Ένα διαφορετικό καλοκαίρι είναι το φετινό και αυτό κανείς δεν μπορεί να το αμφισβητήσει. Οι πολιτικές εξελίξεις εν μέσω θερινής ραστώνης δίνουν ένα διαφορετικό χρώμα, σίγουρα πιο σκούρο, στην ήδη δύσκολη καθημερινότητα. Δεν ξέρω αν ο κόσμος έχει άγνοια κινδύνου, αυτό που ξέρω όμως με σιγουριά είναι ότι όλοι έχουμε την ανάγκη να χαλαρώσουμε και να ξεφύγουμε από αυτή τη μαυρίλα, που εδώ και πολύ καιρό έχει επισκιάσει τα πάντα.
Του Μάνου Δασκαλάκη
Πριν από μερικές μέρες άκουσα μια συζήτηση νέων παιδιών σε καφέ της πόλης. Εκεί κατάλαβα ποσό πολύ έχουν ωριμάσει οι νέοι με όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μας. Όλα τα παιδιά μιλούσαν για το μέλλον τους. Όταν μπήκα στην κουβέντα τους, διαπίστωσα ότι όλα σχεδόν τα μέλη της νεανικής παρέας έκαναν σχέδια με φόντο το εξωτερικό. Οι μισοί ετοίμαζαν χαρτιά για Αγγλία και οι υπόλοιποι για την Κύπρο.
Τελικά πόσο ακόμα αυτή η χώρα θα αντέξει την απώλεια δυνατών μυαλών; Ερώτημα που για να πάρουμε απάντηση θα περάσουν ακόμα αρκετά χρόνια. 7 χιλιάδες γιατροί έχουν ήδη ξενιτευτεί τα τελευταία χρόνια, με τη Γερμανία να επενδύει το εθνικό σύστημα υγείας της πάνω στα δυνατά ελληνικά μυαλά.
Αυτά τα παιδιά, βλέποντας την κατάσταση στη χώρα μας, αποφασίζουν μαζικά πλέον να εγκαταλείψουν την πατρίδα και να κάνουν τα όνειρά τους πραγματικότητα σε άλλες, ξένες πατρίδες. Η πρόκληση για την Ελλάδα είναι μεγάλη και δεν μπορεί να είναι άλλη από το να σταματήσει αυτό το ποτάμι της μαζικής φυγής νέων ανθρώπων. Ναι, το νέο κύμα μετανάστευσης είναι γεγονός.
Μπορεί να μη βλέπουμε εικόνες αποχαιρετισμού σε πλοία και τρένα, όπως το παρελθόν, όμως αρκετές είναι οι οικογένειες που βιώνουν σιωπηλά αλλά συνάμα δύσκολα τη φυγή των παιδιών τους. Κανένας γονιός δεν μπορεί να δεχτεί την ξενιτιά για το παιδί του, όμως δυστυχώς οι συγκυρίες κάνουν ακόμα και τους γονείς να σιωπούν για να μην κάνουν ακόμα πιο δύσκολη τη διαδικασία για το παιδί τους.
Από την Κρήτη της παρελθοντικής ευρωστίας, στην Κρήτη της τωρινής μιζέριας, που βλέπει τα παιδιά της να την εγκαταλείπουν, χωρίς κανείς να κάνει το παραμικρό. Η Ελλάδα κλυδωνίζεται και αυτό το καλοκαίρι, και το πολιτικό σύστημα σιωπά, επικεντρώνοντας μόνο στην προσπάθεια για να θωρακίσει το πολιτικό του μέλλον. Άραγε πόσο ακόμα αυτή η πατρίδα θα βλέπει αυτή την καταστροφή που επιτελείται από τη μαζική φυγή των νέων μυαλών; Πόσο ακόμα θα αντέχουμε αυτήν την πραγματικότητα;
Τώρα πρέπει όλα να αλλάξουν, έτσι ώστε η χώρα μας επιτέλους να πάρει τη θέση που της αρμόζει στη μεγάλη ευρωπαϊκή οικογένεια. Δεν υστερούμε σε τίποτα όσον αφορά το ανθρώπινο δυναμικό, μόνο που εδώ και πολλά χρόνια κανείς δε δίνει σημασία σε αυτή τη μετανάστευση, που αποτελεί μαχαιριά στην ελληνική ψυχή. Σίγουρα, φίλοι μου, αυτό το καλοκαίρι είναι διαφορετικό...
