Ο τουρισμός πριν από περίπου 30 χρόνια έκανε μια επιλογή, αν και όταν κάνουμε κάτι χωρίς σχεδιασμό, αλλά απλά γιατί έτσι μας "είπαν", δεν μπορεί να ονομαστεί επιλογή. "Επέλεξε" να θεωρήσει σαν ανταγωνιστές του στο τουριστικό προϊόν την Αίγυπτο, το Μαρόκο, την Τουρκία κ.λπ.
Του Δημήτρη Ψαρρά
"Επέλεξε" να συναγωνιστεί όλα αυτά τα κράτη που λειτουργούν μέσα στους κανόνες του μαζικού τουρισμού, που στηρίζεται στη καλή θέληση των tour operator, στην εξάρτηση από αυτούς, στην τσιμεντοποίηση και υποβάθμιση κάθε φυσικής ομορφιάς για τη χάρη των κλινών και των τσιμεντοδανείων, στην αντικατάσταση του κρητικού έξυπνου βλέμματος από την πονηρή ματιά της αρπαχτής, στην κατανάλωση απρόσωπων τροφίμων και ποτών με γνώμονα το πρόσκαιρο κέρδος, παρά την κατανάλωση τοπικών ποιοτικών προϊόντων, στην αντικατάσταση του βιότοπου Γιους Κάμπος στο Όρος Κέδρος από τον κροκόδειλο Σήφη στο φράγμα Ποταμών, της χαρουπιάς, του καρπού από τους φοίνικες, της μίζας. "Επέλεξε" τους τουρίστες από τους επισκέπτες, επέλεξε να είναι πέρασμα και όχι προορισμός.
Την ίδια στιγμή, η Ισπανία, η Ιταλία, η Γαλλία, η Κροατία, η Σλοβενία κ.ά. αποφάσισαν παράλληλα με το σχεδιασμένο και συμμορφωμένο μαζικό τουρισμό να αναδείξουν όλο το πολιτιστικό, φυσικό πλούτο τους και να τον συνδέσουν με τους επισκέπτες και μέρος του μαζικού τουρισμού με "όπλο" την γαστρονομία.
Τα παραπάνω κράτη και ιδιαίτερα κάποιες περιφέρειές τους (Σαρδηνία, Βενετία, FVG, Τοσκάνη, Σικελία, Ανδαλουσία, Εξτρεμαντουρα και αρκετές άλλες) έχουν μαζικό τουρισμό που έχει προέρθει από στρατηγικό σχεδιασμό (ποιους, πόσους τουρίστες, πού και πότε τους θες) και χωροταξία, αλλά πάνω από όλα έχουν διατηρήσει το "βλέμμα" τους όρθιο και περήφανο και έχουν κάνει τον τόπο τους προορισμό.
Όλα αυτά προϋποθέτουν τοπική κοινωνία με θέληση να παράξει πολιτισμό και προϊόντα, να έχει σχεδιασμό και τεχνική γνώση σε κάθε κίνησή της και φυσικά να περνάνε αυτά τα κριτήρια στις πολιτικές επιλογές της κατά την εκλογή και τη διακυβέρνηση των τοπικών Αρχών. Αυτό το μοντέλο, όπου λειτουργεί, έχει επιτευχτεί αποκλειστικά από τις τοπικές κοινωνίες και το δήμαρχό τους, με το συντονισμό και τη βοήθεια της Περιφέρειας.
Οπότε, όσοι θα ήθελαν ένα τέτοιο μοντέλο, αλλά ψάχνουν σωτήρες στις εθνικές εκλογές και στα κόμματα, μάλλον θα απογοητευτούν πάλι, όσοι αντιμετωπίζουν την εκλογική διαδικασία της Τοπικής Αυτοδιοίκησης σαν ευκαιρία να τους φέρει ο "Δήμος" την άσφαλτο στο χωράφι τους, αντί τη συνολική προκοπή του τόπου τους, μάλλον θα πρέπει να κοιταχτούν στον καθρέφτη, όσοι δήμαρχοι πιστεύουν ότι αρκούν η αγάπη (;) για τον τόπο, η καλή προαίρεση (;) χωρίς τεχνική κατάρτιση των ιδίων και όλου του πολιτικού (συμπολίτευση-αντιπολίτευση) και διοικητικού προσωπικού του Δήμου, χωρίς τη λήψη πολιτικής απόφασης για το τι θέλουν για τον τόπο τους και να το περάσουν σε ισχυρές πολιτικές χωροταξίας, σχεδιασμού, κοινωνικής συνοχής, τότε δε θα επιτύχουν, για μια ακόμη φορά.
Πρέπει όλοι μας πλέον να απομακρυνθούμε από τη συναισθηματική διαφθορά που έχουμε δημιουργήσει και να γίνουμε επαγγελματίες πολίτες. Φυσικά, όταν βλέπουμε την απόλυτη πλειοψηφία των αιρετών της Τοπικής Αυτοδιοίκησης να έχει στενότατες σχέσεις με τα κόμματα και τη διακομματική κεντρική εξουσία, αντί να την κρατά σε απόσταση, καταλαβαίνουμε πόσο πολύ έχουμε μπερδέψει την ικανότητα με την προαγωγή, την τοπική ανάπτυξη με την πράσινη και γαλάζια ανάπτυξη.
"Κοίτα εκεί που θέλεις να πας αλλιώς θα πας εκεί που κοιτάς"...
