Αυτό το πράγμα είναι φοβερό. Να είμαι στο σούπερ-μάρκετ και να ακούω την επερχόμενη ανακοίνωση για μια ακόμα προσφορά με μόλις 9,99 ευρώ, με τα κουδουνάκια να την προοιωνίζουν μετά δόξης και τιμής από τα μεγάφωνα και να νομίζω ότι είμαι στο αεροδρόμιο και ετοιμάζομαι να ακούσω την αναχώρηση της πτήσης μου.
Σταύρος Μουντουφάρης
Να τινάζομαι όρθιος ψάχνοντας πού έχω αφήσει τη βαλίτσα για να πάρω θέση στην ουρά μπροστά στο γκισέ για το τσεκ ιν. Ή να οδηγώ στην εθνική και να αισθάνομαι ότι βρίσκομαι σε αεροσκάφος που τροχοδρομεί. Όχι βεβαίως περιμένοντας να δω με αγαλλίαση το λατρεμένο μου Ηράκλειο, που χώρια του δε ζω, και την επίσης λατρεμένη πατρίδα, που μου λείπει όσο δεν πάει άλλο, αλλά με τη φαντασία μου να καλπάζει ότι από κάτω μου βρίσκεται ο Ινδικός ή ο Ειρηνικός, άντε και ο Ατλαντικός, μην τον αφήσω παραπονεμένο και έχουμε κι άλλα.
Και θυμάμαι μια αφιέρωση που μου έκανε η μεγάλη ανιψιά μου σε δυο αράδες με τόσο βαθύ νόημα όσο όλοι οι ωκεανοί και οι θάλασσες της γης μαζί: «Ο κόσμος είναι ένα βιβλίο. Όποιος δεν ταξιδεύει διαβάζει μόνο τη μια σελίδα». Και η αλήθεια είναι αυτή. Όποιος δεν ταξιδεύει, έστω και με τη φαντασία, δεν μπορεί να δει όλα εκείνα που επιτρέπουν στο μυαλό και τη σκέψη να ανοίξει φτερά και να φύγει μακριά. Όσο πιο μακριά γίνεται από όλα. Κάθε ταξίδι είναι και μια εμπειρία. Κάθε προορισμός έχει κάτι να αφήσει σαν βαρύτιμη κληρονομιά. Και κυρίως μνήμες, εικόνες, ήχους, μυρωδιές.
Ο κόσμος είναι τόσο μικρός, αλλά την ίδια στιγμή τόσο μεγάλος, που δε φτάνει μια ζωή για να τον γυρίσεις και να τον γνωρίσεις. Πόσω μάλλον να τον απολαύσεις. Ειδικά σε μια εποχή που τιμωρεί καθετί που μπορεί να χαρίσει λίγη ομορφιά και λίγη γαλήνη. Αυτή που αναζητούμε τόσο φανατικά, όπως λέει και το γνωστό άσμα από τα "Διάφανα Κρίνα". Ταξίδι είναι φυγή που μετριέται σε μίλια.
Με όσο πιο πολλά μηδενικά να τα συνοδεύουν, τόσο πιο απολαυστική, σχεδόν ηδονική. Ταξίδι είναι γνώσεις σαν τόμους που παίρνουν προσεκτικά τη θέση τους στην καλολουστραρισμένη δρύινη βιβλιοθήκη των αναμνήσεων, δίπλα στα σουβενίρ, κάθε ένα με μια δική του ιστορία, πλάι στις ατέλειωτες φωτογραφίες στις οποίες γυρνάς και ξαναγυρνάς κάθε φορά που οι συνθήκες επιβάλλουν αυτή τη μοναδική φυγή. Έστω και με τη φαντασία.
Το ταξίδι είναι λύτρωση και ειδικά σε καιρούς σκληρούς και ανελέητους. Μόνο που έχει αποκτήσει πια το χαρακτήρα της πολυτέλειας. Κάνοντας τις αναμνήσεις ακόμα πιο σημαντικές. Δίνοντας ακόμα μεγαλύτερη βαρύτητα στα λόγια του μεγάλου Έντγκαρ Άλαν Πόε: «Αυτοί που ονειρεύονται με ανοικτά μάτια γνωρίζουν πράγματα που διαφεύγουν σε όσους ονειρεύονται μόνο με κλειστά». Και δυστυχώς πια, εκείνοι οι οποίοι έχουν κλειστά τα μάτια τους, όχι απαραίτητα όταν κοιμούνται, είναι πλέον ο κανόνας και όχι η εξαίρεσή του.
