Ο ένας φεύγει, ο άλλος... έρχεται. Οι επικεφαλής των δύο μεγαλύτερων σε κοινοβουλευτική δύναμη κομμάτων, ο Αλέξης Τσίπρας του ΣΥΡΙΖΑ και ο Βαγγέλης Μεϊμαράκης της Ν.Δ., επέλεξαν την Κρήτη για να ξεκινήσουν την προεκλογική τους εκστρατεία και μάλιστα, καθώς ο ένας αναχωρεί για Αθήνα, έχοντας ολοκληρώσει την περιοδεία του στη δυτική Κρήτη, ο άλλος φτάνει στο αεροδρόμιο Ηρακλείου για τη δική του περιοδεία, που μέσα σε ένα διήμερο θα καλύψει ολόκληρο το νησί.
Είναι ίσως ευκαιρία να απευθυνθούμε στους δύο πολιτικούς αρχηγούς, οι οποίοι ξεκίνησαν χθες και την ευθεία αντιπαράθεση ακόμη και... επί προσωπικού.
Είναι ίσως λογικό ότι σε έναν τέτοιο προεκλογικό αγώνα - όπου τα δύο πρώτα κόμματα δεν έχουν πλέον την (έτσι κι αλλιώς, όχι ιδιαίτερα ουσιώδη εξαρχής) διαφοροποίηση μνημονιακού/αντιμνημονιακού (εκ των πραγμάτων και οι δύο... "μνημονιακοί" είναι) - οι επικεφαλής και τα κομματικά επιτελεία θα αναζητήσουν σημεία "διαφοροποίησης", τομείς στους οποίους θα μπορέσει το ένα κόμμα να "χτυπήσει" το άλλο, προκειμένου να αυξήσει τη συσπείρωση των ψηφοφόρων του και να αναζητήσει ψήφους από άλλες "δεξαμενές" απ' αυτές που έχει έτσι κι αλλιώς.
Είναι μοιραίο ότι θα υπάρξει αντιπαράθεση σε αυτό το επίπεδο λοιπόν, ακόμη και το "προσωπικό", αν και πραγματικά όλη αυτή η παραφιλολογία περί "αυτοφωράκηδων" μάλλον δεν προσιδιάζει σε πολιτικό αγώνα και είναι μάλλον... καφενειακού επιπέδου.
Δυστυχώς, είπαμε, θα ακούσουμε και θα διαβάσουμε και άλλα τέτοια, και από τις δύο πλευρές. Όταν το βασικό διακύβευμα, βάσει του οποίου διεξήχθησαν όλες οι εκλογικές αναμετρήσεις από το 2012 έως σήμερα (δηλαδή, το μνημόνιο και η εφαρμογή ή μη αυτού), δεν υφίσταται πλέον ως πεδίο αντιπαράθεσης και όταν ο λαός μας έχει "εκπαιδευτεί" τόσες δεκαετίες σε "εύκολες" και "εύπεπτες" προεκλογικές αντιπαραθέσεις, όχι επί της ουσίας αλλά περί... άσχετων ζητημάτων, δευτερευόντων, τα οποία συμβάλλουν μόνο στον εντυπωσιασμό και όχι στην ουσία, όταν συμβαίνουν όλα αυτά λοιπόν, κάπου είναι αναμενόμενο ότι η προεκλογική εκστρατεία θα "κυλήσει" στην ανούσια αντιπαράθεση εξυπνακισμών και φωνασκιών.
Θεωρούμε ότι σε αυτήν τη συγκυρία θα ήταν ευκαιρία για τους δύο μονομάχους - για να χρησιμοποιήσουμε και εμείς την ορολογία του συρμού και... του εντυπωσιασμού - να κάτσουν και να κάνουν ένα διάλογο επί της ουσίας.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, από τη μια πλευρά, έχει εγκαταλείψει τις μαξιμαλιστικές θέσεις του παρελθόντος, έχοντας για τα καλά συνειδητοποιήσει ότι η παραμονή της Ελλάδας στο ευρώ απαιτεί "συνεργασία" με τους δανειστές και εφαρμογή των πολιτικών που αυτοί υπαγορεύουν.
