Μια παράμετρος των αντιδράσεων, που υψώνονται στον πρωθυπουργό και την κυβέρνηση για την αποδοχή της συμφωνίας της 12ης Ιουλίου, αφορά την Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ και το εσωκομματικό πεδίο, κρίνοντας εκ του αποτελέσματος τη φαινομενική ήττα στη σκληρή, άνιση μάχη που δώσαμε. Βλέπουν το δένδρο και όχι το δάσος.
Της Χρυσάνθης Καμπουράκη*
Μια αναδίπλωση έγινε, ένας επώδυνος συμβιβασμός, με σκοπό να οργανωθούν οι επόμενες μάχες σε αυτόν τον πόλεμο, καθώς η απειλή του Grexit ήταν υπαρκτή, ο χρόνος μετρούσε εις βάρος της Ελλάδας, αλλά και η υπεροπλία του αντιπάλου ήταν δεδομένη.
Σε αυτές τις δυσκολίες δεν εγκαταλείπουμε το σκάφος. Με πολιτικό ρεαλισμό, με υπομονή και αγωνιστικότητα συνεχίζουμε με γνώμονα το εθνικό συμφέρον και όχι το κομματικό. Πολιτική μας δεν μπορεί να είναι η υιοθέτηση του μνημονίου, αλλά η εξεύρεση αντίμετρων, εναλλακτικών, για την προστασία των ευάλωτων κοινωνικών και επαγγελματικών ομάδων, αλλά και των δικαίων του έθνους μας.
Το καθετί κατακτιέται μέσα από συνεχείς αγώνες, ήττες και νίκες, αρκεί στόχος να είναι να κερδίσουμε τον πόλεμο, που είναι να υπηρετήσουμε το συμφέρον του λαού και της χώρας όσο μπορούμε καλύτερα.
Εύκολοι χαρακτηρισμοί, αφορισμοί και ερμηνείες είναι μακριά από την αλήθεια και συνιστά αδικία. Δεν εγκαταλείπουμε τον επώδυνο αγώνα στο όνομα της ιδεολογικής καθαρότητας, του επαναστατικού καπετανάτου, χωρίς να λερώσουμε τα χέρια μας. Αυτός ο μικρός λαός, ο μέγας, αξίζει θυσίες, αξίζει να βάλουμε πλάτη, να ματώσουμε για να τον υπερασπιστούμε από τα αρπακτικά της εξουσίας και του πλούτου.
Οι στόχοι, οι αξίες δε χάθηκαν, προβάλλουν προκλητικά μπροστά μας και παρακινούν σε μεγαλύτερες μάχες ως την τελική νίκη. Ας το πιστέψουμε ότι η ήττα είναι επιφανειακή και προσωρινή και ότι τη νίκη θα την κατακτήσουμε.
Πώς μπορούμε να πιστεύουμε ότι όλα θα μας τα χάριζαν, θα τα κάναμε κτήμα μας άκοπα, γιατί απλά τα προβάλαμε ως ιδέες της Αριστεράς και ως προγραμματικές αρχές μας; Τα τέρατα συμφερόντων, οι οικονομικοί δολοφόνοι είναι αδίστακτοι. Γίγαντες στο δέμας, νάνοι όμως στο μυαλό.
Πώς μπορούν να επιμένουν σε συνταγές αποτυχημένες, θανατηφόρες; Η λιτότητα, η ύφεση σκοτώνουν. Είναι παραλογισμός. Εμμένουν γιατί το μικροπρόθεσμο συμφέρον, η φιλελεύθερη ιδεοληψία τους κινεί, μακροπρόθεσμα όμως αποτυγχάνουν, δυναμιτίζουν την Ευρωζώνη, την ευρωπαϊκή ασφάλεια και ανάπτυξη.
Καταλαβαίνουμε λοιπόν ότι ο αγώνας είναι άνισος, δύσκολος, αλλά θα τον δώσουμε μέχρι τέλους, ριψάσπιδες δε θα γίνουμε, έκπτωση στις αξίες δε θα κάνουμε, αλλά ούτε και στις θυσίες. Τη λαϊκή εντολή δε θα τη θυσιάσουμε στο βωμό των συμφερόντων του κεφαλαίου.
