Η ξαφνική ευαισθησία της πολιτισμένης Δύσης για τους πρόσφυγες θα μπορούσε να συμπυκνωθεί σε μία παλιά ευρωπαϊκή παροιμία: «Όταν κάτι μοιάζει με πάπια, κολυμπάει σαν πάπια και κράζει σαν πάπια, τότε είναι πάπια».
Χορτάσαμε πλέον από κροκοδείλια δάκρυα για τα κύματα προσφύγων στα νησιά του Αιγαίου, από Ευρωπαίους και ΟΗΕ για τις τύχες τους. Οι ίδιοι είναι που ξεχνούν πάντα τεχνηέντως ποιες κοινωνίες υφίστανται τις πιέσεις και τι συνέπειες ακολουθούν.
«Ο καλός διπλωμάτης θυμάται πάντα αυτό που πρέπει να ξεχνάει», έλεγε, αποτυπώνοντας με ακρίβεια τη σημερινή πραγματικότητα, ο Χάρολντ Μακ Μίλαν.
Ο ΟΗΕ και οι Ευρωπαίοι οφείλουν να εκπληρώσουν τις υποχρεώσεις που τους αναλογούν ή να κάνουν στην μπάντα. Κριτική εκ του ασφαλούς έχουμε μπουχτίσει να ακούμε. Μόνο όσοι μετέχουν στο πρόβλημα έχουν δικαίωμα άποψης. Και είναι δυνατόν να εισακουστούν.
Δεν είναι δυνατόν τα ελληνικά νησιά να μετατρέπονται σε προσφυγικές αποικίες και οι Ευρωπαίοι να ακούν κριτική για τις ελλιπείς υποδομές που υπάρχουν.
Γ.Σ.