Πολιτικές οι οποίες εκπορεύονται από την κυρίαρχη τάση της Ευρωπαϊκής Ένωσης και έως ότου αυτή η κυρίαρχη τάση ανατραπεί (αν γίνει ποτέ κάτι τέτοιο) αυτές είναι και δεν αλλάζουν. Φυσικά έχει αναγκαστεί να εγκαταλείψει την "αντιμνημονιακή" ρητορεία, ή μάλλον να την προσαρμόσει στο επίπεδο "μπορεί να υπογράψαμε μνημόνιο, αλλά... εμείς θα το εφαρμόσουμε καλύτερα, διότι νοιαζόμαστε για το λαό".
Η Νέα Δημοκρατία δεν έχει αναγκαστεί να αλλάξει βασικές όψεις της πολιτικής της, ωστόσο βλέπει μπροστά της το φάσμα μιας ενδεχόμενης συνεργασίας με το ΣΥΡΙΖΑ προκειμένου να σχηματιστεί μια ισχυρή κυβέρνηση που θα μπορέσει να εφαρμόσει το νέο μνημόνιο, και αυτή η προοπτική προκαλεί τρόμο σε πολλούς στη Ρηγίλλης. Βεβαίως, η Ν.Δ. ως "υπεύθυνη δύναμη" δεν έχει την πολυτέλεια να πει αυτό που λέει ο ΣΥΡΙΖΑ («εμείς με αυτούς δε συνεργαζόμαστε»), ωστόσο είναι σαφές ότι, εφόσον δεν είναι πρώτο κόμμα, η Ν.Δ. θα προτιμούσε να μην έχει... καμία σχέση με την επόμενη κυβέρνηση.
Όπως και ο ΣΥΡΙΖΑ, έχει αναγκαστεί να αλλάξει πλήρως τη ρητορική της, η οποία στις προηγούμενες εκλογές ήταν απλώς «μην ψηφίσετε το ΣΥΡΙΖΑ γιατί θα μας βγάλει από το ευρώ», και επικεντρώνεται πλέον στην "αναξιοπιστία" του αντιπάλου της.
Με αυτά τα δεδομένα, θα πρέπει να περιμένουμε τις επόμενες μέρες τον Β. Μεϊμαράκη να λέει ότι ο Α. Τσίπρας είναι "ψεύτης" και "κωλοτούμπας" και τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ να απαντά ότι ο αντίπαλός του είναι "διαπλεκόμενος" και "το χθες".
Τέτοιου είδους αντιπαραθέσεις-να το ξαναπούμε-μπορεί να είναι αρεστές στα κομματικά ακροατήρια, αλλά δεν απαντούν στα ζητήματα που έχουμε μπροστά μας.
Η χώρα μας, καλώς ή κακώς, υπέγραψε ένα τρίτο μνημόνιο, προκειμένου να εξασφαλίσει τις χρηματοδοτικές της ανάγκες. Παράλληλα, μπήκε σε μια νέα οικονομική δίνη με τα capital controls, τα οποία φαίνεται να έχουν δώσει τη... χαριστική βολή στην ήδη παραπαίουσα αγορά.
Οι άνεργοι αρχίζουν να αυξάνονται ξανά, επιχειρήσεις κλείνουν, άλλες περικόπτουν δραστικά τις δαπάνες τους (φυσικά και τους μισθούς) προκειμένου να αντεπεξέλθουν στο προβληματικό οικονομικό περιβάλλον. Γενικώς, τα πράγματα δε θα έλεγε κανείς ότι πηγαίνουν καλά. Μάλλον χάλια πηγαίνουν.