Δε θα χαρίσουμε τίποτα στους ιεράρχες της διαπλοκής, της καταστροφής και της χρεωκοπίας της χώρας. Δεν ομολογούν καμιά ευθύνη τους για τη διάλυση της χώρας επί διακυβέρνησής τους, εμφανίζονται αλαζονικά ως σωτήρες, χαιρέκακα νιώθουν δικαιωμένοι για τη μνημονιακή πολιτική τους, νομίζοντας ότι και ο Τσίπρας τα ίδια κάνει, αλλά πλανώνται οικτρά.
Γι' αυτούς τα μνημόνια είναι ευαγγέλιο, τα πιστεύουν, τα επιδιώκουν, ομολογώντας ότι, αν δεν υπήρχαν, έπρεπε να τα εφεύρουμε και δε διαπραγματεύτηκαν ποτέ, ήταν υπάκουοι μαθητές του Σόιπλε και της Μέρκελ.
Ήταν αυτοί που, κινούμενοι από κομματικό συμφέρον, υπέδειξαν στους δανειστές, στην κορύφωση των διαπραγματεύσεων, τη σκληρή στάση απέναντι στην κυβέρνηση και στη χώρα, την αδιαλλαξία, την τιμωρία, την εκδίκηση, μέχρι και το κλείσιμο των τραπεζών, κατά ομολογία ανώτατου στελέχους τους, για να τσακιστεί για πάντα η κυβέρνηση της Αριστεράς.
Γι' αυτούς βασική στόχευση είναι η εξυπηρέτηση της κερδοφορίας των ολιγαρχών του πλούτου, χρυσώνοντας το χάπι στο λαό, μέσα από την προπαγάνδα, τη διαστρέβλωση της αλήθειας, επαινώντας τους δανειστές, στηλιτεύοντας και υπονομεύοντας συνεχώς τις πεντάμηνες διαπραγματεύσεις και τις διεκδικήσεις της κυβέρνησης. Δε διαθέτουν πολιτικές προτάσεις παρά μόνο την ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας και συμμορφώνονται παθητικά στις επιταγές των δανειστών.
Το έργο λοιπόν της λαοπρόβλητης κυβέρνησής μας είναι ύψιστο και αναγκαίο, να απελευθερώσει σταδιακά τη χώρα από τα δεσμά της λιτότητας, της ύφεσης και ταυτόχρονα να εδραιώσει μια νέα πολιτική ηθική και εντιμότητα.
Δεν μπορεί όμως να κινείται μονόδρομα στην κατεύθυνση του μαύρου ή άσπρου, απαιτούνται αναδιπλώσεις, συμβιβασμοί, στα πλαίσια των δεδομένων αυτών ευρωπαϊκών συγκυριών, ανασυντάξεις δυνάμεων, μεγαλύτεροι εξοπλισμοί για τους επόμενους αγώνες, με σκληρή δουλειά για τη βελτίωση της καθημερινότητας της πλειοψηφίας των πολιτών.
Η εγκατάλειψη του αγώνα προδίδει δειλία, επιλογή του εύκολου δρόμου της παραίτησης, της άκοπης ανάθεσης, της ασφαλούς κατάκρισης αυτών που επιλέγουν το ρεαλιστικό δρόμο της δύσκολης διακυβέρνησης, μέσα σε αυτούς τους αρνητικούς συσχετισμούς δυνάμεων, δίνοντας αλλεπάλληλες μάχες, χωρίς φειδώ, αδιαφορώντας αν θα τσαλακωθούν, βάζοντας ανυστερόβουλα πάνω από όλα τα κοινωνικά και εθνικά συμφέροντα.
Αυτή η βασανιστική πορεία, στηριγμένη στο αστείρευτο ηθικό κεφάλαιο της Αριστεράς, στις αξίες των δικαιωμάτων των ασθενέστερων, της ισοτιμίας και της Δημοκρατίας, δεν μπορεί παρά να φέρει καρπούς και να καλυτερεύσουν οι συνθήκες διαβίωσης του λαού. Ο Ελληνικός λαός έχει και μνήμη και κρίση, αξίζει να τον εμπιστευόμαστε με ειλικρίνεια και αυταπάρνηση.
* Η Χρυσάνθη Καμπουράκη είναι μέλος της Ν.Ε. του ΣΥΡΙΖΑ και διαμερισματική σύμβουλος Ηρακλείου.
