσπαθήσαμε και θα κοιτάξουμε να κάνουμε από εδώ και πέρα ό,τι καλύτερο γίνεται, δε σου πετάμε στη μούρη ότι σε κάνουμε παρία και το φχαριστιόμαστε".
Δεν πρόκειται να κάνει καμία διαφορά η "προσπάθεια" του ΣΥΡΙΖΑ, αυτά είναι για το θεαθήναι. Αλλά θα συνεχίσει σε αυτήν τη γραμμή, αφού βλέπει ότι ο κόσμος, έχοντας αντιληφθεί πλέον ότι θα το πιούμε θέμε-δε θέμε μέχρι τέλος το πικρό ποτήρι, απλώς κοιτάζει να επιλέξει το λιγότερο ανάλγητο για να εφαρμόσει τα δρακόντεια μέτρα. Και ο ΣΥΡΙΖΑ αρέσκεται να παριστάνει ότι είναι λιγότερο ανάλγητος από τη Ν.Δ.
Βοηθάνε και κάποιοι ανόητοι στο στρατόπεδο της αξιωματικής αντιπολίτευσης, που με περίσσια αλαζονεία όταν ήταν υπουργοί φώναζαν "μπράβο στην τρόικα, αν δεν υπήρχε, θα την εφευρίσκαμε εμείς, να απολυθούν οι κοπρίτες" και άλλα τέτοια, πανέξυπνα.
Και κάπου εδώ βρίσκεται και η ουσία αυτού του θεάτρου.
Οι επιλογές και η κοροϊδία
Αυτό που είδαμε να κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ (και πριν απ' αυτόν, το 2010-11, η Νέα Δημοκρατία του Αντώνη Σαμαρά) ήταν μια απολύτως συνειδητή κοροϊδία του κόσμου. Ενώ γνώριζαν ότι τα περιθώρια για "διαπραγματεύσεις" και "αλλαγή πολιτικής" ήταν όχι στενά, αλλά ανύπαρκτα, συνέχιζαν να "ταΐζουν" τις ψευδαισθήσεις του κόσμου. Γιατί; Για να κερδίσουν την εξουσία και, όταν την κέρδισαν, για να κερδίσουν χρόνο. Χρόνο παραμονής στην εξουσία.
Ο Αντώνης Σαμαράς έκανε την "κωλοτούμπα" μόλις ο Γ. Παπανδρέου έπεσε και οι "φίλοι και εταίροι" απαίτησαν οικουμενική για να περάσουν τα γνωστά άθλια που πέρασαν (αγγλικό δίκαιο, PSI που εξόντωσε τις ελληνικές τράπεζες και τα ελληνικά ασφαλιστικά ταμεία και τους Έλληνες μικροομολογιούχους κλπ.).
Ο Αλέξης Τσίπρας έκανε τη δική του "κωλοτούμπα" όταν πλέον είχε εξαντλήσει κάθε περιθώριο διαπραγμάτευσης, δίχως ωστόσο να βρεθεί - έξι μήνες μετά - σε καλύτερη θέση απ' ό,τι ήταν όταν ξεκινούσε. Το αντίθετο, μάλλον. Τώρα... έχουμε τι, κωλοτούμπες στις... κωλοτούμπες; Έτσι επιχειρούν να πείσουν τον κόσμο; Με αυτόν τον αστείο τρόπο;
Οι δυο λύσεις
Οι καιροί δεν επιτρέπουν τέτοιου είδους ανόητους λαϊκισμούς. Οι λύσεις είναι δύο και τις γνωρίζουμε όλοι:
- Πλήρης αποδοχή των όσων απαιτούν (δε ζητούν, ούτε προτείνουν, ΑΠΑΙΤΟΥΝ και δε δέχονται και κουβέντα) οι δανειστές και προσπάθεια να πορευτούμε (έως ότου αλλάξουν... παγκοσμίως τα πράγματα) με το άθλιο νεοφιλελεύθερο μοντέλο.
- Πλήρης ρήξη με τους δανειστές και αναζήτηση ενός άλλου μοντέλου (ενδεχομένως και οικονομικού/κοινωνικού).
Δεν υπάρχουν άλλες λύσεις σε αυτήν τη φάση. Δεν ξέρω ποια είναι "καλή" και ποια είναι "κακή" λύση, ή αν υπάρχουν "καλές" λύσεις. Ωστόσο γνωρίζω ποια είναι η πραγματικότητα και δε δέχομαι να συνεχίζουν να με κοροϊδεύουν μέσα στα μούτρα μου.
Είναι πολύ να απαιτώ επιτέλους τη στοιχειώδη σοβαρότητα και να με αντιμετωπίζουν οι πολιτικοί μας ταγοί ως σοβαρό πολίτη και όχι ως πρόβατο - ψηφοφόρο που άγεται και φέρεται από τις ευκαιριακές λαϊκίστικες κωλοτούμπες;