Την ίδια ώρα, η χώρα έχει αναλάβει να τρέξει ένα εξαιρετικά δύσκολο, επώδυνο και απαιτητικό πακέτο μέτρων, νέων περικοπών και περαιτέρω "μεταρρυθμίσεων", που είναι το τρίτο μνημόνιο. Και να το διαχειριστεί κατά το δυνατόν καλύτερα και προς όφελος - όσο αυτό είναι δυνατό - όλων των Ελλήνων και όχι μόνο των "ολίγων και εκλεκτών", που είναι και οι μόνοι που συνεχίζουν να "μεγαλώνουν" σε αυτήν την κατάσταση.
Έχοντας κατά νου όλα αυτά - και θέλουμε να πιστεύουμε ότι οι δύο πολιτικοί αρχηγοί τα γνωρίζουν πολύ καλά, ανεξαρτήτως του τι λένε - το ζητούμενο πλέον είναι ποια ακριβώς θα είναι η πορεία της χώρας από εδώ και πέρα. Και η πορεία της χώρας έχει να κάνει με την κυβέρνηση που θα προκύψει από τις εκλογές της 20ής Σεπτεμβρίου. Μια κυβέρνηση που οφείλει να επαναφέρει την ηρεμία στην αγορά και την κοινωνία, να προσφέρει σταθερότητα και προοπτική.
Ηρεμία, σταθερότητα, προοπτική
Αυτές οι τρεις λέξεις είναι το κλειδί του άμεσου μέλλοντός μας: Ηρεμία, σταθερότητα, προοπτική. Η χώρα χρειάζεται κυβέρνηση την 21η Σεπτεμβρίου και μάλιστα όχι κυβέρνηση... περιορισμένης ευθύνης ή χρόνου, αλλά κυβέρνηση που να είναι διατεθειμένη να βαδίσει στον εξαιρετικά δύσκολο δρόμο της εφαρμογής του μνημονίου με τον καλύτερο δυνατό τρόπο και προσπαθώντας... να περισώσει ό,τι μπορεί να περισωθεί.
Βεβαίως αυτό σημαίνει ότι τα πράγματα είναι εξαιρετικά πιεσμένα και τα εμπόδια που θα συναντήσει στο δρόμο της αυτή η κυβέρνηση θα είναι τεράστια και δύσκολο να αντιμετωπιστούν.
Ακριβώς γι' αυτούς τους λόγους, περιμένουμε από τα μεγάλα κόμματα, αυτά που είναι υποψήφια να λάβουν από το λαό την εντολή για να σχηματίσουν κυβέρνηση, να αναλογιστούν πλήρως την ευθύνη τους. Να λειτουργήσουν με τον τρόπο που απαιτούν οι περιστάσεις, με πλήρη σοβαρότητα και υπευθυνότητα και δίχως να έχουν στραμμένα τα βλέμματα στο εσωτερικό των κομμάτων τους ή στην πολιτική τους δικαίωση.
Ο ελληνικός λαός έχει υποφέρει πολύ αυτά τα πέντε χρόνια και θα συνεχίσει να υποφέρει για άλλα τρία, τουλάχιστον. Ας προσπαθήσει ο πολιτικός κόσμος της χώρας, που μέχρι τώρα δεν μπορούμε να πούμε ότι έχει σταθεί πλήρως στο ύψος των περιστάσεων, να συνειδητοποιήσει την ευθύνη που συνεπάγεται η θέση του.
Ο Αλέξης Τσίπρας και ο Βαγγέλης Μεϊμαράκης, πρώτοι απ' όλους. Είναι οι επικεφαλής των δύο μεγαλύτερων κομμάτων και ένας από τους δύο θα κληθεί την 21η Σεπτεμβρίου να σχηματίσει κυβέρνηση. Ας αναλογιστούν όλα αυτά που τους γράψαμε και ας πράξουν υπεύθυνα για το μέλλον αυτού του τόπου και των ανθρώπων του.
Αυτή είναι η αναγκαιότητα της ιστορικής στιγμής που ζούμε.
