Είναι γεγονός ότι κάθε μέρα που περνά γίνεται πιο σαφής η «παραδοξότητα» - κάποιοι το αποκαλούν συνταγματικό εξάμβλωμα - που χαρακτηρίζει τη διακυβέρνηση της χώρας. Το ένα τρίτο δηλαδή των βουλευτών της κυβέρνησης να μη στηρίζει τις κεντρικές επιλογές της και αυτή να παραμένει στην εξουσία με τις ψήφους της αντιπολίτευσης. Αυτό είναι ευνόητο ότι δεν μπορεί να διαρκέσει πολύ και ο πρωθυπουργός είναι υποχρεωμένος να αναζητήσει λύσεις.
Του Δημήτρη Καρατζάνη
Θεωρούμε ότι δύο είναι οι επιλογές που έχει μπροστά του. Η μία είναι να προχωρήσει άμεσα στο σχηματισμό κυβέρνησης ειδικού σκοπού, με ικανούς και καταξιωμένους ανθρώπους από όλο το πολιτικό και τεχνοκρατικό φάσμα, που θα πάρουν πάνω τους την υπόθεση «διαπραγμάτευση». Αυτοί θα συγκροτήσουν την εθνική ομάδα διαπραγμάτευσης και θα συντάξουν ένα σχέδιο εθνικής ανασυγκρότησης, που θα συνοδεύεται από λεπτομερή και αυστηρό οδικό χάρτη.
Και αφού όλα αυτά συμφωνηθούν και δεσμευτούν για την απαρέγκλιτη εφαρμογή τους όλα τα κόμματα που έχουν ευρωπαϊκό προσανατολισμό, να προκηρύξει ο Τσίπρας εκλογές. Θα ήταν μάλιστα ευχής έργον αν οι εκλογές αυτές γίνονταν με ένα αναλογικότερο από το σημερινό εκλογικό σύστημα, που, αναμφίβολα, θα διευκολύνει τις συνεργασίες και τις συγκλίσεις.
Ο άλλος δρόμος είναι το κλείσιμο όπως-όπως της διαπραγμάτευσης μέχρι τα μέσα Αυγούστου, η κάλυψη των άμεσων δανειακών υποχρεώσεων της χώρας και η προκήρυξη εκλογών μέσα στο Σεπτέμβρη.
Δεν είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς ποια λύση συμφέρει τη χώρα. Το κακό όμως είναι ότι αυτό που συμφέρει τη χώρα δεν εξυπηρετεί τον τακτικιστή κ. Τσίπρα, που επείγεται να πάει στις εκλογές για δύο λόγους. Να μην προλάβει να οργανωθεί η εσωκομματική του αντιπολίτευση και πρώτου τα νέα μέτρα κι όσα έπονται, περάσουν στην καθημερινότητά μας.
Όπως λοιπόν έκανε και το Γενάρη, που έβαλε σε δεύτερη μοίρα το συμφέρον της χώρας προκειμένου να γίνει πρωθυπουργός, το ίδιο πιθανότατα, θα πράξει και τώρα. Το κακό όμως είναι ότι τα περιθώρια των ελιγμών, πολιτικών και οικονομικών, έχουν στενέψει απελπιστικά και ότι ο Σόιμπλε και το Grexit καραδοκεί πάντα. Και είναι γνωστό ότι στην πολιτική το «mea culpa» μόνο μια φορά μπορεί να τύχει συγχώρησης.
Θα μου πείτε, τι ανάγκη έχει ο Τσίπρας, όταν έχει δίπλα του το πολιτικό «δαιμόνιο» που ακούει στο όνομα Φλαμπουράρης! (Αν δεν τον θυμάστε, είναι εκείνος που πρόσφατα είχε δηλώσει ότι «το χρήμα είναι αέρας», και μόλις χθες ότι θα «πάμε την τρόικα σε κάποιο resort για να κάνουν και κανένα μπάνιο»).
